Juni 2011

Terug naar mei 2011

1 juni 2011

Een V3-leerling schoot me aan: op Schrijversinfo staat één keer Karel Glastra van Lon i.p.v. van Loon. Een tikfout, geen taalfout gelukkig. Het is intussen verbeterd.

Om 20.00 uur mocht ik bij Boekhandel van Kooten het nieuwe beeld van Hanneke Zwart onthullen. Bij de presentatie van 'Schrijvers geturfd' op 9 november 2010 gaf ik - namens Ed en Hanneke Zwart - het originele beeld, met daarin verwerkt een gedicht van J.J. Slauerhoff, aan Albert van Kooten. Hanneke maakte het beeld speciaal voor Céline, de tweedehands boekwinkel van Ed. Daar stond het ook jarenlang. Maar Ed heeft zijn winkel gesloten en verkoopt alleen nog via internet. Vorig jaar zei hij tegen me dat hij vond dat dit beeld in een Veense boekwinkel hoorde te staan. Van Kooten ligt dan het meest voor de hand, maar Ed kende Albert nauwelijks. Ik zei tegen Ed dat ik de ideale gelegenheid wist om het beeld te overhandigen (namens de Veenendaalse lezers, Ed is te bescheiden om dat namens zichzelf te doen): de presentatie van mijn boek, wat immers ook het vijftigjarig jubileum van Boekhandel van Kooten was.
Tijdens deze avond, na de overhandiging, liep één van de bezoekers tegen het beeld, waarna het in tientallen stukken op de grond lag. Doodse stilte en daarna commotie; een smetje op de verder voortreffelijke avond (een ander smetje was dat Ed op diezelfde dag in het ziekenhuis werd opgenomen en geopereerd moest worden).
Gelukkig hebben alle betrokkenen zich groots opgesteld; geen gedoe en oplossingsgericht. Via de verzekering heeft Hanneke een vervangend beeld mogen maken (anders, groter, maar in dezelfde sfeer) en dat beeld hebben we dan vanavond in kleine kring onthuld. Een beetje lastig op de verjaardag van Lidy, maar dan ben ik dan aan het begin van de avond toch maar een uurtje 'uitgebroken'.

Hanneke Zwart + beeld Hanneke Zwart + beeld
Hanneke Zwart bij het nieuwe beeld

2 juni 2011

Mariët Meester - foto: Jaap de Ruig

Mariët Meester in Veenhuizen

Een kijkje in de keuken van een schrijfster - Aflevering 11

 

 

Sarien Visser

Op dit moment, zondag 29 mei, verblijven Mariët Meester en haar partner Jaap de Ruig in hun woonwagen ten zuiden van Amsterdam. Omdat ze inmiddels vier maanden in de pastorie in Veenhuizen wonen, komen ze niet toe aan de verzorging van de tuin rond de woonwagen. Gisteren had de auteur een bijeenkomst met andere schrijvers in Amsterdam en kon dit goed worden gecombineerd met de tuinklus.

Maar vanavond vertrekt Mariët weer naar Veenhuizen, omdat ze morgen om 10.00 uur een afspraak heeft met een oud-inwoner van Veenhuizen in het kader van het vastleggen van de Oral History van (oud-)inwoners van Veenhuizen. In aflevering 8 heb ik u verteld dat Mariët Meester dit Oral History project voorrang geeft boven haar nieuwe roman, om te voorkomen dat informatie verloren gaat doordat ouderen overlijden. Vorige week ging de auteur naar Roden om daar iemand van vijfennegentig jaar te interviewen die in 1941 in Veenhuizen kwam wonen in een boerderij aan de Generaal van den Boschweg. Hij heeft dus een groot deel van de Tweede Wereldoorlog in Veenhuizen meegemaakt.

Met sommige mensen voert de auteur meerdere gesprekken om het beeld compleet te krijgen. Het is belangrijk dat de sfeer plezierig blijft en dat je de mensen in hun waarde laat. Je verkent hoever je kunt gaan, zonder de mensen pijn te doen. Zoals de auteur al eerder constateerde loopt ze regelmatig aan tegen de onbetrouwbaarheid van het geheugen. De op 27 april jl. overleden professor W.A. Wagenaar heeft hier onderzoek naar gedaan. Hier vindt u informatie over de werking van ons geheugen. Door de verhalen van meerdere mensen met elkaar te vergelijken, kan Mariët dan meestal wel vaststellen hoe het geweest moet zijn. Van enkele personen, die voor het verhaal niet essentieel zijn, zal ze niet de echte naam noemen, omdat deze mensen anders in een ongunstig daglicht komen te staan. Het beeld dat ontstaat over de (oud-)inwoners van Veenhuizen vanaf de vorige eeuw tot heden wordt steeds duidelijker en meer omlijnd. Met de opdrachtgevers heeft de auteur afgesproken dat ze op 31 december 2011 het Oral History project afrondt. Daarom is ze hier nu fulltime mee bezig en beschouwt ze de vergaarde informatie als voedend voor haar nieuwe roman over Veenhuizen, die ze na het Oral History project gaat schrijven.

In aflevering 12 ga ik aandacht schenken aan de geschiedenis en verschijningsvormen van Oral History.

Binnenkort gaan Mariët Meester en haar partner Jaap de Ruig naar een filmfestival in Roemenië. Jaap de Ruig is uitgenodigd om daar zijn veertig minuten durende film over een Roma-dorpje te vertonen. In 2009 ging deze film op het Internationale Film Festival van Rotterdam in première. Daarna is hij te zien geweest op festivals in o.a. Parijs, New York en Biarritz. Op zo’n filmfestival wordt je film enkele malen vertoond, waarna het publiek vragen aan de maker/regisseur kan stellen. Je ontmoet hier programmeurs van andere festivals, die je later misschien uitnodigen voor hun eigen festival. Zo bouw je relaties op binnen de filmwereld. Ook staat zo’n festival goed op je CV. Mariët wordt altijd heel zenuwachtig van zo’n filmvoorstelling en gaat de zaal uit, voordat de film wordt vertoond. Ze wil niet meemaken hoe het publiek tijdens de filmvoorstelling reageert. Ze komt weer terug als er naar aanleiding van de film vragen worden gesteld aan Jaap. Omgekeerd werkt het net zo. Als Mariët een (literaire) presentatie verzorgt, wil Jaap daar ook niet bij aanwezig zijn. ‘Er is een zekere moed nodig om veel van jezelf te laten zien, je steekt er veel werk, tijd en liefde in, dan is het niet prettig als mensen de inspanningen van je geliefde afkraken,’ is de reactie van de auteur. Dat afkraken is overigens nog nooit gebeurd.

Na de filmvertoning wil Mariët Meester Roemeense Roma bezoeken die ze in 1990 en 2008 ook heeft bezocht, om hier later eventueel een artikel over te schrijven. Om bij te blijven gaat ze Roemeense kranten lezen en de Roemeense samenleving observeren. Ook gaat ze tijdens het festival een film bekijken die is gemaakt door een regisseuse van Roma-afkomst die mensen heeft geïnterviewd over deportaties van Roemeense Roma tijdens de Tweede Wereldoorlog, dus ook een vorm van Oral History. Om met Roemeense Roma te kunnen praten en de samenleving beter te begrijpen is Mariët Meester in 1990 Roemeens gaan leren met behulp van boekjes en cassettebandjes. ‘Frans en Roemeens zijn verwante talen, als je dus de Franse taal beheerst, dan valt Roemeens leren wel mee,’ vindt de auteur. In 2006 publiceerde ze een boek over al haar ervaringen met Roma in Roemenië.

Recent ontdekte Mariët Meester dat er sinds ongeveer vier maanden een illegaal e-book van haar roman De overstroming wordt verkocht. Hier vindt u de site, waarop dit illegale e-book wordt gepresenteerd. Deze roman werd in 2003 uitgegeven en is via bol.com nog verkrijgbaar als papieren boek. De auteur gaat hiervan melding maken bij de Stichting Brein. Ik plaats hier en hier twee links naar sites die informatie verschaffen over deze stichting. Misschien is er onder de lezers van deze weblog iemand die beroepsmatig met dergelijke praktijken te maken heeft en wil adviseren hoe je hiermee om moet gaan. Volgens mij is hier sprake van diefstal van intellectueel eigendom en broodroof. Mensen die zich hiermee bezighouden horen in Veenhuizen thuis, maar dan aan de andere kant van de muur en moeten overdag bij Mariët Meester in de tuin van de pastorie werken!

 

1 bestelling: Giorgio de Chirici, 'Hebdomeros'.

3 juni 2011

Sjouwen met kratjes en dozen vandaag. Morgen is er een grote boekenmarkt in het centrum van Veenendaal (Hoofdstraat, Scheepjeshofplein, Hoogstraat). Mijn boekenmarktkratjes staan op zolder. Dat is niet echt handig - een keer of veertig twee trappen af - maar ik heb er verder geen ruimte voor.

Een kamer vol 'handel'.
Een kamer vol 'handel'.

De Veense schrijfster Ella Marjon schreef een thriller: 'De Blauwe Hel'. Het verhaal speelt zich af in Veenendaal, in het moerasgebied 'De blauwe hel'. De release van haar boek vindt op 15 juni om 17.00 uur plaats in 'Het dak van de Markt'. Van de synopsis van het boek is een trailer gemaakt, die op 15 juni vertoond zal worden, maar die ook al te bekijken is op de website deblauwehel.nl Ik wist dat de trailer gemaakt werd, want ik heb een leerling (haar buurjongen) een middag vrij gegeven om erin mee te spelen.

4 juni 2011

Boekenmarkt. Tussen zeven en acht beginnen is eigenlijk veel te vroeg. De winkel gaan pas tegen half tien open en dan komen er ook wat mensen in de Hoofdstraat. Het was rustig. Te weinig reclame en te mooi weer ('Vrouwen bloot, handel dood', leerde ik ooit van Nico van Wakeren.

Een wat mopperige mevrouw vond een kookboekje veel te duur. 'Geen wonder dat al uw kratjes nog zo vol zijn', beet ze me giftig toe. Ik moet dan uitkijken dat ik niet óók giftig word. Ik beperkte me tot: 'U moet boeken gaan kopen op een rommelmarkt, mevrouw en niet op een boekenmarkt.' Met bewondering kijk ik dan naar Ed Zwart bij de kraam naast me. Die blijft vrolijk en treft de juiste toon. Bij hem moppert een mevrouw dat er geen prijs in het boek staat. Ed: 'Wat zegt u mevrouw? Staat er geen prijs in dat boek? Dan is het boek niet te koop!'

Boekenmarkt Veenendaal Boekenmarkt Veenendaal

De leerling die in de trailer van 'De Blauwe Hel' meespeelt, liep vanmiddag achter mijn kraam langs. Ik groette hem, hij hoorde mij niet. Ik groette hem nogmaals en zei hem dat ik de trailer bekeken had en dat hij daar goed in speelt. Daar liet ik het maar bij, want ik zag duidelijk een afwerende houding. Deze knaap wenst op zijn vrije dag niet door een docent aan te worden gesproken. Wat natuurlijk zijn goed recht is.

5 juni 2011

Vandaag moeten alle boeken(kratjes) weer naar zolder. Zo ben ik drie dagen in touw voor een paar tientjes. Ach, het is een hobby.

Sierwortelsnijbloem Vanavond waren we bij Warner. Afgelopen woensdag waren ze bij ons (op Lidy's verjaardag). Aan het eind van de avond kregen we het over Nico Dijkshoorn. Ik liet toen zijn verhaal 'Sierwortelsnijden' horen van het luisterboek. Datzelfde verhaal had ik die week ook in mijn klassen laten horen.
Een paar dagen geleden waren Warner en Gerda bij Hannie en Steven in het noorden van het land. Ze aten bij een Chinees en jawel hoor ...... kunstig sierwortelsnijwerk op de randen van de schalen. Warner vertelde over Nico Dijkshoorn, ook aan de serveerster en even later klonk er luid gelach uit de keuken van het restaurant.
Vanavond kreeg ik een sierwortelsnijbloem uit dat restaurant.... ingepakt en speciaal voor me meegenomen. Die gaat morgen mee naar school.

6 juni 2011

De laatste lesweek van dit schooljaar alweer. Het is opnieuw ontzettend snel gegaan. Het is een cliché: hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd gaat. En ouder word ik: boven de vijftig, oude-mannen-verlof, bijna eenendertig jaar getrouwd, bijna voor de tweede keer opa. Vroeger zou ik meewarig naar zo-iemand gekeken hebben: 'Die heeft het wel gehad'. Nu voelt dat toch anders.

1 bestelling: Marcellus Emants, 'Afgestorven (Afgestorven/Huwelijksgeluk/Een kind)'.

7 juni 2011

Van vier B2-klassen moeten we drie H3-klassen maken (er gaan er wat naar V3, naar T3 en er blijven er een paar zitten). Dat is een hele puzzel. Maandagmiddag maakte ik met de huidige mentoren een principe-indeling en vandaag ben ik dat aan het uitwerken geweest. Door de leerlingen die uit deze tweede brugklas doorstromen naar V3 moet de grote V2-klas van dit jaar gesplitst worden in twee kleinere V3-klassen. Ook een puzzel, maar met iets meer schuifruimte.

Vanmiddag ben ik mijn Kees Stip-spullen bij het museum op wezen halen. Ze maakten onderdeel uit van de Kees Stip-tentoonstelling die al weer ruim een maand afgelopen is. Ik kan goed dingen direct doen, maar ik ben heel slecht in 'dingen die nog een keer moeten'. Die schuif ik voor me uit of die vergeet ik zelfs.

Vanavond ging ik met Lidy naar onze schoolmusical 'Lang & gelukkig'. Een paar door elkaar gehusselde sprookjes die een schitterend geheel opleveren. Dit is het amateurtoneel voorbij! Geweldig geacteerd en ook heel goed gezongen. Dit is geen schoolverplichting, maar gewoon een leuke avond. Ik begreep van Paul dat Arjan Ederveen onder dezelfde titel een film heeft gemaakt. Die moet ik dan nog eens op de kop zien te tikken.

Nieuw op Schrijversinfo: Bob van Laerhoven.

1 bestelling: knipsels Thomas Rosenboom.

8 juni 2011

Een mooi stukje in de Rijnpost over de onthulling van het beeld van Hanneke Zwart bij Van Kooten, vorige week woensdagavond:

Stof tot nadenken

Dat 'over een kwart eeuw boekhandel van Kooten' is een foutje: het boek ging niet over het jubileum en bovendien was het een jubileum van een halve eeuw, maar verder is het een aardig stuk. Ik betwijfel wel of ik 'it happens' gezegd heb. Zou dat niet 'Shit happens' geweest zijn?

De avondvierdaagse kwam vanavond bij ons door de straat. De vijf kilometer net om de hoek en de tien kilometer langs ons huis. Er werd in de Dijkstraat uitgepakt: dertig meter verderop stond een dj housemuziek te draaien en vlak daarvoor stond Albert Heijn zesduizend flesjes water uit te delen. We stonden een poosje op de hoek - met Suzanne, Gijs en Tygo, met Martijn en ook Peter en Joukje kwamen bij ons hun kinderen aanmoedigen/toezwaaien.

2 bestellingen: Hans Warren, 'Geheim dagboek 1981-1982', Ezra Pound, '15 cantos'.

9 juni 2011

Vandaag keek ik weer wat boekverslagen na. Er liggen er nog een stuk of zeventig. Een paar opvallende taalfoutjes uit een boekverslag over 'Pizzamaffia' van Khalid Boudou. De leerling beschrijft het boek als een 'paperbag', maar dat lijkt me meer een papieren zakje. Even verderop omschrijft deze leerling dit boek als een 'volwassen boek'. Zij bedoelt natuurlijk een boek voor volwassenen.

De collega's van de Belgiëreis waren vanavond voor een barbecue bij mij. Of eigenlijk voor een evaluatie, maar die hebben we wat aangekleed. In grote lijnen zijn we heel tevreden over programma én deelnemers. Alleen aan de 'Brusseldag' willen we nog wat sleutelen. Bijvoorbeeld door een (stukje) stadswandeling te doen voordat we naar het stripmuseum gaan.

3 bestellingen: Jonathan Franzen, 'De correcties', Hen Bollen en Herman Jansen, 'Het manneneiland. Kroniek van de gebeurtenissen in de Over-Betuwe sep '44 juni '45', 3 stafkaarten.

10 juni 2011

Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik vandaag mijn laatste lessen van dit jaar heb gegeven. Toch is het zo: nog een toetsweek en een ruime week vergaderen en activiteiten en dan is het zomervakantie. Vandaag hield ik voor een paar leerlingen nog een laatste 'peptalk': in de toetsweek één onvoldoende wegwerken en je bent over! Met een andere leerling maakte ik een planning voor het leren van de toetsen en met één zekere zittenblijver besprak ik zijn motivatie voor volgend jaar.

Veel collega's grijpen in de laatste lessen naar een dvd o.i.d. met als gevolg dat de leerlingen bij het binnenkomen al vragen: 'Gaan we iets leuks doen?'. Blijkbaar zijn de lessen van die collega's het hele jaar vervelend en maken ze hun laatste les ineens 'leuk'. 'Mijn lessen zijn het hele jaar leuk', zeg ik dan tegen de leerlingen. Dit jaar heb ik een extra probleem met deze 'leukheid': de leerlingen die meededen aan de musical hoefden maandag, dinsdag, woensdag en donderdagochtend geen lessen te volgen. Dat is een onhandige planning in de week voor de toetsweek. Daarom besprak ik met ouders van leerlingen die er slecht voorstaan dat ze het recht hebben uit te slapen en thuis te blijven, maar dat het geen verplichting is. Met enkele ouders/leerlingen kwam ik overeen dat ze wel de laatste lessen, voor de vakken waarin ze net onvoldoende staan, komen volgen. Vervolgens krijg ik deze week die leerlingen mopperend op mijn kantoor: 'Meneer, we moesten van u naar die lessen komen, maar we gingen alleen maar naar een film kijken. Dan had ik ook wel thuis kunnen blijven.' Dan zit ik een beetje met een mond vol tanden.

De pensioenkogel lijkt door de kerk. Lidy krijgt het nog met 65 jaar, ik met 66 jaar en wie iets jonger is dan ik stopt pas met 67 jaar. Ik weet niet goed of ik positief moet reageren. Ik denk van niet: de werkgevers zijn mij iets te enthousiast over het bereikte akkoord.

11 juni 2011

Vandaag hadden we met mijn broers, zus, vrouwen, man en kinderen een barbecue bij Peter. Daar willen we een jaarlijkse gewoonte van maken en dat lijkt me een goed idee. Het was gezellig, lekker en er was veel te veel eten. Ik kreeg alleen de witte chocola voor de chocoladefontein (die ik had meegenomen - na mijn vijftigste verjaardag nooit meer gebruikt) niet gesmolten. Misschien moet dat smelten in kleinere porties en volgens Jan moet er wat slagroom bij.

barbecue barbecue barbecue

Anne-Marie heeft een groot aantal foto's uit de fotodozen van ma laten scannen en die kregen we gisteren van haar op een dvd'tje. Ontzettend leuk! Bekende foto's (van bruiloften, van de bouw van Verlaat 13/15/17, van vakanties), maar ook foto's die ik nooit eerder heb gezien.

Pa en Suzanne Pa op de Gazelle Trouwfoto pa en ma

Op de middelste foto rijdt mijn vader, als jongetje van een jaar of - wat zal het zijn - vijftien, door de Hoogstraat. Volgens mij is dat dezelfde fiets die ik in Lunteren van Oma kreeg toen ik een jaar of tien was. Ik heb er een jaar of dertig op gefietst en hij staat nog altijd (met twee lekke banden) in mijn schuur. Wegdoen? Toch bewaren? Verkopen (als het al zo'n oude fiets is)?

1 bestelling: diverse singles Benny Vreden.

12 juni 2011

Mariët Meester - foto: Jaap de Ruig

Mariët Meester in Veenhuizen

Een kijkje in de keuken van een schrijfster - Aflevering 12

 

 

Sarien Visser

Op 1 juni jl. stond in Het Roderjournaal en in Het Gezinsblad van Assen een interview met Mariët Meester. Deze weekbladen plaatsten er een foto van Jaap de Ruig bij, die een zomerse uitvoering is van de logofoto die u elf afleveringen op dit weblog aantrof. We plaatsen nu deze zomerse uitvoering, hoewel de ingrediënten dezelfde zijn.

Zoals ik in de afleveringen 8 en 11 besprak gaat de auteur zich de komende maanden concentreren op de Oral History van de (oud-)inwoners van het gevangenisdorp Veenhuizen.

Oral History, in goed Nederlands: mondelinge geschiedenis, staat voor (wetenschappelijk) onderzoek naar het verleden op basis van mondelinge overlevering. Het gaat hierbij om het systematisch verzamelen en vastleggen van individuele herinneringen door middel van het voeren van een reeks vraaggesprekken. Andere schrijvers die gebruikmaken van dit genre zijn Geert Mak (1946) en de bekende Friese auteur Hylke Speerstra (1936), van wie in 2006 De oerpolder verscheen, waarvoor hij tweehonderd mensen had geïnterviewd.

De Oral History-methode haalt delen van het verleden naar boven die in de collectieve herinnering of in de geschiedschrijving zijn verdrongen, over het hoofd gezien of bewust buiten de boeken gehouden.

Tot in de achttiende eeuw was mondelinge overlevering een normale manier van geschiedschrijving. Zo werd in 1853 de geschiedenis van de Franse Revolutie vastgelegd door de historicus Jules Michelet, die met mensen sprak die deze revolutie hadden meegemaakt. Zij leverden hem informatie die niet was te vinden in officiële verslagen en statistieken.

Historisch onderzoek door middel van verhalen van individuele burgers raakte buiten gebruik als bron van historisch onderzoek. In de zestiger jaren van de vorige eeuw kwam de methode weer in de belangstelling, met name om de geschiedenis te kunnen schrijven van maatschappelijke groepen die als ‘onderdrukt’ werden gezien, zoals arbeiders en boeren.

Volgens de Britse historicus Thompson (1935) kunnen mensen die onderzoek doen naar zaken van maatschappelijk belang via de Oral History-methode de barrière slechten tussen wetenschap en buitenwereld. Geschiedenis moest toegankelijk worden voor ‘de gewone man’, niet zoals gebruikelijk was via de ‘elitaire geschiedschrijving’, waarin eenzijdig over helden, politici en generaals werd geschreven, maar door juist te schrijven over ‘de gewone man’.

In 1994 zette de regisseur Steven Spielberg een wereldwijd project op door overlevenden van de Holocaust te interviewen en zo deze geschiedenis op film vast te leggen.

Ook in Nederland werd onderzoek gedaan via de Oral History-methode. Zo werd in de jaren vijftig van de vorige eeuw onderzoek gedaan naar de Februaristaking in de Tweede Wereldoorlog door middel van interviews, omdat hierover geen betrouwbare geschreven bronnen voorhanden waren. Begin jaren zeventig van de vorige eeuw vestigden feministen de aandacht op ‘vrouwen’ als groep, die door middel van mondelinge geschiedenis zichtbaar zou kunnen worden gemaakt. Het was de tijd van de ‘Dolle Mina’s’. Vrouwen kwamen tot dan toe nauwelijks voor in de geschiedschrijving en dan meestal nog alleen als ‘de vrouw van …’.

In Nederland is professor Selma Leydesdorff (1949) van de Universiteit van Amsterdam de meest productieve en bekendste wetenschapper op het gebied van Oral History. Zij begon als lid van ‘Dolle Mina’ onderzoek te doen vanuit feministisch perspectief. Later kwamen daar andere groepen bij, zoals het Amsterdams joods proletariaat. Ook overlevenden van de Zeeuwse watersnoodramp in 1953 werden onder leiding van haar geïnterviewd. Leydesdorff heeft er via haar boeken, artikelen en lezingen voor gezorgd dat de theoretische ontwikkeling van Oral History een bloeiende tak van wetenschap is geworden.

In de journalistiek wordt ook gebruik gemaakt van reeksen interviews om geschiedenis te vertellen, maar vaak ontbreekt hier een wetenschappelijke methodiek. Een voorbeeld is het VPRO-radioprogramma Onvoltooid Verleden Tijd. De programmamakers interviewden in een reeks uitzendingen over de kraakbeweging de bekende voormannen van de kraakbeweging, politici, hoofden van leger en politie, maar niet of nauwelijks de krakers zelf. De Oral History-methode, op deze manier uitgevoerd, zonder systematiek of methodiek, kan tot ‘elitaire geschiedschrijving’ leiden, waardoor nieuwe witte vlekken in de geschiedenis ontstaan.

tekening

Hier vindt u een link naar een site die zeer geschikt is om jongeren kennis te laten maken met Oral History. 


De kersen zijn door de vogels uit de boom geroofd. De frambozen beginnen rood te kleuren en ook de kruisbessen beginnen te kleuren. Wat die kruisbessen betreft is het een goed jaar. Wat de peren betreft niet: bloesem was er genoeg, maar het aantal peertjes valt tegen.

Aanstaande donderdag houd ik een spreekbeurt voor de Historische Vereniging Oud Veenendaal over 'Veense schrijvers'. Het is een voortvloeisel van de presentatie van 'Schrijvers geturfd'. Ik ben nu bezig met de voorbereiding ervan en voeg daarvoor eerst nog een Veense schrijvers toe aan de website: Ben van Wendel de Joode.

1 bestelling: A.L.M.E. Erkelens, ''Delffs Porcelijn'van koningin Mary II/Queen Mary's 'Delft porcelain', Ceramiek op Het Loo uit de tijd van Willem III en Mary II/Ceramics at Het Loo from the time of William and Mary'.

13 juni 2011

Vanochtend zette ik wat boeken te koop. Daarbij kwam ik al snel twee verrassingen tegen. 'Lof van Nederland: Zijnde een verzameling zoowel van ouds beproefde als kortelings geschreven gedichten verzen en rijmen waarin de schoonheid des vaderlands te water en te land wordt zichtbaar gemaakt ... (3e druk, 1947, verzameld door J.W.F. Werumeus Buning) bleek gesigneerd te zijn. Ik vergeleek het handschrift met wat ik op internet vond en het moet haast wel van Werumeus Buning zelf zijn:

Handtekening J.W.F. Werumeus Buning

Verder vond ik 'Ophef en Vertier'. Een apart (met twee boutjes) gebonden boekje met acht gedichten voor het radioprogramma 'Ophef en Vertier' van de VARA en uitgegeven op 29 november 1987. De ophef ging - ook toen - over bezuinigingen op kunst en cultuur. Titels als 'Het Folkloristisch Danstheater', 'NOP voor POP', 'Sinterbrinkman' en 'De bezuinigingsballade' maken dat wel duidelijk. De dichters zijn: Nico Scheepmaker, Jack Gadella, Diana Ozon, Kees Stip, Erik van Muiswinkel, Lévi Weemoedt (2x) en Driek van Wissen. De verrassing zat voor mij in het gedicht van Kees Stip. Ik heb dat nooit eerder gezien en het boekje gaat dan ook niet 'te koop', maar tussen mijn eigen Stip-boeken.

Sinterbrinkman

Hier komt uw Sinterklaas. Thuis noemen ze me Elco.
Ik moet bezuinigen, en heet u zuinig welko.
Vier poten heeft mijn paard, of benen als u wilt.
Drie kunnen er wel af voordat hij wordt gevild.
Of nee, ik bind er vier tot een centrale poot,
dus in de regio geen poten meer in nood.
Daar zit muziek in want nu vormen oost en west
met noord en zuid het nieuwe paardesprongorkest.
En kijk, al huppelend vervangt het brave beest
wat vroeger een compleet ballet zou zijn geweest.
Dansers, maak je niet dik! Je dans het beste dun:
op een been danst mijn paard perfect een pas de un.
En dans je jezelf eruit, kijk daarom niet zo zuur:
wat ik bespaar op jou besteed ik aan cultuur!

Kees Stip

Veel is er in vierentwintig jaar niet veranderd.

We aten vanavond met de kinderen bij 'De Vendel'. Die is sinds pakweg een jaar in andere handen (van sportschoolhouder Bart en zijn vrouw). Het was er behoorlijk druk. Het eten was goed, maar de bediening was een beetje slordig. Er kwam twee keer iets anders dan we besteld hadden (drinken en nagerecht).

2 bestellingen: Simon Vestdijk, 'Vijf vadem diep', 'Op nieuw niveau'.

14 juni 2011

Lidy brak dit weekend een hoektand. Net boven het tandvlees compleet afgebroken. Vanochtend ging ze naar de tandarts. Onze eigen tandarts is op vakantie (waar betalen die jongens het van?). Een collega van hem (noem je dat 'maat' in een maatschap?) plakte de oude tand er zolang weer op. Dat houdt wel even. Volgende week kan ze dan terecht bij onze eigen tandarts.

De jonge merels uit het nestje in de kamperfoelie zijn gisteren uitgevlogen. We hebben een klein beetje last van het lege-nest-syndroom. Toch zijn ze nog niet echt weg. Twee jonge merels blijven in de tuin bivakkeren en de oude vogels vliegen nog steeds af en aan met wormen en slakjes. Eén van de jonge vogels heeft zich in het onderste vak van het houthok geïnstalleerd.

Mereljong

We brachten vanmiddag een kofferbak vol lege flessen naar de C1000. Daar was bovendien wat Belgisch bier in de aanbieding. Omdat al mijn Duvelglazen zijn gesneuveld, kocht ik ook vier flesjes Duvel mét een glas. Daar heb ik wel een beetje spijt van: dit is een oerlelijk glas met rode horizontale banen met daar weer met witte letters 'D U V E L' in.

Ik correspondeerde vandaag met twee schrijvers over Schrijversinfo. Ben van Wendel de Joode had wat biografische aanvullingen. We blijken nogal wat overeenkomsten te hebben. Een gezamenlijke kennis: Coby, die mij ook zijn schrijverschap wees. Ben was onderwijzer op de Juliana van Stolbergschool, ik ging naar die basisschool, We werkten beiden eerst in het basisonderwijs en daarna in het voortgezet onderwijs en de aardigste overeenkomst: hij is voorzitter van 'Stichting Muurgedichten Nunspeet' en ik van 'Gedichten op muren' in Veenendaal. Ik zal proberen deze zomer eens naar die gedichten in Nunspeet te gaan kijken.
Bob van Laerhoven stuurde me een stukje handschrift de eerste zin uit 'De wraak van Baudelaire' uit 2007. Ik maakte er een scan van en zette het op 'zijn' bladzijde:

Handschrift Bob van Laerhoven

Dit was dit schooljaar mijn laatste BAPO-dag. Volgend jaar zal het waarschijnlijk één keer in de twee weken de woensdag worden.

1 bestelling: Willem Frederik Hermans, 'Kussen door een rag van woorden'.

15 juni 2011

Bij Bubb Kuyper kocht ik dit handschrift van C. Buddingh'. Het betreft het gedicht 'Zomermiddag in zwart en wit' uit de bundel 'Het geïrriteerde lied' (1941). Het is onmiskenbaar het (moeilijk leesbare) handschrift van Buddingh', maar het lijkt me niet de originele eerste versie. Buddingh' streepte nogal eens wat door in zijn handschrift, koos andere woorden en schreef die erboven. Ik denk dat hij dit vers later nog eens opgeschreven heeft:

 

Handschrift Zomermiddagen

Zomermiddag in zwart en wit

Haar handen wuiven zacht over de toetsen:
een hoge vrouw loopt door de oprijlaan,
naar waar bij 't hek de roodgepluimde koets en
de slanke page reeds te wachten staan.

Hij helpt haar hoofs bij het naar binnen stijgen:
zijn hand vervolgt haar heel de lange rit;
en in haar bloed voelt zij zijn afscheidsnijgen,
wanneer zij bleek aan 't avondeten zit.

Zij hoort gestommel naast haar in 't vertrek,
en weet haar echtgenoot weer tuis; zij dekt
de toetsen langzaam toe met groene trijp,

en zet zorgvuldig nog een vaasje recht,
en als zij slordig goedenavond zegt
voelt zij een schaduw die haar keel dichtnijpt.

 

Aan het eind van de middag was in 'Het dak van de Markt' de perspresentatie van 'De Blauwe Hel' van Ella Marjon. Daar werd ook de trailer (zie 3 juni) openbaar gemaakt. Ik maakte een praatje met de schrijfster en met Peter en Martin van de plaatselijke bladen. In de 'Veenendaalse Krant'stond vandaag al een groot artikel over het boek. Het voordeel van een perspresentatie is dat je het boek mee naar huis krijgt. Ella Marjon is - volgens de opdracht - blij met de aandacht die ik op Schrijversinfo al aan het boek besteedde.

De Blauwe Hel Handschrift Ella Marjon

4 bestellingen: Jozef Eyckmans, 'Verzamelde gedichten', J.J. Voskuil, 'De dood van Maarten Koning', Gerrit Kouwenaar, 'De tijd staat open', R.J. Bosker, 'Onderwijskundig Lexicon III. Kwaliteitszorg'.

16 juni 2011

De toetsweek is alweer halverwege. Er zijn opvallend weinig afwezige leerlingen en die paar die afwezig zijn hebben daar een goede reden voor (sterfgeval in de familie bijvoorbeeld). Toch is er de hele dag wel regelwerk rond die toetsen: controleren of iedereen aanwezig is, een niet klaarliggende inhaaltoets, een leerling die te laat komt en apart even door moet werken, een gesprek met een ouder enz. Morgen zijn de toetsen van mijn klassen, dus dan komt het correctiewerk erbij.

Vanavond hield ik mijn spreekbeurt (geen lezing; ik had geen tekst op papier) over Veense schrijvers voor de Historische Vereniging Oud Veenendaal. Een geïnteresseerd publiek in een zaaltje in 'De Meent'. Ik raak op een gegeven moment in een soort 'spreekroes' en 'zit' dan in het onderwerp en verlies - bijvoorbeeld - de tijd geheel uit het oog. Maar het was leuk en ik kreeg ook aardige reacties na afloop én een bos bloemen en een boekenbon.

Schrijfster Naima El Bezaz heeft - eerder deze week - bij een val van de trap haar nek gebroken. Ze ligt in het ziekenhuis in een metalen corset, met haar hoofd vergrendeld in een metalen constructie. Ze geeft er korte verslagen van op Facebook. Achttien uur geleden schreef ze: "Mijn gebroken nek moet supervastzitten mbv schroeven en metalen vest met daaronder schapenwol. Ik gil het af en toe uit van ondraaglijke pijnen.un net belde ik verpleegkundige.Jeuk!! Overal maar kan door al dat friemelwol,ijzer en metaal niet bij.iris mijn zuster heeft gelukkig lange nagels.ja daar, links, .het krabben is orgastisch bijna hoelang nog deze hellepijn?"

1 bestelling: Montaigne, 'Essais de Montaigne' (een druk uit 1895).

17 juni 2011

Zo, mijn leerlingen maakten vandaag hun toetsen en ik ben gelijk aan het nakijken geslagen. Ik heb mijn drie tweede klassen zelfs al bijna af. Ze hebben - opvallend - goed geleerd!

papavers papavers

Op de oprit, tegen het huis aan, staan de papavers weer in bloei. In de voortuin staan ze niet meer. Waarschijnlijk omdat Lidy vorig jaar de uitgebloeide exemplaren heeft weggehaald. Ik wil ze wel in de tuin houden, dus zal ik over een paar weken zelf de zaaddozen in de tuin leeg strooien: 'Meneer Beek zaait papavers'.

Deze week begon ik aan 'Ik Jan Cremer Derde boek'. Het stond al een tijd in de kast, in de rij 'nog te lezen boeken'. Cremers stijl is onveranderd: vlot geschreven en makkelijk te lezen. De woorden zijn hem uit zijn pen gestroomd, in een stroomversnelling die soms met hem op de loop gaat. Al op de eerste bladzijde gaat Cremer uit alle macht tekeer tegen de recensenten:

Zodra ik de kans kreeg, zou ik voorgoed naar Amerika gaan. Ik had er genoeg van in de Nederlandse pers door de stront gehaald te worden. Het leek wel of de 'literiare kritiek' werd geschreven met in dunne diarree gedompelde pennetjes in plaats van met gouden.

Dat is een wat vreemde vergelijking: in dunne diarre gedompeld of van goud. Hetr lijkt me dat je een gouden pen ook in dunne diarree kunt dompelen, dus het ene sluit het andere niet uit!

4 bestellingen: Heinrich Böll, 'De engel zweeg', knipsels Ab Visser, Ewoud Sanders, 'Jemig de pemig', 'Lachen is leven, een bloemlezing in woord en beeld van Nederlandse humor van 1883 tot 1958', bijeengelezen door Mr. E. Elias en A. Duif.

18 juni 2011

Eenendertig jaar getrouwd vandaag. Ik heb geen bloemen gekocht; er staan nog drie bossen in de kamer (één van de lezing van eergisteren, één van de evaluatie/barbecue van vorige week en één als wijkprijs van de postcodeloterij).

We liepen vanochtend naar boerderijwinkel 'De Eekhoeve'. Die hield een - nogal verregende - open dag. Toch kwamen er nog heel wat mensen op af. Er stond een rij van een meter of twaalf voor de kassa. Al wachtende pakten we, behalve de aardbeien en de eieren waar we voor kwamen, ook twee stukken kaas mee: boerenbrie en Doruvael. Met name die laatste is heel smakelijk; lijkt wel wat op de Cantal die we op vakantie in Frankrijk aten. Ik heb op internet nagezocht waar deze kaas vandaan komt. Dat blijkt zo'n zelfde zuivelboerderij in Montfoort te zijn. Doruvael klinkt Frans, maar staat voor: DOor RUilverkaveling VAn Elders.

Nieuwe Veense schrijvers op Schrijversinfo: Hans Kroon (vrijwillig molenaar op de Nieuwe Molen) en Renske Derkx (dit jaar examen VWO én een boek!).

19 juni 2011

Mariët Meester - foto: Jaap de Ruig

Mariët Meester in Veenhuizen

Een kijkje in de keuken van een schrijfster - Aflevering 13

 

 

Sarien Visser

Vorige week zijn Mariët Meester en haar partner Jaap de Ruig teruggekeerd van een korte reis naar Roemenië, die vooral in het teken stond van het filmfestival van Transsylvanië in Cluj, een stad met 333.000 inwoners, gelegen in de landstreek Transsylvanië. Het is een stad met een zeer gemengde bevolking, waar zich een meertalige universiteit bevindt. Lang hebben Duitsers en Hongaren er de dienst uitgemaakt. Pas in 1918 kwam de stad in Roemeense handen. De verhouding tussen de verschillende bevolkingsgroepen liep moeizaam. In de eenentwintigste eeuw is er een multiculturele samenleving tot stand gekomen, die dankzij de aantrekkende economie sterk is verbeterd. Toch zijn de verhoudingen nog steeds niet optimaal.

Toen de auteur met een klein vliegtuig vanuit de Hongaarse hoofdstad Boedapest in Cluj aankwam, stond op het vliegveld een persoonlijke assistent op hen te wachten. Ze werden naar een prettig hotel gebracht, waar een tas met uitnodigingen en pasjes voor gratis films voor hen klaarlag. Ook Mariët en haar partner konden merken dat het in Roemenië nu economisch veel beter gaat in vergelijking met 1990, hoewel het nog steeds geen rijk land is. Toen kreeg je in een restaurant geen menukaart, maar moest je het eenvoudige voedsel eten wat op dat moment beschikbaar was. Er waren weinig gloeilampen verkrijgbaar, zodat je soms de lamp van de gang moest meenemen naar je slaapkamer. De mensen droegen onflatteuze kleding, nu lopen de mensen in elegante kleding over straat. Wel zie je in de buitenwijken nog steeds de grauwe flats die tijdens het communistische regime werden gebouwd.

Zondag was het op het filmfestival Diversity Day. Op deze dag werd Jaap de Ruig voor de vertoning van zijn film geïnterviewd op een persconferentie. De journalisten hadden een beschrijving gelezen als voorbereiding op het gesprek. Ook Luminita Cioaba vertoonde haar film Gipsy tears, in het Nederlands Roma tranen genoemd, die gaat over de deportatie van Roemeense Roma naar Transnistrië tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ook haar ouders werden gedeporteerd, maar keerden na de Tweede Wereldoorlog terug. Deze vrouw is de dochter van de laatste Roma koning, dus eigenlijk is ze een prinses. Luminita is niet getrouwd en heeft zich sterk gemaakt om het uithuwelijken van vrouwen op te jonge leeftijd uit te bannen. De Volkskrant heeft hier in 2004 een artikel over geschreven, Een prachtig feest dat u hier kunt lezen. Luminita heeft inmiddels drie films gemaakt en een aantal boeken geschreven over Roma. Haar opstelling heeft haar veel problemen bezorgd. Mariët Meester heeft haar in de loop der jaren meerdere keren thuis in haar eenvoudige flat bezocht en nu het vriendschappelijke contact met Luminita Cioaba verstevigd.

De film van Luminita werd op het filmfestival goed ontvangen. Roemenen stellen zich vaak negatief op ten aanzien van Roma. Maar dit festival werd bezocht door veel geïnteresseerde studenten, die niet bleken te weten wat Roma in de oorlog hebben meegemaakt.

Lumimita Cioaba

De film van Jaap de Ruig is meer visueel van aard en gaat over een Roemeens dorp, waar alleen Roma wonen. Ook zijn film werd goed ontvangen. Mariët Meester heeft ook een film gezien die ging over het laten integreren van Roma- kinderen op een gewone basisschool. Dit proces dat vier jaar werd gevolgd mislukte uiteindelijk. Er waren vijfhonderd aanwezigen tijdens deze filmvoorstelling, waaronder de kinderen uit de film met hun ouders, allemaal eenvoudige mensen. Verder waren het vooral studenten die de voorstelling bezochten.

De auteur heeft een voormalige Roma-woonwijk bezocht even buiten het centrum van de stad. Omdat de gemeente de grond wilde gebruiken waren de huizen van de tweehonderdvijftig bewoners met bulldozers vernietigd. De Roma waren naar de vuilnisbelt verbannen, een plek zonder mogelijkheden en een zeer ongezonde omgeving, doordat er chemisch afval ligt en onhygiënisch door de aanwezige ratten en luizen. De weggejaagde Roma wonen nu in noodwoningen rond de vuilnisbelt, waar de mensen actief worden als er een vrachtwagen met afval aan komt rijden. Met haken gaan ze dan op zoek naar bruikbare spullen. Dit wordt binnenkort verboden. Toen Mariët Meester op de plek kwam waar deze Roma waren weggejaagd, stond er een groot metalen kruis met de mededeling dat er hier een theologische campus wordt gevestigd. Deze mededeling riep grote ergernis bij Mariët op. De auteur heeft Vrij Nederland en NRC Handelsblad benaderd met het voorstel over deze misstand een artikel te schrijven, maar de redacties hadden geen belangstelling.

Over deze situatie is in Roemenië vorige week een congres gehouden, waaraan Europarlementariërs en mensen van Amnesty International hebben deelgenomen.

Enkele weken geleden kreeg Mariët Meester van haar uitgever, de Arbeiderspers, te horen dat de verschijning van haar nieuwe roman De mythische oom, die in oktober zou plaatsvinden, wordt verschoven naar januari. In oktober worden altijd heel veel boeken uitgegeven en boekhandels hebben beperkte ruimte om nieuwe uitgaven te presenteren. Ook kranten hebben beperkte ruimte boeken te recenseren, daarom loop je de kans dat ze in oktober geen aandacht aan je boek schenken, doordat het aanbod zo groot is. Als je nieuwe roman in een rustiger periode wordt uitgebracht, is de kans groter dat je boek voor het voetlicht komt. Voor de auteur was deze mededeling even een teleurstelling. Ze moest omschakelen, want je maakt je jaarindeling aan de hand van de te plannen activiteiten. Als er een boek van je uitkomt moet je zorgen dat je thuis bent, want je wordt in die periode gebeld voor interviews en hopelijk ook voor lezingen. Ook in je financiële planning houd je er rekening mee.

In aflevering 11 hebben we aandacht geschonken aan het feit dat iemand de brutaliteit heeft gehad de roman De overstroming als e-book aan te bieden, zonder dat de auteur hier toestemming voor heeft gegeven. Mariët Meester heeft Stichting Brein, u vindt een link in aflevering 11, Stichting Lira (Stichting Literaire rechten auteurs) en Stichting Auteursdomein op de hoogte gebracht. Alleen Stichting Auteursdomein heeft gereageerd. Daar denken ze dat iemand die het digitale bestand van het betreffende boek op de computer heeft gehad het lek is, omdat ze de indruk hebben dat iemand niet de moeite neemt om een heel boek te gaan scannen en bewerken om er stiekem een e-book van te maken. Op het Facebook van Mariët Meester kwamen de volgende reacties binnen:
■ Via e-books zet je de deur open voor grootschalige piraterij. Dan gaan niet alleen de boekhandels kapot, maar ook de uitgeverijen;
■ Er zullen mensen zijn die illegaal gaan scannen;
■ Als je iets leuk vindt, dan zet je het op internet, zodat anderen eventueel kunnen zeggen dat zij het ook geweldig vinden, dat heet sharing.

Naar aanleiding van het artikel over Mariët Meester in Het Roderjournaal en Het Gezinsblad, zie hiervoor de link in aflevering 12, heeft de auteur een stuk of acht telefoontjes ontvangen. Met name een oudere dame meldde zich met informatie over de in aflevering 7 genoemde pastoor Smits, die van 1936 tot 1950 in Veenhuizen woonde en werkte. Hierin is Mariët bijzonder geïnteresseerd, omdat ze nu zelf de pastorie bewoont. Volgende week gaat ze deze mevrouw bezoeken voor een interview. Op dit moment heeft de auteur vier interviews op tape staan die nog moeten worden uitgetypt. Hierin gaat veel tijd zitten.

Geregeld staan er mensen met een lachend gezicht voor het raam van de woonkamer van de pastorie, met zo’n blik van: ‘Ik heb je ook nog wat te vertellen.’ De auteur krijgt steeds meer het gevoel dat ze het Oral History project samen doet met de (oud-) inwoners van Veenhuizen.

 

 

Van mijn drie 2b-klassen heb ik de toetsen nagekeken. De meesten hebben echt goed geleerd. Een klein aantal kinderen heeft de moed opgegeven en haalt extreem lage cijfers. Dat zijn de zittenblijvers van dit jaar. Na het nakijken van de toetsen ging ik vanavond weer direct door met de boekverslagen. In de komende week móet alles nagekeken zijn.
Een meisje uit V3 las 'Gala' van Ronald Giphart. Ze kregen van mij een hele rij vragen over het gelezen boek. Dit meisje heeft heel 'eigen' antwoorden:

1. Waarom heb je dit boek gekozen?
- Ze vertelt over de flaptekst en zegt dan: Er wordt daar ook gezegd dat het over ontrouw, liefde en dood gaat. Dat zijn vaak wel onderwerpen die mij aanspreken.

3. Welke verwachtingen had je van het boek, voordat je het begon te lezen?
- Ik had niet veel verwachtingen, omdat ik vaak bang ben dat ik teleur wordt gesteld door wat ik daarna lees.

7. Ga je nog een boek van deze schrijver lezen? Waarom wel/niet? Zo ja, welk boek?
- Ik zou nog wel een boek van Ronald Giphart willen lezen, omdat hij op een prettige manier schrijft. Het verhaal is soms wel een beetje ingewikkeld en dat zet je dan weer aam het denken. Dat is interessant.
Het boek 'Ik ook van jou' zou ik ook wel willen lezen, ook al heb ik wel gehoord dat het een erg saai verhaal is.

Dit is geen meisje meer, dit is al heel aardig een vrouw: volstrekt onnavolgbaar in haar gedachtegang.

2 bestellingen: knipsels Willem Brakman, div. boeken over de TweedeWereldoorlog.

20/21 juni 2011

Voor het eerst sinds jaren had ik gisteren niet de rust en/of de behoefte om hier een aantekening te maken. Mijn kop zat te vol met het hele gedoe rond de ruzie in de PvdA-fractie in Veenendaal. Twee van de drie leden wensen begin dit jaar niet verder te werken met de fractievoorzitter. Er wordt met modder gegooid, bemiddeling heeft geen succes, een 'commissie van goede diensten' moet advies uitbrengen aan het landelijk bestuur, die commissie komt niet tot een unaniem advies, het landelijk bestuur roept de fractievoorzitter op zijn zetel op te geven, deze gaat in beroep. Met dat beroep zal het nog 'doorsoapen' tot in september.
Gisterenavond belegde het interimbestuur (tijdens de hele soap is ook het afdelingsbestuur door de leden naar huis gestuurd) een informatieavond voor de leden. Daar werd de beslissing van het landelijk bestuur toegelicht en er werd uitgelegd hoe men tot een nieuw bestuur wil komen. De meeste leden waren gekomen om te luisteren. Ik had toch behoefte mijn mening te geven. Die komt er - kort gezegd - op neer dat ik het hele gebeuren méér dan genant vind, dat drie daar door de leden en de kiezers neergezette gemeenteraadsleden de professionaliteit horen te hebben om samen te kunnen werken, dat het feit dat de 'commissie van goede diensten' geen unaniem verslag kon uitbrengen duidelijk maakt dat er niet één schuldige aan te wijzen is en dat daarom mijns inziens alle drie de fractieleden dienen op te stappen.
Discussie volgt in de ledenvergadering van september. Ik overweeg serieus daar het opstappen van de hele fractie in stemming te brengen.

22 juni 2011

Het correctiewerk is (gelukkig) af! Vandaag keek ik de laatste boekverslagen na. Niet van alle leerlingen had ik het mapje boekverslagen binnen. Bij die leerlingen vulde ik in Magister een 1,0 in. Binnen twintig minuten had ik daar al een telefoontje over. Blijkbaar wordt Magister door ouders en leerlingen zo vlak na een toetsweek goed in de gaten gehouden.
Volgend jaar wil ik die boekverslagen niet meer elke keer aan het eind van een cluster binnen krijgen. Ik denk dat ik het om de acht of negen kalenderweken ga doen (vakanties meegerekend). Dan heb ik het laatste boekverslag aan het begin van het vierde cluster. De leerlingen zijn er dan sneller van af en ik zit niet op het eind van ieder cluster met een enorme stapel boekverslagen (die dan nog snel af moet ook).

Zaadbolresten

Je krijgt buiten nog niet echt een zomers gevoel. Toch is het op één punt al zomer: het krioelde in onze kliko van de maden. Behalve van maden hebben we ook weer last van muizen. Ze vreten in de (bij)keuken weer van alles aan. We hebben er gisteren één gevangen. Vanavond zet ik weer vallen. Ook in het schuurtje zitten muizen. Daar stond een emmertje met voerbollen voor de vogels. Daar zat blijkbaar het deksel niet goed op en de muizen hebben het zaad uit de bollen gevreten. Het is nu een emmertje met korrels vet, lege groene netjes en resten van zaad.

Wat muizen vangen betreft wint Suzanne het. Zij vingen er de afgelopen dagen al een stuk of acht.

Een korte vergadering van de Straatnaamcommissie vanmiddag. We gaan met de fietspaden door op het thema 'voornamen'. Daarnaast lag er een vraag van een familielid om de naam Bernard van Kreelpoort te veranderen in Bernardus van Kreelpoort. Om die vraag te beantwoorden hebben we naar de andere straatnamen die naar personen genoemd zijn gekeken. In Brouwerspoort zijn dat bijvoorbeeld het Kees Stipplein en de Rik Valkenbuurgstraat. Bij de schilders is dat bijvoorbeeld Jan Steenlaan. Bij het Bruïneplein komt het Joop den Uylhof. Bij de componisten is alleen de achternaam gebruikt: Smetanadreef. Hetzelfde geldt voor de schrijvers: Vondellaan. Het lijkt dan ook niet logisch om hier ineens een doopnaam te gaan gebruiken.

1 bestelling: knipsels Jan Fabricius.

23 juni 2011

Een laatste toetsmoment om 8.00 uur. Leerlingen die een dag ziek waren tijdens de toetsweek, of om andere redenen één of twee toetsen gemist hebben, konden die toetsen vanochtend inhalen. Eigenlijk is het niet de bedoeling om ook nog so'tjes in te halen (dat had al lang gebeurd moeten zijn), maar er zaten er toch weer wat tussen. En ik stuur die leerlingen dan niet naar huis. De docenten die die toetsen klaar hebben gelegd, moeten wel op hun kop hebben. Zij moeten hun zaakjes beter (en vooral eerder) regelen.

Met de post kwam 'De begraafplaats van Praag' van Umberto Eco. Ik las het eerste hoofdstuk, of eigenlijk meer de inleiding van vier bladzijden. Die viel niet mee: uitweidingen en breedsprakigheid. Het is te hopen dat de rest wat vlotter verteld is.

Vanmiddag was de opening van het nieuwe gemeentehuis. Alle ambtenaren zitten nu op één locatie. Ik geloof best dat dat een voordeel is, maar het heeft weer het nodige gekost. Ik heb met de straatnaamcommissie al twee keer in de nieuwe vergaderzalen gezeten. Van binnen vind ik het heel mooi geworden. De bruine buitenkant kan mij niet bekoren, maar dat is een kwestie van smaak. Bij het verlaten van het gemeentehuis kreeg iedereen een boekje: 'Gemeentehuis Veenendaal, een reis van verleden naar heden'. Een boekje over de bouw van nu, maar ook over de locaties uit het verleden: Het Polderhuis, Hoofdstraat 34, Hoofdstraat 92 en op de huidige locatie de nieuwbouw van 1967 en de verbouwingen van 1999 en van 2011.

Een vervolg op het 'muizenverhaal' van gisteren: een eerste muis in de val in het schuurtje:

muis

4 bestellingen: Hans Dorrestijn, 'Brandnetels', Guus Kuijer, 'Waarom kinderen wel cowboytje, maar nooit jezusje of mohammedje spelen', Agatha Christie, 'Crooked house', knipsel Bert Schierbeek.

24 juni 2011

Vanavond is er een personeelsuitje. Ik laat dat aan me voorbijgaan deze keer. Er wordt gebowld in Veenendaal. Dat spel kan ik met mijn reumavingers echt niet meer spelen. Daarna is er een buffet in diezelfde bowlingbaan. Dat lijkt me niet het toppunt van culinair genot. Je kunt alleen voor het eten komen, maar dit is me niet aantrekkelijk genoeg. En die aardige collega's dan? Tja, die zie ik al het hele jaar.

We kijken vanavond op BBC1 naar Wimbledon: Murray - Ljubicic. De BBC verplaatst 'Eastenders' naar BBC2 om de wedstrijd uit te blijven zenden. Ik geniet van het Engelse commentaar. Onderkoeld, maar tegelijkertijd komt er een voortdurende stroom superlatieven uit de monden van de commentatoren. Het is 'fantastic', outstanding', 'smart', 'tough', 'beautiful', en 'great' wat de klok slaat. De mannen benadrukken ook verrassende zaken. Op een gegeven moment vinden ze het een ideaal moment voor Murray om de service van Ljubicic te breken. Het is de laatste game voordat er nieuwe ballen komen. De ballen zijn nu wat zwaarder en dat zou in het voordeel van Murray zijn. Waar die spelers al geen rekening mee moeten houden.

2 bestellingen: 4 Bulkboeken (Drs. P, Nico Scheepmaker, Belcampo, Paukeslagen), Toon Kortooms, 'Beekman en Beekman', 2x Jeroen Brouwers.

25 juni 2011

Gisterenmiddag had ik niet de rust én teveel aanloop in mijn kantoor om nog eens rustig naar de klassenindeling van de derde klassen van volgend jaar te kijken. Dat deed ik daarom vanmiddag. De klassenlijsten van nu, de voorlopige indeling, het commentaar van de mentoren en de prognose van de schoolleiding moeten dan op elkaar aansluiten en leiden tot een klassenindeling die ik dinsdag op de rapportergadering aan collega's kan voorleggen. Uiteraard zitten daar nog onduidelijkheden in (anders heeft zo'n rapportvergadering ook geen zin meer), daarom maak ik naast de nieuwe klassenlijsten ook een huidige klassenlijst met achter elke leerling de klas waarin ik hem of haar heb ingedeeld. Als ik die dan dinsdag bij me houd, kan ik tijdens elke vergadering in de gaten houden of het klopt met de uitkomst van die vergadering.

Een nieuw weblog van 'verwante geest' Hans ter Heijden. Veel literatuur en ook veel natuur.

Bert vierde vanavond zijn vijfenzestigste verjaardag. Daarvoor reed ik naar de Rijksweg West in Arnhem. Dat is zo'n moment dat ik blij ben dat ik een Tomtom heb. Al stuurde die me wel over de A12 en dwars door Arnhem. Voor de terugweg (rond 0.00 uur) tikte ik 'Centrum Rhenen' op de Tomtom in en toen vond hij (gelukkig) de A15 een logischer route.
Al een paar jaar ben ik voor Bert op boeken- en rommelmarkten op zoek naar 'Het civilisatieproces' van Norbert Elias. Dat ben ik in die jaren niet tegengekomen. De twee delen (in paperback) staan al die jaren wél - ongebruikt - in mijn eigen boekenkast. Dit was dan ook een uitgelezen moment om die boeken van mijn kast naar zijn kast te laten verhuizen.

1 bestelling: knipsel Tineke Schouten.

26 juni 2011

Vanochtend al de derde muis in de val in de schuur (nog steeds met dezelfde lik pindakaas in de val, ze komen aan eten niet toe).

'Der Glücksfinder', de Duitse vertaling van 'De gelukvinder' van Edward van de Vendel verschijnt dit jaar in Duitsland. Met een prachtig omslag!

Der Glücksfinder

Het tweede hoofdstuk van 'De begraafplaats van Praag' van Umberto Eco bevalt me een stuk beter dan het eerste. De hoofdpersoon/verteller scheldt ongenuanceerd en in fraaie bewoordingen op (in volgorde van verschijnen): joden, Duitsers, Fransen (wat hij zelf is) en Italianen (wat hij zelf was):

Over joden:

Overspelig, door zijn onstuitbare bronstigheid - het gevolg van de besnijdenis, die hen erectieler maakt, waardoor de wanverhouding tussen hun dwergachtige lichaamsbouw en de omvang van hun semigemutileerde protuberans nog grotesker wordt.

Over Duitsers:

Een Duitser produceert gemiddeld tweemaal zoveel feces als een Fransman. Hyperactiviteit van de darmfunctie ten koste van die van de hersenen, een duidelijk bewijs van hun fysiologische inferioriteit.

Ze denken dat ze diepzinnig zijn, omdat hun taal zo vaag is. Het Duits ontbeert de helderheid van het Frans en geeft nooit precies weer wat de bedoeling is, zodat geen enkele Duitser ooit weet wat hij nou eigenlijk had willen zeggen - en dat niet-weten verwart hij met diepzinnigheid.

Over Fransen:

Ze hebben hun naaste niet lief, zelfs niet als ze daar baat bij hebben. Niemand is zo onopgevoed als een Franse kroegbaas: hij lijkt zijn klanten te haten (en dat is misschien ook zo) en te wensen dat ze er niet waren (en dat is níet zo, want de Fransen zijn bijzonder hebzuchtig).

Ze zijn trots dat ze een, naar eigen zeggen, machtig rijk hebben, maar zijn voortdurend bezig dat te gronde te richten. Niemand kan zó goed barricades opwerpen als de Fransen: bij het minste of geringste laten ze zich zomaar, vaak zonder dat ze enig benul hebben waarom, door het ergste canaille ophitsen om de straat op te gaan. Fransen weten niet precies wat ze willen, maar ze weten heel goed wat ze níet willen, namelijk dat wat ze hebben.

Over Italianen:

Italianen zijn trouweloos, leugenachtig, laaghartig en achterbaks; ze voelen zich beter op hun gemak met een dolk dan met een zwaard, verkiezen vergif boven pillen; het zijn aalgladde onderhandelaars en ze zijn uitsluitend consequent als het erom gaat met alle winden mee te waaien.

Het komt allemaal omdat de Italianen zich gemodelleerd hebben naar hun priesters, de enige echte leiders die ze ooit hebben gehad sinds de laatste gedegenereerde Romeinse keizer werd gesodomiseerd door de barbaren, toen het christendom eenmaal de standvastigheid van het oude ras had verzwakt.

Zo: bladzijde 17 en wie is de volgende die een beurt krijgt?

Nieuw op Schrijversinfo: Pé Hawinkels:

Er na

Als de dood nú was gekomen
had ik hem begroet als een jongere broer,
die Twist and Shout wil horen als ik
de Negende Symfonie van Mahler op heb staan;
en met een glimlach had ik aan de dood
mijn plaats afgestaan, en was ik licht, zo licht
gestorven, och, zoals
het bevroren oppervlak van sneeuw zich breken laat.
De glimlach, die wij op dingen kunnen zien, die nooit
kúnnen lachen: een boeddhabeeld, de maan,
de oostelijke horizon, zo vredig, dat
ik goddank er zelf niets van begrijp.

(Pé Hawinkels)

2 bestellingen: Thera Wijsenbeek-Olthuis (red.), 'Het Lange Voorhout. Monumenten Mensen en Macht', Walter Raabe, 'Diervormen van hout'.

27 juni 2011

Vandaag heb ik de rapportvergaderingen van morgen voorbereid met de mentoren, nog wat gesprekken gehad met ouders en leerlingen en geprobeerd bij benadering vast te stellen hoe groot onze klassen volgend jaar zullen zijn. Maar dat weten we pas écht na de vergadering van morgen.

Vanavond gingen we naar de Hoogvliet. Ik doe dat niet vaak zo rond half acht (eigenlijk heb ik er ook gewoon een hekel aan). We deden boodschappen voor onszelf, maar ik kocht ook voor drie tientjes snoep voor de collega's, tijdens de vergaderingen van morgen. Daarna brachten we de filmcamera naar Suzanne (ik heb de inhoud ervan op onze harddiskrecorder gezet). Ze wil die camera in huis hebben voor als de baby er is en lang kan dat niet meer duren. Het was gezellig druk bij ze: Klaas en Lida, Janneke en Jurrie.

Voor en na het boodschappen doen maakte ik foto's van de nieuwste 'gedichten op muren'. Die hangen er al een paar weken, ik had ze ook al gezien, maar foto's had ik er nog niet van gemaakt.

De eerste hangt op een pilaar in het onderdoorgang van het station Veenendaal-Centrum:

Station Veenendaal Station Veenendaal

De tweede hangt op de pui van horlogerie Van Manen:

Gedicht Van Manen Gedicht Van Manen

De derde hangt - bijzonder fraai - op de paarse muur van Prummel:

Gedicht Prummel Gedicht Prummel

28 juni 2011

De hele dag rapportvergaderingen. Ik denk dat we de leerlingen vandaag recht gedaan hebben. Het is de kunst om de overgangsnormen goed te hanteren, maar tegelijkertijd maatwerk te leveren. Dan hanteer je soms de normen wat soepel, maar ik wil wel steeds het gevoel hebben dat we alle leerlingen met dezelfde meetlat hebben gemeten. We hebben onze overgangsnormen dit jaar aanmerkelijk strenger gemaakt. In de vorige jaren hadden we weleens het gevoel dat een leerling over ging, maar dat hij of zij in de volgende klas eigenlijk niets te zoeken had (we hebben dat onderzocht en het merendeel van die leerlingen struikelde ook daadwerkelijk in dat volgende jaar). Nu zijn de normen zo streng dat er leerlingen volgens de normen blijven zitten, terwijl de hele vergadering vindt dat dit kind héél goed naar de volgende klas kan. Zo had vandaag een leerling een vijf voor Engels en een vijf voor wiskunde en verder allemaal zevens en achten. Volgens de regels blijft deze leerling zitten, want ze mag voor de vakken Nederlands/Engels/Wiskunde maximaal één vijf hebben. Die vijf voor wiskunde was een 5,4 én ze had maar op één rapport een onvoldoende voor wiskunde. De andere drie rapporten lieten een voldoende zien. Ook naar de mening van de wiskundedocent heeft ze kennis genoeg voor de volgende klas. Dan kan de vergadering - met redenen omkleed - besluiten af te wijken van de normering.

Schoolfeest vanavond. Het noodweer hield de leerlingen, die in de voorverkoop nog geen kaartje hadden gekocht, thuis.

29/30 juni

De afrondende fase van het schooljaar vraagt al mijn energie. Gisteren kwam er daarom (weer) niets van het schrijven op dit weblog. Ik had wel tijd, maar heb uitgeteld op de bank de film 'The Rock' liggen kijken.

De boeken stromen weer mijn kant op. College Liesbeth zette twee tasjes met interessante boeken in mijn kantoor. Eén van tasjes zat vol boeken over stervensbegeleiding: 'Het recht om waardig te sterven', 'Het licht van afscheid', 'Lessen voor levenden' enz.
De collega's geschiedenis ruimden de sectiekamer eens flink op. Dat leverde een doos vol oude en nieuwe geschiedenismethoden op. Voor die nieuwere kan ik soms wel € 25,00 vragen, dus zo'n doosje krijg ik graag. Daarnaast kreeg ik een twintigtal wandplaten van ze (linnen op stok). Vooral historische landkaarten. Een aantal gescheurd, maar dit is leuk materiaal om op boekenmarkten bij me te hebben.

Het opvoeden van een puber valt niet altijd mee. Vanochtend had ik een radeloze moeder aan de telefoon. De lesboeken moesten vandaag worden ingeleverd. Er was thuis ruzie over ontstaan: moeder wilde de boeken niet vanuit de Betuwe met de auto naar school brengen. Deze leerling weigerde alleen voor de boeken heen en weer naar Veenendaal te fietsen. De moeder zei uiteindelijk tegen me: 'Ik geef mijn kind nu de telefoon. Wilt u zeggen dat de boeken écht op de fiets naar school gebracht moeten worden?' Nou is dat niet mijn taak, maar ik had intussen deze leerling al aan de telefoon. Dus zei ik: 'Blijkbaar heb je ruzie thuis. Dat is heel vervelend. Maar ik vind dat je dat niet vandaag uit moet vechten, want nu heb ik er last van. Stap op de fiets, breng die boeken naar school en klets hier nog lekker wat met klasgenoten én ook even met mij.' Waarop deze leerling rustig 'Dat is goed meneer Beek' zei.
Een half uur later had ik de vader aan de telefoon. Hij maakte zich zorgen en vroeg of zijn kind nu extremer was dan de andere leerlingen. Dat is volgens mij niet het geval, maar het is wel een échte puber.
Later op de dag nam ik deze leerling even mee naar mijn kantoor en ik vroeg wat nu eigenlijk het probleem was. De leerling vatte de situatie kernachtig samen: 'Mijn ouders zijn best aardig, maar ik ben een echte puber en ik baal ervan als ik iets niet mag.' Toen ik naar voorbeelden vroeg, bleek het bijvoorbeeld om het 's avonds uitgaan naar een discotheek te gaan. Klasgenoten mogen wel. Ik vroeg: 'Zijn jouw ouders nu strenger dan gemiddeld, of zijn de ouders van die klasgenoten soepeler dan gemiddeld?' Ik zag aan de ogen van mijn leerling dat deze vraag in de roos was.
Uiteindelijk heb ik de vader nog één keer teruggebeld om te melden dat zijn kind als eerste: 'Mijn ouders zijn best aardig' zei. Mijn advies was dan ook: knoop dat in je oren, investeer deze zomer wat in de relatie en blijf je kind vertrouwen geven!

Om half vijf ging ik naar de afscheidsreceptie van bode Leo Camman op het gemeentehuis. Ik ben al ruim vijf jaar uit de gemeenteraad, maar ken toch nog heel veel (oud-)raadsleden en ambtenaren, waardoor zo'n receptie veel leuke ontmoetingen oplevert. De vrouw van Leo kende mij nog als basisschooldirecteur. Zij wonen in 'mijn' wijk en de kinderen van haar beste vriendin zaten op 'De Grift'. Zo achtervolgt je verleden je op een prettige manier.

Vanavond had ik verzetsstrijdster en schrijfster Loek Caspers aan de telefoon. Ze is intussen zevenentachtig jaar oud. Ze woont in Den Haag, maar tijdens de Tweede Wereldoorlog was ze actief in Veenendaal. Ze zat o.a. ondergedoken op Patrimoniumlaan 99 (nu nummer 105) bij de familie Nuyten. Loek is haar schuilnaam uit de Tweede Wereldoorlog (die ze daarna is blijven gebruiken). Eerder gebruikte ze de naam Elsa. Een door de Duiters gevangen genomen vriendin werd tijdens een verhoor naar 'Elsa' gevraagd. Ook de persoonsbeschrijving klopte. Ze wist toen dat ze door de Duitsers gezocht werd en veranderde van naam. Ook bleekte ze daarna haar haar. Omdat er geen warm water voorhanden was, liep dat bleken uit de hand: ze hield er rood haar aan over.
Ze had via-via gehoord dat ik over haar schreef in 'Schrijvers geturfd'. Ik zal haar een kopietje van die bladzijde opsturen. De hierboven genoemde zaken (over de Patrimoniumlaan en haar naam) wist ik nog niet. Die vertelde ze me nu tijdens dat telefoongesprek.

2 bestellingen: ''Coachen op Contact!', Jan Bosch, 'Dirk van Noort, vrijbuiter aan de Rijn'.

 


Door naar juli 2011

 

 

eXTReMe Tracker