Februari 2012

Terug naar januari 2012

1 februari 2012

Zo, de makelaar heeft zijn foto's gemaakt. Het was allemaal opgeruimd en netjes, maar nog wilde hij voor de foto's een aantal zaken de kamers uit hebben. De wasmand even uit de badkamer, de tandpasta weg van de wastafel en de stoel niet naast het bed. Het moet leeg zijn op de foto's, dat suggereert ruimte. En dan ook nog eens een groothoeklens, dat suggereert nog meer ruimte. Ik ben wel benieuwd naar die foto's.

Om 16.00 uur moest ik bij de mondhygiëniste zijn. Voor het eerst viel het mee. Ik krijg, nu ik door een paar van die meiden ben 'behandeld', de indruk dat de hoeveelheid pijn die je bij ze hebt gelijke tred houdt met hun aantrekkelijkheid. 'Wie mooi is laat pijn lijden', is dan een toepasselijke variatie op een bekend gezegde.

De kleinkinderen waren vandaag - woensdag = oppasdag - niet bij ons i.v.m. die foto's. Lidy paste vandaag op bij Suzanne thuis. Daar ging ik nadat ik mijn gebit had laten 'doen' dan ook naar toe. Ik haalde pizza's bij Da Gigi. Van zijn calzone word ik altijd weer vrolijk.

Dagelijks heb ik momenteel leerlingen in mijn kantoor die tijdens de toetsweek enkele dagen ziek waren en die nu toetsen in komen halen. Vandaag kwam één van mijn eigen leerlingen de toets Nederlands inhalen. Vooraf vroeg ik hem of hij nog vragen had. 'Mag dat dan?' vroeg hij. 'Tja, je bent nog niet begonnen en je mag je docent toch vragen stellen', zei ik. Hij had één vraagje. Toen vroeg ik hem of hij het schema van tekstverbanden uit zijn hoofd had geleerd. Dat had hij niet. 'Dan geef ik je nog tien minuten', zei ik, 'maar verder help ik je niet, want dat is niet eerlijk.' Deze leerling heeft een groot rechtvaardigheidsgevoel en zei: 'Eigenlijk is dit al niet eerlijk, meneer.'

Beyond the sun Van Martijn kreeg ik de cd 'Beyond the sun' van Chris Isaak. Lekkere muziek. Naar zijn eerdere cd's als 'Baja sessions' mag ik ook graag luisteren.
Op deze nieuwe cd (uit 2011) eert Chris Isaak zijn muzikale helden. Nummers als 'Ring of fire' en 'I walk the line' van Johnny Cash, maar ook 'Great balls of fire' van Jerry Lee Lewis en 'It's now or never' van Elvis Presley.
Isaak geeft er zijn eigen - relaxte - draai aan en blijft tegelijk dicht bij het origineel.
Het woord 'sun' zal niet per ongeluk in de titel terecht gekomen zijn.

2 februari 2012

Makelaar Diepeveen houdt van doorwerken. Vandaag staat er bij ons al een bord in de tuin.

Leerlingen geven elkaar geen hand, ook geen kus, tegenwoordig is het één en al 'gehug' (een stevige omhelzing, zonder zoenen). Dat doen ze op allerlei momenten. Vandaag kwam een H3-meisje een toets inhalen op mijn kantoortje. Een jongen en een meisje kwamen even mee dat kantoortje in: praatje maken, snoepje uit mijn snoeppot halen. Ik stuurde ze weer weg, want bij een toets wil ik geen souffleurs. 'Oké dan', zei het meisje en knuffelde de toetsmaakster als afscheid. Ik stond ernaar te kijken, toen de jongen - als grapje - zijn armen naar mij uitstak. Ik houd wel van zo'n spontaan grapje en drukte de jongen even tegen mijn borst. Tot mijn verbazing zei het meisje daarop: 'Nou, dan wil ik dat ook.' Ik mopperde wat: 'Dat kan niet, als collega's zien dat ik vijftienjarige meisjes knuffel, krijg je rare praatjes', maar voor ik was uitgesproken hing ze al om mijn nek. En ja hoor ... precies op dat moment kwam collega Dietvorst mijn kantoor binnen.
Later, in de personeelskamer, zei hij dat hij de zinnen daarvoor al door de open deur gehoord had. Gelukkig maar, want voor je het weet......

Billy Joel op Cultura24. Een registratie van een optreden. Joel achter de vleugel en hij is net bezig met de intro van 'Piano man'. Een prachtig nummer, schitterende tekst. Stond dat nummer eigenlijk in de Top2000?

3 bestellingen: H. Hoving, 'Juf, daar zit een weduwe in de boom!', Kader Abdolah, 'De koning', knipsels Lewis Carroll.

3 februari 2012

Een centimeter of acht sneeuw is er vandaag gevallen.  Op school leverde dat sneeuwpret voor de leerlingen op (en het gooien van sneeuwballen naar het langsrijdend verkeer. Dat is er niet uit te krijgen en we proberen dat serieus) en thuis levert dat voor de eerste keer deze winter een potje sneeuwschuiven op. Van dat sneeuwschuiven was ik kortademig. Ik moet iets aan mijn conditie gaan doen.

Winterbeeld Winterbeeld Winterbeeld

De weersvoorspellers op televisie laten graag ingezonden foto’s van kijkers zien. Als je goed oplet, zie je wel vaak de namen van dezelfde inzenders.  De naam Smaling uit Culemborg komt bijvoorbeeld nogal eens langs.
Bij die foto’s houden de weerlieden een babbeltje. Niet voorbereid en niet van de autocue. De zinnen stranden dan ook nogal eens. Vandaag hoorde ik wat geks bij Peter Timofeeff: hij spreekt  foto’s uit als ‘voto’s’.

Een weekend waarin we niet op hoeven te ruimen. Heerlijk! Wat wandelen door de sneeuw en verder weinig ‘moeten’.  Twee dingetjes moeten er: het voorbereiden van de rapportvergaderingen van maandag en het doornemen van alle ingezonden gedichten voor de gedichtenwedstrijd van ‘Gedichten op muren’.

4 februari 2012

Gisterenmiddag liet ik mijn usb-stick op school liggen. Het was me te glad om terug naar school te rijden. Vanochtend deed ik dat wel en nu schrijf ik de tekst voor 3 én 4 februari.

Ons huis staat nog niet op Funda, maar al wel op de site van de makelaar: Een foto-impressie:

Dijkstraat 170 Dijkstraat 170 Dijkstraat 170
Dijkstraat 170 Dijkstraat 170 Dijkstraat 170
Dijkstraat 170 Dijkstraat 170 Dijkstraat 170

In Lelystad was het vannacht -22,9 graden. Dat zijn toch on-Nederlandse temperaturen.

In Engeland hebben ze behoorlijk hun best gedaan om de boekjes over 'Jip en Janneke' van Annie M.G. Schmidt onder de aandacht te brengen. Meerdere keren zijn er vertalingen op de markt gebracht, maar blijkbaar sloegen ze niet erg aan. Wellicht zijn de verhaaltjes té typisch Nederlands, of anders intussen té gedateerd. Bij die nieuwe pogingen verzon men ook steeds andere namen voor de buurkleuters, maar bij de laatste poging heetten ze ineens 'gewoon' Jip en Janneke:

- Good luck Mick and Mandy (1961)
- Love from Mick and Mandy (1961)
- Take care Mick and Mandy (1961)
- Bob and Jilly (1976)
- Bob and Jilly are friends (1977)
- Bob and Jilly in trouble (1980)
- Jip and Janneke (2008)

Bob and Jilly

5 februari 2012

Het lezen van het 'Volkskrant Magazine', de kleurenbijlage - op ander papier - van de zaterdagse 'Volkskrant' is een hoogtepuntje van elk weekend. Aardige interviews (vaak met schrijvers), verrassende fotoreportages, wekelijks een verslag van een restaurantbezoek. Mijn kopje koffie is vrijwel altijd eerder 'op' dan het Magazine 'uit'.
Het interessantste artikel van dit weekend is 'Gaat de cafetaria teloor?' van Carel Helder. Wie kent er nog een cafetaria? Bij het beantwoorden van die vraag, gaat het eerst om een definitie. Het is geen snackbar, want in een cafetaria wordt ook gekookt. De kroketten worden er met de hand gemaakt. Je kunt er een Russisch ei bestellen. Het is er 'volks'. Het eten is er goedkoop, wordt snel opgediend en genuttigd aan formica tafeltjes. Wie kent er nog zo'n cafetaria? Ik niet!
Carel Helder vindt er eentje in Volendam (Cafetaria J.J.M. Tuyp van Jaap Kippie) en weet er eentje bij hem om de hoek (De Nieuwe Rai in Amsterdam).
Het woord 'cafetaria' is zelf trouwens ook interessant: het lijkt een meervoud, maar is dat niet.
Carel Helder wint mij helemaal voor zich als hij ook nog eens Buddingh' citeert om zijn cafetariagevoel te omschrijven:

Hoe vaak maak je het mee dat je in een zaak komt waar ze hun best doen om je je thuis te laten voelen, wie je ook bent, waar ze tussen de middag met zorg even wat lekkers voor je klaarmaken waar je ook trek in hebt en waar dat bovendien al tientallen jaren zo gaat? Het deed me denken aan dat gedicht van C. Buddingh' waarin hij een egel door de tuin ziet lopen en dat eindigt met de regels: 'En ik denk: in wat voor wereld leven we, wanneer je 't haast als een genade ervaart, als er een egel in je tuin wil komen?' Dat gevoel dus. Dat was het min of meer.

Hij schrijft Buddingh' zelfs mét de apostrophe en hij schrijft geen 'Cees'. Helder is een kenner. Daar moet hier dan natuurlijk dat complete gedicht op volgen:

Egel

We hebben weer een egel in onze tuin,
door Wiebe 'Krelis Causio' gedoopt
(naar de befaamde dribbelaar van de Azzuri).
's Avonds krijgt hij 'n schoteltje melk met brood.

Maar nu, vandaag, twaalf uur, klaarlichte dag,
riep Stientje ons plots. We holden naar benee.
En daar, op 't linkergrasveldje, zat Causio,
en smikkelde content 'n nieuw bordje leeg.

Peer zag hem ook, werd helemaal uitgelaten:
hapte naar vliegen, schoot zelfs in een boom,
maar kwam hem, heel verstandig, niet te na.

En ik denk: in wat voor wereld leven we,
wanneer je 't haast als een genade ervaart
als er een egel in je tuin wil komen.

 

Mother nature's fridge

Af en toe moet de vrieskist worden opgeruimd en ontdooid. Soms is dat een heel gedoe, omdat je de spullen in moet pakken zodat ze niet ontdooien. Met de huidige vrieskou kun je ze gewoon buiten zetten. Gerard Reve noemde dat op bladzijde 56 van 'Brieven van een aardappeleter' Mother Nature's Fridge.

'Overmorgen is God jarig, maar van mij krijgt hij niks, Kerstmis kost me zo al zat genoeg, het vlees weer duurder,verleden jaar betaalde ik voor een magere varkensrollade 70 cent per ons, nu 80, enz. enz.
Een geluk is dat ik veel buiten het keukenraam kan zetten of hangen, drank, boter, vlees, vogels, etc., zodat de ijskast een beetje ontlast wordt door het bijspringen van Mother Nature's Fridge
.'

 

Oplettende lezertjes kennen mij intussen zó goed dat ze foto's gaan mailen in de veronderstelling dat ik die foto's kan waarderen. Dat was rond de kerst bijvoorbeeld het geval met kerstbomen van boeken.
Niet altijd plaats ik die foto's op mijn weblog (wat dan niet persé betekent dat ik ze niet leuk vond), maar deze leesstoel wil ik toch graag 'doorgeven'.
De leuningen en de zijkanten moeten van sterk materiaal zijn, want de ruimtes onder de zitting én de armleuningen zijn compleet hol. Daar gaan een hoop boeken in. Ik zou wel vrezen voor mijn stofomslagen bij deze schots-en-scheve stand van de boeken. Dat gaat kleine scheurtjes in het papier opleveren. Maar los daarvan: het is een geweldig ontwerp!
leesstoel

1 bestelling: Jos Vandeloo, 'De beklimming van de Mont Ventoux'.

6 februari 2012

De hele dag rapportvergaderingen. De leerlingen waren vrij (er zullen er wel veel zijn gaan schaatsen). Dit is dan zo'n dag die we volgend jaar in moeten zetten van de week zomervakantie die we kwijt raken. De leerlingen hebben dan toch een vrije dag en de docenten hebben een verminderde werkdruk. Dat laatste is natuurlijk gezwets. Ik heb me op internet eens verdiept in de opmerkingen die een vakbondsbestuurder maakte over de minister (Minister Van Bijsterveldt heeft niet het intellectuele niveau om minister van Onderwijs te zijn) en de reacties daarop. Vakbondsbestuurder Kircz (die ook docent Nederlands is) maakte deze opmerking uit het hart en in een wat breder kader. Hij verbaast zich erover dat iemand met uitsluitend een Mavo-diploma en daarna een opleiding Verpleegkunde-A minister kan worden. Hij concludeert dat ze geen minister is geworden op basis van haar opleiding, maar op basis van het trouw doorlopen van allerlei functies binnen het CDA. Dat lijk me een feitelijk juiste constatering. Het is alleen misschien niet zo verstandig om die opmerking op dat moment te maken als vakbondsbestuurder. Hij zal geen mediatraining hebben gehad. Allerlei kamerleden en andere hotemetoten hebben die mediatraining wél gehad en vallen in net zulke onverstandige bewoordingen over hem en over elkaar heen. Arthur van Leeuwen zegt in 'Elsevier' dat stakende leraren zeurende spijbelaars zijn. En kamerlid Elias vindt het schoolpleingedrag. Laat de kamerleden eerst eens naar hun schoolpleingedrag in de Tweede Kamer kijken!

2 bestellingen: 4 x 'Juinensche Courant', dr. J. Bots, 'Het Nederlands Katholicisme van nu in historische perspectief'.

7 februari 2012

Toen ik om 7.40 naar school reed, constateerde ik opgelucht dat het op dat moment al weer licht begint te worden. Qua sneeuw en ijs zitten we midden in de winter, maar het voorjaar nadert.

Op de autoradio hoorde ik bij 'De Heer ontwaakt' het nummer over de elfstedentocht van Herman Finkers. Na twee coupletten begon Sander de Heer te ouwehoeren en werd het nummer weggedraaid. Ik vind dat een belediging aan het adres van Finkers en het geeft blijk van minachting van de luisteraars. In dit nummer zit een duidelijke opbouw. Finkers vertelt die opbouw er zelfs bij. Maar blijkbaar doen de maker en de luisteraar er niet toe. Draai dan zo'n nummer niet! Om het goed te maken:

Steeds weer als er vorst is
Denkt de Fries: vorst
En controleert het water
Op de dikte van de korst
Koorts in elf steden
Kan de tocht gereden?
Het antwoord komt vanzelf
Van de raad van elf
De Elfstedentocht, zo verknocht aan Beerenburg, Beerenburg

Opa Nauta heeft
De tocht ooit eens gemaakt
In alleen een onderbroek
En verder poedelnaakt
Ben speciaal vertrokken, kleumde hij
Want ik ben al oud
In een lange onderbroek en
Nog heb ik het koud

De Elfstedentocht, in de bocht met Beerenburg, Beerenburg

Tjibbe, Sjoerd en Wibbe
Die zouden het wel rooien
Tjibbe, Sjoerd en Wibbe
Die zaten mooi te klooien
Zijn in een wak gereden
Volledig overleden
Zo heb je 't over Friezen
Zo heb je 't over dooien
De Elfstedentocht, in de bocht met Beerenburg, Beerenburg

Over dooi gesproken:
In Wereldoorlog II
Werd hij vaak verreden
Het weer zat vrees'lijk mee
Een koude oorlog, dat is waar
Drie schaatsers vroren dood
Was toen niet zo'n bezwaar
Het ging van de grote hoop

De Elfstedentocht, o wat bocht is Beerenburg

En als u die uitleg van Finkers er bij wilt hebben. Het nummer staat ook op YouTube. De elfstedentocht zit in de laatste vier minuten van dit fragment.

 

De opdracht van de gedichtenwedstrijd van 'Gedichten op muren' was de vorige twee jaren vooral op de vorm gericht: een gedicht zoals Kees Stip ze schreef en een gedicht van precies 160 tekens. Daarom vonden we dat we het dit jaar eens heel anders moesten doen: het ging nu niet om de vorm, maar om de inhoud! We waren het heel snel over die inhoud eens: het moest een gedicht over vriendschap worden.
Dat bleek voor veel leerlingen van de derde klassen van de Veenendaalse scholen voor voortgezet onderwijs een uitdagende opdracht te zijn.  Honderden gedichten stroomden binnen en ook dit jaar waren ze weer van een heel behoorlijke kwaliteit.  Vanwege die kwaliteit konden we ook heel kritisch zijn.  Gedichten met al te clichématige woorden rond vriendschap ‘gingen eruit’.  Als het over vriendschap gaat zijn woorden als ‘vertrouwen’, ‘maatjes’, ‘geven en nemen’ en ‘lachen en huilen’ al té vaak gebruikt.  Sommige inzenders bleven ook iets te dicht bij het bekende ‘Vriend’-gedicht van Toon Hermans, dus  gedichten met woorden als ‘stil en oprecht’ of ‘voor je bidt en voor je vecht’ vielen ook niet in de prijzen.
Dan blijft er overigens nog heel veel fraais over. Op elk van de scholen werden er ook gedichten in het Engels geschreven. Er was niet gezegd dat zoiets niet mocht, dus mocht het wel:

Friendship is trust
trust is like paper
you can scrumble it
and then try to fix it
but it would never
be the same

(Famke Hasselaar, Rembrandt College)

Dat is mooi gezegd, maar niet echt héél origineel en dat gold voor meer van de in het Engels geschreven gedichten. Die bleken vaak een variatie op een bestaande Engelse uitdrukking te zijn.

Er blijkt ook heel wat geleden te worden: verbroken vriendschappen, valse vrienden,  eenzaamheid en gemis. Er zitten jonge Werthers onder deze derdeklassers.
En er zijn leerlingen die kritisch naar het woord vriendschap kijken en zich afvragen of Facebookvrienden wel echte vrienden zijn:

“200 vrienden is dat terecht?
Want ken je ze wel in het echt?”

(Thijs Moesbergen en Remco Wind, CLV)

Het ging in deze gedichtenwedstrijd – zoals gezegd – om de inhoud, niet om de vorm. Toch waren er leerlingen die zélf voor een bepaalde vorm kozen. Een terugkerende regel:

Een echte vriend, daar kan je op bouwen.
Een echte vriend, …….. enz.

(Jeroen Rou, CLV)

Of zelfs voor een acrostichon:
Vrienden heb je nodig
rijkdom niet
is er liefde?
ergens om mij heen
nooit alleen
doordat jij mij altijd steunt

Jij bent mijn V-R-I-E-N-D
(Leonie Lagerweij (CLV)

En dit is geen echt acrostichon, maar wel een aardige variatie daarop:

Vriendschap is vreugde
V
riendschap is verdriet
Vr
iendschap is een wonder
Vri
endschap is vertrouwen
Vrie
ndschap is lachen
Vrien
dschap is bijzonder
(Elvira van Maldegem, CLV)

In veel andere gedichten stonden mooie zinnen of aardige vondsten, ook al viel het gedicht als geheel dan niet in de prijzen.

Ben ik wel een goede vriend?
Ik vergeet dan wel verjaardagen
en soms maak ik niet eens tijd,
voor iemand die me nodig heeft

(Manon van Ginkel, Rembrandt College)

Aan vriendschap moet je werken.
Zoals een tuinier aan zijn plant.

(Job Kipp, CLV)

Vriendschap is leuk
Je ligt met elkaar in een deuk.

(Celine Hensen, Iris de Bruin, CSV)

Alsof ik in een bubbel zit,
die ik zelf heb geblazen.

(Rosanne van Eden, Rembrandt College)

Vriendschap is iets wat je niet kan kopen
want echte vrienden staan altijd voor je open.

(Rene van Essen, CSV)

Vriendschap is hetzelfde als friet eten,
Je krijgt er nooit genoeg van.

(Ingmar bos, Rembrandt College)

Met kerst zijn mensen graag bij elkaar.
maar dat is maar een keer per jaar.
Vriendschap is iets van elke dag.
(Joëlle van Tol, CSV)

Vriendschap is als beenhaar,
soms heb je het en soms niet.

(Jayne van Nuys & Demi v/de Scheur, Rembrandt College)

 

3 bestellingen: Knipsel Willie van der Heide, Anneke Baauw-van Vledder en Evert van Dijk, 'Schrijven met zorg. Een praktisch handboek handschriftonntwikkeling voor het primair onderwijs', Dr. L. van Egeraat, 'West en Midden België'.


8 februari 2012

Dylano en ik, handje in hand Dylano moet naar bed, maar heeft overduidelijk geen zin om te gaan slapen. Hij protesteert als we hem in het ledikantje leggen. Daarom leg ik hem in ons bed en ga naast hem liggen. Met zijn kleine, bolle knuistje pakt hij mijn wijsvinger. Ik lig naar hem te kijken en duw met mijn enorme wijsvinger dat kleine wijsvingertje van hem naar achteren. En verdomd: hij is qua motoriek al in staat om met dat ene garnalenvingertje mijn vinger weer naar achteren te duwen. Ik probeer het met zijn duimpje, ook die kan hij al apart aansturen. Terwijl we zo - hand in hand - zijn motoriek oefenen, valt hij langzaam in slaap.

Schrijvers die moeten leven 'van hun pen' kunnen niet rondkomen van het schrijven van boeken alleen. Dus vertalen ze boeken, schrijven ze recensies, of doen ze reclamewerk. Vandaag wijst iemand me via de mail op het door Herman Pieter de Boer in de jaren '60 geschreven 'Piso kwartetspel'. Een reclamemiddel van PISO Advertentiezetterij Stereotypie-inrichting N.V. Nieuwe Gracht 4 in Amsterdam. De tekeningen waren van Willy Lohman.

Piso kwartetspel creatievelingen woordenaars

Nieuw op Schrijversinfo: Patty Scholten/Patty Klein.

2 bestellingen: 'Gandalf 41', F. Zeller, 'Gefascineerd door het ergste'.

9 februari 2012

B2e begint het eerste uur met een tekstverklaring. Zevenentwintig hoofden buigen zich even na 8.00 uur over 'T-rex blijkt toch echte doorbijter' en vragen daarover als 'Wat is de aanleiding tot het schrijven van deze tekst?' en 'Wat is de tekstsoort?' Echt lastig vinden ze opdrachten als: 'In de eerste alinea staan verschillende woordgroepen die ironisch zijn bedoeld. Noteer er vier.'
Recht voor mijn bureau zit Leon te zuchten en te steunen. Niet alleen vanwege de tekstverklaring, maar ook vanwege zijn verkoudheid. Ik hoor de proppen slijm in zijn keel en zijn luchtpijp op en neer bewegen en gemiddeld één keer in de vijf minuten kan hij zijn hoestprikkels niet bedwingen. Hij houdt netjes zijn hand voor zijn mond, maar de door hem in beweging gebrachte lucht bereikt mij wel.
En Leon is niet de enige bij wie de kou van de afgelopen week op de slijmvliezen geslagen is. Er zitten er minimaal vijf te rochelen en te proesten. Daarbij is het in school bepaald fris. Dinsdag was één van de vijf verwarmingsketels kapot en gisteren zaten ze (niet we, want ik had een Bapo-dag) helemaal in de kou, omdat de pomp het begeven had. Een conciërge is het halve land doorgereden om vervangende onderdelen te vinden.
Conclusie: het is een wonder dat ik niet vaker ziek ben.

Ik had om 15.30 uur een afspraak in de bibliotheek met Petra, om een voorselectie te doen van de ingezonden gedichten voor de gedichtenwedstrijd. Tenminste: ik dacht dat die afspraak om 15.30 was, maar er bleek bij nader inzien 16.30 uur in mijn agenda te staan. Gelukkig is er in de bibliotheek een leescafé en ik had mijn schooltas bij me, dus ik ging - schuin onder get gedicht van Ivo de Wijs over Kees Stip - de tekstverklaringen van vandaag zitten corrigeren. Een kopje koffie erbij, dan komt zo'n uurtje ook wel weer om.
Aan het tafeltje naast mij kwamen even later een man (met een kopje koffie) en een jongen (met een zakje chips) zitten. Die jongen bleek een leerling uit H3 te zijn. Hij durfde het niet te vragen, maar ik zag het hem denken: Zou die man altijd in de bibliotheek onze toetsen na zitten te kijken? Waarschijnlijk zou het hem niet eens verbazen. Ik sta bij de leerlingen op zijn minst bekend als een leraar die altijd met boeken bezig is.

In de stad Groningen hangt men geëmailleerde borden op huizen waar Groningse talenten gewoond hebben. Het eerste bord hangt op het huis aan de Spilsluizen waar W.F. Hermans gewoond heeft. Bij de Openbare Bibliotheek komt een bord waarop Belcampo herdacht zal worden. Op de borden staat een foto, maar er staat ook korte informatie over de schrijver op.
Coen Peppelenbos heeft op de website Tzum kritiek op die teksten. Op 2 februari schreef hij een eerste stuk, waarin hij kritiek heeft op de fouten in de tekst: de straatnaam staat er vekeerd en de titel van een boek is verkeerd gespeld. Verder ergert hij zich aan het hoge Wikipediagehalte van de tekst op de bij de bordjes horende website en hij sluit het artikel af met de zin 'Groningen, city of talent. Knip- en plaktalent vooral.'
Op 4 februari komt hij er in deze tekst nog een keer op terug. Hij geeft nog een voorbeeld van het knip- en plakwerk:

Laat ik nog wat voorbeelden pakken: Bij een stukje over Belcampo:
De zin 'Na de Tweede Wereldoorlog woonde Belcampo in Groningen (op Schuitendiep 31), waar hij tot zijn pensioen studentenarts was.' is geknipt van Schrijversinfo.
'Belcampo overleed in zijn huis aan het Zuiderdiep.' komt eveneens van die site (De zin is bovendien foutief, zoals Nick ter Wal al op Tzum.info schreef, want Belcampo woonde aan het Schuitendiep).

Hier spreekt hij mij aan op een, blijkbaar al eerder door Nick ter Wal geconstateerde, fout op Schrijversinfo. Dat wil ik dan uiteraard verifiëren. Dit soort informatie heb ik meestal uit 'Waar ligt Poot? Over de dood en de laatste rustplaats van Nederlandse en Vlaamse schrijvers' van Hans Heesen, Harry Jansen en Ed Schilders. Dat klopt in dit geval. Het Zuiderdiep wordt daar op bladzijde 30 genoemd als sterfplaats van Belcampo. Ik heb de stellige indruk dat de auteurs van dit boek gedegen onderzoek hebben gedaan en neem hun informatie dan ook voor waar aan. Op de site van het Letterkundig Museum vind ik deze zin: 'Belcampo overlijdt op 2 januari in 1990 in zijn woning aan de Spilsluizen in Groningen.' Dan heb ik een probleem, want ook het Letterkundig Museum beschouw ik als een serieuze bron. Tenslotte blader ik - met behup van het register - door 'Arcadia der Poëten. Het literaire leven in Groningen 1945-2005' van Herman Sandman. Hij schrijft op bladzijde 190: 'Hij is in een van de vele kamers aan het Schuitendiep in Groningen gaan liggen. Even benauwd en weg.' Ja hoor: drie serieus te nemen bronnen en drie verschillende adressen! Misschien moet ik dan die hele zin maar van de bladzijde over Belcampo weghalen, of zal ik er toch maar Schuitendiep van maken?

Ik probeer zaken altijd van de positieve kant te bekijken. Soms is dat lastig, maar met een beetje zoeken blijkt er altijd wel een positieve kant te zijn. Deze bijvoorbeeld: Dat hele 'Groningen, city of talent'-gedoe is een samenwerkingsverband van de Gemeente Groningen. de universiteit, de Hanzehogeschool en het UMCG. Als zulke instellingen bij de informatie die ze naar buiten brengen (op informatieborden en websites) letterlijk zinnen van Schrijversinfo 'knippen en plakken', dan wordt Schrijversinfo in ieder geval als een serieuze bron gezien. Dat lijkt me een compliment.

2 bestellingen: Melville, 'Benito Cereno en andere verhalen', Doeschka Meijsing, 'Beste vriend', knipsel Doeschka Meijsing.

10 februari 2012

Gisterenavond was er een Valentijn-schoolfeest in plaats van het door het overlijden van Ans afgelaste Kerstbal. Ik stond van 23.15 tot 24.15 uur aan het hek. De kou viel me mee. Het was wel bijna tien graden onder nul, maar er stond geen wind. We hadden er een vuurkorf bij, maar dat levert vooral een naar rook stinkende jas op. Aan het eind had ik wel koude voeten. De kou trekt uit de grond, door je schoenen heen, je voeten in.

Naar aanleiding van de Schrijversinfobladzijde over Joost Prinsen mailt iemand me: 'Had het idee dat Joost Prinsen oorspronkelijk de zanger was van "Flappie", het bekende kerstkonijn. Kan dit kloppen??'. Ik heb dat nooit eerder gehoord. Het lijkt me onwaarschijnlijk, maar ik sluit het niet helemaal uit.

Nog zo'n vraag van vandaag: 'Ik vind het verhaal van Godfried Bomans: de rijke bramenplukker erg mooi. Nu vroeg ik me af of het ook vertaald is in het Engels. Zou mijn engelse studiegenoten er graag op trakteren. Weet jij of het verhaal vertaald is?' De sprookjes van Bomans zijn in 1969 in Engeland uitgegeven als 'The Wily Wizard and the wicked witch and other weird stories', vertaald door Patricia Crampton. Daar moet tweedehands nog wel aan te komen zijn.

Op de tweede vraag kom ik dus antwoord geven. Op de eerste niet echt. Ik probeer altijd wel te antwoorden, maar soms krijg ik zoveel van dit soort vragen binnen, dat het mij niet lukt. Ik heb nu zo'n vierhonderdvijftig bladzijden over schrijvers gemaakt, maar ben natuurlijk geen kenner van al die schrijvers.

Gisteren mailde ik iemand die een website over Belcampo beheert. Daar stond nog mijn Geocitiesadres voor Schrijversinfo (dat is toch al een jaar of zes geleden). Daar wees ik de webmaster op én ik vroeg haar of zij wist hoe het zat met het adres waar Belcampo overleden is. Het antwoord: 'Hij overleed in zijn huis aan het Schuitendiep. Hij is daar altijd blijven wonen.' Dat heb ik op de Belcampobladzijde nu ook maar veranderd. Tegelijk heb ik die bladzijde aangevuld met een flink aantal bibliofiele uitgaven die ik op de site van de koninklijke Bibliotheek vond.

Vanavond zijn we op wezen passen bij Suzanne. Met de jongens op bed hebben we wat televisie gekeken, wat gelezen (in 'Het meesterstuk' van Anna Enquist) en ik heb een poosje patience zitten spelen op hun laptop.

Als je fietst kan je goed denken. Bij het lopen wordt dat al gauw dromen en fantaseren, maar het minimum aan alertheid dat het fietsen vereist zorgt voor een gepaste toewending tot de realiteit.

Dat staat in 'Het meesterstuk' op bladzijde 12. De volgende zin verbaast me: 'Lisa heeft Lawrence's fiets genomen, met het risico van een houten kut na een uur rijden, maar het voordeel van versnellingen.' Ik verwacht dat niet bij Enquist (maar misschien zegt dat meer over mij dan over haar).

1 bestelling: Hans Warren, 'Geheim dagboek 1984-1987'.

11 februari 2012

Vanochtend hakte ik het gat in het ijs op de vijver weer open. Mijn bijl verdween ver onder het ijs. Niet in het water, maar in de lucht! Onder het ijs zat een ruimte van pakweg zestig centimeter. In eerste instantie vreesde ik dat het ijs de rubberen wand doorboord had, maar toen ik goed keek zag ik dat er óp maar ook links náást de vijver veel nieuw ijs verschenen was. De pomp heeft het water uit de vijver gepompt, maar doordat de vijver was dichtgevroren, liep het water over het ijs en blijkbaar later via dat ijs naast de vijver.
Vermoedelijk zijn de vissen in de vijftien centimeter ijs op de bodem van de vijver doodgevroren. Ik heb wel eens gehoord dat ze dat kunnen overleven (het ínvriezen, niet het dóódvriezen), dus liep ik vanmiddag toch maar met emmers water heen en weer om de vijver bij te vullen.

Vijver Vijver

 

In de loop van de ochtend reden we naar pa in Culemborg. We dronken er koffie en namen hem daarna mee op een ritje door de witbesneeuwde Betuwe. Via het dijkje naar Beusichem en door naar het Amsterdam-Rijnkanaal. Dat kanaal ligt vol ijs. De Lek is ijsvrij, maar het water staat er wel ontzettend laag. De kribben liggen droog. We reden via Asch, Buren en Buurmalsen weer terug naar Culemborg.

Winter in de Betuwe Winter in de Betuwe

 

 

Wim mailt me naar aanleiding van de vraag over 'Flappie' van gisteren. Hij vermoedt dat de vraagsteller 'Flappie' en 'Frekie' door elkaar haalt. 'Frekie' is een door Joost Prinsen bekend gemaakt nummer. Ik denk dat Wim gelijk heeft (en vraag me af waarom ik het zelf niet bedacht).

Vanavond gingen we naar het 'Amateurkunst Festival Veenendaal' in 'De Lampegiet'. Honderden Veense amateurkunstenaar laten vandaag en morgen in het theater, in het jongerencentrum en (vandaag) in het atrium van het gemeentehuis zien waartoe ze in staat zijn. Dat is op zich al de moeite waard, maar we gingen er ook heen omdat Martijn actief is in de organisatie van het festival. We hadden een leuke avond en zagen:

  • Harmonie Caecilia
    Ik heb ze eerder gezien en gehoord en blijf me verbazen hoe goed een harmonie klassieke stukken kan brengen zonder dat er violen en andere strijkinstrumenten meedoen. Daarnaast speelden ze stukken uit 'Miss Saigon' en een big band-stuk uit de jaren dertig. Dit ontstijgt het amateurniveau en mede daarom was het wel jammer dat de zaal juist nu matig bezet was.
  • Gemengd Koor Moorsound
    'Moor' is moeras en dat verwijst dan weer naar het ontstaan van Veenendaal als plaats (begreep ik vanavond). Oud-collega Nederlands Hans is pianist bij dit koor en dat maakt het al leuk om er een half uurtje naar te luisteren. Een goed koor, al klonk het vanavond hier en daar wat iel. Ze brachten mooie versies van 'The rose' en 'Get me to the church on time'.
  • Dameskoor V'Allure'
    Ze heetten vroeger de 'Valleiklanken', maar de nieuwe naam heeft meer allure. Bij hun eerste nummer vertilden ze zich aan 'Hallelujah' van (o.a.) Leonard Cohen. Je kunt ook te veel willen. Dit koor is veel sterker in vrolijke nummers als 'Top of the world' (van 'The Carpenters'). Zo'n nummer brengen ze echt met allure.
  • Toneel groep Artis Amore
    Ze speelden twee scènes uit hun nieuwe stuk 'All inclusive'. Een redelijk zware scène waarin drie mannen in zo'n Turks hotel spreken over hun ouders en zichzelf tijdens de Tweede Wereldoorlog. Twee van hen hadden NSB-ouders. De ander had Roma-ouders die na verraad door een NSB-er werden weggevoerd. Daar wordt het publiek stil van. De middelste van de drie mannen moet zijn teksten nog iets minder 'opzeggen' en meer 'spelen'. Daarna een scène met drie vrouwen/moeders aan de rand van het hotelzwembad, mopperend op de kinderen en verlekkerd kijkend naar jonge jongens in strakke zwembroekjes. Lekker plat, hilarisch en goed gespeeld.
  • Duo vd Pol/de Zwart, zang
    Twee Veense oudere jongere fysiotherapeuten leven zich uit met nummers van Joop Visser en Cornelis Vreeswijk. Leuk, omdat het amateurisme ervan afdruipt, maar niet echt goed. Ze willen teveel in het half uurtje dat ze krijgen en zijn daarom té gehaast. Ze raffelen de nummers af, zijn daardoor slecht te verstaan en verhaspelen zelfs de teksten (In 'Hutje' van Jaap Fischer moet je wel zingen: 'er zat bloed op de 'Times' van die week' en niet 'er zat bloed op de 'Times' iedere week', 'iedere week' past in alle andere coupletten, maar niet in deze!). In de paar nummers waarvoor ze wél de tijd nemen, zijn ze gelijk een stuk beter: verstaanbaarder en de zang is ook beter. Dat gold bijvoorbeeld voor twee nummers van Cornelis Vreeswijk: 'Veronica' en 'De nozem en de non'.

 

Nieuwe Veense schrijvers op Schrijversinfo: Herman Ligtenberg, Dammes Pierre Marie Huët.

1 bestelling: Marcellus Emants, 'Een nagelaten bekentenis'.

12 februari 2012

In 'Hollands Maandblad' van zomer 1996 noteert Maarten van Rossem:

Hoe ernstig of belangrijk informatie ook is, de televisie reduceert haar tot vermaak, tot een onderdeel van het incoherente varieté dat nu eenmaal altijd en overal de meeste kijkers trekt. De kijkers zijn lui en hebben geen behoefte aan ingewikkelde analyses waar ze werkelijk over moeten nadenken. De makers van de programma's zijn via hoge kijkcijfers alleen maar uit op gewin en bieden de luie kijkers een soort vertier dat alle intellectuele activiteit bij voorbaat uitsluit. Zo berooft de televisie de burger van zijn laatste restanten denkkracht en zal zij ten slotte na een langdurig verloederingsproces de hele westerse cultuur ten grave dragen.

Lees het bovenstaande en overweeg hoe ver we in dat proces al zijn, bijvoorbeeld op een lijn van nul tot honderd. Ver, vermoed ik, als ik de gemiddelde televisieavond aan mij voorbij laat gaan. 'Goede tijden slechte tijden', 'Nick tegen Simon', 'All you need is love', 'The voice Kids'. Regelmatig denk ik: Veel erger en smakelozer kan het toch niet worden, maar een paar maanden later blijkt het tóch weer erger en smakelozer te kunnen.

We deden vanmiddag nog een rondje 'Amateurkunst Festival Veenendaal' in 'De Lampegiet', al was het maar omdat Martijn vanmiddag de presentatie deed van de optredens in de foyer. Dat deed hij soepel. Hij speelde geen presentator, deed ook niemand na, maar was gewoon zichzelf. Dat lijkt me ook de beste manier.

Martijn in de Lampegiet Martijn in de Lampegiet
Martijn kondigt de djembégroep af.
Ze verlaten achter hem het podium.
Martijn kondigt Gerlinde & Boudewijn aan.

We zagen vanmiddag:

  • Dansgroep Hellas
    Griekse volksdans van een groep uit Elst. Ze stonden oorspronkelijk niet op het programma, maar vulden een 'gat' in het programma op na een afzegging. Het is altijd leuk om mensen zo enthousiast bezig te zien.
  • Saskia Scherpenzeel/Derk Postma
    Saskia is een dochter van Gert, met wie ik enkele jaren in de gemeenteraad zat. Ze stond voor het eerst met een cabaretachtig optreden op een groot toneel en ze deed dat overtuigend. Goede teksten over de aanstaande koninginnedag, verrassende overgangen én ze liet zich niet in de war brengen door een microfoon die plotseling dienst weigerde. Ze vroeg of ze zo ook verstaanbaar was en ging ijzerenheinig door. Zingen kan ze ook nog. Saskia moet op dit gebied vooral verder gaan.
  • Hiperkanen, djembé
    Een grote groep trommelaars, met enthousiasme en veel geluid. Het is in zo'n programma een aardige afwisseling, maar ik heb het na een minuut of tien wel gezien en gehoord.
  • Gerlinde & Boudewijn, zang
    Boudewijn Schrik is een vaste waarde in het het Veenendaalse culturele leven. Gisteren presenteerde hij het geheel in de grote zaal en nu stond hij zelf, met Gerlinde, in de foyer. Ze brachten zeven Amerikaanse 'songs' uit de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw (o.a. 'Baby it's cold outside' en 'Things') en deden dat met veel gevoel voor performance en mimiek. Een plezier om naar te kijken en te luisteren.
  • Daphne Kalff, gedichten
    Er ging iets mis in de grote zaal, waardoor Daphne Kalff in de foyer een tweede kans kreeg. Ze maakt heel aanvaardbare gedichten en heeft plezier in het voorlezen ervan. Dat is een prestatie in zo'n rumoerige foyer. De mensen op de stoelen voor het podium brengen het wel op om geïnteresseerd te kijken en te luisteren, maar daarachter is het een geroezemoes van jewelste.

 

2 bestellingen: J. Eijkelboom, 'Het lied van de krekel' en 'Heden voelen mijn voeten zich goed', R. Blijstra, 'IJzeren vlinders' en 'De oude dame en de tafelronde'.

13 februari 2012

Mariët Meester - foto: Jaap de Ruig

Mariët Meester in Veenhuizen

Een kijkje in de keuken van een schrijfster - Aflevering 18

 

 

Sarien Visser

Op donderdagavond 9 februari hield Marïet Meester in haar tijdelijke woning, de voormalige rooms-katholieke pastorie in Veenhuizen, een lezing over haar nieuwe boek De mythische oom. Bijna dertig mensen, waaronder leden van de plaatselijke literatuurclub, waren rond 19.45 uur aanwezig, want voorafgaand aan de lezing kregen we van de gastvrouw en haar partner, Jaap de Ruig, een kop koffie of thee met iets lekkers erbij. In de keuken aan het eind van de gang stond tegen de muur een tafel met kopjes, bonbons en koekjes en voor later: glazen, wijn en jus d’orange. De meeste bezoekers hadden een attentie meegenomen. Aan de vorm van de verpakking te zien, vonden veel gasten een fles wijn een passend geschenk. In de keuken en op de gang bleven de mensen in groepjes staan praten. Ook begaf een groep zich naar de grote kamer direct links van de voordeur. Hier had Jaap een scherm opgesteld, waarop hij de introductiefilm over het boek projecteerde. Hij had deze mini-documentaire gemaakt tijdens het drie maanden durende verblijf in Lynden, Verenigde Staten, ter voorbereiding op het schrijven van het nieuwe boek van Mariët. Op een tafel bij de deur lagen twee stapeltjes van De mythische oom  die de gasten na de lezing konden kopen. In de kamer rechts van de voordeur, die als woonkamer wordt gebruikt, hield Mariët haar lezing. ‘Om iedereen een zitplaats te kunnen bieden, hebben we stoelen bij de buren geleend’, vertrouwde Jaap mij toe. Met ‘buren’ bedoelde hij de voormalige rooms-katholieke kerk, die sinds vorig jaar mei niet meer als kerk wordt gebruikt. De stoelen waarnaar Jaap wees herkende ik als de stoelen die in de jaren zestig en zeventig in de grote zaal van het Veenhuizer Verenigingsgebouw stonden.                                                                            
Om precies 20.00 uur wilde de auteur met haar presentatie beginnen, daarvoor was bij een rode bank, tegenover de stoelenrijen, een microfoon neergezet. Van de achterste rij kwam direct een reactie, door de lage bank konden de mensen de auteur niet zien. Jaap repte zich naar de eerste verdieping en kwam terug met een opgevouwen slaapzak of dekbed, waarop Mariët ging zitten als een koningin op de troon. Als speciale gasten waren haar ouders aanwezig.

Haar drieëntachtigjarige vader speelt een speciale rol in dit nieuwe boek, omdat hij precies twaalf jaar geleden het leven van zijn broer, die voor Mariët tot voor kort de mythische oom was, heeft kunnen helpen redden door als bloeddonor mee te werken aan een stamceltransplantatie. Hiervoor moest Jan Meester, ondanks zijn vliegangst, de oceaan oversteken.

De mythische oom

Het boek, dat op 12 januari uitkwam, heeft al veel publiciteit gekregen en werd goed ontvangen. Zo bracht het dagblad Trouw een voorpublicatie door met behulp van fragmenten uit het boek de lezers een indruk/samenvatting van het boek te geven. Het Dagblad van het Noorden publiceerde een dubbelinterview met de auteur en haar vader. U kon de auteur op zondagmorgen 15 januari in het literaire televisieprogramma Boeken zien. Ook radioprogramma’s van de NCRV en de EO toonden belangstelling, omdat een belangrijk thema in De mythische oom de geloofsbeleving van de Amerikaanse familie van Mariët vormt.

Recensies over het boek zijn positief. Op 27 januari schreef Janet Luis in de NRC:      
Nu begeeft Meester zich, als een soort antropoloog, tussen de van oorsprong Nederlandse calvinisten in Amerika. Een Nederlandse enclave, waar men aan ‘klompendance’ doet, tulpen kweekt en Hollandse pot op tafel brengt. Menigeen spreekt Nederlands of heeft een Nederlandse achternaam. Hoofdpersoon is oom Peter, die op zijn oude dag nog altijd worstelt met het geloof, omdat niet iedereen in zijn omgeving er precies zo over denkt als hij. Hij rekent zich tot de ‘vrijgemaakte’ gereformeerden, die vasthouden aan het idee van de erfzonde. De oom die uit dit boek oprijst is intussen helemaal geen toonbeeld van angst en deemoed, maar een man van de daad, een doorzetter, een eigengereide denker, die zichzelf opwerkte van vechtersbaas tot toonaangevende wetenschapper, van automonteur tot alom gerespecteerd arts…… We krijgen nu eens geen sombere geschiedenis voorgeschoteld over sneue zwartekousenkerkers die zuchten onder het juk van hel en verdoemenis. Meester laat zien dat het, bij alle troebelen die de vele afsplitsingen binnen de gereformeerde kerk met zich meebrengen, prettig is om ergens bij te horen. ….. Ze heeft groeiende bedenkingen tegen de inteeltsfeer, het beperkte blikveld van veel gelovigen, het gekissebis over doop, goddelijke genade en wedergeboorte – maar ze waardeert toch ook de gezelligheid en de andere voordelen van het leven in een collectief met gedeelde regels en rituelen. Meester haar leven is ‘rijker’, ‘veelkantiger’ en ‘bezielder’ geworden door het verblijf in Lynden. Ze heeft haar lezers veel te bieden. Ze zegt het niet met zoveel woorden, maar uit alles blijkt dat het Meester geweldig aanspreekt dat uitgerekend haar vader, een van die veel te frivole Nederlandse gereformeerden, heeft kunnen bijdragen aan een heuse wedergeboorte.

Op 4 februari schreef Marjolein te Winkel in het Dagblad van het Noorden:                          
Met rake observaties schetst Meester het leven in de verzuilde en soms schijnheilige gemeenschap waar fouten snel zijn gemaakt en geheimen niet gemakkelijk te verbergen zijn. Waar de één geëxcommuniceerd wordt omdat hij het niet eens is met het kerkbestuur en de ander op de voorste kerkbank naast zijn invloedrijke familie mag blijven zitten terwijl de hele gemeenschap op de hoogte is van zijn buitenechtelijke escapades. Het persoonlijke verslag en de scherpe beschrijvingen van het leven in het kleine stadje dat doordrenkt is met geloof, nostalgie en tegenstrijdigheden, laten het boek het niveau van een prettig leesbare familiegeschiedenis ontstijgen.  

Op 11 februari besteedde de Volkskrant twee pagina’s aan De mythische oom in de zaterdagse bijlage. Aleid Truijens schreef:                                                                                                  
De Lynden-kolonie doet de auteur wellicht denken aan het gesloten Veenhuizen, waar ze opgroeide, ook al maakt ze die vergelijking niet. Meesters verhaal over de diepgelovige oom in wiens bloed haar vader mee ruist, is goed geschreven en meeslepend. Het drama diende zich vanzelf aan, in de laatste week van Meesters verblijf. Alsof God op de valreep toch even woedend van zich deed horen – een passend slot, dat de schrijfster zomaar cadeau kreeg.

foto: Jaap de Ruig

Terug naar donderdagavond. Mariët vertelt gedurende een uur over het ontstaan van De mythische oom.                                                                                                   
Haar vader heeft twee broers, waarvan de broer die in 1953 met zijn schoonfamilie naar de Verenigde Staten is geëmigreerd in 2000 leukemie kreeg. Het bloed van haar vader bleek te matchen met het bloed van deze broer, zodat hij donor kon zijn voor de noodzakelijke stamceltransplantatie. Enkele jaren geleden besloot Mariët drie maanden naar haar familie in de Verenigde Staten te gaan, om alles rond deze, voor haar mythische oom, eens precies uit te zoeken. De eerste weken heeft ze als een vakantie ervaren, doordat er niets bijzonders gebeurde. Even dacht ze dat deze reis niets zou opleveren voor een boek. Bij non-fictie ben je afhankelijk van wat je door toevallige omstandigheden wordt aangereikt.  

In een proloog beschrijft de auteur hoe haar oom de bevrijding van Groningen heeft ervaren. Ze baseerde zich op de herinneringen van haar oom. Details die hij niet meer wist heeft ze zelf ingevuld. Door in zijn hoofd te kruipen, krijgt de lezer het gevoel alsof oom Peter het verhaal zelf vertelt. Het tweede hoofdstuk is een reisverslag, waarin ze haar eigen ervaringen in Lynden beschrijft. Peter, die als kind in Groningen een wilde jongen was, is tegenwoordig een oudere, gereformeerd-vrijgemaakte man die in Lynden woont. Wat is er in die tussentijd gebeurd?    

Mariët wisselde tijdens de lezing vertellingen over het ontstaan van haar boek af met fragmenten die ze ons voorlas. Doordat in Lynden hetzelfde klimaat heerst als in Nederland en de grondsoorten dezelfde zijn als in ons land konden geëmigreerde boeren zonder om- en bijscholing zo weer aan de slag. Dit verklaart waardoor Nederlanders zo succesvol zijn in de omgeving van Lynden.

Op pagina 126 in De mythische oom komt oom Peter opdagen. Hij was met zijn vrouw op vakantie geweest in Palm Springs. Tijdens haar verblijf ontdekte Mariët dat de hele familie, wat kerkgang betreft, uit elkaar is gevallen. De auteur besloot precies uit te zoeken wat er in het verleden allemaal was gebeurd in deze verzuilde gemeenschap, waar regels zijn, waaraan niet kan worden getornd. Daardoor heeft iedereen beschadigingen opgelopen, waarmee je niet te koop loopt.

Oom Peter bleek een man vol humor te zijn, die smakelijk kan vertellen over zijn verblijf in Las Vegas, waar hij, zonder het te weten, tenniste met Tony Bennett, waarbij Barbra Streisand hem voor de voeten liep. Als arts en wetenschapper ontdekte oom Peter dat acht miljoen mensen waren besmet door een brandvertragend middel dat per ongeluk in veevoer terecht was gekomen. Na deze ontdekking was zijn naam als  vooraanstaand toxicoloog gevestigd. 

Toen Mariët het boek in concept af had, reisde ze terug naar Lynden. Ze liet haar oom de verschillende hoofdstukken lezen met de intentie er met hem over te praten en er samen met hem verder aan te werken. Maar oom Peter was niet blij met wat hij las. ‘Maak er maar een roman van, dan kun je alle namen veranderen en kunnen wij niet meer worden getraceerd’, was zijn reactie, waarmee zijn vrouw het helemaal eens was.

Mariët was zeer teleurgesteld. Terug in Nederland sprak ze over de ontstane problematiek met haar uitgever, die vond dat ze een respectvol boek had geschreven. Vrienden en andere schrijvers werden ook door de auteur geraadpleegd. Ze deed enkele concessies. Zo veranderde ze de achternaam van haar oom. Haar oom vond ook de plaatsnaam, Lynden, te specifiek. Een naam verzinnen had geen zin. Iedereen kan via de media zo achter de bedoelde plaatsnaam komen.   

In Nederland werd haar boek goed ontvangen, ook door mensen die tot hetzelfde geloof behoren als oom Peter en zijn familie. Maar oom Peter en zijn dochters hebben Mariët ‘ontvriend’ op Facebook bemerkte de auteur. Ongeveer tien dagen geleden heeft Mariët het boek naar haar familie in de Verenigde Staten gestuurd, maar tot nu toe heeft nog niemand gereageerd.

Misschien is het voor iedereen moeilijk als er een boek over je wordt geschreven. Daarbij speelt ook nog dat het Nederlands taalgebruik van de geëmigreerde Nederlanders niet is meegegroeid met ons taalgebruik en ze daardoor de nuances en bepaalde zinsneden niet begrijpen.

De auteur vindt dat haar oom is veranderd na haar verblijf in de Verenigde Staten, hij is milder geworden. Hij heeft waarschijnlijk tijd nodig. Ze heeft er alle vertrouwen in.     

Na de lezing van Mariët werd door het publiek aan haar vader gevraagd hoe hij alles ervaart als broer van de hoofdpersoon. De heer Meester liep naar voren. ‘Mariët heeft een teder boek geschreven’, was zijn reactie. ‘Tijdens het schrijfproces heb ik mij er niet mee bemoeid, want als je als schrijver bezig bent met een boek dan moet een ander je niet teveel vertellen.’

foto: Jaap de Ruig

Natuurlijk heeft de auteur het moeilijk met de ontstane situatie. Ze wilde een goed boek schrijven en ging niet voor een zoetsappig verhaal. Een vriendin, die psychologe is, zei tegen haar: ‘Je hebt dit boek met veel zorg geschreven en nu moet je maar eens sterk zijn.’

De twee stapeltjes boeken waren na de lezing snel verdwenen en de gasten lieten hun exemplaar direct door de auteur signeren.

14 februari 2012

Gisterenavond was er een whiskydiner in 'Residence Rhenen', georganiseerd samen met 'Slijterij Het Plein' en 'Van Wees'. Zo'n honderd mensen hadden het weer een avond erg naar hun zin. Het eten was uitstekend (lekkerder dan vorig jaar, maar toen hadden we eendenborst en daar houd ik niet zo van, dus ik vónd het lekkerder), er waren deze keer zelfs zes whisky's en Jan had een aardig verhaal over een boottocht langs eilanden (Orkney, Skye, Mull, Islay, Arran) en de bijbehorende whisky's.

Menu
Whisky
Amuse:
Licht gerookte coquilles op rookmot van Highland vaten met kreeftenschuim
Highland park 22 years - The Ultimate
Voorgerecht:
Tartaar van tonijn met compote van hazelnoot en limoen op smaak gebracht met Talisker en raster van aardappelen
Talisker Distillers Edition 2011
Tussengerecht:
Crème van schotse hoglanderstaart met gepofte courgette en een scheutje Tobermory

Tobermory 10 years (unpeated)
én
Ledaig 10 years (peated)

Hoofdgerecht:
Schotse hertenfilet met groene asperges, botersaus van daslook met Caol Ila en mashed potatoes
Caol Ila 27 years - Jack Milroy's Frisky Whisky
Nagerecht:
Granachan gearomatiseerd emr Arran geserveerd met in de honing gemarineerde aalbessen en roomijs van boerenyoghurt
Arran Sleeping Warrior


Peter en ik zijn op zo'n avond te gast, maar helpen dan met het inschenken van 6 x 100 glaasjes en het ronddelen daarvan. Als verrassing voor de gasten hield ik een korte 'tafelspeech' over Kees Torn en zijn whiskygedichten. Ik las ook een aantal van die gedichtjes voor. Het is even afwachten of de mensen daarop zitten te wachten, maar het viel in de smaak. Er werd volop om de vondsten van Torn gelachen. Ik adviseerde Van Wees om bij het aanstaande jubileum een boekje/relatiegeschenk met die versjes uit te geven: leuk voor Kees Torn, leuk voor Van Wees en leuk voor de klanten.

Whiskydiner Whiskydiner

Drie meisjes staan in de mediatheek voor de kast met jeugdboeken als ik toevallig ook even in de mediatheek ben. Ze hebben de 'leeslijst' van V3 in de hand en zijn een beetje wanhopig: 'Meneer, we kunnen helemaal geen boeken vinden die we nu mogen lezen.' Dat kan kloppen, want ze staan aan de verkeerde kant van de kast. Hier staan de jeugdboeken en in de tweede helft van V3 stappen we over naar de (wat makkelijker) boeken voor volwassenen. Ik kon zo de 'overstap' voor deze meiden wel héél letterlijk markeren door met ze mee te wandelen naar 'de andere kant van de kast'. En ja hoor, daar stonden de boeken van hun lijstje.

Een Marokkaans jongetje uit B2 zit aan mijn bureau. Hij is de afgelopen week tegen twee docenten brutaal geweest, op het moment dat hij zich onterecht behandeld voelde. Hij heeft last van een iets te groot rechtvaardigheidsgevoel. Dan kan, maar het moet wel weer in proporties gebracht worden. Daarvoor grijp ik naar deze vraag: 'Of zal ik je vader uitnodigen voor een gesprek, om te bespreken of wij met respect hetzelfde bedoelen?' Die komt aan..... hij wordt er heel klein van: 'Nee meneer, dat is echt niet nodig. Ik begrijp heel goed wat u bedoelt.'

Zondag genoot ik weer van de documentaire over Koot & Bie. Blijkbaar heeft een krant of tijdschrift er een prijsvraag, puzzel of kwis aan gekoppeld. Op de Schrijversinfobladzijde over Wim de Bie waren gisteren 992 bezoekers en vandaag nog eens 293 en die tikten in Google vrijwel allemaal in: 'wim de bie getrouwd'.

Binnenkort geeft Randy Newman drie concerten in Nederland. Ik zou daar eigenlijk wel naartoe willen (in Utrecht bijvoorbeeld), maar in je eentje doe je dat niet zo snel en in mijn kennissenkring weet ik zo gauw niemand die mee zou willen. In de VARA-gids van de afgelopen week schreef Mart Smeets over Randy Newman. Hij schreef o.a. over de cd/dvd 'Live in London'. Die kende ik niet en daarom bestelde ik hem zondagavond gelijk bij Bol.com. Vandaag was hij er al en aan het begin van de avond heb ik de dvd van dat optreden zitten bekijken. Heerlijk! Bekende nummers, maar ook nieuwere nummers en die blijk ik niet te kennen (ik ben niet verder gekomen dan 'Land of dreams' uit 1988). Verrassende nieuwere nummers zijn: 'The world isn't fair', 'I'm dead (but I don't know it)' en 'A few words in defense of our country'.

1 bestelling: Marieke Jonkman, 'Dieptevrees'.

15 februari 2012

De vijver is bijgevuld (de tuinslang was nu ook ontdooid) en ja hoor ...... de vissen leven/zwemmen nog.

Vanmiddag bracht ik voor het eerst een pakketje naar DHL. Bij TNT kost het versturen van zo'n boek € 6,75. Bij DNL € 4,50 en nu tijdelijk via Bol.com maar € 2,95. Dat scheelt genoeg om het eens uit te proberen. Het nadeel is dat ik er wel een eind verder voor moet rijden.

Vanavond was er ouderavond. Ik had twaalf gesprekken, waarvan het merendeel als docent Nederlands. Dat krijg je als je veel onvoldoendes hebt gegeven. Ik kon in de meeste gevallen de ouders laten zien dat hun kind anders of beter moet leren. Vier cijfers en twee daarvan voldoende: de tekstverklaring en het opstel. Dat zijn vaardigheidstoetsen, waar je niets voor hoeft te leren. De andere twee toetsen onvoldoende: een leer so'tje en de centrale toets. Daar moet je wel voor leren. De conclusie ligt dan voor de hand.

2 bestellingen: Willem Elsschot, 'Verzen', 'Sprookjes en vertellingen van de Efteling'.

16 februari 2012

Een heel enkele keer heb ik 's nachts last van 'onrust in mijn benen'. Vannacht om een uur of drie had ik voor het eerst 'onrust in mijn armen'. Bijzonder irritant. Ik kon mijn armen niet stil houden en moest ze bewegen, ermee schudden. Ik ben gelukkig op een gegeven moment wel weer in slaap gevallen.

Er waren vandaag nogal wat collega's ziek. De complete gymsectie! En dan waren er ook nog collega's met T3-leerlingen naar het ROC in Utrecht. Het werd er een wat rommelige dag door. Mijn B2e-klas was critisch over al die afwezige leraren: 'Ja, ja, zo vlak voor de voorjaarsvakantie. Die zijn zekel al skieën!'

Aan het eind van de middag lig ik - tamelijk uitgeteld - te zappen op de bank, op zoek naar tennis of snooker. Ik stuit op Cultura, waar een documentaire over Arnon Grunberg is uitgevallen. In plaats daarvan 'draaien' ze 'Een Dordtse Chinees' over C. Buddingh'. Een documentaire uit 1992. Ik heb al veel gelezen van en over Ares Koopman, die destijds de literaire nalatenschap beheerde, maar nu zie ik hem voor het eerst ook sprekend in beeld.

2 bestellingen: knipsels Michael Zeeman, Ruud Spruit, 'Hofjes in Nederland'.

17 februari 2012

Vanmiddag vond ik mezelf een vreselijke schoolfrik! We waren met Tygo en Dylano bij het condoleren na de begrafenis van de opa van Gijs. Dat was in Rhenen op de Larikshof. Een prachtig gelegen begraafplaats op de hoek van de Autoweg en de Defensieweg, midden in het bos. De opa van Gijs is óók de opa van twee van mijn leerlingen (een nichtje en een neefje van Gijs dus). Op een gegeven moment stond ik tijdens die condoleance, tussen de koffie en de broodjes kaas, aan Bas uit te leggen wat hij precies moet doen voor zijn boekverslag, om dat na de voorjaarsvakantie in te kunnen leveren. Ik helicopterde boven mezelf, keek naar beneden en zag mezelf staan: 'Wat ben je daar aan het doen, eikel? Dit lijkt me niet helemaal de plek om huiswerk op te gaan geven!'
Er zijn verzachtende omstandigheden: Ik had al een praatje met Bas gemaakt, hij vroeg me zelf wat precies de opdracht was én hij was duidelijk opgelucht dat hij nu wist wat hij moest doen ........ en tóch voelde ik mezelf een frik.

Tygo en Dylano logeren dit weekend bij ons. Daar moet Tygo wel even aan wennen. Als we aan tafel gaan; de aardappels, de witlof en de cordon bleu (speciaal voor hem) staan te dampen, zegt hij: 'Even wachten, mama komt zo.'

De makelaar stuurde vandaag een mailtje met de melding dat ik ons te koop staande huis nu ook via een Funda-account kan volgen. De eerste dag dat het huis op Funda stond hebben er 512 mensen serieus naar gekeken, de tweede dag 125 en de dagen erna schommelt het tussen de 40 en de 112. Dat lijkt me heel redelijk en uiteindelijk hebben we maar één koper nodig.

1 bestelling: C. West, 'Jezelf opladen met energie'.

 

18 februari 2012

Een vakantie zonder correctiewerk; dat is ook wat waard! Er liggen wel twee boekjes van de computercursus: Module 7a: Websurfen en Communicatie met Internet Explorer 8 en module 7b: Websurfen en Communicatie met Outlook 2010. 107+92 bladzijden, maar ik hoor van de collega's die dit al hebben afgerond dat dit onderdeel een makkie is.

'Vreemd pakhuis' van Gerrit Komrij is vooral ook een pakhuis van citeerbare zinnen. Uit het tweede hoofdstuk:

Boeken zijn fotogeniek. Niet alleen verlenen ze mannen en vrouwen die voor een kastvol poseren de allure van onverbiddelijke wijsgeren, ook op zich werken ze verleidelijk. Je zou je haast iemand kunnen voorstellen die alleen maar foto's en afbeeldingen van boeken spaart, zonder er maar één in het echt te bezitten.

Het lenen van boeken staat haaks op het hebben van boeken.
Je leent toch ook je snijtanden niet uit of je broekspijp?

Een weekend 'de jongens' betekent vooral ook bezig zijn met die jongens. Samen in bad, Martijn en Tygo wandelen met de hond, samen op de grond met de duplo, maar ook een middagdutje op de bank.

Dylano in bad Tygo in bad Tygo in slaap
Tygo op het potje Tygo zingt opa in slaap met de duplo

Bij de laatste foto - met de duplo - was Tygo erg lief voor Dylano. Dylano huilde en Tygo probeerde hem te troosten door hem steeds meer duploblokken voor zijn neus te schuiven. Dat was lief, maar het hielp niet veel, want Dylano huilde omdat hij in zijn broek had gepoept.

 

Tortilla In de koelkast stond nog een restje chorizo. Dat was een mooie gelegenheid om vanmiddag - eindelijk - eens te proberen een Spaanse tortilla te bakken. In het Spaanse kookboek uit de serie van 'de Volkskrant' vond ik een recept met 700 gram aardappels, 2 uien en 6 eieren. Dat lukte - voor zo'n eerste keer - wonderwel. De aardappelschijfjes werden alleen iets te bruin. De volgende keer mag het vuur wat lager (en de chorizo mag er wat later bij).
Meestal heb ik in een vakantie pas na een dag of wat zin om wat te koken, dus dit lijkt een veelbelovend begin van deze voorjaarsvakantie.

Na het eten ga ik even op de bank liggen. Tygo steelt mijn hart (voor zover dat nog niet was gebeurd) door bij mijn hoofd 'Slaap kindje slaap' te gaan staan zingen! Hij blijft steken bij de herhaling van de eerste twee regels, maar hij zingt wel echt.

1 bestelling: H.M. van Randwijk, 'Burgers in nood'.

19 februari 2012

En nog een dag met de kleinkinderen. Ook weer een gebroken nacht trouwens. Maar daar zeur ik niet over, want het plezier overtreft dat ruim. Aan het begin van de middag wilden we een eindje gaan wandelen, maar we waren de deur nog niet uit of het begon te hagelen. Lidy ging met Dylano in de wandelwagen weer naar binnen. Tygo en ik pakten een parapluutje en een paraplu en gingen in die hagelbui wandelen. Hij vond het prachtig.

1 bestelling: William Goldman, 'Broadway Jungle'.

20 februari 2012

Eerst maar eens flink uitgeslapen.

Chimes of freedom

Af en toe word je ook via Facebook op nieuw verschenen boeken of cd's gewezen. Gisterenavond was dat 'Chimes Of Freedom - The Songs Of Bob Dylan'. Vier cd's in een box met in totaal vijfenzeventig vertolkingen van Dylan-nummers. Een deel zal ik al wel hebben, maar ik bestelde hem toch maar gelijk. De tracklist staat o.a. hier.

Ik bedacht dat ik hem wel aan kon schaffen van geld dat er nog ligt van mijn verjaardag. Even later dacht ik: Ik hoef toch verdorie geen financieel excuus te verzinnen om zoiets voor mezelf aan te schaffen.

Krantenkoppen hebben tegenwoordig een lengte die pakweg twintig jaar geleden absoluut niet voor mogelijk werd gehouden. Krantenkoppen moesten altijd kort en bondig zijn. Daardoor werden er af en toe taalregels met voeten getreden. Dat is niet meer nodig. Lidwoorden hoeven niet meer te worden weggelaten. Ik tik in de afdeling knipsels van Raban een artikel van Joost Zwagerman uit 'de Volkskrant' van 25-01-2012 in. De kop telt zeven regels en is twee kolommen breed: 'Een romantischer ruïne voor moderne kunst dan het MAMAC is in de Benelux vermoedelijk niet aan te treffen. In het museum in Luik heeft de tijd niet stilgestaan maar woest huisgehouden.' En het is echt de kop en niet de eerste alinea.

Een typisch vakantieklusje: lege flessen terug naar supermarkt. We hadden er zeventig! Dat ruimt in het schuurtje in ieder geval lekker op. Je moet eigenlijk geen boodschappen doen op een eerste vakantiedag; dan laad je toch je kar wat makkelijker vol. Wat heet je kar? Twee karren! Met twee karren met lege flessen de winkel in en met twee karren vol boodschappen er weer uit. Vanavond maak ik kofta (Griekse gehaktrolletjes met courgette en tomaten).

Het afgelopen weekend leek het er al op, maar vandaag was het ook zo: Dylano gaat zelfstandig zitten.

Job Cohen is vandaag opgestapt als politiek leider van de PvdA. Volgens de analisten was dat 'onvermijdelijk'. Cohen is ongetwijfeld meer een bestuurder dan een poltieke vechtjas. Hij was dan ook binnengehaald als kandidaat-premier. In de politiek tellen momenteel de oneliners en de sneren. Dat is niet het sterke punt van Cohen. Aan de andere kant wisselt de stemming in de politiek snel (wie had Rutten twee jaar geleden getipt als premier?). Het zou best eens kunnen dat er over een jaar juist behoefte is aan een rustige en niet meesnerende bestuurder-politicus. Dan denken we: Hadden we Job nog maar.

Nieuw op Schrijversinfo: Erich Wichman. Overgezet naar de nieuwe layout: Etty Hillesum, Frits Hopman.

21 februari 2012

Gloriejaren

Nieuw op Schrijversinfo: Herman Stevens.

Handschrift Herman Stevens
Openingszinnen 'Gloriejaren' in het handschrift van Herman Stevens.
Dit boek verschijnt in het najaar van 2012.

Op een envelop met een boek van € 1,00 plakte ik vandaag voor € 3,00 postzegels. Op een envelop met een boek van € 2,50 plakte ik voor € 6,80 postzegels (het moest naar België). De verhoudingen zijn wat zoek aan het raken. Zijn de boeken te goedkoop, of is de prijs voor het versturen te hoog? Waarschijnlijk is het van beide een beetje!

22 februari 2012

Oppasdag. Ik heb me voor vandaag ook geen andere dingen voorgenomen. Eerst hebben we lekker met de jongens op de grond gespeeld en daarna ben ik met Tygo een 'rondje bos' wezen doen: over het fietspad richting Prattenburg, door het bos en langs de sauna weer terug. We zagen een schaap met lammetjes, maakten een praatje met meneer Minderhoud (die de hond van zijn dochter uitliet), raapten een tas vol dennenappels (voor in de open haard), zagen enorm veel paardenpoep op de bospaden, hoorden een specht (maar zagen hem niet) en waren na zo'n drie kwartier (met modder aan de schoenen) weer thuis.

Tygo en Dylano Tygo en Dylano

Het grasveld in de achtertuin is compleet geruïneerd doordat we er afgelopen jaar de buitenbank op hadden staan. De vogels trekken zich daar weinig van aan. Ze pikken ook op het kale zand een appel compleet leeg:

Leeggepikte appel in de achtertuin

Martijn las mijn opmerking over 'Chimes of freedom' van eergisteren en kocht de cd-box in de winkel. Hij heeft hem dus al in huis en ik zit nog op de levering door bol.com te wachten!

1 bestelling: J.C. van Schagen, 'J.C. van Schagen in Beeld en Woord'. De besteller complimenteert me met de sites van Schrijversinfo en Raban, vraagt of hij de bladzijde over J.C. van Schagen mag printen en meldt me dat de in eigen beheer uitgegeven zeventien 'Schriftsels' toch echt 'Schiftsels' heten.
De printen is geen probleem. Er staat onder aan de bladzijde zelfs een icoontje van een printer, als je daar op klikt, print je printer de bladzijde uit zonder de blauwe rand.
Dat 'Schiftsels' is wel een beetje een blunder van mij. Ik heb steeds gedacht dat het 'Schriftsels' waren. Gelukkig meldt deze meneer ook dat die fout vaker gemaakt wordt. Van Schagen heeft de teksten 'geschift' en niet alleen 'geschreven'.
Ik zie ook dat ik voor de bladzijde over Van Schagen de database van de Koninklijke Bibliotheek nog niet geraadpleegd heb. Dat moet ik dan eigenlijk deze week nog even doen (87 items zie ik, dat is een half uurtje werk) voordat deze meneer die bladzijde print.

23 februari 2012

De kou van de afgelopen weken schijnt in de tuinen flink huisgehouden te hebben. Planten die in de vorige winters niet kapot vroren, deden dat nu wel. De klimop onder onze erker is helemaal bruin. Misschien is alleen het blad kapot en loopt hij vanaf de takken wel weer uit, maar het is zo onder het raam n u wel een treurig en bruin gebeuren.

De makelaar gaf ons een hoop huiswerk met betrekking tot de gegevens over dit huis. Dat kan ik me van de vorige verkoop niet herinneren, maar dat is ook alweer zo'n twintig jaar geleden. Nu is het een papierwinkel van een bladzijde of tien. Maar we zijn daar vanmiddag eens voor gaan zitten en het is opgestuurd.

Ik bracht de envelop voor de makelaar en een ingepakt boek naar het postagentschap op de Ellekoot. Lidy ging naar de Etos en samen liepen we het Kruidvat in. Toch al goedkope dvd's voor de helft van de prijs. We kochten negen dvd's voor zeventien euro. Een paar voor de kleinkinderen (Dora en een Sesamstraatbox), twee verfilmde boeken ('Komt een vrouw bij de dokter' en 'De gelukkige huisvrouw') en een dvd'box met cowboyfilms met John Wayne. Ik geef het toe: dat is een impulsaankoop, maar ik ga er vanmiddag al lekker ééntje van zitten bekijken: 'Randy rides alone' uit 1934!

Herinnerineringen

Er zijn in de loop der jaren heel wat kampdagboeken verschenen. De bovenstaande kop stond op 19-06-1965 boven een artikel van Beb Vuyk over 'Dagboek uit een kamp' van Loden Vogel. Ik zit vanavond een stapeltje knipsels in te tikken, waaronder deze, en las in eerste instantie over het wat te grote aantal letters in 'herinnerineringen' heen. Had u het gelijk gezien?

Sterk uitgebreid op Schrijversinfo - n.a.v. gisteren: J.C. van Schagen.

2 bestellingen: A.C. de Gooyer (samenstelling), 'Het beeld der vad'ren. een documentaire over het leven van het protestants-christelijke volksdeel in de twintiger en dertiger jaren', Kevin Tenney, 'Decoratieve verftechnieken. Gids voor doe-het-zelvers'.

24 februari 2012

Een onvoldoende (wegens plagiaat) voor 'de Rijnpost' van vandaag. Op bladzijde 38 staat een artikeltje over de nieuwe roman 'Eilandroes' van de Veense auteur Rob Groenhof. De korte levensbeschrijving in het artikel is overgenomen van Schrijversinfo, zou de plagiaatscanner ongetwijfeld vaststellen als het door een leerling was ingeleverd. Vergelijkt u het zelf:

Schrijversinfo:

  • Rob Groenhof is geboren in Bombay. Na nog enkele jaren in Indonesië te hebben gewoond kwam het gezin in 1949 naar Nederland.
  • Rob Groenhof volgde de kweekschool.
  • In 1971 ging hij naar Curaçao. In 1986 kwam hij terug naar Nederland.
  • Rob Groenhof was tot 2003 docent Engels op diverse scholen.
 

Rijnpost:

Rijnpost over Rob Groenhof

Begrijp me goed: ik vind het prima dat men Schrijversinfo als bron gebruikt. Ik vind het zelfs prima als zo'n krantje er geen bronvermelding bij zet, maar wij leren onze leerlingen dat ze zinnen niet letterlijk uit hun bron moeten overschrijven. Vertel het na in je eigen woorden, of gooit op zijn minst de zinnen wat door elkaar!

'Chimes Of Freedom - The Songs Of Bob Dylan' kwam vandaag met de post. Dan had ik hem toch beter in het dorp kunnen halen dan hem bij Bol.com te bestellen. Los daarvan is het een bijzonder aardige cd, die de hele middag al 'draait'. Begin van de week schreef ik dat ik een aantal nummers waarschijnlijk al wel zou hebben, maar dat is niet zo, want het zijn'previously unreleased recordings'. Oudere artiesten als Joan Baez, Patti Smith, Sting, Mark Knopfler, Elvis Costello, Kris Kristofferson en Marianne Faithfull, maar ook jonge artiesten als Adele en veel anderen waar ik nog nooit van gehoord heb.

Overgezet naar de nieuwe layout: Nyckle J. Haisma.

Nieuw op Schrijversinfo: Th.L. Haitjema (een beetje eem vreemde een in de bijt, maar er zat een brief in handschrift van hem bij een stapel handschriften die ik ooit kocht. Dat maakte me nieuwsgierig naar hem en nieuwsgierigheid leidt bij mij vaak tot een bladzijde op Schrijversinfo!)

Brief Th.L.Haitjema

Brief Th.L. Haitjema aan J.M.Th. Uitman, secretaris van het tijdschrift 'De Gemeenschap'.

 

3 bestellingen: Bulkboek 96 'Fietsen', A. Bergsma en J.J Bos e.a., 'Taalcirkel. Gedifferentieerde methode Nederlands voor het voortgezet onderwijs. 4 mavo', Giuliana Bonomo, 'Deltas beste kookboek voor gevogelte, wild en konijn'.

25 februari 2012

Bij het ontbijt: koffie, grapefruitsap en een meergranencroissant (doe mij volgende keer maar weer een gewone), lees ik in het boekenkatern van 'de Volkskrant' over 'De buurman', het nieuwe boek van Voskuil. Terwijl ik die recensie van Arjan Peters aan het lezen ben, hoor ik op de TROS-radio ook een recensie van dat boek. Beide recensenten zijn positief (als je van Voskuil houdt, dat wel) en hun verhalen zijn nieuwsgierigmakend. Heb ik nog een boekenbon? Op de radio pleiten ze voor een uitgave van Voskuils wetenschappelijk werk, dat zou óók literaire kwaliteit bezitten. Hun tip was: zoek op Google naar Voskuil en midwinterhoorn (ik heb even gezocht, maar kom het niet 1-2-3 tegen).

Een zonnige zaterdagmorgen. Lidy wast de ramen en ik ga - ouderwets op de oprit - de auto's wassen. Mijn laarzen heb ik al een hele tijd niet aangehad. Ze staan in het schuurtje en de muizen hebben de linkerlaars gebruikt als verzamelplaats voor gestolen vetbollen. In die laars hebben ze vet en zaden gescheiden en vervolgens de zaden opgesmikkeld. Ik heb dus een laars vol korrels vet en velletjes van zaden. Het blijkt er nog redelijk makkelijk weer uit te schudden te zijn.
Onze volgorde van ramen en auto's wassen blikt niet zo handig te zijn. Ik spetter de net gewassen ramen weer helemaal nat.

26 februari 2012

Nieuw op Schrijversinfo: Adriaan Bontebal.
Overgezet naar de nieuwe layout (en sterk uitgebreid): Maurits Mok.

2 bestellingen: Allen Carr, 'Het kleine boekje van En nu: afvallen', Kees Buddingh', 'Dagboeknotities  1967-1972' en Theo van Baaren, 'Hommage a Kees Buddingh''. De besteller meldt erbij: 'Wat fijn om op een site terecht te komen met zoveel over Kees Buddingh. Ik wist bv. helemaal niet hoe het zat met die C en die K van Kees. Nu wel dus!'

Eerder deze week had ik ook al mailcontact met iemand over Buddingh'. Deze man (oud-Veenendaler) mailde me de volgende anekdote:

Are you Mr. Buddingh’?

Samen met mijn vriendinnetje toerde ik door de Engelse graafschappen. Ik moet zo’n 18 jaar zijn geweest. Eind zestiger jaren. Met rugzak, lang haar, pijp en vol idealen.

Op het CLV in Veenendaal maakte ik anonieme liefdesgedichtjes voor de schoolkrant Costelick Mal. Ik voelde me een dichter in de dop. Ik was onder de indruk van Achterberg, Van Ostayen en de Verzen van Elsschot. De schoolbibliotheek was een mer a boire voor een ontluikend arbeiderskind.

Die zomer in 1969 bezochten we het geboortehuis van William Shakespeare in Stratford-upon- Avon. In de tuin stond een man die ik vaag kende: bril, pijp (ook), lang gezicht. Was dat die man van de Blauwbilgorgel, de dekseltjes op de potjes die uitwisselbaar waren, de Kachelgedichten (maar uiteindelijk kun je niet zonder een kachel!), van hup, de knie weer in de kom en dan gaat het weer, van die rare stem in Poets?

“Are you Mr. Buddingh’?” “Yes, i am.” Kon niet missen.  Ik stelde me voor en we gingen naadloos over in het Nederlands. Zo’n kwartiertje praatten we over zijn bezigheden: het bezoeken van cricketwedstrijden,  het verzamelen van Engelse detectives, kortom over alles waar hij zijn dagboeken mee vulde. Het was een fijn gesprek, maar dat fijn mocht niet van Hermans.

Stientje, Wiebe en Sacha begonnen al ongeduldig te worden. We zeiden gedag.

Later heb ik gedeeltjes uit Buddingh’s dagboeken nagereisd. De Yorkshire Dales, de pittoreske dorpjes, de tweedehandsboekhandeltjes. Ik waande me een Buddingh’, ook met pijp, maar niet in zo’n gammele auto als die van Kees.

Nu is het me onmogelijk om ooit maar aan het Engelse platteland te denken zonder daar de geest van Buddingh’ tegen te komen. Vorige week zag ik ’s nachts (ik slaap slecht) op de verrekijk de documentaire over Buddingh’s leven. Dit herhaalde zich enkele dagen later.

Wat een leuke man! Misschien niet de grootste literator en dichter, maar een grote gekke unieke jongen om van te houden. A jolly good fellow, yes he was.

Frans van Tuil


27 februari 2012

Slecht geslapen! Niet vanwege de eerste schooldag na de vakantie (waar ik wel eens onrustig van slaap), maar vanwege een nare hoestprikkel achter in mijn keel. Ik heb van 23.30 tot 05.00 liggen hoesten: in bed, op de bank in de kamer, weer in bed. En toen ik eindelijk sliep, ging binnen de kortste keren de wekker.

In een tweede klas verrast een groepje jongens me met een vraag: 'Meneer, vindt u al die aandacht voor die prins Friso ook niet ontzettend overdreven?' Ik kom met een sociaal wenselijk antwoord: 'Dit is voor een moeder héél erg, jongens en de koningin is een beetje de moeder van ons allemaal.' En dan gooi ik er nog een schepje bovenop: 'Als zoiets met een dochter van Obama zou gebeuren, dan was er nog veel meer aandacht voor op televisie.' Dat is het antwoord waarvan ik vind dat ik het beroepshalve moet geven, maar eigenlijk vond ik die doorlopende nieuwsberichten - terwijl er geen enkel nieuws te melden was - zelf óók ontzettend overdreven.

Een goed gesprek op het gemeentehuis. We worden met de de werkgroep 'Gedichten op muren' een beetje gek van alle procedures, leges en vergunningen. Ik begrijp best dat er in dit land - dat van regeltjes aan elkaar hangt - dingen volgens alfgesproken procedures moeten verlopen, maar er wordt hier een beetje uit het oog verloren dat we die gedichten regelen op verzoek van de gemeente! Dan mogen ze toch op zijn minst een beetje meewerken. En we vragen niet om iets te 'ritselen' of om een voorkeursbehandeling. Een beetje meedenken zou al heel mooi zijn! Dat 'meedenken' voelde ik vanmiddag nadrukkelijk wél!

2 bestellingen: Lydia Kroon, 'Mannen zijn ook maar mensen', Bulkboek 211: Renate Dorrestien, 'Het Perpetuum mobile van de liefde'.

28 februari 2012

De Culturele Raad Noord-Holland gaf van 1991 tot en met 1993 ruim zeventig gedichten en verhalen met een speciaal vervaardigde prent uit in de serie 'Noord-Holland in proza, poëzie en prenten', steeds in een oplage van honderdvijfentwintig exemplaren. Veel bekende auteurs (en een enkele mij onbekende) schreven een gedicht of een korte tekst.
Vandaag vermeldde ik al die proza en poëzie op de diverse auteursbladzijden én in de literaire reisgids.

Ik schreef het al eerder: er kijken opvallend veel mensen naar de Schrijversinfobladzijde over Wim de Bie. En dat gaat maar door. De zondag van de derde documentaire over Koot & Bie waren dat er zelfs 2298! Ze komen vrijwel allemaal via Google en ze tikken vrijwel allemaal in: 'Wim de Bie getrouwd'. Dat laatste wordt zelfs ingetikt door iemand uit Ecuador. Het moet bijna wel een vraag in de één of andere kwis of puzzel zijn. Een overzicht van die kijkers op de laatste twintig dagen

Teller Wim de Bie

2 bestellingen: Paul Rodenko, 'Nieuwe griffels schone leien. De poëzie der avant-garde', An Rutgers van der Loeff, 'Mens of wolf?'.

29 februari 2012

Schrikkeldag én Bapo, dus ik hoef niet een dag extra te werken! Als ik vandaag dan nog wat boeken verkoop, verdien ik zelfs wat extra op schrikkeldag. En het eerste boek is al (via Bol.com) verkocht: Frank Esper, 'Beheerd domein, over de poëzie van Ida Gerhardt'.

Ik zeg niets nieuws, maar voelde het vanmorgen weer nadrukkelijk: geluk zit in hele kleine dingen. Bijvoorbeeld in een wandelingetje met een peuter van bijna drie en een hond. Tijdens die wandeling:

  • wilde Tygo langs het water lopen op de Nijhofflaan (bij het alweer vernielde kunstwerk van Hanneke Zwart, maar daar zwijg ik nu over, want dit ging over geluk). Tygo ging het trappetje af naar de waterkant. Hij zag drie eenden langs die waterkant staan en liet zijn hardste 'tijgerbrul' horen om de eenden weg te jagen. Toen de eenden zich niet weg lieten brullen, ging hij de trap maar weer op en kwam bij mij lopen. Alleen vlak langs die eenden, dat is nog net te eng.
  • liepen we het gangetje achter de schuren in dat naar het huis van Martijn loopt. Tygo herkent dat gangetje al. Hij liep met zijn hand over de muren te vegen. Ik hoorde daarbij de rand van zijn mouw langs de muren van de schuren schuren. Ik waarschuwde hem dat zijn jas zo kapot ging. Hij bleef met zijn hand langs de muren gaan ...... maar trok met zijn andere hand die mouw wat omhoog. De schat.
  • kwamen we bij een stuk wit zand langs de Monding. Daar gaan ze wat bouwen, een bushalte of iets dergelijks. Op dat witte zand lagen twee grote oranje pilonnen. 'Even helpen', zei Tygo en begon aan die pilonnen te sjorren om ze overeind te zetten. Ze waren bijna net zo groot als hij, maar hij kreeg ze overeind.

 

Aan het eind van de ochtend had ik een gesprek met twee mensen van Patrimonium woonstichting. Ze willen ook een gedicht op één van hun muren! Daarover had ik al eerder emailcontact met ze. Het wordt een door Gerard Reve in Veenendaal geschreven gedicht. Nop Maas noemt in het tweede deel van zijn Reve-biografie enkele (in eerste instantie in 'Tirade' gepubliceerde) gedichten waarvan zeker is dat Reve ze in het huis aan de Boslaan schreef, in een weekend waarin hij daar - in zijn eentje (moeder van Manen was in Greonterp) - tot rust kwam.
Het gedicht komt op de zijmuur van een flat (behoorlijk groot dus) in de buurt van de Vlinderrotonde. Ik nam met de directeur en de pr-medewerker van Patrimonium de (vergunnings)procedure en enkele aandachtspunten (laatste tekstcontrole, uitlijning, naam bij voorkeur in handschrift) door. Die zelfgeschreven naam van Reve had ik nog wel voor ze uit een gesigneerde 'Vierde man':

Handtekening Gerard Reve

Van écht lezen (aan een boek beginnen en daar een paar dagen lang echt ín zitten) komt het de laatste tijd niet. Te druk, te onrustig. Ik lees wel, maar hap-snap. Ik wil wel, begin ook aan een nieuw boek, maar na pakweg veertig bladzijden dient zich een ander boek aan, of een klusje, of een tijdschrift, of een bladzijde voor Schrijversinfo. Ik grijp daarom naar boeken op-de-korte-baan: columns, korte verhalen .... en Kronkels:

Oom Jan, de broer van mijn vader, was verreweg de meest eigenzinnige man op dit halfrond.
Hij deed uitsluitend wat hij zelf wilde en luisterde naar niemand,
Deze eigenschap had hij met de meeste genieën gemeen,
maar verder hield de overeenkomst op.

(Simon Carmiggelt, Zelfportret in stukjes, blz. 17)

Even twee mijlpaaltjes vastleggen. Dylano kroop vandaag voor het eerst onze hele kamer door. Spullen van de grond dus maar weer. Tygo poepte voor het eerst bij ons op het potje (waar zijn moeder het destijds ook op deed). Een zo dikke stevige drol, dat het maar goed is dat die niet in zijn luier zat. Dat had niet gepast.

Overgezet naar de nieuwe layout: H.C. ten Berge.

4 bestellingen: Frank Esper, 'Beheerd domein', J. Slauerhoff, 'Serenade', Susanna Tamaro, 'De stem van je hart', 'Motorama', januari 1957 (autotijdschrift).


Door naar maart 2012


eXTReMe Tracker