1 januari 2007

Goede voornemens: Ik wil de dagkalender van de poëzie (samenstelling Menno Wigman & Alfred Schaffer) dit jaar echt dagelijks gaan lezen. Die van vorig jaar heeft alleen op een plank in de studeerkamer gelegen, maar echt ingekeken heb ik hem niet. Dit jaar wil ik hem op mijn bureau leggen, opengeslagen bij de actuele datum. Dat is wat anders dan het afscheuren van de blaadjes, daar ben ik dan weer te zuinig voor. Ik bewaar deze kalenders. Soms heb je behoefte aan een bij een bepaalde datum passend gedicht. Dan is het heel handig als er een stapel poëziekalenders ligt. Op een van die kalenders moet er dan op de gezochte datum toch een toepasselijk gedicht te vinden zijn! Het gedicht van vandaag:

Ik denk dat ik dit gedicht ook maar op sheet zet en er volgende week mijn lessen mee begin. Toepasselijk voor het nieuwe jaar, ik kan even de aandacht vestigen op het bestaan van poëziekalenders én het is een mooi voorbeeld van enjambement. Dat was voor de vakantie het laatste behandelde onderwerp, dus dat maakt dan een mooi bruggetje over de vakantie heen.

Taeke kwam aan het begin van de middag een paar dozen boeken brengen. Z'n vader gaat verhuizen en dat is per defenitie het moment om wat op te ruimen. Woordenboeken, reisgidsen, een beetje literatuur en een encyclopedie: De veertiendelige Standaardencyclopedie, verschenen tussen 1965 en 1973. Veel vraag is er niet meer naar encyclopedieën, maar het is toch zonde om ze zomaar bij het oud papier te mikken. Deze mag weg voor een paar tientjes. Laten we zeggen € 25,00 Belangstelling?

1 bestelling: Boudewijn Büch, 'Brieven aan Mick Jagger'.

2 januari 2007

Een dagje Amsterdam vandaag. Martijn wilde naar de tentoonstelling 'Bodies. The exhibition' in de Beurs van Berlage. Menselijke lichamen zijn geconserveerd, de ene keer met de nadruk (en de kijk) op de spieren, de andere keer met de nadruk op de spijsvertering. De tentoonstelling is ook op die manier ingericht: per functie van het menselijk lichaam. Niet alleen 'complete' lichamen, maar ook vitrines met details. Het geheel is fascinerend. Je blijft kijken. Je mag de lichamen niet aanraken, maar je staat er wel (als je wilt letterlijk) met je neus bovenop. Daar kan geen biologieboek en ook geen biologieleraar mee wedijveren.

De tentoonstelling is eerder o.a. in Londen, Los Angeles en New York te zien geweest en overal was er commotie over. De lichamen komen uit China. Als een lichaam daar niet binnen dertig dagen door familie wordt opgeëist, vervalt het aan de staat. Het is dus volstrekt onduidelijk of de overledenen toestemming hebben gegeven en/of bewust hun lichaam ter beschikking hebben gesteld aan de wetenschap. Hoogstwaarschijnlijk is dit niet zo. Er wordt ook verondersteld dat er zelfs lichamen van gedode politieke gevangenen tussen kunnen zitten. Over de ethiek van het geheel valt dus wel te discussiëren. Ook zijn critici bang voor een verlies aan respect voor het menselijk lichaam. Daar heb ik vandaag bij de bezoekers in ieder geval niets van gemerkt. Mensen zijn geïnteresseerd en leergierig en dat is ook de sfeer die er hangt. Als ik al kritiek heb, is die hooguit op de toegangsprijs: € 22,50 (inclusief € 2,50 servicekosten - wat is dat nou weer?). Daar komt dan een treinkaartje van € 20,40 bij, je eet en drinkt nog eens wat, dus al met al is het wel een prijzig dagje.

Er waren meer mensen op het idee gekomen om deze tentoonstelling te gaan bekijken. We hebben ruim een half uur (in de regen) voor de kassa in de rij gestaan en ook binnen was het behoorlijk dringen. Die tijd in de rij gaf me de gelegenheid om het gebouw zelf rustig te bekijken. Het is overduidelijk van Berlage. De vergelijking met Jachtslot Sint Hubertus op de Hoge Veluwe dringt zich onmiddellijk op: veel baksteen, geglazuurde baksteen, ijzeren balken zichtbaar in het plafond, doordachte ornamenten. Ook in de tentoonstellingsruimte zelf heb ik af en omhoog gekeken en daar gold hetzelfde.

Wachtend in de rij. Boven de ingang een gedicht van Albert Verwey	De rij is tot binnen gevorderd. Posters van de tentoonstelling. Tussen de poster oranje en groene geglazuurde bakstenen. Ook achter de onderste rij posters geglazuurde bakstenen.	Aan deze kant verlieten we de beurs weer. Ook hier een gedicht en fraaie ornamenten.

We hebben nog een paar uur door Amsterdam gedwaald. Een keer of vijf kwamen we een groep Chinese dansers en drummers tegen. Twee personen dansend in een drakenpak en een enorme hoeveelheid knallend vuurwerk. Steeds voor een winkel met Chinees personeel (en waarschijnlijk eigenaar). Chinezen vieren blijkbaar 'ons' nieuwjaar op 'hun' manier. We hebben gegeten bij een Ierse pub (Guiness, Fish and chips, Chickenburger) en uiteraard hebben we een antiquariaat en een CD-winkel van binnen gezien.

4 bestellingen: Clare Lennart, 'Kasteel te huur', Fenand van den Oever, 'Brood uit het water', 'Gedichten'. Een keuze uit eigen werk door diverse dichters, James Oliver Curwood, 'Kazan de wolfshond'.

3 januari 2007

Het nadeel van een beetje in boeken handelen is dat ik rond de jaarwisseling (voor belasting en boekhouder) de inventaris/voorraad op moet maken. Daar ben ik vandaag vrijwel de hele dag mee bezig. Ik houd precies bij wat ik verkoop, maar dan nog is het een heel gereken en ik houd helemaal niet van cijferwerk. Eén en ander bevestigt wel de gedachte dat de boeken niet wegvliegen, maar wel gestaag weg blijven druppelen. Hoe ouder de overzichten (ik ben in 2000 begonnen), hoe minder er nog uit verkocht wordt.

Vandaag in het nieuws: De tentoonstelling 'Bodies' wordt wegens succes geprolongeerd tot half april. In hetzelfde nieuwsbericht staat dat de lichamen door een universiteit voor enkele jaren zijn uitgeleend aan de organisatie van de tentoonstelling.

Vanavond was de traditionele nieuwjaarsreceptie van de gemeente, gevolgd door het nieuwjaarsconcert. De receptie leek me wat drukker bezocht dan vorig jaar, al komt echt de gemiddelde burger daar niet naar toe. Gemeenteraadsleden en bestuursleden van instellingen, stichtingen e.d. zie je er vooral. Het nieuwjaarsconcert werd geopend met een toespraak van onze burgemeester. Hij is geen groot spreker. Inhoudelijk klopt de toespraak wel. Een thema, waarbij twee woorden af en toe terugkomen, de loftrompet over Veenendaal, de Veense vrijwilligers werden even in het zonnetje gezet en de jongelui die op 31 december bushokjes vernielden kregen er van langs. Niks mis mee, maar te lang voor deze gelegenheid, véél te veel ambtelijke taal en nergens bevlogen. Met name dat laatste zou hij moeten verbeteren. Op het podium staat een mijnheer met een ketting om een briefje voor te lezen. Dat komt niet over. Wat over zou moeten komen is: ónze burgemeester kijkt met ons terug op vorig jaar en vertelt ons een paar plannen voor het komende jaar.
Na de burgemeester zagen we een optreden van André Heuvelman (trompet) en Wilmar de Visser (Contrabas) met een lichtshow van James Murray. Ze deden aandoenlijk hun best, maar het kon me niet echt boeien. Muzikaal zijn de heren vast knap (ze spelen o.a. in het Rotterdams Philharmonisch Orkest en het Radio Filharmonisch Orkest), maar zo'n gemiddeld publiek zit, vrees ik, niet op dit soort zaken te wachten. Bovendien is een begaafd musicus niet per definitie ook een goed entertainer en dat is wat de heren hier probeerden. Heuvelman is in 1966 in Veenendaal geboren, dat maakte er een Veens optreden van. Ze hadden daar ook iets van in het optreden verwerkt. Wat ik vooral onthouden heb is dat hij op dezelfde basisschool heeft gezeten als ik (Juliana van Stolbergschool) en dat hij als favoriete onderwijzer (net als ik) meester Hiensch noemt. Dat is dan wel weer grappig.

Foto van de site van de Original Fenntaler Musikanten

Bijzonder geschikt voor zo'n nieuwjaarsconcert was het optreden- na de pauze - van 'Die original Fenntaler Musikanten'. Prima blaasmuziek van - en dat had ik niet verwacht met zo'n naam - Veenendaalse amateurmuzikanten. Fenntal is een verbastering van Veenendaal! Het is een Egerländerkapel, bijna toevallig ontstaan na een Europees kamioenschap voor blaaskapellen dat in 'De Lampegiet' in Veenendaal plaatsvond. Ze wilden dit soort muziek met elkaar ook eens proberen. Dat werd een succes en ze haalden zelf het jaar daarna al Europese prijzen binnen. Het grapje is serieus geworden en volgend jaar vieren ze hun eerste lustrum. De bevlogenheid en het speelplezier spat ervan af en dát komt over in de zaal.

Het is bekend dat bouwgrond in Veenendaal schaars is, maar volgens de Gelderlander van gisteren maken ze het nu toch wel erg bont. Niet alleen meer huizen aan de straat, maar zelfs ook op de straat, te beginnen bij de Vijgendam:

1 bestelling: Alice Nahon, 'Verzamelde gedichten'.

4 januari 2007

In oktober 2005 plaatste ik een bladzijde over Hans van Deventer op schrijversinfo. Erg veel informatie stond daar niet op, omdat er stomweg niet meer over hem te vinden was. Nog steeds is deze bladzijde vrijwel het enige wat er over hem op internet staat. Er blijken meer mensen naar hem op zoek, getuige dit mailtje: 'Hallo. Surfend over Internet kwam ik uw site over Hans van Deventer tegen. Mijn echtgenote is al vele jaren fan van hem. Ik heb geprobeerd zo veel mogelijk info over hem te krijgen, maar loop gewoon vast. Of de man van de aardbodem is verdwenen. Omdat u (naar ik aan mag nemen) enig veldwerk heeft verricht om aan uw gegevens te komen, mijn volgende vraag: heeft u de adresgegevens van Hans? Leeft hij Uberhaupt nog? Volgens de gegevens is hij momenteel 73 jaar. Dus al aardig op leeftijd. Mijn echtgenote zou namelijk dolgraag met hem in contact komen. Alle óverige info is trouwens ook welkom!' Ik kan deze meneer niet verder helpen. Wat ik weet, staat op die site.

Een andere vraag die via de mail binnenkwam: 'Tussen de nalatenschap van mijn grootmoeder vond ik het boekje: Marregie door A.M.C. Storm van Leeuwen-van Hoytema. Op de titelpagina verder nog: Bruna's Bibliotheek. Utrecht, A.W. Bruna & Zoon's Uitgeversmij. (Volgens de catalogus van de KB uitg. in 1911). Ik heb heel internet afgezocht, maar helemaal niets over dit boekje of zelfs maar over deze schrijfster kunnen vinden. Alleen dus de titel in de KB-catalogus. Nu heb ik begrepen, dat jij over vele soorten uitgebreide naslagwerken beschikt. Zou je eens willen kijken of jij meer te weten komt? Je bent op dit moment mijn laatste houvast w.b. dit onderwerp.' Over deze schrijfster is ook in mijn naslagwerken weinig te vinden. Ik vermoed dat dit het enige boek is dat zij ooit geschreven heeft. De enige plek waar haar naam genoemd wordt is het 'Lectuur Repertorium' (1954), blz. 2379. Er staat: Marregie. Een verhaal dat een waarschuwing wil zijn; vergt voorbehoud. Wellicht was ze getrouwd met de man die boven haar genoemd wordt: Prof. Dr. Storm van Leeuwen. Hij schreef jarenlang een medische kroniek in 'De Telegraaf' en in 'De Groene'. En een boek 'De mensch en zijn lijden'. Veel is het niet.

In Amsterdam kocht ik deze week o.a. 'De flaptekstlezer' van Herman de Coninck. Een prachtig boek. Het zijn columns, geschreven voor 'De Morgen'. Oorspronkelijk wilde hij het in deze columns alleen over poëzie hebben, maar het wereldnieuws (Golfoorlog, Het Vlaams Blok) sluipt ook naar binnen. In de trein terug naar Veenendaal had ik het boek al doorgebladerd en hap-snap wat gelezen. Nu ben ik het in zijn geheel aan het lezen. Krachtige teksten én citeerbare zinnen:

Hoe is het mogelijk dat armoede vindingrijk is, en rijkdom alleen tot kitsch in staat? Hoe komt het dat alle arme vissershutjes aan de Noordzee mooi waren, en alle daarvoor in de plaats gekomen dure apart-hotels lelijk? (Herman de Coninck, De flaptekstlezer, blz. 10)

Ik denk dat poëzie een soort religie voor ongelovigen is. (Herman de Coninck, De flaptekstlezer, blz. 21)

5 januari 2007

We zijn vandaag met Erich en Ria naar de tentoonstelling 'De laatste uren van Herculaneum' in Het Valkhof in Nijmegen geweest. Een indrukwekkende tentoonstelling. op 24-08-0079 barstte de Vesuvius uit en verdwenen Herculaneum en Pompeii onder een laag as en puimsteen. Pompeii is van de twee steden het bekendst geworden. Deze stad was makkelijker op te graven. De laag boven Herculaneum is vijfentwintig meter dik en er is een nieuwe stad bovenop gebouwd. Nog altijd is van Herculaneum pas een vierde deel blootgelegd. Wel hebben schatgravers in het verleden tunnels gegraven, maar dit waren rovers en geen wetenschappers. Belangrijke vondsten zijn er in Herculaneum vooral de laatste decennia gedaan. Er werd altijd gedacht dat de bewoners gevlucht waren, maar in 1982 vond men aan het oude strand van Heculaneum bootshuizen met daarin de resten van tientallen lichamen. Bewoners waren blijkbaar naar het strand gevlucht en daar verrast door de gloeiendhete wolk van gas en as. Ze overleden aan een thermische shock. Door de verschrikkelijke hitte verdampte in enkele seconden al hun lichaamsvocht.

Wat de tentoonstelling vooral duidelijk maakt is de angst die de inwoners in die uren gevoeld moeten hebben. Daarna dringt zich de schoonheid van de kunstvoorwerpen aan je op en het besef hoe knap men 2000 jaar geleden technisch al was, bijvoorbeeld bij het wisselen van decorstukken in het theater. Kijkend naar de beelden en gebruiksvoorwerpen valt ook het veelvuldig gebruik van allerlei symbolen op. Ik zag bijvoorbeeld twee van deze beelden:

In eerste instantie lijkt het een naakt jongetje dat ergens op leunt, een pilaartje of zo. Het blijkt een beeld van een grafmonument te zijn. Heel gebruikelijk in die tijd en hij leunt op een omgekeerde fakkel. Die symboliseert dan het uitgedoofde leven!

Op de tentoonstelling kwam ik, bij wijze van verrassing, enkele keren Boudewijn Büch tegen. Al voor de ingang van de tentoonstelling was dit citaat van hem op de muur geschreven:

Het zou Boudewijn deugd gedaan hebben dat even verder een citaat van Goethe op de muur geschreven was:

En bijna aan het eind van de tentoonstelling nog een keer Büch. Een schilderij van Andy Warhol, getiteld: Vesuvius (1985). Eigendom van Teylers Museum uit Haarlem, maar afkomstig uit de (voormalige) collectie van Boudewijn Büch:

Foto van vandaag	Betere, maar geen eigen foto

's Middags hebben we nog wat door Nijmegen gewandeld, het centrum, de Waalkade, het oude Valkhof en wat resten van de stadsmuren. We hebben de dag afgesloten met een Italiaans buffet bij Ria en Erich. Een geslaagde dag!

2 bestellingen: een Bzzlletinnummer (themanummer Jan Siebelink) en een serie Pim, Frits en Ida.

6 januari 2007

Vanmiddag heb ik de nummerplaten op de twinnyload veranderd (zo vaak gebruiken we hem dus niet, want deze auto hebben we al weer een tijdje). De nummerplaat zit vast met twee bouten die ook het hele achterste stuk (met verlichting en al) op zijn plaats houden. Kortom: je moet het hele apparaat demonteren om de nummerplaat te vervangen. Dit soort klussen zijn niet aan mij besteed.

De tentoonstelling in Nijmegen sluit aan bij de Nederlandse literatuur door te beginnen met een citaat van Boudewijn Büch. Het is een gemiste kans dat men niet ook gewezen heeft op 'Een schitterend gebrek' van Arthur Japin. Japin laat zijn hoofdfiguur als secretaris in dienst treden bij de Franse gravin Zélide Montmorency. Ze reizen naar Herculaneum en bezoeken de opgravingen (blz. 120/121):

Uiteindelijk bereikten we Portici, waar wij voor de herfst onze intrek namen in een eenvoudige woning aan de baai van Napels. Deze was ons ter beschikking gesteld door Maria Amalia van Saksen. Zij was een verre nicht van Zélides overleden man en sinds kort de gemalin van de koning van de twee Siciliën. Op het terrein van het buitenverblijf dat hij voor hun huwelijk had laten bouwen, had Maria Amalia tijdens haar wandelingen een waterput ontdekt waarin de bewoners van het nabijgelegen stadje zich regelmatig aan een touw neerlieten om een paar uur later met antieke munten en spelden weer boven te komen. Op haar aandringen had haar echtgenoot een antiquair in dienst genomen, die in de put afdaalde en in een stelsel van ondergrondse gangen was gestuit op enkele marmeren trappen, die hij liet blootleggen en uitgraven. Het bleken de bovenste treden te zijn van een Romeins amfitheater dat volledig onder de aarde lag bedolven.
Tegen de tijd dat wij het bezochten was het al voor drie kwart uitgegraven, samen met de bijgebouwen. Zij lagen zestig voet en zeven lange, smalle ladders diep. Zélide liet speciale rokken van dunne katoen maken die wij tijdens de afdaling als broek konden opbinden. Eenmaal beneden werden we rondgeleid door Marcello Venuti, die samen met zijn broers de hele operatie leidde. Trots toonde hij ons de inscriptie in een muur van het theater waarvan de letters als nieuw tevoorschijn kwamen nadat hij het marmer met een spons bevochtigd had. Het opschrift verklaarrde dat de stad die volgens Venuti nog in zijn geheel onder de heuvel verborgen moest liggen, gewijd was aan de god Hercules. Dit was voor hem het bewijs dat wij ons bevonden in een van de steden die volgens de geschriften kort na de dood van Christus bij een uitbarsting van de Vesuvius onder de as werden bedolven en zestien eeuwen lang verloren waren gewaand.

Pompeii was op dat moment nog niet ontdekt. Op de tentoonstelling stond een gipsen model van het hier beschreven theater:

1 bestelling: Fenand van den Oever,'Laat mij maar zwerven' (met illustraties van Anton Pieck)

7 januari 2007

De bladzijde over Marten Toonder heb ik online gezet. In feite was hij al af. Alleen de uitgaven van 'Het beste van Bommel' die recent verschenen zijn heb ik nog toegevoegd.

Het nakijken van de opstellen en boekverslagen ga ik niet helemaal afkrijgen. Het zijn er zo'n 240. Ik schat dat ik er nu zo'n 180 af heb.

Arjen vroeg zich af waar de wijknaam 'Het Franse Gat' vandaan komt. Die vraag blijkt nog niet zo makkelijk te beantwoorden. Het boek 'Het Franse Gat. Veenendaal' van Hans Scholten uit 2003 geeft nog het beste antwoord. Al is ook dat antwoord vooral dat er geen enkele verklaring zeker is. Voor het eerst komt de naam voor op een topografische kaart, die een bijlage is bij de Kadastrale Atlas Veenendaal uit 1832. Anthonie van der Poel (Olieslager van beroep) heeft een aantal percelen met die naam in eigendom. Ze liggen ingeklemd tussen de Patrimonimlaan en de spoorweg Amersfoort-Rhenen. Maar dat is de herkomst van de naam en niet de verklaring ervan. Genoemd boek geeft twee mogelijkheden:

1. 1. Dit stuk land is het laagste punt van Veenendaal (bij overvloedige regen lopen de kelders aan de Rembrandtlaan ook vandaag de dag nog onder water). Lage stukken land heetten vroeger vaak 'zak' (dat kwam aan de Edese kant van Veenendaal veel voor) of 'gat'. Dit zou dus het 'gat' van Frans zijn geweest.
2. 2. In de 18e eeuw zou hier een Frans legergarnizoen gelegerd zijn geweest, of op doorreis hebben gebivakkeerd.

Maar beiden zijn dus veronderstellingen en worden nergens gestaafd. De wijknaam 'Het Franse Gat' is trouwens ook nooit officieel door de gemeente vasgesteld. Daar ligt (zoals bekend) een klus voor de straatnaamcommissie.

8 januari 2007

Ieder jaar rond de jaarwisseling komen er lijstjes met bijvoorbeeld de mooiste woorden van het jaar, of de lelijkste woorden van het jaar:

• Het blad 'Knack' vroeg haar lezers om het leukste, mooiste, opvallendste of meest relevante woord van 2006 in te sturen. Het werd het woord 'dessertkindje' (= nakomertje). Andere ingestuurde woorden waren: 'goesting', 'breezersletje' en 'onthaasten'.
• De 'American Dialect Society' stelde een vergelijkbare vraag. Hier kwam als mooiste woord 'to pluto' uit de bus (plutoën - iemand in rang verlagen). In het Amerikaans: Pluto is finally getting some respect not from astronomers, but from wordsmiths. "Plutoed" was chosen 2006's Word of the Year by the American Dialect Society at its annual meeting Friday. To "pluto" is "to demote or devalue someone or something," much like what happened to the former planet last year when the General Assembly of the International Astronomical Union decided Pluto didn't meet its definition of a planet.

Het zijn weer Matsweken bij de C1000. Het blijft een raar gezicht om je naam zo op posters en in advertenties te zien staan. C1000 zou een keer iets met de 'Matsen' in een bepaalde plaats moeten doen!

3 bestellingen: Winkler Prins, 'Boek van het jaar 1958', Henry Goüin, 'L'Abbaye de Raoyaumont', 'Historie van mejuffrouw Sara Burgerhart'.

9 januari 2007

Afgelopen zondag was er een televisieprogramma dat de tongen losmaakte (letterlijk en figuurlijk). De Duitse 'anatomieprofessor' Gunther von Hagens (pseudoniem van Gunther Liebchen) sneed en zaagde in dode lichamen, terwijl elders in de studio lijken aan touwen bungelden. De lijken hadden een maskertje voor (om herkenning te voorkomen?). Leerzaam, als je er van houdt, maar ook confronterend. Gisteren en vandaag is er volop discussie op televisie en in de krant over de toelaatbaarheid van dit soort programma's. In ieder geval scoort Talpa hiermee. Ze zijn platgebeld met de vraag wanneer het programma herhaald wordt. Er ontstaat wat verwarring met de tentoonstelling 'Bodies'. Die heeft niets te maken met deze Duitse professor, al zijn de gebruikte technieken wellicht vergelijkbaar. Op internet vond ik dat de techniek van Liebchen 'plastineren' heet:

In het plastinatieproces worden water en vetten in biologische weefsels vervangen door vloeibare polymeren (siliconen, epoxy, polyester), die vervolgens uitgehard worden. Dit gebeurt tijdens vier stappen: fixatie, dehydratie (in het preparaat worden alle vloeistoffen vervangen door aceton), impregnatie (de aceton wordt onder vacuüm vervangen door vloeibare siliconen/polymeer), en uitharden (blootstelling aan harder, waardoor de vloeibare siliconen uitharden en het preparaat in de gewenste vorm blijft).

2 bestellingen: 1 stafkaart en een 'Nieuw Wereld Tijdschrift'.

10 januari 2007

Trekking van de staatsloterij vandaag. Op school doen we met een clubje mee met telkens 'een straatje' loten. Deze keer hoefde ik niets te betalen: ze konden 'uit de pot' gekocht worden. Een leerling vertelde dat zijn vader elke tiende van de maand op de kalender schrijft 'Laatste werkdag'. Dat zou voor mij ook gelden als ik een echt grote prijs won.

Een mailtje van een Hugo Brandt Corstius-fan vandaag. Hij vraagt zich af of er niet een genootschap o.i.d. bestaat: 'Wat een enorme hoeveelheid publicaties tref ik aan op deze site, en wat bedroevend dat er in de bibliotheek maar zo weinig van te leen is. Graag wil ik u vragen of er ook een site is waarop HBC-liefhebbers met elkaar nog meer taalvondsten uitwisselen of stukjes of ideeen nog eens uitpluizen. Of is er ook een site waarop HBC zelf nog eens leuk uit de hoek komt , of is hij ergens in levende lijve te beluisteren ? Kortom ....... is er zoiets als een Dickensclub , maar dan op dit gebied ?' Voor zover ik weet bestaat zoiets niet. Er zijn wel liefhebbers. Ik ken iemand die probeert zelfs alles wat HBC ooit in tijdschriften gepubliceerd heeft te verzamelen. Dat lijkt me een mission impossible! Voor mijn site over Hugo Brandt Corstius: Hier.

2 bestellingen: 3 stafkaarten en 'De gedichten van de Schoolmeester'.

11 januari 2007

Griep. De halve nacht niet geslapen en de halve dag wel.

12 januari 2007

In de lokale kranten lees ik dat de gemeente heeft besloten de vier scholen voor voortgezet onderwijs de film van Al Gore 'An Inconvenient Truth' cadeau te doen. Dat is wel erg voor een dubbeltje op de eerste rang. Andere gemeenten regelden bioscoopbezoek voor alle scholieren. Op zo'n groot scherm maakt dit natuurlijk veel meer indruk. Bovendien laten burgemeester en wethouders zo zien dat ze niets snappen van de leefwereld van middelbare scholieren. Als ik in de hal van de school hardop vraag om een DVD'tje van deze film, dan heb ik er morgen tien. Leerlingen hebben hem al lang gedownload, of doen dat alsnog even voor me.

In de Volkskrant van gisteren vond ik deze foto van een 'menselijk preparaat' op een tentoonstelling van Gunther von Hagens in Duitsland.

Het lijkt heel vergelijkbaar met de 'bodies' in Amsterdam. Paul Depondt gaat in het artikel in op de fascinatie van veel hedendaagse kunstenaars voor het morbide en het macabere. Daarmee trekt hij voor mij de 'bodies' in een hele andere sfeer. Voor mij was het een leerzame, biologische tentoonstelling, maar nu blijkt het kunst te zijn. Depondt noemt nog meer kunstenaars die op deze manier werken of gewerkt hebben:
- Teresa Margolles uit Mexico maakte installaties en objecten met alles wat overblijft na een autopsie in de dissectiekamer (eindjes touw, lichaamsvocht, waswater).
- Otto Mühl, Günter Brus en Carolee Schneemann verminkten zichzelf.
- Andes Serrano fotografeerde lijken, foto's met uitvergrote macabere details.
- Arsen Savadov maakte met na de autopsie dichtgemaakte kadavers een serie sculpturen.
- Johan Duncan neukte in het lijkenhuis van het Mexicaanse Tijuana met een onbekende dode vrouw.
Is dit nu grensverleggend? Afstompend? Zoeken naar sensatie? Het gebeurt je soms, dat je een artikel aandachtig leest en dan na afloop denkt: 'Had ik dit maar niet gelezen!'

Bestellingen van gisteren en van vandaag: 'Handwerken met kralen, steentjes en parels', knipsel Biesheuvel, Bergman 'Modus Vivendi' en een Penthouse.

13 januari 2007

Wim Huijser is druk bezig met een biografie van C. Buddingh'. Hij zit 'in Buddingh'' en ziet dingen met de ogen van Buddingh'! Hij stuurt me gisteren dit mailtje:

Bestellingen
van gisteren en
van vandaag:
'Handwerken met kralen,
steentjes en parels',
knipsel Biesheuvel,
Bergman 'Modus Vivendi'
en een Penthouse.

We hebben natuurlijk van Buddingh' geleerd om in iedere regel poëzie te zien. Soms moet je't even anders opschrijven...

In Veenendaal zijn GVVV en DOVO de belangrijkste voetbalclubs en meestal zijn ze ook elkaars grootste concurrenten. Dit jaar speelt DOVO een klasse lager, maar dat komt wel weer goed. Van oudsher is GVVV de ploeg van Gelders Veenendaal (Gelders Veenendaalse Voetbal Vereniging) en DOVO is dan van Stichts (= Utrechts) Veenendaal. Het imago van GVVV is een beetje dat van de 'werkers' (Feijenoord) en dat van DOVO van de 'mooie voetballers' (Ajax).
In Spakenburg is een vergelijkbare situatie met de twee ploegen IJsselmeervogels en Spakenburg. Alleen de achtergrond is daar anders. Ik begreep dat daar de ene ploeg van de boeren is en de andere ploeg van de vissers. In ieder geval is het ook daar verweven met de geschiedenis van het dorp.

2 bestellingen: Hans Dorrestijn, 'Gevaarlijke stroom', Frans Babylon, 'Fragmenten'.

14 januari 2007

De bladzijde over Aar van de Werfhorst is vandaag wat aantrekkelijker gemaakt d.m.v. wat scans van boekomslagen.

15 januari 2007

De trompettist van het nieuwjaarsconcert heeft mijn verslag op dit weblog gelezen en mailt:
'ik las je weblog... Daarin schreef je dat de gemiddelde veenendaler niet zit te wachten op een voorstelling als deze die over Weemoed ging. Wil alleen opmerken dat ik hoop dat het publiek wat er zat niet een dwarsdoorsnede van Veenendaal is..... Dank voor je schrijven.'
Uiteraard krijgt hij antwoord:
'Het publiek bij zo'n nieuwjaarsconcert komt voor een groot deel af op het feit dat de kaartjes gratis zijn (door de gemeente verloot worden). Mensen komen dus niet gemotiveerd af op dat wat er geboden wordt. Dat zie je ook aan het betrekkelijk grote aantal leegblijvende stoelen: mensen hebben niet voor hun kaartje betaald en blijven dan makkelijk toch maar weg. Een voorstelling als die van jullie is dan gewaagd, want niet 'middle of the road'. Natuurlijk kun je discussieren over de vraag of alles altijd 'middle of the road' moet zijn. Mijn eigen antwoord op die vraag zou uiteindelijk nee zijn. Misschien is de combinatie met het orkest na de pauze juist wel goed. Eerst uitdagen en dan iets wat makkelijker verteerbaar is. Maar dat uitdagen blijf ik bij zo'n nieuwjaarsconcert 'link' vinden. Was dit publiek nu 'gemiddeld Veens'? Ik vermoed toch van wel: een mix van bobo's en burgers die inschrijven voor een gratis kaartje. Ik heb wethouders zien zitten, maar ook de Melkertbaan-conciërge van mijn vorige school. Groet en dank voor je mail.'
Waarop André weer antwoord:
'bedankt voor je antwoord. Daar zit m net de Krux... Is kunst altijd een stuk fastfood? Net als ons tv aanbod wordt alles consumptiever. Zelfs gaan we zo als mensen met elkaar om. Zeker in Veenendaal. Communicatie of een discussie komt meestal voort uit statements.
Hoop dat ik op deze manier al zijn het maar een paar mensen eens op een andere diepere laag kan raken, wat ook de essentie en uitdaging voor iedere kunstenaar zou moeten zijn.
een programma over Weemoed, dat woord maar ook gevoel wat een ieder zou moeten kennen bleek ook al toen we voor de voorstelling onze briefjes uit deelden waarin we het publiek hun meeste gelukzalige moment vroegen op te schrijven, al tot veel onbegrip te leidde. We wilden de mensen op hun eigen gevoel raken met onze skills, een dieper gevoel dat door de leefomstandigheden in t Veen al ver weg is gezakt helaas. Misschien is het er nooit geweest. Maar een mens zal eerst iets moeten verliezen en loslaten als je iets wilt beleven.
Nou ja, zo maar wat woorden... het is klip en klaar dat qua echte diepe beleving er helaas geen positief beleid is gevoerd door de dogma en de oppervlakkige manier van doen is gepreekt...
Met zijn alle het diepe in lijkt me... dan ga je het beleven .. alleen , met elkaar. Dan gaat de cultuur in Veenendaal omhoog maar ook de communicatie.
Er zijn zat van mijn collegas die zeggen Veenendaal? daar moet je niet wezen... Juist is weemoed een kans omdat het ook zo Veens is.. Exemplarisch is wel dat de foto van het oude treinstation die in de finale naar voor kwam het enige culturele weemoedige plaatje was wat ik kon vinden op internet...
Zo, dat wast.... Groet Andre en nogmaals bedankt..
Ps een blog is ook om nu juist Weemoed eens te gebruiken om een nieuw gevoel in Veenendaal te ontketenen en de invloed ervan niet te beoordelen op John de Mol nivo...'

16 januari 2007

15.00 uur en regenachtig. Lidy doet binnen de lamp aan en ook buiten doet de gemeente de straatlantaarns aan. Zit daar ergens een lichtmeetpunt voor? Of is er een naar buiten kijkende raamambtenaar verantwoordelijk voor. Over naar buiten kijken gesproken. Op de Westersingel heeft Arno Paanstra een webcam voor zijn raam staan. Je kunt met hem naar buiten kijken richting Prattenburg. Een intrigerend gegeven. Ik heb hem bij mijn favorieten staan en neem regelmatig een kijkje. Op dezelfde site staat trouwens ook een mooie verzameling natuur-/weerfoto's. Een voorbeeldje:

15.00 uur en op televisie is een live verslag van het grand slam in Australië. Het is daar tien uur later dan hier, dus ze zijn om één uur 's nachts nog aan het tennissen.

17 januari 2007

In de voortuin bloeien de eerste krokussen (alles is veel te vroeg. In de krant en op de tv zie je daar doorlopend voorbeelden van) en binnen bloeit de amaryllus. Zes bloemen zelfs deze keer:

Nog eens 'De flaptekstlezer van Herman de Coninck:

Helemaal mee eens. Ik heb ooit op zo'n tribune gezeten en het applaus is niet alleen vantevoren opgenomen, maar het is ook nog eens op commando. Herman de Coninck weet dat en vervolgt dan ook:

Wat mij betreft had hij hier ook de automatische staande ovatie mee kunnen nemen (of zou dat typisch Nederlands zijn?). Ik kan me geen cabaretvoorstelling, toneelstuk of optreden in het theater herinneren, waarbij er na afloop géén staande ovatie was. Dat is een automatisme geworden en dus waarde-loos. Het is geen blijk meer van buitengewone waardering, maar alleen nog van gewone waardering. Ik heb ook nog bedacht dat het iets typisch Nederlands zou kunnen zijn: Als we een staande ovatie geven, dan spelen ze nog wel wat en dan krijgen we meer waar voor ons geld, het kaartje was al duur genoeg, dus ze mogen best wat extra's doen. Ik maak me trouwens sterk dat de artiesten hier ook al lang van uitgaan en dus al lang hebben bedacht welke toegift ze zullen geven. Je kunt het ook omdraaien: je zult als artiest géén staande ovatie krijgen, hoe verschrikkelijk slecht moet de voorstelling dan wel niet geweest zijn?

18 januari 2007

Nog een boektitel voor in de top-10 mooiste titels: 'Slechts de namen der grote drinkers leven voort' van Riekus Waskowsky.

Voor liefhebbers van Louis Couperus: Het huis waar hij 'Eline Vere' schreef (Surinamestraat 20) staat te koop. Tot voor kort was het huis bezit van de ambassadeur van Egypte. Het is een gemeentelijk monument en moet pakweg 3 miljoen kosten. Het huis is nog vrijwel in dezelfde staat als toen Couperus er in rondliep: marmeren vloeren, parketvloeren, originele plafonds, glas-in-lood-ramen. De makelaar vermeldt zelfs in de advertentie 'authentieke wc'. Blijkbaar wordt er veel naar deze advertentie gezocht op internet, want de site is tijdelijk niet beschikbaar. Ik vond alleen dit fotootje:

19 januari 2007

Wim de Bie maakt zich op zijn Bieslog vandaag kwaad over het veelvuldig gebruik van de twee woordjes 'zeg maar'.

In de zelfde catagorie valt wat mij betreft het gebruik van 'dan heb ik zoiets van....'. Gewoon Nederlands in vrijwel alle zinnen is: 'Dan denk ik....', 'Dan vind ik ....' , 'Dan zeg ik...'.

20 januari 2007

Krokussen	rond het water in de voortuin	En zelfs in de vijver bloeit er al iets.

21 januari 2007

Medewerkers van Nederlandse boekenwinkels mochten hun stem uitbrengen in de verkiezing van het boek met het mooiste omslag. De winnaar werd deze week bekend: 'Boven is het stil' van Gerbrand Bakker.

Een roman van een debutant én een roman die al meerdere prijzen heeft gewonnen: De debutantenprijs en het Gouden Ezelsoor, Uitgelezen Keuze 2007 (Selexyz boekwinkels) en een nominatie voor de Anton Wachter-prijs. Dat is een mooi rijtje voor een debuut. Marry van Baar ontwierp het omslag (in feit is de prijs dus voor haar). Het boek werd uitgegeven door uitgeverij Cossee. Het is een mooi omslag, de vlakke Nederlandse horizon, de weerspiegeling van de wolken in het water (hoewel, die grote wolk kan ik niet terugvinden in het water). En dan natuurlijk die koeien in het water. Ik kan me niet aan de indrukken onttrekken dat de mensen die op dit omslag hebben gestemd daarbij de paarden in het water van de Waddenzee bij het Friese Marrum (vorig jaar november) in het hoofd hebben gehad. Ik durf dan ook te stellen dat zonder die gebeurtenis met die paarden dit omslag niet had gewonnen!

22 januari 2007

De Engelstalige site www.screenhead.com geeft een lijst van onverfilmbare boeken. Het artikel begint met:

With the release and critical success of Perfume: The Story of a Murderer, an adaptation of a novel once considered impossible to film, what better time to look into the process of adaptation. Most movies these days are based on literary sources. Which is ironic, considering the increasing lack of interest in books these days as opposed to the spoon-fed thoughts offered by Hollywood.

Dat is een intreressante gedachte: De belangstelling voor boeken in het algemeen neemt af (Is dat zo? Roepen we dat niet al honderd jaar?), maar de filmwereld gaat zich juist steeds vaker baseren op een bestaand boek. 'The story of a murder' werd als onverfilmbaar beschouwd, maar is nu dus toch verfilmd. Andere onverfilmbare boeken: (volgens deze site)

- James Joyce, Ulysses
- Kurt Vonnegut, Cat’s Cradle
- Haruki Murakami, The Wind Up Bird Chronicle
- Flann O’Brien, The Third Policeman
- Gabriel Garcia Marquez, 100 Years of Solitude
- Marcel Proust, Remembrance of Things Past
- Franz Kafka, Metamorphosis
- John Kennedy Toole, The Confederacy of Dunces
- Any Thomas Pynchon Novel
- Cervantes, Don Quixote
- JG Ballard, The Atrocity Exhibition
- JD Salinger, Catcher in the Rye
- Samuel Beckett, Molloy, Malone Dies, The Unnameable

Het is iets meer dan een top tien (het zijn er twaalf) en de volgorde is willekeurig, maar het is een aardig lijstje. 'Catcher in the Rye' had ik er wel in verwacht. Verder ken ik ze niet allemaal en sommige boeken uit het lijstje zijn al verfilmd, maar men vindt die verfilming mislukt of het is een poging, maar nog niet de definitieve verfilming. De gedachte die zich na lezing opdringt is: Is er ook zo'n lijstje te maken van Nederlandstalige romans? 'De ontdekking van de hemel' zou in mijn lijstje staan, maar die is al verfilmd. Is dat ook de definitieve verfilming? Een poging tot zo'n lijstje (auteurs in alfabetische volgorde):

23 januari 2007

Eindelijk heeft het gevroren. Op de vijver ligt nog geen vlies, maar laagjes water in plassen en in emmers zijn wel bevroren. Takken en bladeren hebben een wit rijplaagje. Een prachtig gezicht. Het is te hopen dat nu ook al die muggen het loodje hebben gelegd.

Nog zo'n vreemde taaluiting: Twee vrouwen staan te praten en dan zegt de ene: 'O meid, dat wil je niet weten!' En dan volgt het hele verhaal. Ze wilde het toch niet weten, waarom vertel je het dan?

24 januari 2007

Gesprek met Henk en met Thea vandaag. Vooral het gesprek met Henk was heel waardevol. Hij weet zaken te duiden en in een wat groter kader te plaatsen.
Van Thea kreeg ik het boekje 'Stoppen met tobben'.

25 januari 2007

Het is lekker om zomaar een blad of boek in de hand te nemen en je te laten verrassen door de inhoud. Bijvoorbeeld uit het winternummer van 'De Schouw', het blad van de Vrienden van de Hoge Veluwe: Bonte vliegenvangers nestelen altijd in de buurt van soortgenoten die ze al uit Afrika kennen; ze hoeven het maar weinig energie te stoppen in territoriumgedrag naar hun buren/kennissen; hun onderlinge verhoudingen zijn al in Afrika bepaald.

26 januari 2007

Ik dacht dat er bij de waterval aan het begin van de beekloop geen water wegspetterde, maar nu het vriest, bewijst het bevroren spatwater op een prachtige manier mijn ongelijk.

Op een website met informatie over ADHD is Simon Carmiggelt uitgeroepen tot ADHD'er van de dag. Het kan mensen met ADHD helpen, als ze zien dat diverse beroemde mensen er ook last van hebben of hadden. Daar lijkt me niets mis mee, maar zo heel veel bekende Nederlanders met ADHD zijn er blijkbaar niet, want ik krijg zo'n mailtje met de melding dat Simon Carmiggelt ADHD'er van de dag is met enige regelmaat.

27 januari 2007

Van de hele tijd binnen zitten wordt een mens ook niet vrolijker. Daarom ben ik vanmiddag een rondje door het bos wezen fietsen. Vanaf de Dijkstraat het fietspad naar Prattenburg, dan richting Amerongen, halverwege een fietspad naar rechts en dan via 'De Holle Boom' weer terug naar de Dijkstraat. Ik was vooral benieuwd naar de stormschade. Die was aanzienlijk. Je kunt duidelijk zien (aan stompen en zaagsel op het pad) dat men de belangrijkste wandel- en fietspaden weer begaanbaar heeft gemaakt. Maar als je naast het pad iets dieper het bos inkijkt, dan zie je bomen omliggen, scheef staan en geknakt zijn.

als luciferhoutjes	van iets dichterbij	rijen achter elkaar	een berk langs het fietspad

de kluit mee omhoog	vooral de sparren zijn omver gegaan	en vlak achter 'De Holle Boom' twee grote beuken	het zaagsel verraadt dat hier hard gewerkt is

Vanaf morgen is het Woordenboek der Nederlandsche Taal (WNT) gratis via internet te raadplegen. Dat lijkt me goed nieuws. Je moet je wel inschrijven, maar het gebruik is gratis. Het is slecht nieuws voor mensen die net al die dikke delen hebben aangeschaft, of voor handelaren die ze nog te koop hebben staan.

Je hebt van die krantenberichten die je plotseling treffen, terwijl een ander er achteloos overheen lees. Dit is er zo één die mij in het hart treft: De storm van vorige week heeft de 'Needle Tower' van Kenneth Snelson in het Kröller-Müller museum beschadigd. Er moeten experts bijkomen om de exacte schade vast te stellen. Waarschijnlijk kan hij wel worden gerepareerd. Dat is dus niet eens zeker.

28 januari 2007

Suzanne en Gijs hebben besloten te gaan trouwen! Ze weten nog niet wanneer, maar hij heeft haar gisteren op het strand in Scheveningen officieel ten huwelijk gevraagd. Vandaag hebben ze een rondje langs opa's en oma's gemaakt om het nieuws te vertellen.

29 januari 2007

Deel 3 van 'Het Bureau' is uit en ik ben al flink op weg in deel 4. Het blijft opvallend hoe weinig citeerbare zinnen Voskuil in al die bladzijden produceert. Op bladzijde 417 van deel 3 typeert hij Maarten in enkele woorden:
'Hij vond dat ze gelijk had. Eigenlijk vond hij dat altijd, van iedereen.'
En op blz. 494 doet hij dat nog eens, maar dan in iets meer woorden:
'Alles bij elkaar zes of zeven mensen in de eerste twee uur van de ochtend, op een bijna nuchtere maag. Ook sterkere geesten zouden daar gek van worden, vooropgesteld dat ze net als hij niets liever wilden dan alleen zijn, in een omgeving waarin bijna niets veranderde en dan nog zo langzaam dat een schildpad het zonder duizelig te worden zou kunnen volgen.'

Op blz. 336 en 337 vertelt Maarten aan Bart en Ad dat ze met de kerstdagen naar de Hoge Veluwe zijn geweest:
'Hebben jullie nog wat gedaan met die dagen?' vroeg Bart.
'Zondag zijn we naar de Hoge Veluwe geweest,' antwoordde Maarten.
'Dat was zeker wel stil.'
'Doodstil.' Hij vertelde niet dat hij zich onderweg opnieuw kwaad had gemaakt op Balk, zo kwaad dat hij af en toe dacht dat hij van woede uit elkaar zou barsten.
'Heb je nog dieren gezien?'
'Alleen een vlucht ganzen.'
'Hé.'
'Ze vlogen naar het noorden. Ik denk dat ze achter de vorstgrens aan trokken.'
'O ja, dat kan natuurlijk.'
Het was even stil. Ze zaten alle drie verscholen achter hun boekenkasten. Buiten was het somber, nevelig, tegen motregen aan. In de kamer was het buiten de lichtkringen van de lampen op hun bureaus schemerig.
'Het was zo stil,' vertelde Maarten, 'dat je ze al van heel ver tegen elkaar hoorde praten: Let op - let op - kijk uit - let op.'
Bart lachte. 'Ja, zo doen ze dat.'

Soms zie je een naam en denk je onmiddellijk: 'Dat moet een pseudoniem zijn!' Bijvoorbeeld deze: de vertaler van 'Hoog water' van Alistair MacLean heet 'Constant Verkouwe'.

30 januari 2007

Daar is me verdorie een dag door de vingers geglipt. Ik schijf dit op de 31e en op de 30e schreef ik wat er op de 29e staat!
Ik ga nu maar verder op de 31e.

31 januari 2007

Hannie is jarig vandaag. 60 alweer. Langzaam aan gaan we bij de oudjes horen. Ze viert het niet vandaag, maar wat groter opgezet in het weekend. Vorige week Ria 50, volgend jaar ik 50. Cees Nooteboom zegt in het 'Literaire Juweeltje' 'De Brief':

In het landschap waar elk leven tenslotte op lijkt is de omgeving van iemands vijftigste jaar dikwijls de provincie van de rouw, het domein van de dingen die men niet of juist wel gedaan heeft, het lege gebied van de gestorven vrienden of de verloren geliefden, niemandsland. De lucht heeft er soms een smaak van as, de dagen verliezen hun kleuren, en de tocht door die landstreek roept de gedachte op aan verdwijning, en dus aan de dood, die voor het eerst dichtbij lijkt.