Terug naar juni 2010

1 juli 2010

vanmiddag overlegde ik in de bibliotheek met Petra over de gedichtenwedstrijd van 'Gedichten op muren' voor het volgende schooljaar. Dit schooljaar was de opdracht 'Maak een dierenvers zoals Kees Stip dat deed'. Volgend schooljaar is de opdracht: 'Maak een 160'. Dat is een SMS-gedicht. Een gedicht van precies 160 lettertekens (en cijfers, leestekens en spaties tellen dan ook als een letterteken). 160 is het aantal tekens dat oorspronkelijk in een SMS-bericht paste. Meer informatie vindt u op de website precies160.nl. Een voorbeeld:

Ik schrijf een 160
Ik denk niet na bij wat ik
aan het typen ben
Ik laat mijn vingers het
werk doen
& ik kijk naar de letters
die op het scherm verschijnen
mooi toch

Al een dag of wat had ik een flinke slag in mijn achterwiel. Lidy wil de fietsen meenemen naar Zeeland, daarom wilde ik wel die slag uit mijn achterwiel hebben. Ik ging vanmiddag even bij Methorst langs, om te vragen of hij volgende week tijd heeft om die slag eruit te halen. Hij keek eens naar het wiel en constateerde dat er helemaal geen sprake was van een slag in het wiel. Er zat een gat in de buitenband en de binnenband puilde daar doorheen. Ik had elk moment een klapband kunnen krijgen. Hij kon er meteen vanmiddag wel een nieuwe band op leggen. En of ik een leenfiets wilde (Ik had al gezegd dat ik wel naar huis zou wandelen). Toen ik mijn adres gaf, zei hij: 'Nou zie ik het, de vader van Martijn.' Tot een jaar of zes geleden was Martijn altijd mijn zoon, maar dat begint te kantelen: ik ben steeds vaker de vader van Martijn (en ik hoop het nog mee te maken dat men mij herkent als de opa van Tygo!).

2 bestellingen: Hans Faverey, 'Gedichten', Arthur van Schendel, 'Een zwerver verliefd / Een zwerver verdwaald'.

2 juli 2010

Vandaag haalden de leerlingen hun rapporten op, hadden we een afsluitende vergadering waar afscheid van - deze keer vijf - collega's werd genomen en sloten we het jaar af met een barbecue voor het personeel. Het was in de middagzon tijdens de barbecue bijna niet uit te houden. Ik heb een hekel aan geklaag over het weer, maar je mag vaststellen dat dit heel warm was.

Guido moest de afscheid nemende collega Nederlands Hans toespreken. Hij vroeg me of ik een passend gedicht wist over ouderdom of afscheid. Veel tijd om dat uit te zoeken had ik niet, daarom leende ik hem 'Is dit genoeg: een stuk of wat gedichten'. Dat is een thematische bloemlezing door C. Buddingh' en Eddy van Vliet. Eén van de thema's in de bloemlezing is ouderdom en daar kon Guido wel wat mee. Hij koos een gedicht van Gerard Reve, omdat dat ook nog eens de favoriete schrijver van Hans is:

Indien ik nog geruime tijd leef, word ik een oud man.
De wanhoop is nog groter geworden, maar veelvuldiger dan ooit
word ik aangezocht inleidingen, lezingen, hallo,
voordrachten uit eigen werk
te komen houden voor inrichtingen van onderwijs.
Om mijn geitestrot hangt de te wijde boord
van het smetteloze overhemd,
waarop de das met streepjes.
Soms, als de samenkomst, wegens fraai weder,
in de tuin van de campus wordt gehouden,
ben ik de enige die het koud krijgt
en huivert in zijn boers nieuw, duur donkerblauw en aangemeten pak:
het vuur in mij brandt nog maar laag.
Een meisje schrijft alles op, en als ik zeg:
Die en die, die vind ik wel een groot dichter,
dan schrijft ze neer, in groot en leesbaar schrift:
'Die en die is een groot dichter'.
Als ik mijn eigen door de Dood naar mij teruggevoerde stem hoor,
wil ik schreeuwen dat het geen zin heeft nu allen dood zijn,
en dat ik naar huis wil.
Maar wie begrijpt dat.
Plotseling staat de wind stil, en is er een schaduw over alles,
en hijg ik van angst, maar voor wie of wat dan toch, in godsnaam?

Nieuw op Schrijversinfo: Seerp Anema.

3 juli 2010

Maandag komen ze op de bovenverdieping dubbel glas zetten. Gebruik makend van een subsidieregeling laten we dat nu toch maar doen. Het zou eigenlijk al in de kerstvakantie gebeuren. Olsman belde toen dat het i.v.m. alle sneeuw uitgesteld moest worden. Vervolgens hoorden we nooit meer wat van hem. Pas toen we aangetekende brieven gingen sturen, reageerde hij. Liever had ik niks meer met hem te maken willen hebben, maar de vereniging Eigen Huis adviseerde ons hem eerst aangetekend 'in gebreke te stellen'. We hadden immers een contract getekend. Maandag komt het er dan eindelijk van. Ik heb wel een advies voor u: Ga nóóit in zee met 'Olsman ramen en deuren' aan de Transformatorstraat 2 in Veenendaal!

Dit weekend leveren die ramen ons al een hoop werk op. De ruimte voor de ramen moet leeg. Dat is met name op de studeerkamer (bureau en rommel) en op de zolderkamer achter (boeken, knipsels, boeken, boeken) een probeem. Daarom loop ik vandaag, in de tropische hitte, met dozen te sjouwen. Onder het bureau stond een doos met allerlei snoeren, kabels en oude transformatoren. Die gooi ik toch ook maar weg. Zo'n doos staat maar in de weg en in geen vijftien jaar hebben we er iets uit gehaald. Als ik dan nog een keer zo'n kabeltje nodig heb, dan koop ik wel een nieuwe.
In die doos zat ook onze oude videocamera. Een maand of wat geleden probeerde ik die nog eens uit, maar hij werkte niet meer. Nu mikte ik hem in de doos met weg te gooien spullen. 'Nog één keer proberen', dacht ik en verdomd, ik kreeg hem weer aan het draaien. Het eerste videobandje liet Martijn zien die op het Rembrandt College zijn diploma kreeg. Dat was in juli 1999.

We hebben deze week ruzie met de mieren en met de muizen. De mieren marcheren in colonne door de keuken. Gisteren liepen ze over het aanrecht. We hadden nog een mierenlokdoos liggen. Die staat tegen het aanrecht en ze blijven nu op de vloer, maar ze zijn nog steeds met honderden. De muizen hebben een nieuwe handdoek, nog in het plastic, aan twee kanten helemaal aangevreten. Tientallen muizen moeten hun eerste dagen beleefd hebben in blauwe nesten van onze handdoek. Lidy kwam erachter toen ze handdoeken zocht om mee op vakantie te nemen. De nesten hebben we overigens nog niet gevonden. En nu is het genoeg! Vanmiddag gaan we grote hoeveelheden mierengif en muizengif kopen.

Toen ik nog op de basisschool werkte, stond er in de bibliotheek van groep zes 'Een schaap in de luie stoel en andere avonturen met dieren' van Gerard Brands. Dat boekje was populair bij de leerlingen. Brands vertelt op een anekdotische manier over dieren. Het titelverhaaltje begint zo:

Er is wat gebeurd. Ik heb toch verteld, dat ik een paar schaapjes had? En dat er lammetjes waren geboren? Nou, toen het laatste schaap twee kleintjes had gekregen, dacht ik: hèhè, dat is goed afgelopen.
Maar de volgende dag zag ik dat ze haar ene lam niet wou laten drinken. Ze had een zere uier. Uit een van haar speen nog melk, maar uit de andere speen kwam niks. En omdat elk lammetje zijn vaste speen heeft om uit te drinken, kreeg de een wel melk en de ander niet. Dat was zielig voor dat ene lammetje, want het was nog de kleinste ook.

Afijn, hij neemt dat ene lammetje in huis, voert het met de fles en het lammetje ligt in zijn luie stoel. Geen wereldschokkende avonturen, maar prettig verteld en de kinderen lazen het graag. Bij de laatste veiling van Bubb Kuyper kocht ik een kavel waarin nogal wat boeken van Gerard Brands zaten (en veel zie je die niet):
- Het schaap in de luie stoel
- Bolletje (met Peter Vos)
- Een krekel voor de keizer
- Allemaal bedrog
- Charlotte de kleinste vrouw van de wereld
- Meneer Beck gaat even een krant kopen (en vierentwintig andere gekke verhalen)
- Een bever als knecht
- De paarden van Krall
Het zijn vooral dierenverhalen en 'broodje aap-verhalen', allemaal op dezelfde prettige babbeltoon. De laatste twee boeken zijn meer voor volwassenen dan voor kinderen geschreven, maar de toon blijft hetzelfde. Op de dag dat ik mierenlokdozen in de keuken zet, lees ik bij Brands hoe interessant de voelsprieten van die dieren zijn:

Sprieten van insekten dienen gewoonlijk als tastorganen, maar bij de mier hebben ze ook nog een paar andere functies. De sprieten van een mier bestaan uit 12 segmenten. Met behulp van segment nummer 12 (van de kop af gerekend) kan een mier de geur van haar eigen nest onderscheiden van andere nesten.
Met nummer 11 bepaalt zij de geur van afstammelingen van dezelfde koningin en kan zij leden van haar eigen volk herkennen, zowel binnen als buiten het nest.
Met nummer 10 ruikt zij haar eigen voetspoor, zodat zij altijd de weg terug kan vinden. En de segmenten 8 en 9 zeggen haar hoe zij voor de eieren en de larven moet zorgen. Zonder die segmenten verliest zij haar aanzien in de kolonie en wordt een paria. Mieren besteden dan ook de uiterste zorg aan het schoonhouden van hun sprieten.

1 bestelling: 2 nummers van het tijdschrift 'Kunst schrift'.

4 juli 2010

Ik sta in de mopperstand, merk ik. Het zal de overgang van werk naar vakantie zijn. Maar ook het feit dat we zelf deze eerste vakantieweek barstensvol klussen hebben gestopt. Ik wil eigenlijk eerst een paar dagen niksen en weinig moeten. Goed: die mopperstand. Gisteren staat er een postbode met een pakje aan de deur: 'Ik kom uw nieuwe modem van Ziggo brengen.' 'Neem maar weer mee', zeg ik, 'ik heb niets besteld.' Dat had hij al een paar keer eerder gehoord. Ziggo heeft blijkbaar de klanten niet eerst op de hoogte gesteld. Dat is toch gek. En hoe ingewikkeld is het installeren ervan? En ik ben al zo druk! En wat moet ik moet de oude modem? Even later brengt een andere postbode twee brieven van de gemeente Veenendaal. Identieke brieven! Eén voor M. Beek en één voor Raban Internet Antiquariaat (sukkels daar bij de gemeente). De gemeente organiseert op 9 oktober een grote boekenmarkt t.g.v. de opening van het Kees Stipplein. Waarom vragen ze dhr. Helder niet om dit te organiseren. Hij heeft het organiseren van boekenmarkten immers van mij overgenomen. En de gemeente vraagt wel erg veel geld voor een kraam: € 60,00 !! Ik vroeg vorig jaar nog € 25,00. Voor twee kramen vragen ze € 110,00, dat is echt veel te veel. Ik voorspel dat ze deze markt niet bezet krijgen. Ik ga in ieder geval niet meedoen.

Met twee mierenlokdozen is het aantal mieren fors afgenomen. Ze zijn nog niet helemaal verdwenen, maar het zijn geen colonnes meer.

Een prachtige ingezonden brief in 'de Volkskrant' van gisteren. Peter Bosman uit Utrecht verbaast zich over de berichtgeving in ´de Volkskrant´ van 29 juni. Daar stond: 'Oudste man van Nederland (108) overleden'. Peter zegt daarover: 'Je kunt niet én oudste man zijn én dood. Als je dood bent is iemand anders de oudste man. Als je de oudste man bent, ben je nog in leven.´ Die Peter is een man naar mijn hart!

We zitten in een spiraal waarin van alles mis gaat:
- De muizen hebben in de schuur al het visvoer opgevreten (dwars door de plastic zakken heen).
- Op zolder stonden nog drie oude computers. Daar wilde ik de gegevens afhalen en ze dan naar de stort brengen. De Packerd Bell is zo oud, dat hij de losse harde schijven niet herkent. Als ik dat uitprobeer laat ik zo'n losse harde schijf vallen. Kapot. En daar staan al onze foto's op. Veel foto's heb ik ook wel op andere plekken staan, maar lang niet alles. De schrijversgraven, om maar iets te noemen, staan alleen op deze harde schijf.
- De glaszetters moeten morgen op het platte dak van de bijkeuken staan om het raam van de badkamer te vervangen. Ik veeg het blad en het water weg om er een plaat hout op te leggen om de dakbedekking te beschermen. Die dakbedekking blijkt op veel plekken half vergaan. Lidy zei dat onlangs al, maar ik dacht dat het verdroogde bladeren waren die ze zag opkrullen. Niet dus. Daar zal zo snel mogelijk nieuwe dakbedekking op moeten. En met al dit gedoe zal dat wel net weer te laat zijn. Hebben we binnenkort nog lekkage ook. Een lekker begin van de vakantie!

5 juli 2010

De mannen die het dubbel glas kwamen plaatsen, hadden dat er vanochtend al in. Alleen voor het zolderraam aan de voorkant komen ze vrijdagochtend nog terug ... met een hoogwerker. Ze werkten netjes, ruimden hun rommel zelf op. Ze waren positief over de staat van de kozijnen en de verf. Ze vertelden dat ze regelmatig rotte kozijnen tegenkomen, maar bij ons was e.e.a. prima voor elkaar.

Donderdagmiddag ga ik naar Studio Jan de Boer. Naar aanleiding van het bezoek aan dat bedrijf en een interview met Jan de Boer schrijf ik dan een hoofdstuk over het ontwerpen van boekomslagen voor mijn boek over 'Veense schrijvers'. Vandaag biedt iemand me het boek 'Boekwerk-Werkboek' van Studio Jan de Boer aan. Dat is een prima boek om me op dat interview voor te bereiden. Hij stuurt het vandaag al naar me op. Dan kan ik het morgen in huis hebben. Hij mailt me dat Jan de Boer ook in de Wereldwinkel in Veenendaal aktief is geweest en een drijvende kracht achter 'Turf & Sigare'n en 'De Veense' was. Dat van die Wereldwinkel wist ik. Dat was in de kelder van het ouderlijk huis aan het begin van de Kerkewijk. Dat van 'Turf & Sigaren' is nieuw voor me. Dit was een links en licht opstandig blaadje, geschreven door een stel jongeren die ik kende van de padvinderij. Ze waren drie of vier jaar ouder dan ik (en waren overigens ook actief in die Wereldwinkel). 'Turf & Sigaren' kocht ik een paar keer bij boekhandel Hardeveld. Hoeveel nummers zouden ervan verschenen zijn? Een stuk of tien? Ook daar moet ik Jan de Boer donderdag maar eens naar vragen. Het is overigens ontzettend leuk dat mensen (die ik nooit ontmoet heb) op deze manier met het schrijven van het boekje meedenken.

Op het gemeentehuis leverde ik de herschreven aanvraag in voor een bouwvergunning voor het gedicht op Escape. En nu maar hopen dat dit woensdag de toets der kritiek van de Welstandscommissie kan doorstaan. Daarna gingen we door het dorp in. Lidy kocht wat zomerkleding bij V&D en ik twee CD's bij de Free Recordshop (ik kreeg weer een pasje/bon als dank voor het invullen van NIPO-vragenlijsten):
- Leonard Cohen, Live at the Isle of Wight 1970 (CD + DVD)
- Johnny Cash, American V: A hundred highways

1 bestelling: S. Carmiggelt, 'Een zee van tijd'.

6 juli 2010

Ik ergerde me aan een artikel in 'De Gelderlander': 'Docenten in schoolbank' met als ondertitel: 'Leerkrachten krijgen bijscholing christelijke identiteit'. Docenten van zeven middelbare gristelijke scholen gaan, op initiatief van het Ichthus College, les krijgen in het plaatsen van hun vak binnen de christelijke wetenschapsfilosofie (dat citeer ik uit het artikel). Blijkbaar is dat laatste dus iets wat die docenten niet uit zichzelf doen. Op het Ichthus krijgen de leerlingen dus geen christelijke wiskunde en geen christelijk Frans. En dat moet dan na zo'n cursus wel gaan gebeuren. Hou toch eens op! En dan het ergste .... het ministerie subsidieert deze flauwekul met een half miljoen euro. Ik dacht dat we een scheiding hadden van godsdienst en staat!

Vanmorgen heb ik nog één halve dag gewerkt: mijn kantoor opgeruimd, veel papier over het afgelopen jaar weggegooid, nog één keer in de klassenindeling geschoven en iedereen een prettige vakantie gewenst.

De zomergasten van Zomergasten zijn bekend. Vorig jaar vond ik het bij voorbaat niks, maar dit jaar kan ik wel enthousiast worden van de zes gasten: Jan Marijnissen, Maarten 't Hart, Paulien Cornelisse, Annet Malherbe, Paul Verhoeven en Erwin Olaf. Bij Marijnissen, 't Hart en Verhoeven denk ik gelijk: 'Die wil ik zeker zien.' Ook naar de presentatie door Jelle Brandt Corstius ben ik wel benieuwd.

Over Brandt Corstius gesproken: Bauke Jan was vanmiddag hier. Hij verzamelt knipsels van Hugo Brandt Corstius en kwam bij mij zijn verzameling aanvullen. We zochten die knipsels uit en hadden daarmee een genoeglijke middag (het is heerlijk om te kletsen met iemand die een prettige afwijking met je deelt). Bauke Jan kwam op de fiets uit Amersfoort, met in zijn rugzak twee Amersfoortse biertjes ('Eem donker' en 'Amersfoorts stadsbier 1259') en een stapeltje oude dichtbundels (o.a. Da Costa, 'Kompleete dichtwerken' (drie delen), Martien Beversluis 'Canzonen' en Jan Luyken, Stichtelijke Verzen, Bijeengebracht door Dr.C. B. Hylkema').

Ik heb mezelf bijna zover dat ik een mobiele telefoon koop (ik doe al jaren zonder), maar ik wil wachten op de nieuwe I-phone. Lidy wil toch graag dat ik straks op vakantie een mobieltje heb, daarom kochten we vanmiddag een eenvoudig model Samsung. Bij inlevering van een oud mobieltje kostte dat een tientje en ik krijg er € 7,50 beltegoed bij. Dan heb ik dus voor € 2,50 deze zomer een mobieltje.

2 bestellingen: 2 AO'tjes (over Molière en over Max Dendermonde), D.. Mereschkowskij, 'Napoleon. De Mensch' (maar dat boek kan ik niet vinden).

7 juli 2010

Bauke Jan bracht gisteren een paar bladzijden van 'Het Parool' mee van 1 maart 1969. Op de eerste bladzijde staat een artikel over 'Leve het bruine monster' van C. Buddingh' en Bauke Jan kent mijn voorkeur voor die schrijver. De krant doorbladerend, zie ik dat het nog leuker is dan gedacht: op de volgende bladzijde staat een recensie dóór C. Buddingh'. Hij bespreekt er 'Mannekino' van Sybren Polet.

Vanmorgen was de dakdeskundige er. De toplaag van het platte dak begint inderdaad los te laten, maar het is een beschermlaag en het zal dus nog niet direct gaan lekken. Het moet binnenkort wel vernieuwd en dat komt hij eind augustus doen. We hebben de tuinbank daarom nu maar weer terug op zijn plek gezet. Alleen de tussenstukjes om de bankdelen onderaan aan elkaar vast te maken hebben we voor deze korte periode weggelaten.

Dagje pretpark. Zo heet dat.
Niet praatpark of prietpraatpark of frietvraatpark,
gewoon pretpark.
(Bernard Dewulf, Kleine dagen, blz. 23)

Hoe mijn moeder rook weet ik niet meer.
Misschien brengt de dementie haar geur straks terug.
Dementie doet dat.
Lang geleden zoek gewaaide geuren terughalen door scheuren in het geheugen.
(Bernard Dewulf, Kleine dagen, blz. 27)

De muizen hebben vorige week in de schuur de hele zak met visvoer leeggevreten. De rest van dat voer zat in twee grote plastic potten. Vannacht hebben de krengen zich zelfs dwars door de bodem van zo'n plastic pot heengeknaagd om bij het voer te komen. Het moet nu niet gekker meer worden. De muizen hebben in de afgelopen twee dagen ook het bakje met muizengif (een giftig soort roze graankorrels) leeggegeten. Er moeten nu toch muizen met behoorlijke pijn in hun buik rondlopen. En ik gun ze die buikpijn van harte.

Vandag las ik zorgvuldig 'Boekwerk. Studio Jan de boer / Twintig jaar boekomslagen'. Uitgevers en schrijvers (o.a. Robbert Ammerlaan, Kees van Kooten, Jan Geurt Gaarlandt, Jessica Durlacher en Gerard Davelaar) halen een persoonlijke herinnering aan Jan de Boer (en Barbara van Ruyven) op en op de bladzijden daartussen staan veel - heel veel - door hen ontworpen boekomslagen: de stenen beelden op de omslagen van Nicci French, maar ook werk van Donna Tartt ('De kleine vriend'), boeken van John Irving, van Kees van Kooten, Gerrit Komrij, Jules Deelder, Remco Campert, Jorge Luis Borges, Theodor Holman, Tomas Ross, Herman Franke, Jan Mulder, en dan noteer ik alleen nog maar de fictie! In de bijdrage van Vic van de Reijt komt (op blz. 60) Simon Knepper ter sprake:

En dan heb je de ontwerpers en dan bedoel ik vooral de collectieven. Als je die hun gang laat gaan.... Bij Bert Bakker waren ze een tijdlang helemaal de baas. Hard Werken noemden ze zich en daar was geen woord teveel aan gezegd; wat konden die mannen knutselen! Ze maakten letters van paperclips, elastiekjes en hondendrollen en fotografeerden die dan. Lachen jôh - totdat de auteur binnenkwam. En die vroeg dan of ze niks 'klassieks' hadden, een mooi schilderij ofzo, beetje klassiek beletterd. Dan maakten ze een 'Kneppertje', genoemd naar de dichter Simon Knepper wiens versjes keurig in het gelid liepen en die dat ook van de typografie verlangde.

Na elf uur - en nadat Duitsland de halve finale met 1-0 van Spanje heeft verloren - zit ik met een prettig donker Amersfoorts biertje nog even buiten naar het vallen van de nacht te kijken. Boven mijn hoofd fladderen twee vrij kleine vleermuizen. Ik probeer een regelmaat in hun opduiken te ontdekken (vliegen ze een vast rondje?), maar dat lukt me niet. De ene keer zijn er na een paar minuten weer, maar de volgende keer zit er bijna een kwartier tussen.
Bij het voetbal in Zuid-Afrika viel het me op dat de wedstrijd - om half negen 's avonds - in het donker gespeeld wordt. Logisch natuurlijk, want het is daar, op het zuidelijk halfrond, winter.

1 bestelling: knipsels Kader Abdollah.

8 juli 2010

Deli, Langkat en Serdang

Vanmiddag om 14.00 uur had ik in zijn studio aan de Van Diemenstraat in Amsterdam een afspraak met Jan de Boer. Rekening houdend met files ging ik ruim op tijd weg. Als je dat doet, heb je uiteraard geen files. Ik was er dus aan de vroege kant. Dat gaf me de gelegenheid om rustig een parkeerplaats te zoeken. Die vond ik aan de Nova Zemblastraat, tegenover de voormalige, robuuste pakhuizen Deli, Langkat en Serdang. Ik keek er rustig even rond en wandelde vervolgens naar de Van Diemenstraat. Studio Jan de Boer zit ook al in zo'n voormailg pakhuis, dat nu meerdere bedrijven huisvest. Een mooie locatie met vanuit het kantoor een prachtig uitzicht op het water.
Ik was dus aan de vroege kant, maar Jan maakte onmiddellijk tijd voor me en bleek een vlot en prettig prater te zijn. Hij vertelde over zijn Studio Jan de Boer en het ontwerpen van boekomslagen. Hij was verrast dat ik zijn 'Boekwerk' al gelezen had (anders had ik het bij deze gelegenheid van hem gekregen). Daarna stelde ik hem de drie vragen die ik voor de interviews steeds gebruik: Wat heb je met boeken? Wat heb je met Veenendaal? Wat heb je met Van Kooten? Met boeken heeft Jan veel. Al als kind was hij een lezer. Hij herinnert zich (net als ik) de openbare bibliotheek op de zolder van de voormalige ULO. Via een mislukte studie rolde hij het boekenvak in. Het verhaal van Gerard Davelaar in 'Boekwerk', dat Jan zich bij zijn aanstelling bij de Noord-Hollandsche Uitgeversmaatschappij in het Elsevier gebouw aan de Jan van Galenstraat eerst een week in zijn nieuwe kamer heeft opgesloten om te bestuderen hoe zijn voorganger werkte, bevestigt hij als ik hem daarnaar vraag.
Met Veenendaal heeft Jan niet veel meer. Na zijn opleiding aan het CLV (en zijn bemoeienis met de Wereldwinkel, 'Turf en sigaren' en 'De Veense') wilde hij er weg. Het was hem in Veenendaal te benauwd, te bekrompen. Hij komt er nog wel af ten toe, bij familie, of bij vrienden (Rein Bijkerk, Henk Roor).
Met Van Kooten heeft Jan de Boer niets. Hij kent de winkel alleen van vermeldingen in 'Boekblad', waar werknemers van Van Kooten nogal eens aan het woord komen. Wel heeft hij me toegezegd bij een volgend bezoek aan Veenendaal ook Van Kooten eens binnen te lopen. Voor zijn werk is het immers goed te weten wat boekhandelaren belangrijk vinden, waarom ze bepaalde boeken op tafel of op de kassa leggen.
Ik heb het gesprek opgenomen en werk het interview deze zomervakantie uit. Op onderstaande foto ziet u Jan de Boer achter zijn bureau. Op zijn bureau liggen veel boeken van Arthur Japin. Op de computer staat een (voorlopig) ontwerp voor een nieuw omslag van 'Een schitterend gebrek'. Wie het boek gelezen heeft, snapt onmiddellijk dat dit Venetië moet zijn (maar dat is op onderstaande foto nauwelijks herkenbaar).

 

Jan de Boer

 

 

Een week in de vakantie blijven leerlingen me nog openbare taalmissers mailen. Evert mailt me een foto van dit verkeersbord en dan met name van het onderbord, waarvan volgens hem de tekst niet klopt: 'Goedemiddag meneer Beek, Zelfs in de vakantie denken we nog aan de Nederlandse lessen…………. Vandaag fietsen we, mijn moeder en ik, langs de achterkant van het gemeentehuis en kwamen dit verkeersbord tegen. Je mag hier dus niet brom. Zelf in het Afrikaans zou het nog niet kloppen want, dan zou het je mag hier dus nie brom nie zijn. Groetjes en een fijne vakantie!' Heel goed Evert. En hij heeft zelfs mijn lesje Afrikaans onthouden! Ik zou 'brom' tussen haken hebben gezet i.p.v. 'fietsen'. En ook het uitroepteken staat er wat verdwaald. Het zou logischer zijn als dat helemaal achteraan stond.

1 bestelling: Fons Hermans, 'Algerije'.

9 juli 2010

Vanochtend kwamen de jongens van Olsman met de hoogwerker. Ze kregen het ding de lucht niet in. Ze hadden hiervoor een andere klus, daar werkte het wel. Uiteindelijk moesten ze bellen met de verhuurder van het apparaat en met telefonische hulp lukte het gelukkig wel. Voor deze mannen was het ook bijna te heet om te werken. Zeker toen het ding niet werkte en ze in de volle zon stonden te klooien. Ik gaf ze twee keer een glas water (cola wilden ze ziet) en een keer een waterijsje. Toen het ding eenmaal omhoog wilde zaten de twee bovenste ramen er ook zo in. Ik ben uiteindelijk toch wel blij dat we dit hebben laten doen. Er zat ook nog wat subsidie op. Daarvoor kon je een bon uitprinten. Die hebben we aan de mannen meegegeven. Olsman wil de hele rekening betaald hebben en ons later die subsidie terugbetalen. Hij heeft ons zes maanden op die ramen laten wachten. Ik heb geen zin om ook weer zes maanden op mijn geld te wachten. Dus dat bedrag trek ik mooi van de rekening af.

Het is haast te warm. We fietsten naar De Ellekoot en van dat stukje ben je al compleet bezweet. Ik kocht twee doosjes postzegels. In de krant had ik gelezen dat er geen bedrag meer op gedrukt wordt, alleen nog een nummer. 1 voor de postzegels van € 0,44 en 2 voor de postzegels van € 0,88. Dan hoeven ze, als ze de postzegels duurder maken, geen andere te drukken. Het lijkt me een misplaatst soort efficiency.
Bij de Albert Heijn legde ik mijn boodschappen op de band. 'Dag, meneer Beek', hoorde ik. Ik keek naar de kassajuffrouw, maar die kwam me niet bekend voor. Er zitten vaak oud leerlingen. Namen vergeet ik snel, maar gezichten onthoud ik meestal wel. Blijkbaar begin ik nu ook gezichten te vergeten. Toen hoorde ik weer 'Dag, meneer Beek.' Het was niet de juffrouw van de kassa, het was het meisje dat achter me in de rij stond. Inderdaad een oud-leerling en dit gezicht herkende ik wel (maar de naam wist ik inderdaad niet meer).

De muizen in het schuurtje hebben last van de warmte
of van het gif.

Nieuw op Schrijversinfo: Simon Knepper.

1 bestelling: Peter Cheyney, 'You can call it a day'.

10 juli 2010

Even na elf uur reden we naar Zoutelande. Het was warm, maar de airco in de auto houdt het binnen aangenaam. Twee uur en een kwartier deden we erover. We zitten op een klein bungalowparkje, met de nadruk op klein. Het parkje is klein, de houten huisjes zijn klein, de ruimte rond de huisjes is klein. De inrichting is proper, maar sober (geen waterkoker, geen oven, geen magnetron, om maar eens wat te noemen).

Vanmiddag wandelden we via duinen en strand naar het dorpje. Het was druk op het strand, voorzover er in Zoutelande bij vloed van strand sprake is. Aan de oost- en de westkant van het dorp blijft er wat strand over. Langs de 'boulevard' staat het water tot aan de dijk. We gingen in het centrum op het terras van 'De Fiets' wat drinken. Dat leverde een prettige verrassing op: een aparte bierkaart met honderdenvier bieren! Allemaal gekoeld en in het bijpassende glas. Tenminste dat neem ik aan, want ik kreeg mijn 'Brugse zot dubbel' koud én in het juiste glas.

Ik vind een internetverbinding van het naastbijgelegen bungalowpark. De eigenaar heeft dezelfde achternaam als de eigenaar van deze huisjes. Ik zal morgen eens nagaan of er een internetverbinding te regelen is.

Uiteraard heb ik een stapeltje boeken meegenomen. Bij zo'n stapeltje 'vakantieboeken' heb ik altijd een wat dubbel gevoel. Mensen roepen wel dat ze in de vakantie de boeken lezen waar ze eerder niet aan toegekomen zijn. Ik denk dan: 'Als het niet interessant genoeg was om direct te gaan lezen, waarom is het dan in de vakantie wel interessant genoeg?' Het zal de enorme hoeveelheid te lezen boeken zijn. Bij mij is dat het in ieder geval wel. Ik ben begonnen aan 'Requiem voor een vriend' van J.J. Voskuil. En nu is bij hem eens niet Maarten Koning aan het woord. Voskuil zelf vertelt over zijn levenslange omgang met zijn vriend 'Jan'. Op bladzijde 36 is het 1950, Jan zit als soldaat in Nederlands Indië, De Koreaanse oorlog woedt en men is bang voor de Russen. Voskuil en Jan schrijven elkaar brieven:

In mijn antwoord speelde ik met de nogelijkheid van een Russische bezetting en hekelde ik de mensen, zoals Greshoff, die uit angst daarvoor naar Zuid-Afrika of Nieuw-Zeeland vluchtten. Hij las dat met veel plezier. "Alleen al die tirade tegen Greshoff deed me gnuiven. Je weet, ik heb aan dit heer een verdomde hekel, en iedere goed geformuleerde hatelijkheid aan zijn adres of dat van lieden die de slechte smaak gehad hebben hem op enigerlei gebied tot voorbeeld te nemen, valt bij mij dan ook in uiterst goede aarde.

En een bladzijde verder:

het verfoeilijkste genus mensen die wellicht het best met Elsevier-lezers aan te duiden zijn

en

Waar we aan zullen moeten wennen is een leven zonder toekomst, zonder aangename of zekere toekomst, want ik weet bij god niet hoe ik zou moeten gaan werken voor een toekomst die mij lig. Als die komt, komt die ook zonder mijn medewerking wel, bovendien weet ik niet hoe ik hem zou willen, dus het opstellen van programma's en dergelijke heeft niet de minste zin. En de zin van het leven zullen we dus van minuut tot minuut in dat leven zelf moeten leggen, hoe moeilijk dat ook moge zijn, getuige de luiheid en de onrust.

11 juli 2010

Het boek van Voskuil bevalt me wel. Er gebeurt weinig, maar dat kan bij Voskuil geen verrassing zijn. Er wordt wel veel nagedacht en gediscussieerd. Gedachtegangen worden uitgesponnen en er worden vergelijkingen uit de wereldliteratuur bijgehaald. Ik zal de komende dagen nog af en toe een mooie zin overtikken:

 

Verantwoordelijkheidsgevoel is een ander woord voor conservatisme.
Tenslotte is het puur eigenbelang.
(J.J. Voskuil, Requiem voor een vriend, blz. 54)

Aan het eind van de ochtend maakten we een strandwandeling. We klommen het hoge duin over (volgens Mario Molegraaf het mooiste plekje van Nederland), wandelden over het strand en met de voeten in het water in westelijke richting, staken bij het dorpje de dijk weer over en wandelden door het dorp terug.
Ik maakte foto's van het strand, vooral omdat ik me verbaasde over de golfbrekers. Ik herinner me het uiteinde van de golfbrekers, waarbij de palen, omgeven door basaltblokken, in zee stonden. We probeerden eromheen te zwemmen of te varen, wat ons streng verboden was vanwege de onvoorspelbare stroming rond die palen. Diezelfde palen zijn nu op sommige plekken helemaal in het zand verdwenen. Is er zoveel zand opgespoten? Is het aangespoeld? Het lijkt me dat daarmee ook de funcie van de golfbrekers voor een groot deel verdwenen is.

Zittend op een bankje, bovenop het duin, veegde ik het zand van mijn voeten. Naast het bankje stond een paal met daarop een bordje met... jawel ... een gedicht. Het gedicht is van een basisschoolleerling en het staat er zo te zien al heel even. Een gedeelte is onleesbaar geworden. Ik gok dat vandalen er met stiften op aan de gang zijn geweest en dat men dat er weer afgepoetst heeft:

'Ken je The heart of the matter van Graham Greene? In dat boek pleegt de hoofdpersoon zelfmoord omdat hij de situatie niet meer aan kan, maar om zijn vrouw te sparen doet hij het voorkomen alsof het een gewone dood is. Dat is een voorbeeld dat iemand iets doet uit medelijden zonder eigenbelang.'
'Greene was katholiek. Die man heeft gedacht dat God hem dan wel zou vergeven. Het is pure schijnheiligheid.'
'Denk je dat God daarin was getrapt?'
'In schijnheiligheid? Daar grossiert hij in.'
(J.J. Voskuil, Requiem voor een vriend, bz. 54)

Nog één keer Voskuil vandaag. Blz. 221: 'Misschien zou je wat meer holle worden moeten gebruiken. Dat is wat korter door de bocht. Ha, ha!' 'Worden'? Zou dat geen 'woorden' moeten zijn? Dit is al de vierde druk van dit boek, uit januari 2003. De eerste was in november 2002. Is dat bij Van Oorschot niemand opgevallen? Is dat niemand van al die lezers van die eerste drie drukken opgevallen? Leest iedereen daar overheen? Wonderlijk.

1 bestelling: Cora Annett, 'Hoe de heks ezeltje Alf te pakken kreeg'.

12 juli 2010

Het Nederlands elftal verloor gisterenavond de WK-finale van Spanje. Het doet me weinig merk ik. Ik heb het hele toernooi wat afstandelijk gevolgd. De meeste wedstrijden heb ik wel gezien, maar ook van het niveau en de aantrekkelijkheid van het gebodene werd ik niet enthousiast. Ik kan in het algemeen steeds moeilijker ergens enthousiasme voor opbrengen. Zou dat de leeftijd zijn?

Na twee dagen zonnig weer is het in Nederland wel weer genoeg. Het regent vandaag al de hele dag. We hebben boodschappen gedaan bij een Jumbo in Middelburg. Dat vind ik aan het begin van zo'n vakantieperiode altijd wel leuk om te doen. Dingen die me lekker lijken, of apart en die ik anders niet zo gauw koop, gooi ik nu makkelijk in het karretje: een kleine spekkoek met bananensmaak bijvoorbeeld en een pond pruimen.

J.J. Voskuil verzint weinig in zijn boeken. Hij beschrijft en doet dat tot in detail. Zijn studietijd in 'Bij nader inzien', zijn werk op het Meertens Instituut in 'Het Bureau' en in 'Requiem voor een vriend' zijn levenslange vriendschap (met ups en downs) met Jan Breugelman. Voor het beschrijven van die vriendschap put hij uit zijn dagboeken en vooral uit de brieven van Breugelman. Het tekent Voskuil dat hij die complete correspondentie geordend en bewaard heeft.
De eerste pakweg tweehonderdvijftig bladzijden zijn prettig om te lezen. Daarna wordt het een stuk minder aangenaam. Je leest vooral uiterst rechts gebral en gescheld op (bijvoorbeeld) Joop den Uyl van Breugelman (die nog anderhalf jaar voor de VVD in de Tweede Kamer heeft gezeten) en van zijn vrouw. Ik sla daar halve bladzijden van over.
Het is grappig om te constateren dat Lous Voskuil in dit boek veel sympathieker naar voren komt dan in 'Het Bureau'. Daar was ze toch vooral een dwarse mopperkont, hier houdt ze zich heel goed en doorstaat tijdens wederzijdse etentjes het rechtse gepraat van Breugelman en meer nog van zijn vrouw. Lous Voskuil ergert zich eraan, maar houdt haar mond terwille van de vriendschap van haar man en Breugelman.

De verbinding met internet bleek mogelijk. Ik kon een wachtwoord kopen. Daarmee heb ik tien uur internet voor € 15,00. Dan moet ik wel uitkijken dat ik de verbinding uitschakel als ik klaar ben. Dat ben je thuis niet meer gewend. Het betekent ook dat ik dit weblog kan 'uploaden'.

Tussen onze bungalow en het duin ligt het 'Beach hotel'. Voor het hotel staan twee grote schoolborden, waar men blijkbaar dagelijks nieuwe wervende teksten op schrijft. In rijm zelfs. Waarvoor hulde. Op het niet gefotografeerde bord stond: 'Zij hebben de beker, maar wij hebben Grolsch!'. Ik geloof dat ik hier mee zou zijn gegaan in voetbaltaal: ik had er 'Hun hebben de beker' op geschreven.

J.J. Voskuil schrijft in 'Requiem voor een vriend' over Jan Breugelman. Omdat hij hier niet zijn alter ego Maarten Koning ten tonele voert, ben je geneigd te denken dat de andere namen nu ook wel waarheidsgetrouw zullen zijn. Wikipedia leert me dat dat niet zo is. Deze Jan heette Jan Bruggeman.

13 juli 2010

De laatste jaren ben ik aan het lezen van de nieuw verschenen boekenweekgeschenken niet toegekomen. 'Duel' van Joost Zwagerman, het geschenk van dit jaar, heb ik meegenomen op vakantie. Een eerste citaat:

Nooit is een vrouw, zo wil het cliché, een beetje zwanger,
maar legioenen mannen zijn een beetje getrouwd.
(Joost Zwagerman, Duel, blz. 13)

En dat was ook meteen het laatste citaat. Het boekje valt wat tegen. Geen zinnen die je nog eens wilt overlezen en geen bijzonder verhaal. Het bezoek aan een Balkanland om het schilderij terug te halen vind ik weinig geloofwaardig. De beschrijving van de kunstwereld lijkt vooral bedoeld om kennis te etaleren. Ik zal het boekje niet aan leerlingen aanraden.

Het volgende boek is 'De laatste lach' van R.A. Basart. Een boek over leraar Nederlands die Beek heet. Daar word ik uiteraard nieuwsgierig van:

Wat voorkomen betreft was Beek zo'n man die je aan iemand denken deed - je wist alleen niet aan wie.
Geenszins allekindsvriend had hij nochtans zijn pupillen vaderlijk lief; zij werden gesloten in het lokaal van zijn hart.

Dat belooft wat.

Aan het begin van de avond kwamen Wim, Marjan, Femke en Allard een kop koffie bij ons drinken. Zij zitten in een stacaravan op Noord-Beveland. Aan de Oosterscheldekant van de dam. Wim belde dat hij op de markt liep in Zoutelande, als we thuis waren dan kwamen ze eraan. Omdat dit bungalowpark wat verstopt ligt, liep ik naar de wegkant om ze op te vangen. Toen ik er half uur stond, dacht ik: 'Die zijn zeker eerst nog ergens wat eten' en liep weer terug naar de bungalow. Ik zat daar nog geen vijf minuten toen ze er toch aan kwamen lopen. Dat zul je altijd zien.

14 juli 2010

We maken er een hele luie vakantie van. We zijn hier nu vier dagen en we hebben de auto nog maar één keer gebruikt en dan nog alleen om boodschappen te doen. We wandelen door de duinen en over het strand, halen een krant, kijken Tour de France en zitten wat te lezen.

Vanochten liepen we de Zoutelandse 'boulevard' helemaal af en dronken een kop koffie in strandpaviljoen 'De Branding'. Die staat op het stuk strand waar wij vroeger altijd onze vakantie doorbrachten. Jasper is al lang geen eigenaar meer en Flip schijnt al overleden te zijn. 'De Branding' is drie keer zo groot geworden en ze hebben de boulevard tot aan 'De Branding' doorgetrokken, dus je hoeft het strand niet meer over om er te komen.
We werden bediend door een paardenstaart-en-beugel-meisje van een jaar of zestien. Ze was heel vriendelijk, al meenden we wel te ontdekken dat ze 'En een prettige dag nog' zei tegen de mensen van wie ze een fooi kreeg en alleen maar 'Dank u' wanneer die fooi uitbleef.
Onderweg zagen we dat de golfbrekers prachtige schaduwlijnen maakten op het strand.

 

Alle schrijvers graaien in dezelfde letterbak.
De kansberekening leert dat er om de zoveel tijd twee vergelijkbare,
ja zelfs identieke combinaties uit kunnen rollen.
(R.A. Basart, De laatste lach, blz. 37)

15 juli 2010

Er is een komkommer geland op Schiphol! De komkommer heet Airbus A380. Ik heb dat op de radio en op de televisie nu een keer of wat langs horen komen. Wat is dat voor nieuws? Waarom moet ik dat weten? Het is komkommertijd!

Aan het begin van de middag reden we naar Zierikzee. We gingen over de Zeelandbrug. Naast de brug vloog een zeemeeuw met ons mee, met een zeester in zijn snavel. Een heel apart gezicht.

Zierikzee heeft een aardig, wat rommelig centrum. Die rommelige indruk kwam misschien ook doordat er markt was. Op Havenplein 14 zit Boekhandel de Vries. Een nette, wat kleine boekhandel. De aanbiedingen staan boven, maar de inhoud van die aanbiedingskasten valt wat tegen. Ik kocht uit die kast 'De broek van Brahms' van Lo van Driel. Het is een bundeling van columns over kunst en letteren die Van Driel voor de Provinciale Zeeuwse Courant schreef. Het boek doorbladerend komen op de eerste vijfendertig bladzijden Willem Walraven, François Haverschmidt, Jef Geeraerts, Herman de Coninck en Maarten 't Hart al voorbij.
Na wat kledingwinkels en een drogist ontdekten we een klein antiquariaat 'Boven het dal - in boeken' (de eigenaar zal een liefhebber van Nescio zijn) op Poststraat 22. Buiten, voor het raam, stonden de onvermijdelijke bakken met boeken voor weinig. Ik haalde er drie boekjes uit voor € 0,50 elk:
- Maatstaf, april 1970, met een door C. Buddingh' vertaald gedicht van Pablo Neruda
- Hans Warren, Indigo
- Bert Peene, J. Bernlef - Hersenschimmen (Analyse en samenvatting van literaire werken)
Achter de deur staat er nog eens een wand vol boeken voor € 2,00 per stuk en drie voor € 5,00. Dan weet ik weer dat ik toch geen winkel in tweedehands boeken wil hebben. Je moet de boeken voor dat soort bedragen weggeven om er nog iets aan te verdienen. Maar als ik het zo tegenkom, koop ik er toch wel wat van:
- Het Vroman-effect. Over leven en werk van Leo Vroman (Schrijversprentenboek 29)
- Carla Obbens, Bibliotheken en Leeszalen in beeld
- Piet Calis, Het ondergronds verwachten. Schrijvers en tijdschriften tussen 1941 en 1945

Van Zierikzee reden we naar Kamperland, waar we wat dronken op het terrasje voor de caravan van Wim en Marian. Zij verlaten Beach Resort / De Roompot (het moet deftig klinken tegenwoordig) morgen alweer. Wij blijven nog een weekje tussen de Zeeuwen.

We aten een prima mixed grill op het terras van 'De Roode Leeuw' in Domburg. De man naast mij maakte een onhandige beweging met zijn wijnglas en kiepte de helft van de inhoud over mijn broek en shirt. Gelukkig was het geen rode wijn. Hij bood me zijn servetjes aan om te deppen en een consumptie voor de schrik. Dat laatste was aardig van hem, maar ik sloeg het af. We hadden al om de rekening gevraagd en waren bezig weg te gaan.

3 bestellingen: knipsel Drs. P, single Sjakie Schram, Anne Provoost, 'Vallen'.

16 juli 2010

De namen van de huisjes op dit vakantie'park' getuigen niet van een grote mate van originaliteit. Zeeleeuw, Zeehond, Dolfijn, De golfbreker, De branding, Albatros, Doornroosje, Nachtegaal, Bruinvis, Vakantievreugd, enz. Echt vreselijk vind ik Duinhelm en Iran. Poseidon en Houtenburg kunnen er nog mee door. Marten Toonder wordt geëerd met de huisjes Tom Poes, Ollie B. Bommel en Bommelstein. Bij onze fietspadennamen waren we bang voor een copyright op deze namen, maar hier zijn ze daar niet bang voor, of hebben ze daar gewoon niet over nagedacht.
Aan het begin, bij de parkeerplaats liggen twee identieke huisjes naast elkaar: Anker en Boei. Dat is een gemiste kans. Dat eerste huisje had natuurlijk Hoei moeten heten!

Al het op-en-neer-gewandel door de duinen zorgt ervoor dat we het in onze beenspieren beginnen te voelen. We zijn normaal gesproken niet van die wandelaars. Vandaag begonnen we in het hoge duin en liepen door de duinen en over de dijk naar Zoutelande, waar we wat dronken bij 'De Fiets'. Ik nam deze keer een Ciney bruin. Een smakelijk, fris, maar iets te zoet biertje. In een prachtig glas overigens. Ik ontdekte op de menukaart nog een honderdenvijfde biertje: hondenbier. Je kunt in dit café vier verschillende dingen voor je hond bestellen, waaronder dus 'hondenbier'. Ik wil niet eens weten wat het precies is.

17 juli 2010

Gisterenavond kwamen Martijn, Suzanne, Gijs, Tygo en Luna naar Zoutelande. Het betekent een volle bungalow (het past net) en een gezellig weekend.

We maakten met z'n allen een rondje Zoutelande. We dronken wat in 'De Branding'. Tygo moest even wennen op het strand, maar vond het heerlijk. Als hij van enthousiasme met zijn handjes begint te wapperen dan zit het wel goed.

Ik had plezier om een blaadje dat bij een - zeer op toeristen gerichte - winkel in Zoutelande op een rek zat. Het rek stond buiten en blijkbaar was dat niet de bedoeling van de eigenaar van de zaak. Die eigenaar zal vandaag een vrije dag hebben gehad. Zaterdag is de dag dat de toeristen komen en gaan en dan is het in de winkels wat rustiger. Zijn plaatsvervangers hebben het rek gewoon naar buiten gereden en het blaadje hebben ze er domweg op laten zitten. Zouden ze dat nou echt niet gezien hebben? Of trekken ze zich niets van Sjaak aan, als hij er toch niet is?

Aan het eind van de middag reden we naar Vlissingen. We wandelden over de Boulevard naar het standbeeld van Michiel de Ruyter. Op en rond het Bellamypark bleek er kermis te zijn. We wandelden er rond en Tygo keek zijn ogen uit naar alle kleuren en al het gebeweeg. Gijs en Martijn haalden wat pluche beesten (is dat geen stoffelijk bijvoeglijk naamwoord en moet het dus niet met een 'n', dat zie je nergens) uit de gokkasten met grijpers. Ik moet zelf al maanden een nieuw horloge hebben en besloot een gokje in de kast met horloges te wagen. Ik haalde er de moeder aller lelijke horloges uit tevoorschijn. Ik leverde hem in bij de kassa (ze willen het horlogestandaardje terug hebben) en zei daarbij dat ik dit horloge heel lelijk vond. De jongen achter de kassa antwoordde gevat: 'Waarom haalt u hem er dan uit?' Maar hij gaf me er toch een wat minder opzichtig horloge voor in de plaats. Ik loop nu dus met een nep-Calvin Klein om mijn pols.

We aten bij het wokrestaurant tussen Vlissingen en Zoutelande. We hadden niet gereserveerd, maar gelukkig was er nog net een tafel voor ons. Het was voor Tygo de eerste keer dat hij in een restaurant at. Alhoewel.... at? Veel heeft hij niet op. Kinderen t/m 11 jaar eten er voor € 9,00. Op de bon stond: kindermenu kind van de zaak € 0,00. Dat vind je dan aardig van ze en dus is het slim gedaan. Als ze als regel hanteren: 'kinderen tot 4 jaar gratis' krijgen ze allemaal gezeur en mensen die gaan liegen over de leeftijd van hun kind. Nu kost het voor kinderen t/m 11 jaar negen euro en schatten ze bij het afrekenen zelf in of het gratis is. Geen gezeur en wel tevreden klanten. Slim dus.
Over 'kind van de zaak' valt taalkundig nog wel te twisten. Dat geldt ook voor het één en ander op de placemat 'van de zaak'. Daarop schrijven ze de dagen van de week met een hoofdletter en ook het woord feestdagen staat er met een hoofdletter geschreven. Blijkbaar komt Onze Lieve Heer er af en toe persoonlijk eten, want op de placemat wordt ook 'u' en 'uw' doorlopend met een hoofdletter geschreven. Ook tegen de zin 'Drankjes zijn exclusief' heb ik bezwaar. Maar het is vakantie, dus niet mokken, lekker wokken!

1 bestelling: 'De kat in de boekenkast. Nederlandse schrijvers over katten'.

18 juli 2010

Een heerlijk warme dag vandaag. We waren al vroeg in de ochtend op het strand. Tygo heeft zelfs een klein uurtje in het strandtentje liggen slapen. Toen we weer terug waren deed Lidy Tygo 'ouderwets' in bad.

Gisteren kochten we een 'Telegraaf'. Ik doe dat meestal één keer in de vakantie, dan weet ik daarna weer waarom ik die krant de rest van het jaar niet hoef te lezen. Mijn negatieve mening over de 'Telegraaf' blijft: schreeuwerige koppen, veel te grote foto's, nauwelijks diepgang in de artikelen en veel te veel geroddel over bekende Nederlanders. Toch moet ik mijn mening iets in positieve zin bijstellen: een interessant artikel over de kosten van begraven in diverse plaatsen in Nederland, een handig recept voor het maken van vruchtenijs zonder ijsmachine en op bladzijde vier een aforisme van Jean de Boisson onder het kopje 'Scheurkalender' en men weet er zelfs bij te vermelden dat dit een pseudoniem van C. Buddingh' was (al vergeten ze dan wel weer de apostrof achter de h).

Wanneer men de hoop varen laat
vaart men zelf met haar mee.

1 bestelling: diverse knipsels.

19 juli 2010

Twee weken geleden was ik met Martijn bij de Mediamarkt. Ik stond met een cd van Yusuf (the man previously known as Cat Stevens) in de hand. Uiteindelijk kocht ik die cd niet (aan de dure kant en ik had al twee cd's uitgezocht). Dit weekend bracht Martijn Yusufs cd 'Roadsinger' voor me mee. Die is van 2009, maar stond nu al voor € 2,50 in de bak van de Free Recordshop. Zaterdag draaide ik de cd al eens, maar nu nam ik echt de tijd om ernaar te luisteren. Er is weinig aan zijn stem en aan de sfeer van de muziek veranderd. Het had maar zo een cd (lp dan natuurlijk) van een jaar of vijfentwintig geleden kunnen zijn.

In de laatste 'Vrij Nederland' bespreekt Grunberg de vraag waarom het eigenlijk zo belangrijk is om Wereldkampioen te worden. Voor de spelers is dat vanwege geld en prestige. Waarom het voor de rest van de Nederlanders belangrijk is, is (hem) een raadsel:

Plaatsvervangende trots speelt een rol: je stelt niet veel voor,
maar mensen die toevallig hetzelfde paspoort hebben als jij stellen wat voor.
Dat is kennelijk een troost.

We gingen vanmiddag naar Middelburg om er een gedeelte van een stadswandeling uit het boekje 'Stadswandelingen door Nederland - het Zuiden' van J. van Remoortere te lopen. We parkeerden onze auto op zijn advies langs de Rouaanse Kaai en gingen daar tussen de huizen op nummer 23 en 25 door de Kuiperspoort een steegje in. Je waant je in de middeleeuwen als je door zulke steegjes langs door oude muren omgeven achtertuinen wandelt.

Het steegje bracht ons naar de Dam en vandaar liepen we via het Abdijplein en de Lange Jan naar de Markt. We wisten dat daar elke maandag (in de zomer) een boekenmarkt was. Die was er, maar hij viel wat tegen. Zowel qua aantal boekenkramen als qua aanbod als qua prijsstelling. Eén handelaar had een doosje met boeken voor € 1,00 op de grond voor de kraam staan. Daar haalde ik twee boeken uit:
- Boudewijn Büch, De rekening
- Paul Gellings, Witte paarden

We dronken wat op het terras van 'De Huifkar'. Ook een adres waarvan ik nostalgische gevoelens krijg. Daar gingen we vroeger op de laatste vakantiedag uit eten. Dan wist je: de vakantie zit er bijna op. Ik herinner me een grote huifkar (in neon?) op de gevel. Maar die zit er niet meer. Ik zag wel een mooi beeldhouwwerk in het midden van de gevel. Een meeuw of een duif. Dan denk je dat ze er van vogels houden, maar dat is toch niet zo. Recht boven het kunstwerk zie je de ijzeren pinnen op elk uitsteeksel van de gevel. Die zitten er om ervoor te zorgen dat er geen vogels (duiven vooral neem ik aan) gaan zitten.

Aan het tafeltje naast ons nam een gezin plaats met een iets meer dan gemiddelde dikte en een iets minder dan gemiddelde intelligentie. De dochter van het gezin bestelde een halve liter cola-light en een Zeeuwe bolus. Pa liet ook nog een bittergarnituur op tafel zetten. Allemaal prima, maar dan zit dat meisje zichzelf met haar cola-light toch voor de gek te houden (of zou ze het écht lekkerder vinden dan gewone cola?).

We liepen via de Heerenstraat weer naar de kaaien. Op de Turfkaai keken we nog even in de aanbiedingsbakken van Antiquariaat De Boekenbeurs. Daar heb ik in de loop der jaren al heel wat boeken gekocht. Vandaag liet ik het bij drie boekjes uit de € 0,50-bak:
- Michel Dupuis, Hugo Claus
- Zijn de oliebollen klaar? Conférences, liedjes en andere teksten over Sinterklaas, Kerst, Oud en Nieuw
- Hennie van de Louw, Op gympies (gesigneerd)

Terug bij de auto fotografeerde ik nog wat gevels aan de overkant van de kaai. Wie naar Middelburg gaat, moet zich vooral even buiten het directe centrum begeven en daar moet hij dan af en toe het hoofd in de nek leggen. De gevels in Middelburg zijn meer dan de moeite waard.

Suzanne mailde wat foto's van het afgelopen weekend. Heel leuk. Er zit ook een foto bij van wat (vermoed ik) het mooiste moment van deze vakantie zal blijken te zijn. Ik liep met Tygo op mijn arm over het strand terug van de zee naar onze badlakens en strandtentje. Tygo was zo moe, dat hij in mijn armen in slaap viel. Veel gelukkiger kun je als opa niet worden.

 

20 juli 2010

Het is warm vandaag. Vanaf morgen wordt het wat minder, maar dit pakken we nog mooi even mee. We wandelden naar het dorp via de vloedlijn. Lekker tot de enkels in het water. Het was druk aan het strand, maar nog drukker in het dorp. Dinsdag is marktdag en daar komen veel mensen op af. De geur van gebakken vis kwam ons al tegemoet toen we de trappen van de dijk afkwamen. Bovenop de dijk zat deze meeuw op een paaltje. Hij bleef rustig zitten toen ik vlakbij hem stil bleef staan om een foto te nemen. Vanmiddag keken we de 'koninginne-etappe' van de Tour de France, deden een dutje en lazen wat. Lekker rustig en de rest van de wereld kan de klere krijgen (u niet natuurlijk).

'De broek van Brahms' van Lo van Driel bevalt me bijzonder goed. Hij schrijft colums naar aanleiding van een concertbezoek, een bezoek aan een museum en vaak ook naar aanleiding van een themanummer van 'De Parelduiker'. Daarbij weet hij een mooie mix te vinden tussen het geven van indrukken, van meningen en van feitelijke informatie. Ik lees er dagelijks een paar; vandaag bijvoorbeeld 'Gertrude' over Hendrik Marsman en Arthur Lehning in Berlijn. Ook deze column schreef Van Driel naar aanleiding van een nummer van 'De Parelduiker'. Ik ga steeds serieuzer overwegen daar een abonnement op te nemen.

Al eerder begon ik aan een boek van Paul Theroux. Het is toen bij een paar hoofdstukken gebleven. Toch blijven zijn 'treinboeken' me trekken. Net als de eindeloze herhalingen op televisie van het treinenprogramma 'Rail away'. Vandaag begin ik aan 'De grote spoorwegcarrousel'. Theroux beschrijft een treinreis van Londen naar Parijs en dan van Parijs naar Istanboel in de Oriëntexpress en vandaar nog veel verder, via Turkije, Iran, Afghanistan, Pakistan, India, Sri Lanka, Birma en Thailand naar Maleisië, waar hij het vliegtuig naar Vietnam neemt en tenslotte via o.a. Japan weer de trein. In dit geval de Transsiberië-Express die hem weer terug naar Londen brengt.
De eerste hoofdstukken lezen prettig weg. Al heb ik wat vragen bij de vertaling van Cor Koreman. Op bladzijde 10 beschrijft hij dat ze even voorbij Londen uit een tunnel komen: 'velden met paarden die de hoeven schraapten, een paar knielende schapen, kraaien op een eest.' Een eest? Hoeveel lezers zouden dat woord kennen? Kruiswoordpuzzelaars misschien? Ik niet in ieder geval.
Op bladzijde 17 vind ik een vertaling lelijk: 'Door die dreun vlogen de deuren van de coupés open en schoot ik naar voren in de schoot van de vrouw tegenover mij, die verrast wakker schoot.' Drie keer schoot vlak achter elkaar. Waarom niet 'Door die dreun vlogen de deuren van de coupés open en schoot ik naar voren. bovenop de vrouw tegenover mij, die verrast wakker schrok.' ? Dat dan nog los van de vraag of je verrast wakker kunt schrikken of schieten. Volgens mij schrik je wakker, kijk je wat er aan de hand is en ben je dáárdoor verrast.

2 bestellingen: Ian Buruma, 'Buigzame emoties. Japanse ervaringen' Gerrit Achterberg, 'En Jezus schreef in het zand'.

21 juli 2010

Twee aardige mailtjes vandaag:

'Ik ben sinds mijn eigen mensjesheugenis een liefhebber, of 'fan' zo u wil, van dhr. H.H. Polzer, ook bekend onder de nom de plume 'Drs. P'. Mijn voorliefde voor het humoristische lichte vers heeft me echter nooit tot een encyclopedische kennis van 's mans niet onaanzienlijke oevre kunnen brengen. Misschien is het daarom dat ik met mijn huidige probleem zit opgezadeld.
Ik zit al een jaar of tien met een liedje van de drs. in mijn achterhoofd. Eentje dat ik niet kan plaatsen en niet kan terug vinden. Wat ik me kan herinneren is dat het over een pool-expeditie gaat. Na een zeker verloop van tijd heerst er honger bij de onverschrokken ontdekkingsreizigers. De verteller is de dichter van de troep avonturiers. Hij komt na het veroberen van de honden als eerste in aanmerking voor consumptie wegens weinig praktrisch nut van heldenverzen aan de pool. Ik meen me een zin te herinneren: 'Ik hoop dat achter gindse rots een pizza-tentje staat.' En als ik me niet vergis is de laatste zin van het lied: 'Heren, toch niet met een schaar!'
Ik moet er misschien bij zeggen dat het ZEKER NIET om de Dodenrit gaat. Ik ben me er ten volle van bewust dat ook daar terloops een schaar wordt vermeld, maar de verorbering is van andere aard dan in de gezochte verzen.
Als u me zou kunnen helpen met de naam van het nummer, zou ik bijzonder in mijn nopjes zijn. En ongetwijfeld ook erg dankbaar.'

Uit mijn hoofd heb ik her geen antwoord op. En de boeken van Drs. P heb ik niet meegenomen. Thuis zal ik het nakijken, maar misschien weet u het wel?

Vorige jaar bezochten we in Drenthe een aantal begraafplaatsen op zoek naar grafpoëzie. We zagen vooral grafpoëzie van zo'n honderd jaar geleden, maar een enkele keer vonden we ook een recenter graf met een speciaal voor de gelegenheid geschreven gedicht. Opvallend daarbij was o.a. dit graf:

Sarien Visser mailt me nu het verhaal achter dit graf:

'De aanleiding dat ik u deze mail stuur is de aanstaande reünie voor oud-inwoners van het gevangenisdorp Veenhuizen op 25 september 2010 (Google: Krasse Knarren). Schrijfster Mariët Meester, dochter van oud-hoofd van de School met de Bijbel in Veenhuizen, heeft ons als oud inwoners verzocht onze herinneringen op papier te zetten. Omdat ik vriendin was met Riek van Haeringen, de jongere zus van Maaike, wilde ik via Google de sterfdatum van Maaike achterhalen. Zo kwam ik op uw dagboek van 14 juli 2009, waarin u uw tocht door Drenthe beschrijft.
Ik wil u graag het verhaal achter deze grafsteen vertellen. Maaike en Riek waren de twee jongste kinderen van dominee Nicolaas van Haeringen, gereformeerd predikant in Veenhuizen. Daarvoor was hij predikant in Zweeloo, waar zijn vrouw rond 1945 was overleden aan borstkanker. Hij bleef achter met zes kinderen: Henk, Hermien, de tweeling Willy en Diny, Catrien en Joke. Janny Buizerd uit Krabbendijke kwam het gezin verzorgen. In 1946 huwde Nico haar en op 5 juli 1947 werd Maaike als 7de kind in het gezin geboren. Op 16 januari 1951 volgde Riek. Maaike heeft na de School met de Bijbel in Veenhuizen de Gereformeerde Mulo in Assen gevolgd. Daarna ging ze naar de Hervormde Kweekschool in Assen, waar ze in 1968 de hoofdakte behaalde. Per 1 augustus 1968 ging ze op een lagere school in Holten werken. Haar ouders waren inmiddels naar Assen verhuisd, omdat dominee Van Haeringen geen predikant meer was van de gereformeerde gemeente in Veenhuizen, maar alleen nog werkte bij het gevangeniswezen in Veenhuizen.
In februari 1970 schafte Maaike zich een tweedehands autootje aan, nadat ze van haar eerst verdiende geld rijlessen had betaald en voor deze auto had gespaard. Op vrijdag 24 april was ze gedurende een weekend naar haar ouders in Assen gegaan. Riek woonde in die tijd in Kampen, waar ze theologie studeerde. Op maandagmorgen 27 april vertrok Maaike rond 6.00 uur naar Holten. Haar moeder deed haar uitgeleide met de woorden: "Doe rustig aan, want je hebt nog maar pas je rijbewijs en je moet ook nog aan deze auto wennen." Op de A28, die in 1970 nog een tweebaansweg was, heeft ter hoogte van Pesse een aanrijding plaatsgevonden met een reiziger uit Doetinchem, die op weg was naar het noorden. De ravage was zo groot dat je niet kon zien welke auto welke kant op reed. Zowel Maaike als de reiziger waren op slag dood. Omdat het nog vroeg was waren er geen getuigen, dus het is nooit opgehelderd hoe het ongeluk is ontstaan.
Mijn moeder hoorde in de loop van die maandagmorgen dat Maaike was verongelukt. Ik zat in die tijd op de Pabo 'De Eekhorst' in Assen. Tussen de middag kwam de conciërge mij uit de kantine halen, omdat mijn moeder aan de telefoon was. Ik schrok me wild, want zoiets zou ze alleen doen als er heel iets ernstigs aan de hand was, dus ik dacht dat m'n vader plotseling was overleden. "Ik vertel je het overlijden van Maaike liever persoonlijk, dan dat je het straks in de bus naar huis hoort en dan verschrikkelijk schrikt." De hele middag heb ik als verdoofd op school rondgelopen.
Maaike is in Zweeloo begraven omdat dominee Van Haeringen een dubbelgraf had gekocht toen zijn eerste echtgenote was overleden. Omdat ze een hecht gezin vormden wilden ze Maaike, als vrucht van het tweede huwelijk verenigen met de eerste echtgenote van haar vader. Met Riek heb ik nog steeds contact. Ze woont in Dronten, waar ze een praktijk als Gestaltpsycholoog heeft, De Dakkapel, en ze werkt aan de Theologische Hogeschool in Kampen. Op 25 september treffen we elkaar weer in Veenhuizen tijdens de reünie.
Ik heb veel moeite gedaan om uw mailadres te achterhalen, omdat ik het fijn vind u dit verhaal achter deze grafsteen te vertellen.'

Zo'n grafsteen bekijk je anders wanneer je het verhaal erachter kent. Het is mooi dat veertig jaar na dato iemand nog de moeite neemt het/je verhaal op papier (mail) te zetten. Dat is toch een beetje wat we allemaal hopen voor onszelf. ' Veel moeite om mijn mailadres te vinden' is verbazingwekkend: het staat onderaan elke bladzijde op Schrijversinfo, dus ook op het weblog van juli vorig jaar. Blijkbaar is dat toch niet zo'n logische of handige plek.

Rond 13.00 uur arriveerden Jan en Monica. We aten wat en wandelden toen via duinen en strand naar 'De Branding'. In onze laatste vakanties als gezin Beek in Zoutelande werkte Jan (als jongen van een jaar of veertien) vrijwel de hele vakantie in dit strandpaviljoen. Het is achteraf dan ook niet zo vreemd dat hij in horecagerelateerde beroepen terecht is gekomen. We liepen terug naar onze bungalow, maar belandden ook nog even op het terras van 'De Fiets'.
's Avonds aten we in Westkapelle. Jan kende restaurant 'Zeezot' en had daar een vorige keer heerlijk mosselen gegeten. Jan en ik aten nu ook mosselen. Monica en Lidy hadden een visgerecht. Ook deze keer was dat allemaal prima in orde. We moesten alleen de auto een heel eind bij het restaurant vandaan parkeren. Het halve dorp was afgezet omdat er een hardloopwedstrijd was. Op datzelfde parcours was later op de avond ook nog een wielerwedstrijd. Tijdens het eten zagen we de wielrenners om de zoveel minuten en enkele meters bij ons vandaan voorbijzoeven. Ik ben er nog niet uit of hierdoor je eetlust toe- of afneemt.
Bij Westkapelle kun je met de auto de dijk op. We parkeerden vrijwel aan de vloedlijn en zagen boven zee de nacht vallen. In de streep rood zonlicht aan de horizon voeren enkele schepen voorbij. Een prachtig gezicht, waar Lidy enkele foto's van maakte.

2 bestellingen: H. Havette, 'Dante, inleiding tot de studie van de Divina Commedia', Bob den Uyl, 'Met een voet in het graf'.

22 juli 2010

Het werd laat vannacht, o.a. omdat Jan twee te proeven whisky's mee had genomen. De eerste lekker, de tweede wat minder (namen ben ik vergeten). Ik had de indruk dat ik whisky 'met turf' het lekkerst vind (wat voor een Veenendaler niet zo gek is), maar nu bleek dat ik dat juist niet vond. Niet te snel conclusies trekken en vooral blijven proeven lijkt me. Omdat het vannacht laat werd, was het vanmorgen ook niet vroeg.

Vanmiddag gingen we naar Vlissingen. Het was de thuishaven van Jan toen hij bij de Marine was (Net als pa vroeger. Ik heb daar toen niet zo bij stil gestaan, maar nu denk ik dat pa daar heel trots op moet zijn geweest). We reden - omdat het regende wandelden we niet - over de Boulevard en liepen daarna het centrum in. Uiteindelijk kwamen we op de kermis terecht en bij de loodshaven en het sluisje achter het standbeeld van Michiel de Ruyter. We zagen daar wat zeilboten de haven binnenkomen.

We lunchten aan de haven en dronken daar een Grand Prestige van de tap bij. Op het Bellamyplein stond ook een gedeelte van de kermis. De Aagje Wolff en Betje Deken-fontein stond droog, maar ik weet niet of dat met de kermis te maken heeft. De plaquette op het geboortehuis van Bellamy hangt er al sinds 1850. De vorige keer dat ik de plaquette fotografeerde hadden onverlaten zijn ogen blauw geschilderd. Nu hangt de plaquette er weer smetteloos bij en ik maakte een nieuwe foto voor de Schrijversinfobladzijde over Bellamy:

We reden via Dishoek terug naar Zoutelande. Ooit waren we een keer (met pinksteren geloof ik) in badhotel Zeeduin. Het was even zoeken, maar we vonden de plek. De plek, niet het badhotel, want dat blijkt helemaal afgebroken te zijn. Jan en Monica reden rond 21.00 uur terug naar Harderwijk. Het is lang geleden dat we zo 'op elkaars lip' hebben gezeten, maar het beviel ons erg goed.

Martijn mailt me n.a.v. het verhaal van gisteren over Maaike van Haeringen dat het nu toch tijd wordt dat ik 'Het pauperparadijs' ga lezen. Dat was ik toch al van plan, maar dat ben ik met heel veel boeken van plan. Dit lijkt een mooie aanleiding om het in dit geval ook maar te gaan doen.

1 bestelling: Mulder e.a., 'TA!ENT, Nederl onderbouw, Handboek en Differentiatieboek 1havo/vwo'.

23 juli 2010

In vorige zomervakanties (Friesland, Drenthe) gingen we pakweg om de dag op zoek naar schrijversgraven, gedichten op muren, borstbeelden van dichters e.d. Dit jaar hebben we ervoor gekozen de vakantie ook vakantie te laten zijn. Bovendien hadden we - tot ons genoegen - dit jaar veel bezoek van vrienden en familie. We hebben zelfs nog familiebezoek dat in de planning zat laten schieten, zo hard vloog de vakantie om.

Vandaag maakten we een uitzondering. Ik wilde het graf van Hans Warren in Borssele bezoeken én het geboortehuis van Annie M.G. Schmidt in Kapelle zien.

De Algemene Begraafplaats in Borssele ligt midden in het dorpje aan de Oostsingel. Een statig hek met daarachter een pad tussen hoge bomen. Het voorste gedeelte van de begraafplaats laat alleen kale grasveldjes zien. Nog niet gebruikt, of alweer geruimd. Links achteraan liggen oudere graven met betonnen zerken die doen denken aan de begraafplaatsen in het noorden van het land. We keken nog even of er hier ook grafpoëzie voorkomt, maar dat hebben we niet gevonden. Rechts achteraan liggen de nieuwere graven. In vak L, nummer 128a ligt Hans Warren. Ik wist het nummer, maar een vakindeling hebben we nergens gevonden. Als je één keer een foto van dit graf gezien hebt, dan kan het niet missen. Het is zowat het enige graf zonder staande steen én het valt op door de grote witte grafsteen met rechts vooraan een zwarte steen met de tekst 'Hans Warren Dichter'. Sober, maar heel mooi.

We reden Borssele uit en kwamen bij de dijk langs de Westerschelde. Op deze dijk stond het geboortehuis van Hans Warren. Zijn vader was waterbouwkundig ingenieur en had de zorg over de Calamiteuze Polder Borssele. Ze woonden in een huis op de dijk (Zeedijk 323). We waren op die Zeedijk. Bij een dijkverzwaring is het huis afgebroken, maar deze plek zou het geweest kunnen zijn. Schapen op de dijk, een stenen trap over de dijk. Twee Duitsers op een bankje onderaan de dijk en veel, heel veel schepen op de Schelde.

Van Borssele reden we naar Kapelle. Een klein plaatsje dat de daar geboren Annie M.G. Schmidt weet te herdenken. We zagen al gelijk bij binnenkomst een Annie M.G. Schmidtsingel.

In het centrum van het dorpje staat de grote en fraaie kerk waar haar vader dominee was. Het gemeentehuis staat aan het Kerkplein. Ik had ergens gelezen dat er een plaquette was aangebracht op haar geboortehuis, zo'n dertig meter voorbij het gemeentehuis. Die dertig meter bleek niet te kloppen, althans ik kon geen plaquette vinden. Aan een vrouwelijke postbode (een postbodin?) vroeg ik waar dat huis te vinden was. Het bleek wel aan het Kerkplein te liggen, maar recht tegenover het gemeentehuis. De pastorie is nu een winkel en direct naast de deur herdenkt een opvallend moderne plaquette het feit dat Annie M.G. Schmidt hier geboren is.

Toen we naar dit huis stonden te kijken, kwam de postbode weer voorbij. Ze vroeg of we het beeldje al gezien hadden. Nou, dat hadden we niet. Ik had gelezen dat er een borstbeeld geplaatst was in de tuin van de kerk, maar ook dat het borstbeeld in 2009 gestolen was. Blijkbaar is het teruggevonden of teruggebracht, maar het staat niet in de tuin van de kerk, maar op een sokkel vóór de kerkmuur. Het borstbeeld is herkenbaar Annie M.G. Schmidt, vooral schuin van voren.

Op een terrasje aan hetzelfde Kerkplein dronken we - ter afsluiting van deze vakantie - een kop koffie met een punt appelgebak (met slagroom en een enorme aardbei op die slagroom). De eigenaar - een flink postuur, kaal en in korte broek - zag mijn fototoestel en vroeg of ik Annie M.G. Schmidt-foto's had gemaakt. En of ik wel wist dat premier Balkenende én minister De Jager ook uit Kapelle komen. Dat wist ik. Ik zei er maar niet bij dat ik van deze Kapellenaren veel minder een liefhebber ben. Ik heb hem ook maar niet verteld dat 'Heinenken' op zijn schoolbord toch echt fout gespeld was.

Zicht vanaf het terras op de kerk

's Avonds deden we nog één keer een rondje duin en dorp. We gingen nu eens op het terras van 'De Babbel' zitten voor een kopje koffie. 'De Babbel' slaat waarschijnlijk op het gebabbel onderling van het bedienend personeel. We hebben er tien minuten gezeten, maar bediening kwam er niet. Toen zijn we maar opgestaan en belandden zo toch weer op het terras van 'De Fiets', waar we snel koffie hadden.

24 juli 2010

Even na negen uur vanochtend reden we uit Zoutelande weg. We kozen voor de route langs de Noordzeekust, over dijken en dammen, en dan bij Rotterdam de A15 op. Misschien niet de allersnelste route, maar op de eilanden wel mooi en vanaf Rotterdam makkelijk; alsmaar rechtdoor. Bovendien waren we bang voor files op Zuid-Beveland. Zaterdag is wisseldag en er gaan dan veel mensen terug naar huis.

Even na half twaalf waren we weer thuis. Uitpakken, opruimen, flink snoeien in de tuin (bruidssluier en druif) en alg en hoornblad uit de vijver halen. Er zijn jonge visjes in de vijver, maar veel daarvan zijn opgevreten, vermoedelijk door larven van libellen. Ik vond hier en daar vissenlijkjes en losse kopjes.

3 bestellingen: Herman Brusselmans, 'Het team der wezen', Rosita Steenbeek, 'Ontmoeting in Venetië', Willem Frederik Hermans, 'De tranen der acacia's'.

25 juli 2010

Nog een dag opruimen en achterstallig onderhoud. Dat onderhoud bestaat uit het doorwerken van post en kranten en uit het inpakken van betaalde boeken en het beantwoorden van emails/bestellingen.

Martijn bracht nog wat extra kranten. Eens in de zoveel tijd brengt hij een stapeltje AD's. Daar knip ik de columns van Ingmar Heytze, Marjan Berk en Vincent Bijlo uit, plus wat er verder aan literatuur voorbij komt (maar veel is dat niet). Daarnaast is de afgelopen twee weken onze Gelderlander bij hem bezorgd. daar knip ik in ieder geval de columns van Thomas Verbogt uit. Behalve de kranten bracht Martijn 'Haar naam was Sarah' van Tatiana de Rosnay. Hij heeft het uit, raadt mij aan het te lezen en dat is me op school ook al door enkele collega's aangeraden. Dat ga ik ook doen, maar eerst moeten de boeken uit waar ik nu mee bezig ben. Dat is de laatste dagen vooral 'De grote spoorwegcarrousel' van Paul Theroux. Het boek fascineert me en tegelijkertijd irriteert het me. De fascinatie, bijvoorbeeld door deze zin op bladzijde tien:

Hij zat te drinken. Wij zaten allebei te drinken, maar drinken leidde bij hem tot denken, bij mij tot honger.

en deze uitleg (die ik niet kende; ik had het me al wel eens afgevraagd) op bladzijde vierenveertig:

'Kijk!' Molesworth had ze gezien.
Ik knikte.
'Kalkoenen. In Turkije!' riep hij uit. 'Ik vraag me af of ze daarom...'
Maar dat is niet zo. Deze vogels danken hun naam aan Afrikaanse parelhoenders die via Istanboel werden ingevoerd en aangeduid werden als Turkije-haan.

Ook dit is leerzaam (op bladzijde honderdelf):

Maar de Sikhs zijn ook erg aardig en vriendelijk, een zeer groot aantal van hen is lid van de Lions Club International. Dit is voor een deel een cultureel misverstand omdat alle Sikhs de achternaam Singh hebben, dat net als Lion Leeuw betekent; ze voelen zich verplicht om lid te worden.

Mijn irritatie zit in het woordgebruik. Ik wees daar op 20 juli al op, maar ik kom steeds meer tegen. Het blijft de vraag of mijn irritatie over de schrijver of over de vertaler gaat:

blz. 59: Trouwens, men had mij ervoor gewaarschuwd, dat de meeste tippelaars transvestieten waren. (het woord bestaat, maar we noemen het toch meestal travestieten).
blz. 100: Ik had een opklapbare tafel, een goed gestoffeerde stoel, spiegel, asbak, verchroomde flessenhouder voor mijn jenever. (Jenever? Daar is ook op andere bladzijden sprake van. Een Engelsman die jenever drinkt? Daar zal wel 'gin' gestaan hebben, maar vertaal dat dan ook met 'gin'. We drinken toch ook geen jenever-tonic?)
blz. 103: Blijft u maar in Londen als u zin heeft. Het zijn allemaal rassenhaters. (dat noemen we toch racisten?).

De eerste 'Zomergasten' van dit jaar. Jan Marijnissen komt goed over, heeft aardige en ook wel onverwachte fragmenten gekozen en weet die op zijn eigen leven te betrekken. Hij komt naar voren als een goed observator en iemand die niet wil oordelen, maar die wil begrijpen waarom mensen de dingen doen die ze doen. Jelle Brandt Corstius wordt natuurlijk met argusogen bekeken. Ik ben wel tevreden over zijn manier van presenteren. Hij prikkelt af en toe, daagt iets uit, maar voert dat niet te ver door. Hij komt wel met onverwachte vragen (bijvoorbeeld over de hernia van Marijnissen, wanneer Marijnissen vertelt dat hij 'Don Camillo' liggend op de bank heeft bekeken toen hij in verband met zijn hernia twee maanden 'plat' lag). Beiden lieten zich wat te veel leiden door de tijd en de fragmenten die 'er door' moesten. Marijnissen keek doorlopend op zijn horloge en zat daarmee om zijn pols te draaien. Brandt Corstius wilde af en toe naar een nieuw fragment, terwijl ik dan dacht: Marijnissen heeft zijn punt nog helemaal niet gemaakt.
Ik ben in ieder geval nu wel benieuwd naar volgende week zondag: Maarten 't Hart.

26 juli 2010

Bij het werk van Toon Tellegen ging ik er steeds vanuit dat de dierenverhalen bedoeld zijn als kinderboeken. Dat niet alle kinderen ze kunnen waarderen en veel volwassen juist wel, dat kan zo zijn, maar ze zijn geschreven als kinderboeken. Arie Storm bespreekt in de Gelderlander van 8 juli 'Het wezen van de olifant' van Tellegen en noemt dit boek zijn derde roman (na 'De genezing van de krekel' uit 1999 en 'Het vertrek van de mier' uit 2009). Op Storms gezag zet ik die drie boeken dan op Schrijversinfo onder 'proza', maar het maakt me wel nieuwsgierig en ik wil binnenkort die verschillende boeken dan toch eens vergelijken!

Ik wil in de vakantie niet teveel afspraken hebben, maar soms kun je er niet omheen. Vandaag waren we bij de notaris voor de nieuwe hypotheek. Weer voor tien jaar en niet meer bij de Rabobank. Dat laatste was wat mij betreft de belangrijkste doelstelling. Ik heb sinds onze Opmaat-hypotheek geen vertrouwen meer in die club. Uit de 'stresstest' voor banken in de afgelopen week komt de Rabo naar voren als de meest stressbestendige bank. Dat is natuurlijk geen wonder als je je klanten zo uitmelkt. Ik bedenk ineens dat het vroeger de Boerenleenbank was; dan snap ik toch dat uitmelken weer!

De overzichten van het tweede kwartaal zijn klaar. Die moeten morgenochtend naar de boekhouder (alweer een afspraak in de vakantie). Het kan nog net, want ze moeten in juli naar de belasting.

1 bestelling: Els Pelgrom, 'De kinderen van het Achtste Woud'.

27 juli 2010

Lidy was vannacht om drie uur wakker. Er stopte een auto voor het huis en er werd aan de deur gemorreld. Wat kon dat nou zijn? Inbrekers? Het bleek de bezorger van 'De Gelderlander' te zijn die de krant in de bus deed. Wat is dat nou voor een tijd om de krant te bezorgen?

Toen ik bij de boekhouder vandaan kwam, reed ik even langs de begraafplaats. Ik wilde weten of het graf alweer bedekt was. Dat is nog steeds niet het geval. Nog altijd kijk je naar metselwerk en een kuil met water. In het water zwemmen tientallen muggenlarven. Ik vind het geen gezicht. Waarom moet dat zo lang duren? We hebben de gewenste tekst doorgegeven. De steen ligt in de werkplaats van de steenhouwer. Zoveel werk kan dat niet wezen.

Er is vorige week huis-aan-huis een nieuwe gemeentegids bezorgd. De Veenendaalse Krant maakt daar in de mailnieuwsbrief melding van en ja hoor... op de site komen de reacties weer los. Bijvoorbeeld deze van 'antipapier': 'alsof we niet voor niets een nee/neesticker op de brievenbus hebben zitten. Krijg je niet alleen spam vd glazenwasser, maar ook vd gemeente. Allemaal zinloze info die ook op internet terug te vinden is. Gids is alweer afgevoerd naar de afvalwerf...' Ik kon het niet laten daar een (zevende) reactie onder te zetten: '"alsof we niet voor niets een nee/neesticker op de brievenbus hebben zitten." schrijft antipapier. Dat moet natuurlijk zijn "alsof we voor niets...". Nu is het een dubbele ontkenning. Die sticker van de brievenbus halen anti en dan veel lezen, dan maak je zulke taalfouten niet!' Er wordt veel ondertekend met schuilnamen (vooral als er gescholden wordt), maar ik heb er gewoon 'Mats' onder gezet.

Ik wil nu toch gaan zorgen dat ik 'wat' afval. Eerste maatregel: 's avonds geen chips meer. De maatregelen daarna: als ik tussendoor dorst heb water drinken i.p.v. limonade uit de koelkast én: 's avonds maximaal één biertje (beter één lekkere Belgische dan een paar 'doordrinkbiertjes'). En meer bewegen natuurlijk. Wordt vervolgd.

2 bestellingen: Louis Couperus, 'Het zwevende schaakbord', Margreet Fogteloo (samenstelling en redactie), 'Ik hou van jou. De mooiste liefdesbrieven uit de wereldgeschiedenis'.

28 juli 2010

Bij de voorbereiding van mijn Reve-lezing in maart was ik begonnen de knipsels over Reve uit Cuijk door te nemen. Vanwege tijdgebrek bleef ik halverwege steken. Ik had toen even door moeten zetten. Nu pak ik het weer op en ik kom een knipsel uit 'de Volkskrant' tegen over de vechtpartij van Gerard Reve in de Albert Heijn (die zat toen nog aan het Raadhuisplein). Ik heb een paar maanden geleden in het gemeentearchief de mappen met 'De Vallei' doorgebladerd op zoek naar een melding van deze vechtpartij en vond er een stukje over in het nummer van 9 juni 1971. 'de Volkskrant' nam het bericht de dag erna over en de redactie heeft blijkbaar ook nog met Koedam (de andere vechtersbaas) gebeld:

Ik vond ook nog het artikel over Reve uit de 'Panorama' van 12 mei 1972 met daarin de bijzonder fraaie foto van Reve, met Teigetje en Woelrat in uniform op het oude station van Veenendaal.

Het appartement van ma staat nu te koop. Het is ook op Funda te vinden. Vanochtend ben ik bij de makelaar nog allerlei papieren wezen tekenen. Paraafjes op alle bladzijden en een handtekening op de laatste bladzijde en dat dan drie keer. Ik zei tegen de - overigens vriendelijke - juffrouw dat Peter en ik elkaar bij de notaris gemachtigd hebben voor elkaar te tekenen. Peters parafen en handtekeningen stonden er al op. Dat zou dan toch voldoende moeten zijn. Ze kwam niet goed uit haar antwoord op deze vraag. Maar het antwoord was duidelijk genoeg: ze hebben slechte ervaringen bij de verkoop door erfgenamen en willen gezeik voor zijn met zoveel mogelijk handtekeningen. Zeg dat dan gewoon.

Vanochtend werd ik gebeld door burgemeester Elzenga. In oktober wordt het Kees Stipplein officieel geopend. In die week wil de gemeente op vier bladzijden in de Veenendaalse Krant informatie over Kees Stip verspreiden. Zijn vraag was of ik aan die vier bladzijden wil meewerken. Dat lijkt me leuk om te doen.

2 bestellingen: knipsels Vasalis, boekje lezing Gerard Reve.

29 juli 2010

Bij Suzanne lag internet er al een paar dagen uit. Ze heeft ook Ziggo. Bij ons is het vandaag mis: geen verbinding. Modem resetten helpt niet (pas na het avondeten werkte e.e.a. weer).

Vandaag belt er al een dame van de afdeling voorlichting van de gemeente over die Kees Stip-bladzijden voor de gemeentepagina in de Veenendaalse Krant. Zij schrijft de bladzijden, maar ze heeft graag tips en 'input'. Maandagmiddag komt ze daarvoor bij mij thuis.

De hoek achterin de garage wordt langzaam weer begaanbaar. De knipsels Reve zijn opgeruimd en ingevoerd. Het tasje Bulkboeken van Henk is opgeruimd en ingevoerd. Lege dozen zijn in stukken gescheurd en kunnen bij het oud papier. Tussen de bedrijven door sta ik achter in de tuin houten latten in stukken te zagen. Die kunnen dan in het houthok. Als ik flink doorzaag komt de oude workmate onder de latten vandaan. Die kan dan naar de vuilstort/gemeentewerf. Zo gaat een dag voorbij met klusjes en opruimen.

2 bestellingen: J.W. Hofwijk, 'De 66 dagen van Baarlo', 'Gedenkboek ter gelegenheid van het 30-jarig bestaan van het christelijk blindeninstituut Bartiméus te Zeist, 1919 - 16 october - 1949'.

30 juli 2010

Vandaag reden we via Waterloo naar Leuven. Dat is vlug gezegd, maar op zo'n vakantievrijdag minder snel gedaan. In Nederland reed het nog lekker door. Tussen Veenendaal en Rhenen zaten we achter een auto van schapenverzorgingsbedrijf Van Oort. Ik vroeg me al rijdend af wat ik me voor moest stellen bij zo'n bedrijf. Ik vermoed dat de werkzaamheden vooral bestaan uit het poederen van ooien. Daarvoor zit het bedrijf dan ook in de juiste vestigingsplaats!

De mooie ogen van knappe vrouwen zijn door dichters en schrijvers al vaak bezongen en beschreven. Clichématig door Frans Bouwer c.s., soms verrassend door anderen. We kennen de ogen van een vrouw waar je verliefd op bent en waar je als in een draaikolk in naar binnen wordt gezogen. Ik had een cd van 'The Beatles' meegenomen voor in de auto. Eigenlijk luister je niet meer naar zulke overbekende teksten, maar vandaag viel de omschrijving me ineens op: the girl with caleidoscope eyes'. Dat is een prachtige omschrijving van die 'draaikolkogen': het steeds wisselende beeld van een caleidoscoop, waar je naar 'moet' blijven kijken. En zulke overdenksels (om met Drs. P. te spreken) heb ik niet de hele dag, maar wel onderweg naar Waterloo.

Via de rondweg Antwerpen én de rondweg Brussel bereikten we - wat later dan gedacht - Waterloo. De enorme heuvel met de gietijzeren leeuw zie je al van verre liggen. We kochten kaartjes voor het beklimmen van die heuvel, maar ook voor het zien van twee films, voor het panorama en voor het wassenbeeldenmuseum.

Het bekijken van die films is wel een aanrader. Tenminste, wanneer je net als wij van de hele geschiedenis van Waterloo niet meer zo heel veel paraat hebt. Na de films weet je weer van Wellington, Pruisische legers o.l.v. Blücher, bestormingen van boerenhoeves en van een bescheiden rol voor een prins van Oranje (die gewond raakte; op de plek waar dat gebeurde is nu die enorme heuvel met leeuw in top).

Het beklimmen van die heuvel is nog een hele onderneming. Ik heb het aantal treden nergens kunnen vinden, maar het zijn er genoeg om de rand onder de leeuw tot een welkome uitrustplaats te maken.

Het panorama (te vergelijken met 'ons' Panorma Mesdag) is een enorm schilderij van de veldslag. Zo'n schilderij met een lengte van tientallen meters hangt voor de wand van een rond gebouw en de bezoekers staan op een klein plateau in het midden van dat gebouw. Men maakt het levensecht door het afspelen van een geluidsband met strijdgewoelgeluiden én door het plaatsen van hekken, landbouwwerktuigen en een enkele als soldaat of soldatenlijk aangeklede pop vóór het schilderij. Het geheel (inclusief de lucht die er hangt) is gedateerd, maar het bekijken nog steeds wel waard.

Dat 'gedateerde' geldt nog veel meer voor het wassenbeeldenmuseum. Wassen beelden van de hoofdfiguren van de veldslag staan in kleine 'etalages' en je kunt op een knop drukken voor een gesproken beschrijving van die figuur. Je kunt er vaststellen dat de spelers in de films lijken op de generaals die ze spelen, tenminste als je ervan uit mag gaan dat deze beelden 'levensecht' zijn. Het publiek staat in dit museum uiteraard met de neus naar de wassenbeelden. Aan de rugzijde van het publiek is ook een muur. Daar hangen wat reproducties van schilderijen en wat ingelijste tekeningen en prenten. Blijkbaar neemt al jarenlang niemand de moeite die prenten te bekijken. Eigenwijs als ik ben, doe ik dat wel. Maar ik moet de anderen gelijk geven: bekijk ze maar niet! De schimmel staat erop!!

In de museumwinkel kocht ik (voor maar zes euro.... een gebonden boek!) 'Waterloo. Het verhaal van de veldslag' van Alessandro Barbero, vertaald door Anton Haakman. Een boek uit 2005. Ik ben vandaag toch in de ban geraakt van deze veldslag van bijna tweehonderd jaar geleden (dat zullen ze over vijf jaar vast uitgebreid herdenken). Die datum kan ik makkelijk onthouden: 18 juni, onze trouwdag. Het was een slag met onvoorstelbare aantallen soldaten én onvoorstelbare aantallen gesneuvelden en gewonden (tienduizenden). Er lagen, toen de nacht gevallen was, op het slagveld ook tienduizend gesneuvelde paarden. Apocalyptisch lijkt hier een passende omschrijving.

We logeren in hotel Begijnhof. Een hotel dat zich vooral richt op doordeweekse conferentiegasten en dat in de weekends de kamers met aanzienlijke korting aan toeristen aanbiedt. Het geheel ziet er netjes uit. Nette kamer, fraaie tuin, eigen parkeergelegenheid. Nadat we ons geïnstalleerd hadden - en even hadden uitgerust - wandelden we Leuven in, waar we bij een Marokkaans restaurant een Tajine met kip en abrikozen en couscous aten. Kip en abrikozen blijkt een uitstekende combinatie te zijn. Als ik in Leuven woonde, ging ik ook zeker de gerechten met witvis eens proberen (ik ben niet zo'n lam-eter, maar ik zou hier zeker terugkomen).

31 juli 2010

Bij ons hotelarrangement zat het gebruik van twee fietsen op de zaterdag. We hadden geen vastomlijnd plan, maar fietsten (op uitstekende fietsen, wat ook nodig is, want er is in Leuven her en der wel wat hoogteverschil te overbruggen) op goed geluk de stad in. Al snel zagen we aan de linkerkant van de weg de 'Kruidtuin'. Die stond op ons lijstje! Deze tuin is de universitaire Hortus Botanicus en ligt er prachtig bij. Hier en daar met veel planten in nette plantvakken, maar op andere plekken bijna parkachtig aangelegd, inclusief een vijver vol goudvissen en koikarpers (van de laatste zijn de jongen zo'n twaalf centimeter groot en net als bij Suzanne in de vijver nog kleurloos - ervan uitgaande dat zwart geen kleur is). Ik moest me inhouden, anders had ik meer dan honderd foto's gemaakt:

Vanuit de Kruidtuin reden we richting centrum. Ik wilde Lidy de jeugdherberg laten zien waar ik met school altijd verblijf. Die ligt aan de andere kant van het station en daar is het al jaren een bouwput. We wandelden met de fiets aan de hand onder het station door, moesten over met matten bespannen houten platen en bereikten zo de jeugdherberg, die er tussen alle bouwactiviteiten wat onwerkelijk bij ligt. We gingen er even naar binnen en ik liet Lidy de ontbijtzaal, de recreatieruimte e.d. zien. Dan heeft ze de volgende keer een beeld bij mijn verhalen. Er was overigens niemand die ons bij onze gang door het gebouw aansprak. We wandelden weer onder het station door en reden naar het Stadhuis. Onderweg stopten we bij De Slegte, Daar kocht ik:
- Battus, Opperlands Woordenboek (had ik nog niet, ligt nu in de ramsj voor een tientje!)
- Arno van der Valk, De calvinistische voyeur. Jan Wolkers in Zweden (Arno van der Valk woont in Bennekom, een kilometer of tien bij ons vandaan, maar ik koop zijn boekje - waarbij hij ongetwijfeld zal vinden dat ik dat al eerder had moeten doen - bij De Slegte in Leuven. Het kan raar lopen)
- Schrijver gevonden. Encyclopedie van de jeugdliteratuur (heb ik zelf wel, is voor de verkoop)
- Burny Bos, Mijn vader woont in Rio (voor 1 euro, zo kan ik nog aan De Slegte verdienen)
- Gijs Wanders, Spoorloos verdwenen (voor 1 euro, zo kan ik nog aan De Slegte verdienen)

We dronken een kop koffie tegenover het Stadhuis. Een prachtig gebouw, met zijn beelden en vlaggen. Zaterdagochtend is trouwtijd in Leuven. De één na de andere trouwstoet kwam het stadhuis uit om op de trappen voor het gebouw een serie foto's te maken.

Na de koffie bezochten we de Sint Pieter. Een prachtige kerk, waar je tegen betaling ook nog de schatkamer kunt bezoeken, maar we hadden in het 'gewone' gedeelte al genoeg bewonderd. Een prachtige houten preekstoel. Hij lijkt uit één stuk gehouwen, behalve misschien enkele van de beelden die ernaast staan:

Op de pilaren hangen heel kleine koperen kruiswegkunstwerkjes. Zo klein heb ik ze nog in geen enkele kerk gezien. Ze zijn zo klein dat ze ook makkelijk te stelen zijn. En wat kan, gebeurt ook:

Coert Poort is een vrijwel vergeten dichter. Maar niet in deze kerk. Bij een nis, recht tegenover de ingang, hangt een gecalligrafeerd en ingelijst gedicht van hem.

We aten een omelet op weer een ander terras tegenover het Stadhuis en fietsten via Alma 2 (de mensa, waar we tijdens de schoolreis met onze leerlingen eten) weer naar ons hotel. Vlakbij Alma 2 zag ik dit kunstwerk op een gevel. Als het iets met een boek te maken heeft, wil ik er een foto van hebben!

Twee weken geleden vond ik de steegjes in Middelburg 'net de middeleeuwen'. Die steegjes vallen in het niet bij het Groot Begijnhof in Leuven. Een heel complex van steegjes en straatjes, waar vroeger de begijntjes woonden (nu wonen er vooral professoren en studenten) en dat in originele staat bewaard is gebleven. Het staat intussen op de Werelderfgoedlijst. En terecht. Ons hotel grenst eraan en heet dan ook niet voor niets 'Hotel Begijnhof'. Door dat Groot Begijnhof moeten we ook met de derdeklassers een wandeling maken als we weer met ze in Leuven zijn:

's Avonds bleven we in het hotel. Moe van het wandelen, het fietsen en de indrukken. De bar heeft een bescheiden keuze uit maaltijden, maar het smaakte uitstekend. We zaten tot een uur of negen in de tuin te lezen. Ik had er een glaasje whisky bij en we deelden een dessert-kaasplankje. Wat mij betreft is de conclusie nu al dat we dit soort weekendjes vaker moeten doen.

3 bestellingen: single: 'Er gaat weer een liedje door Amsterdam' ( b kant van de  Zuiderzeeballade), Gerrit Achterberg, 'Hayula' (Arabische vertaling van Stof), 'Leonard Maltin's 1999 movie & video guide'.

 

Door naar augustus 2010