Terug naar mei 2012

1 juni 2012

Een V3- leerling die 'De vierde man' heeft gelezen schrijft daarover (bij de opdracht: 'Geef het boek een cijfer. Leg uit waarom je dit cijfer geeft'): Een 5,5, om er dan toch maar een voldoende voor te geven. Het grootste deel van het verhaal is vrij "leeg", pas de laatste twintig bladzijden brengen een beetje spanning in het boek. Verder vond ik het niet bepaald leuk om te lezen, de uitgebreide homoseksuele beschrijvingen hoeven voor mij helemaal niet. Dat was allemaal veel meer dan ik had verwacht.' En verderop, bij de vraag 'Ga je nog een boek van deze schrijver lezen', waar hij ontkennend op antwoordt, vult hij nog aan: 'Ik snap daarom ook wel een beetje waarom het als boekenweekgeschenk geweigerd werd.'

Hoge hakken zijn weer in de mode. En ook veertien- à vijftienjarigen lopen door de school op tien centimer hoge stilettohakken. Vandaag (het zesde uur, V3) zag ik iets nieuws: gymschoenen met hoge hakken! Dat lijkt me met zichzelf in tegenspraak.

Mariët Meester in Veenhuizen Een kijkje in de keuken van een schrijfster - Aflevering 25     Sarien Visser

In aflevering 24 schreef ik dat de voorzitter van IVN Roden, Cees Koelewijn, een van de leden van ons actiecomité ‘Red de monumentale eiken’, een artikel zou schrijven over de kapproblematiek in ‘Puur Natuur’ van IVN Roden. De heer Koelewijn gaf mij toestemming zijn artikel in deze rubriek te plaatsen. Hier volgt zijn artikel: Parallellen Ongeveer een jaar geleden begon het protest tegen de grootschalige kap van beuken aan de Nienoordsingel; eerst bescheiden en later massaal. Nu daarover nog (deels) beslist moet worden dient zich alweer een nieuwe zaak aan en worden de eiken langs de Hoofdweg in Veenhuizen met kap bedreigd. Anders dan in Leek komen de inwoners al vroegtijdig in het geweer om uitvoering van dit onzalige plan te voorkomen. Net als in Leek betreffen het bomen van circa 100 jaar oud waar weinig aan mankeert, hoewel de plannenmakers ook hier  anders over de gezondheid oordelen. Daarnaast worden argumenten gehanteerd die nergens op slaan. Zo zou kap noodzakelijk zijn om op de werelderfgoedlijst van de Unesco te komen, werkelijk een gotspe. Daarbij werd gezegd dat het nodig is om de laanstructuur te herstellen, alsof die er nu niét is. Om het ’leed te verzachten’ wordt de bevolking ’een kluifje’ voorgehouden: op de plaats van de 149 te kappen eiken komen er 174 terug. Maar die 25 extra bomen kunnen ze nu ook wel planten op opengevallen plaatsen, dus met behoud van de monumentale eiken die er nu staan. Samen met enkele mensen heb ik vorige week de eiken bekeken en misschien is een enkele boom kaprijp. Verder zijn er bomen bij die minder vitaal zijn en moet er duidelijk achterstallig onderhoud worden uitgevoerd. Als wegbeheerder (de provincie) ben je verantwoordelijk voor de veiligheid van de weggebruikers. Dan is het aantrekkelijk om alle bomen maar te kappen, want dan ben je jarenlang – denkt men – van onderhoud af. Dat is ook in Leek een achterliggende gedachte en een andere overeenkomst is dat ook hier een pot subsidie beschikbaar is om de bomen te kappen. Dat financiën in deze tijd belangrijk zijn bleek vorige week tijdens een door de gemeente Noordenveld georganiseerde bijeenkomst in Norg. Waarschijnlijk was dat om draagvlak voor bezuinigingen op de uitgaven voor groenvoorzieningen te creëren. De status van de bijeenkomst is me niet echt duidelijk geworden, want naast allerlei maatschappelijke organisaties waren ook tal van particulieren aangeschoven. Opvallend genoeg waren die laatsten het meest aan het woord. Wat verder opviel was dat naast wethouder Huisman (uit Roden) maar liefst 7 ambtenaren aanwezig waren, die geen van allen woonachtig zijn in de gemeente Noordenveld! Enig begrip voor de ’noodzakelijke’ bezuinigingen was er bij de aanwezigen wel, omdat het economisch wat tegenzit. Dit is mede veroorzaakt door al te ambitieuze bestuurders met megalomane bouwplannen. Zij waren te eigenwijs om te luisteren naar mensen met kennis van zaken betreffende demografische ontwikkelingen. Vanwege de door hen veroorzaakte rentelasten zitten we nu met de lasten. Om te bezuinigen hadden enkele deelnemers wel heel rigoreuze ideeën; hen zou ik niet graag de verantwoording voor het groen geven. Dat geldt ook voor de vertegenwoordiger van Dorpsbelangen Nieuw-Roden die de ophef over de kap van die oude beuken op Nienoord onbegrijpelijk vond, want wat was het nu toch mooi geworden met de jonge bomen die er nu staan. Het is dat ik geen lid ben van deze club, want anders… Het is te hopen dat de inwoners van Veenhuizen hun monumentale eiken wel koesteren en de actievoerders massaal ondersteunen om de bomen voor het dorp te behouden. Bedenk daarbij dat deze eiken bij goed beheer nog langer mee kunnen dan ze er nu al staan. Dan heb je het over echt eeuwenoude eiken. Voor het zover is moeten er nog wel harde noten worden gekraakt, onder meer met gedeputeerde Henk Brink. In de Leeuwarder Courant van 18 mei las ik dat hij best nog eens met de inwoners van Veenhuizen over de kap wil praten, maar dat zo’n gesprek wat hem betreft niets aan zijn voornemen verandert. In een persoonlijk gesprek met wethouder Huisman heeft hij gezegd dat zijn woorden verkeerd zijn uitgelegd, maar dat had hij dan beter via de krant kunnen doen. Overigens vertelde Huisman me dat het college een aanvraag voor een kapvergunning sowieso aan de provincie zal verlenen, dat is nu al beslist. Wellicht kan de gemeenteraad hier nog een stokje voor steken.

2 juni 2012

Gisteren was Lidy jarig. Het was 's avonds gezellig. Er was minder bezoek dan andere jaren, omdat er wat kennissen op vakantie zijn. Ik kocht voor Lidy een bos rozen en het boek 'Hoe voorkom je ADHD? Door de diagnose niet te stellen' van Laura Batstra. Een gedurfde titel van een gedurfd boek, waarmee Batstra op nogal wat lange tenen gaat staan. Kijk er de reacties op internet maar op na. Toch denk ik dat ze in de kern van haar betoog gelijk heeft, maar voordat ik daar meer over zeg, wil ik eerst het boek lezen.

De afgelopen dagen kocht ik pakweg vijftien zakjes zand. Elk zakje weegt vijfentwintig kilo, maar er is wel verschil tussen die zakjes: brekerzand voor in de voegen tussen de steentjes, opvulzand voor onder het kunstgras en speelzand voor in de zandbak. Een beetje tot mijn verbazing (ik denk altijd dat je voor de gek wordt gehouden met al die verschillende soorten zand, potgrond en pootaarde) is er wel degelijk verschil tussen die drie soorten wit zand. Het brekerzand bevat heel veel minuscuul grind. In het opvulzand zit juist helemaal geen grind, waardoor het veel compacter van structuur is. Het speelzand is veel geler en de korrels lijken wat grover.
Bij de laatste zakken zand kocht ik vanochtend ook maar een lange lat om de boel vlak mee te vegen. Dat lukte goed. Het kunstgras is uitgerold, nu moet het alleen nog op maat gesneden worden.

Vanmiddag heb ik me aangemeld voor de kernjury van de NS-Publieksprijs. Je wordt geacht in september/oktober in zes weken de zes genomineerde boeken te lezen en daar je mening over te geven. Ik heb geen idee hoeveel mensen zich daarvoor opgeven, maar ze hebben er driehonderd nodig, dus er is een redelijke kans om uitgekozen te worden.

Ida stuurde me gisteren een 'voetbalmarsman':

Tijdens de 'uitzwaaiwedstrijd' van het Nederlands Elfal (6-0 tegen Noord-Ierland) kijk ik de open-schrift so van mijn beide V3-klassen na. Zestig vragen over de schrijvers en dichters uit ons lesboek, waarvan ze er veertig moeten beantwoorden. De opvallendste fout maakten twee leerlingen bij het beantwoorden van een vraag over Rutger Kopland: 'Wat is de titel van zijn eerste dichtbundel?' Twee leerlingen anwoordden: 'Onder het veen'. Dat is voor Veenendaalse leerlingen misschien een logische verschrijving, maar het moet toch echt 'Onder het vee' zijn.

Grieke stuurt me deze foto en schrijft: 'Hoi meneer Beek! Deze advertentie zag ik op Facebook staan en het leek me wel komisch om te sturen: "Gratis Verzendkosten". (Krijg je de verzendkosten er gratis bij?)' Heel goed Grieke. Heel slecht PhoneJunkie. Er had (bijvoorbeeld) 'Geen verzendkosten' moeten staan. En verzendkosten dan ook maar gelijk zonder hoofdletter.

3 juni 2012

Suzanne en Gijs zijn in hun nieuwe huis aan het werk (vanmiddag ga ik helpen verven), Tygo en Dylano zijn bij ons. Ik liep met Tygo en de hond naar de brievenbus. Eén boek kreeg ik er met moeite in 'geramd'. Als ik hem naar het postagentschap breng, kost het me een pakketzegel van € 6,75. Als ik hem in de brievenbus 'duw' ben ik voor € 2,50 klaar. Dat is nog altijd goed gegaan.
De hond poepte op het gras bij een speelveldje. Meestal doet hij dat onder struiken of in het onkruid. Nu zag ik me genoodzaakt het met zo'n zwart hondenpoepzakje op te ruimen. Mijn dierenliefde neemt niet toe op zo'n manier.
Vlak bij de brievenbus vonden Tygo en ik een sleutelhanger met twee sleutels op het trottoir. We belden aan bij het dichtstbijzijnde huis en de bewoner legde de sleutels op het vensterbankje van zijn keukenraam. Dan blijven de spelende kinderen eraf en kan een zoekende eigenaar ze misschien nog vinden. Deze bewoner deed na ons bellen zijn deur open en zei met een gek stemmetje: 'Aan de deur wordt niet gekocht.' Toen hij mij zag, verontschuldigde hij zich daarvoor. Door het glas van zijn deur zag hij Tygo en hij dacht dat het zijn buurjongetjes was.

Als Tygo mijn hart nog niet gestolen had, dan deed hij dat vanavond wel: hij stak zijn wijsvingertje op naar Lidy en zei (uit het niets): 'Oma, niet mopperen op opa hoor, hij is héél lief!'

Vanavond heb ik de witte verf uit mijn haar gewassen. We verfden vanmiddag bij Suzanne de groene zolderplaten wit. Daar knapt het van op én het ziet er veel groter uit, maar je gaat bij het verven af en toe met je kop tegen een net geverfde schuine zolderplaat staan.

Kwam ik thuis van school, vroeg mijn moeder hoe het geweest was.
Zei ik altijd: 'Ooh, gewoon.'
Hoe ouder je wordt, als kind, hoe meer je voor je wilt houden.
En als je op een dag alles wilt vertellen, is er niemand meer die naar je luisteren wil.
(Martin Bril, De Afsluitdijk en verder, blz. 90/91)

1 bestelling: 'Huub Oosterhuis, 'Mensen voor dag en dauw'.

4 juni 2012

Slecht geslapen: hoofdpijn. Om half zeven heb ik twee aspirines geslikt (dat doe ik bijna nooit) om te kijken of de hoofdpijn dan om half acht weg zou zijn. Dat was hij niet. Ik ging weer in bed en heb het grootste deel van de dag geslapen/gewoeld/gedroomd (ik was - in mijn droom dus - o.a. op Verlaat 17 gehaktballen aan het braden).

Mariët Meester in Veenhuizen Een kijkje in de keuken van een schrijfster - Aflevering 26     Sarien Visser

Voor de tweede bijeenkomst van het comité ‘Red de monumentale eiken’ kwamen de leden op woensdagavond 30 mei bijeen in de pastorie. Het was de laatste keer dat we deze locatie konden  bezoeken, want op maandag 4 juni keert Mariët Meester, na een vrijwillig verblijf van zestien maanden in Veenhuizen, terug naar Amsterdam. Op donderdagmiddag 31mei vond de boekpresentatie van ‘Koloniekak’ plaats in het Nationaal Gevangenismuseum.  Aan deze zeer plezierig verlopen en goed bezochte bijeenkomst gaat het een en ander vooraf. Zo moet je beslissen wie je uitnodigt voor de presentatie van het boek en aan wie je het eerste exemplaar gaat aanbieden. Hiervoor koos Mariët drs. Margreeth de Boer, oud-Commissaris van de Koningin in Drenthe, oud-minister van VROM en tevens lid van de Raad van Aanbeveling voor Veenhuizen. Bovendien woont mevrouw De Boer in de omgeving van Assen, dus in de buurt. Twee dagen voor de presentatie liet mevrouw De Boer via de uitgever van het boek, stichting Het Drentse Boek, weten dat ze niet kon komen. Ze had deze dag een belangrijke PvdA vergadering, omdat we 12 september vervroegde verkiezingen krijgen. Mariët heeft telefonisch nog geprobeerd haar op andere gedachten te brengen, maar mevrouw De Boer was onvermurwbaar, bovendien had ze al voor een vervanger gezorgd, in de persoon van Hans van der Laan, burgemeester van de gemeente Noordenveld, die Veenhuizen een zeer warm hart toedraagt. Toch bekroop Mariët de gedachte: ‘Mag ik zelf nog bepalen aan wie ik het eerste exemplaar van mijn boek aanbied?' Een week voor de presentatie kwam de uitgeefster alvast een doosje ‘Koloniekak’ naar de pastorie brengen. Mariët vindt dat haar portretfoto op de achterkant van het boek donker is uitgevallen. Hierover is ze teleurgesteld, maar het voelt natuurlijk goed een non-fictieboek, waaraan je ruim een jaar hebt gewerkt, vast te kunnen houden. Op de voorkant van het boek prijkt een foto van een zittend jong echtpaar, waarvan de vrouw een gezonde jonge baby op de arm draagt. Deze baby is de nu 79-jarige Arie Egberts, wiens leven is getekend door ernstige gebeurtenissen tijdens de Tweede Wereldoorlog in Veenhuizen. In hoofdstuk 3, onder de titel ‘De dienstcape. Een vader in het verzet’, komen deze gebeurtenissen aan de orde, bekeken door het kind Arie Egberts.   Misschien roept de titel: ‘Koloniekak’ enige bevreemding op. Op de achterkant van het boek wordt hier een verklaring voor gegeven: ‘Veenhuizen was tot 1983 niet toegankelijk voor buitenstaanders, rondom stonden bordjes ‘Verboden toegang’. De bevolking bestond uit justitieambtenaren die uit het hele land kwamen. Door mensen uit de omgeving werden zij ‘koloniekak’ genoemd vanwege hun ambtenarenstatus en omdat ze geen Drents, maar Nederlands spraken.’         Op donderdagmiddag 31 mei 2012 verzamelden de gasten zich vanaf 14.30 uur in de Johannes van den Boschzaal, de grote zaal van het Nationaal Gevangenismuseum in Veenhuizen. Om 15.00 uur was de zaal nagenoeg vol en opende Anne Doornbos, de voorzitter van Stichting Het Drentse Boek en Huus van de Taol, die ook gemeentesecretaris is van de gemeente Noordenveld, de bijeenkomst. Dit deed hij in het Drents, want onderzoek had uitgewezen dat 98% van de toehoorders hem zou begrijpen. De heer Doornbos moedigde de overige 2% aan om na afloop bij hem te komen voor nadere uitleg. ‘We hebben een streektaal en dan moet je haar ook gebruiken’, was zijn argument. Hoewel ‘Koloniekak’ niet in het Drents is geschreven geeft Stichting Het Drentse Boek dit boek toch graag uit, omdat het zich in Drenthe afspeelt. Hoewel, wij zeggen altijd: ‘’t Zijn Drenten, maar ’t zijn wel Veenhuizers.  Veenhuizen is het meest bijzondere dorp van de gemeente Noordenveld.’ De heer Doornbos vindt dat dit boek weer een hoofdstuk toevoegt aan de geschiedenis van Veenhuizen. ‘Wij als uitgever kunnen nu zeggen: ‘Wij hebben Mariët Meester in ons fonds.’ De instanties die door het verlenen van subsidies dit boek mogelijk hebben gemaakt werden genoemd en veel mensen en instanties werden bedankt. De heer Doornbos moedigde de mensen aan om na afloop vooral het boek door de auteur te laten signeren, want een door de auteur gesigneerd exemplaar brengt € 5,-- meer op, grapte hij. ‘Dat ben je dus alleen al ten opzichte van je erfgenamen verplicht.’     Roelof Eleveld, wiens vader brigadier bij de gestichtswacht was geweest, zijn verhaal speelt een rol in hoofdstuk 8, kwam naar voren met een accordeon, waarop hij vijfendertig jaar niet meer had gespeeld. Maar speciaal voor deze gelegenheid had hij de draad weer opgepakt. Hij speelde en zong met de aanwezigen het lied ‘Cowboy Jimmy’ dat de kinderen altijd zongen, als ze dagelijks met de boevenbus van huis naar school werden gebracht en weer terug. Dus vier ritten per dag, want tussen de middag werd je naar huis gebracht, om warm te kunnen eten. Veel vaders hun dienst begon om 13.00 uur tot 22.00 uur, dan had je een zogenaamde 1 – 10 dienst. Dan moest er rond 12.00 uur eerst warm worden gegeten. ▲ Foto: Jaap de Ruig Daarna kreeg Mariët het woord. Ze was ontroerd, doordat er zoveel mensen waren gekomen.  De aanzet tot het verschijnen van dit boek was gegeven door Roelof Eleveld. Die had tegen Mariët gezegd: ‘Je moet eens gaan praten met mijn oom Jaap Eleveld (1924), die heeft zo’n goed geheugen.’ Mariët heeft hem meerdere malen in Brabant bezocht. Dat leverde alleen al honderd pagina’s uitgewerkte aantekeningen op, als aanzet voor het boek. Tijdens een reünie in september 2010 had Mariët een doos neergezet, waarin mensen hun verhalen konden leggen voor haar nieuwe roman over Veenhuizen. In februari 2011 ging Mariët drie maanden in Veenhuizen wonen om materiaal te verzamelen voor haar nieuwe roman. Toen kreeg ze het verzoek om een Oral History boek te schrijven. Het werken aan dit boek ging de nieuwe roman verdringen. Zevenendertig mensen werden geïnterviewd. Er is veel meer materiaal beschikbaar gekomen, dan je kwijt kunt in een boek van 140 pagina’s. Maar al het materiaal wordt bewaard om er later nog eens iets mee te doen. De emoties liepen soms hoog op. Eén van twee heren van boven de tachtig, die deze middag beiden aanwezig waren, betichtte de ander van: ‘Hij liegt.’, toen hij het verhaal van de ander hoorde. Mariët moest dan haar eigen conclusies trekken.                                                    Haar uitgangspunten waren: de verhalen moeten leesbaar zijn voor buitenstaanders; zo weinig mogelijk namen gebruiken, zodat er geen verwarring ontstaat;  thematische uitwerking;   chronologische uitwerking, van vroeger naar nu.   Mariët gaf een voorbeeld van ‘koloniekak’. De kinderen uit Norg gingen op klompen naar de ULO, maar de kinderen uit Veenhuizen droegen schoenen. Een van de zevenendertig geïnterviewde personen, Annie Douwes, die in hoofdstuk 6 had verteld over verboden liefdes tussen gedetineerden en meisjes en vrouwen uit Veenhuizen, is vorige week overleden. Mariët heeft een exemplaar van het boek naar haar familie gestuurd, zodat ze dat bij haar kist konden neerleggen.    ▲ Foto: Jaap de Ruig Mariët Meester biedt het eerste exemplaar van ‘Koloniekak’ aan, aan burgemeester Hans van der Laan van Noordenveld.       Daarna speelde en zong Roelof Eleveld:                                                                                  Veenhuizen 1, 2, 3 gaat nooit verloren                                                                         Veenhuizen 1, 2, 3 staat bovenaan                                                                                       Op het hoekje van de laan zie je met grote letters staan:                                                         Veenhuizen 1, 2, 3 staat bovenaan Elke rechtgeaarde Veenhuizer kan dit uit volle borst meezingen, het was ons volkslied. Na een dankwoord van de heer Doornbos begon het informele deel van de middag, dat bijna een uur uitliep, omdat veel oude bekenden wilden bijpraten. Het leek een reünie. Vrijdag was het voor Mariët nagenieten en de vele e-mails beantwoorden. Voor zaterdag was een radio-interview gepland bij het programma ‘Spijkers met koppen’, dat elke zaterdag van 12.05 – 14.00 uur wordt uitgezonden op Radio 2. Dat betekende vier uren reizen, voor acht minuten geinterviewd worden. Daarna snel naar het slachthuisje aan de Oude Gracht in Veenhuizen, waar Mariët Meester van 15.00 – 17.00 uur werd verwacht voor een signeersessie in verband met het verschijnen van haar nieuwe boek. Vorige week heeft Mariët op verzoek van de NRC een dagboek bijgehouden, dat zaterdag 2 juni werd gepubliceerd. In dit dagboek onthult Mariët dat de pastorie voorlopig een Schrijvershuis blijft. De Rijksgebouwendienst vindt het goed dat bevriende schrijvers van Mariët onder haar verantwoordelijkheid in het landhuis gaan wonen, om er een beperkte periode ongestoord te werken. Er heeft zich al een auteur gemeld. Hij gaat er in juli en augustus wonen.                          De eerste huisregel heeft Mariët al bedacht: Niet met de gedetineerden praten.

Nieuw bij de Veense schrijvers: Ron van Stokkum.

2 bestellingen: Jean Giono, 'De grote weg', Christine D'Haen, 'Mirages'.

5 juni 2012

De klassen zijn vanmiddag verdeeld onder de collega's. Bij Nederlands verliep dat dit jaar in ieder geval gladjes. Er lag een goed voorstel en iedereen was bereid wat te slikken (in verhouding tot zijn of haar ideale plaatje). Voor mij betekent dat: twee B2-klassen, één V3-klas en één H3-klas. Dat houdt in dat ik één V3-klas inruil voor een H3-klas. Dat is iets meer werk (een half uur per week én een iets andere methode). Dan moet ik nog een half uur invullen, dat worden twee uren kwt (Keuze WerkTijd) in T3 en in V456 in het eerste cluster. Niet zo logisch, maar dan klopt het allemaal op papier.

Een H3-leerling vroeg me of ik zijn rapport nog eens wilde printen. 'Je cijfers tot nu toe?' vroeg ik, omdat ik dacht dat hij wilde kijken hoe hij er voor stond. Nee, dat was niet de bedoeling. Hij bedoelde het rapport van het derde cluster! Daar begin ik niet aan. Hij krijgt op zijn kop van zijn mentor als hij zijn vorige rapport niet inlevert, maar dat moet natuurlijk geen printje van mij zijn. Dat moet het door zijn ouders 'geziene' en ondertekende exemplaar zijn!

Het is vanmiddag zonnig, dus direct uit school én na het eten zijn Lidy en ik druk met het op maat knippen en snijden van het kunstgras. Een heel gedoe, maar we krijgen het aardig voor elkaar.

6 juni 2012

Het complete managementteam had vandaag een studiedag buiten school. Dat betekent dat collega's met vragen bij mij en mijn collega teamleiders terechtkwamen. Dat maakte het een drukke dag. Zeker omdat gisteren de lesuren/klassen voor volgend jaar verdeeld werden. Uiteraard zijn er mensen ontevreden en een deel daarvan kwam bij mij zijn/haar verhaal doen. Veel kan ik er niet mee; aanhoren en morgen bij de unitleider neerleggen.

De avondvierdaagse kwam vanavond bij ons langs. Op de hoek stond weer een dj in een partytent en vlak daarvoor stond AH flesjes water aan de deelnemers en de toeschouwers uit te delen.
Toen ik even voor vijf uur de hond uit ging laten en een ingepakt boek ging posten, kwam ik langs het opbouwen van die partytent en toebehoren. Ik bleef er met Tygo een kwartier naar staan kijken. Toen wilde ik naar huis, maar hij nog niet. Tranen met tuiten.

Vanavond hielp ik Gijs in het nieuwe huis. Hij freesde - met Gerrit samen - sleuven in de muur van de keuken (dat was stofhappen). Ik maakte de muren van de kamer en de hal egaal. Morgen gaat de vader van Gijs die muren in de voorstrijk zetten.

7 juni 2012

Als een klant iets via Bol.com bestelt, krijg ik daarover een mailtje. Ik moet dan bevestigen dat het boek aanwezig is en krijg vervolgens een pakbon via mijn account bij Bol.com. Vorige week verscheen zo'n pakbon niet. Dan heb ik geen adres van de klant en kan ik het boek dus niet versturen. Dat duurde enkele dagen. Uiteindelijk heb ik de klantenservice gebeld (ze zeggen wachttijd één minuut, maar het zijn er zeven) er bleek bij Bol.com een storing in het systeem te zijn geweest, maar via die medewerker kreeg ik het adres van de klant. Ik stuurde het boek op met een excuusbrief.
Daarmee was het nog niet klaar. Gisteren kreeg ik mail van Bol: ik had de bestelling nog niet bevestigd. Dat had ik wel, maar hun systeem werkte niet. Dat kostte me weer twee mailtjes om ze het aan hun verstand te peuteren. Dat lukte, want dezelfde dag nog kreeg ik mijn geld van Bol gestort. Dat gebeurt normaal twee maanden later. Blijkbaar houden ze deze bestelling buiten het 'systeem'.
Dat zoiets goed afloopt is belangrijk. In de eerste plaats omdat 'de klant koning' is, maar in de tweede plaats ook omdat klanten bij Bol.com een beoordeling achter kunnen laten. Daar wil je als verkoper niet al te negatief afgeschilderd worden. Deze klant oordeelde postief en schreef daarbij: 'Prima verpakt, iets later afgeleverd, maar na goede communicatie .'
Overigens laten lang niet alle kopers zo'n beoordeling achter. In de afgelopen periode verkocht ik 195 boeken via Bol.com. Van die 195 kopers lieten er 74 een beoordeling achter (dat is iets meer dan een derde deel). Het gemiddelde van die beoordelingen is:

Met de post kwam 'Onbekende vaderlanders. Over minder bekende helden & schurken uit de Nederlandse geschiedenis'. Oorspronkelijk vormden de hierin opgenomen artikelen een serie op de achterpagina van het 'NRC'. Daar waren ze bedoeld als een anti-canon, maar dat 'anti' is veel te negatief voor de hier opgevoerde 'kleine luiden' die getuige waren van zaken uit de 'echte' canon en die daar hun bescheiden lichtje op laten schijnen.
Ik kocht het boek vanwege de bijdrage van Maarten 't Hart over Ida Simons en dát komt dan weer doordat Rijk me mailde dat deze joodse schrijfster ontbreekt op Schrijversinfo. Die melding krijg ik overigens wel vaker. Natuurlijk omtbreken daar schrijvers. Er staan er nu ruim vierhonderd en er zijn er duizenden méér. Ik streef geen volledigheid na en laat me leiden door het toeval (al kan zo'n mailtje als dat van Rijk het toeval wel een handje helpen).

Dat boek 'Onbekende vaderlanders' doorbladerend, valt me de af en toe gewild joviale en populistische toon op. Kees Zandvliet - bijvoorbeeld - maakt het op bladzijde 60, in de eerste zinnen van zijn bijdrage, erg bont:

Le Francq van Berkhey, wie kent hem niet?
Heel weinig mensen ben ik bang.

Hij is dus bang dat heel weinig mensen hem niet kennen, maar dat bedoelt hij niet. Schrijf met je eigen, normale woorden Frank. Als je populair gaat doen, sla je de plank mis.

2 bestellingen: J.H. Wiersma, 'Avondstemmen', ANWB, 'Friesland - eigen land met open ogen', 'Noordholland met Amsterdam - eigen land met open ogen', 'Zuidholland - eigen land met open ogen'.

8 juni 2012

Van de site van de Veenendaalse Krant haalde ik vandaag deze foto. Een typerend beeld van de avondvierdaagse 'heden ten dage'. Kinderen snoepen zich vier avonden een slag in de rondte om op de laatste avond beloond te worden met nog veel meer snoep. Daarbij is het een ongedisciplineerde bende. Kinderen hollen door tuinen, lopen te schreeuwen en luisteren niet naar de begeleiders. Diverse basisscholen - in heel Nederland overigens - nemen de verantwoordelijkheid voor de organisatie niet meer en laten het aan oudes over. Er zijn ook gemeenten waar de wandelvereniging overweegt deze 'mars der filistijnen' niet meer te organiseren. In Veenendaal is men al jaren uitsluitend bezig geweest met de groei van het aantal deelnemers. De grootste van Nederland worden was het doel en dat heeft men nu ook bereikt. Al toen ik nog op een basisschool werkte was uitsluitend het aantal inschrijvingen van belang. Het aantal 'uitlopers' deed er niet toe. Als je ingeschreven was, kreeg je een medaille, al had je maar één avond meegelopen. Ook dit soort zaken verloopt in een golfbeweging. Het is te hopen dat het dieptepunt van ongedisciplineerdheid nu bereikt is en dat we de komende jaren van die verwende kindertjes weer iets meer durven vragen op dat vlak. Er hoeft van mij niet gemarcheerd te worden, maar het kleine tuig zou toch minstens uit de tuinen moeten blijven.

Van Sarien kreeg ik vandaag 'Koloniekak' van Mariët Meester. Daar ben ik na de afgelopen maanden zeer benieuwd naar. Het boek ziet er in ieder geval alvast fraai uit.

Vanavond ben ik met Suzanne en Gijs de muren van de kamer en de gang in de voorstrijk wezen zetten. Morgen worden de plavuizen gelegd. Dan hebben ze dat gespetter met de voorstrijk in ieder geval niet op de nieuwe vloer.

1 bestelling: C. Buddingh' e.a., 'Dordtboek'.

9 juni 2012

AO-boekjes verkoop ik nauwelijks. En ik heb er ontzettend veel: ruim tweeduizend verschillende en van de meeste heb ik er dan ook nog eens twee of drie. Daarom zet ik ze nu op boekwinkeltjes in mijn 'uitverkoopbak'. De meeste voor één euro per stuk, de literaire of biografische voor een paar euro. Dat invoeren is een hele klus, waar ik al een dag of wat mijn vrije momenten mee vul. Vandaag heb ik er een paar uur achtereen aan gewerkt. Ik ben nu over de helft! U vindt al mijn AO-boekjes hier.

De makelaar heeft deze week nieuwe tuinfoto's bij ons gemaakt. Op de oude foto's lag er nog sneeuw in de tuin. Met het kunstgras en een groothoeklens ziet het er weer heel fraai uit:

Het kunstgras moet nog op een paar plekken bijgesneden worden. Eerst moeten er nog wat diep weggekropen graswortels tussen de voegen van de steentjes weggetrokken en weggekrabt worden. Er doet zich nog een ander probleem voor: de mieren verhuizen massaal naar een plek onder het kunstgras. Nu al hebben ze zwarte grond naar boven gehaald (goed zichtbaar op de laag wit zand). Ik vrees dat daar gif aan te pas moet komen, al heb ik daar niet veel zin in, met de kleinkinderen en de hond regelmatig in de tuin.

10 juni 2012

Een weblog als dit, waarvan ook vorige jaren blijven staan, levert af en toe een verrassende, verlate reactie op. Vandaag reageert er iemand op een vraag van vijf jaar geleden:

Geachte Mats Beek, In uw weblog kwam ik op 7 april 2007 de vraag tegen of Paul Rodenko in Warnsveld of in Zutphen was gestorven. U weet dat hij in Zutphen begraven ligt op de Oosterbegraafplaats, want die hebt u bezocht. In De Stentor kwam ik een stukje tegen over Ludmilla Rodenko, de dochter, en dat verschaft helderheid over Warnsveld (waar de familie Rodenko aan de Anjerlaan woonde) en Zutphen (waar Rodenko tot aan zijn dood op Rozenhoflaan 16 woonde). Hier de link:  http://www.destentor.nl/regio/zutphen/7778727/Poeet-tussen-Odessa-en-Zuphen.ece 

Mooi, want daar had ik inderdaad nog geen antwoord op gevonden. Ik kan dat op de Rodenko-bladzijde van Schrijversinfo dan ook veranderen

Vanmiddag reden we weer naar Culemborg. Pa zat lekker in de zon op zijn terras. Die warmte bleek hij nodig te hebben, want binnen krijgt hij dat niet. Er was geen warm water om af te wassen en de verwarming deed het ook niet. Op het display van zijn ketel vond ik een code die aangaf dat de druk te laag is. Ik zag wel een waterslang, maar geen aansluitpunt. Jan en Marian kwamen er ook even naar kijken, maar met zijn tweeën lukte het ook niet. Er moet een sleuteltje zijn om de aansluiting open te zetten, maar dat sleuteltje was onvindbaar. Dan moet er morgen maar een monteur van de woningbouwvereniging langs komen.

Tijdens Spanje-Italië (1-1) keek ik de laatste boekverslagen na:

B2e
Rom Molemaker, De eerste steen
Rom Molemaker, Gijzeling
Mirjam Mous, Fluisterwater
Dimitri Verhult, Problemski Hote

B2f
Caja Cazemier, Te snel
Mario Gommeren, De engel die niet kon vliegen
Mirjam Mous, Doorgeschoten
Jan Terlouw, Koning van Katoren
Jan Terlouw, Oorlogswinter (2x)
Willem van Toorn, Rooie
Simone van der Vlugt, Zwarte sneeuw

V3b
G.L. Durlacher, Drenkeling, kinderjaren in het Derde Rijk
Ronald Giphart, Gala
Arnon Grunberg, De asielzoeker
Arnon Grunberg, Figuranten
Kluun, Komt een vrouw bij de dokter (2x)
Tim Krabbé, Een goede dag voor de ezel
Tim Krabbé, Het gouden ei (2x)
Gerard Reve, De vierde man

Ik stoor mij aan de slordigheid van mijn leerlingen. De naam van de auteur schrijven ze verkeerd (Rom Molenmaker), ze zetten een spatie in de titel (Oorlogs winter) en het toppunt: ze noemen Stijn in 'Komt een vrouw bij de dokter' het hele boekverslag Tijs. Dan moet je de rest al écht goed gedaan hebben om nog een voldoende te scoren.

2 bestellingen: Perry Pierik, 'Friedrich Knolle. Bekentenissen van een SD-officier', Wiel Kusters, 'Te veel hersens'.

11 juni 2012

Een moment waar ik elk jaar weer naar uitkijk: de bekendmaking van de Zomergasten van dit jaar. Het is een nieuwsgierigmakend rijtje: Henny Vrienten, Micha Wertheim, Jolande Withuis, Lidewij Edelkoort, Ben Verwaayen, Adriaan van Dis. Laat het maar zomer worden!

Nog iets waar ik elke keer weer naar uitkijk: de doos van Bubb Kuyper na een veiling. De veiling is al weer twee weken geleden en ik kijk al een paar dagen onmiddellijk rond als ik thuiskom: Staat er een doos? Hij is er nog niet. De vorige keren dat ik schreef dat het tijd werd, was die doos er de volgende dag. Dus ook hier: Laat maar komen!

Wat wel - met de post - kwam, is 'Een dwaze maagd' van Ida Simons. Rijk mailde me over haar en ik ben bezig met de Schrijversinfobladzijde over haar. Ik had alleen nog nooit wat van haar gelezen. dit is haar bekendste boek en het bevalt me - na zo'n dertig bladzijden - prima. Een mooie beschrijving - door kinderogen - van de leefwereld van Nederlands-Vlaamse joden in de jaren tussen de twee wereldoorlogen. Het boek beleefde enkele herdrukken, maar is intussen - onterecht - vergeten.

 

Er was niemand op het perron om ons af te halen
en mijn moeder zei dat ze tevoren geweten had
dat het een nee-dag zou worden.
Op een nee-dag ging alles mis
en ja-dagen kwamen maar uiterst zelden voor.
(Ida Simons, Een dwaze maagd, blz. 21)

2 bestellingen: Wim Hazeu, A. Marja. Dichter en practical joker (VN-bijlage), Arie Luijerink, 'Reiki, de weg naar Masterschap'.

12 juni 2012

Vorige week oefende ik een avondje haar HBO-taaltoets met ons buurmeisje. Spelling van werkwoorden, ontleden, leestekens, spelling algemeen, aaneenschrijven van woorden enz. Ik vond het nog best pittig. Begin deze week maakte ze de toets en ze is geslaagd! Vijfenzeventig procent van de opgaven moet goed gemaakt zijn. Ze had zevenenzeventig procent goed. Ze moet ook een rekentoets maken. Die moet honderd procent goed zijn. Dat verbaasde me, maar ze kon het me uitleggen: het is een medische opleiding. Ze moet straks ook rekenen met de medicijnen van patiënten. Het is tamelijk pijnlijk als vijfentwintig procent van de patiënten overlijdt vanwege verkeerd samengestelde medicijnen!

Als ik noteer dat die doos van Bubb Kuyper er nu toch wel eens zou moeten zijn, dan is hij er de volgende dag. Zo ook vandaag! Het openen ervan is altijd weer een feestje. Drie kavels zitten er deze keer in: Poëzie (en een beetje proza), Engelbewaarders en Literaire wandelingen. Ze zijn voor de verkoop, maar eerst zijn ze toch ook voor mezelf. Lekker bladeren, hier en daar lezen, gebruiken voor Schrijverinfo en pas daarna maar eens in de verkoop.

Een deel van dit kavel poëzie en proza gaat wel snel in de verkoop:

F.L. Bastet, Drieluik
Leo Boekraad, Diaspora
Celdroom
J.B. Charles, Het geheim
Hugo Claus, Een geverfde ruiter
Jules Deelder, Dag en nacht geopend
Anthonie Donker, Tralievenster
Drs. P, Hendrik Heen en Willem Weer
Fante / Mencken, Er moet toch iemand gelukkig zijn
Heere Heeresma, Hoge noot
Ed. Hoornik, Stenen
George Hoyer, 7 stompjes kaars
Mensje van Keulen, Lotgevallen
Rutger Kopland, Wat water achterliet
Kerstmis in Scheveningen
Freek van Leeuwen, Dood en geboorte van een lied
Tessa de Loo, Toen zat Lorelei nop op de rots
Hannes Meinkema, Het persoonlijke is poëzie
Willem de Mérode, De verloren zoon
Neeltje Maria Min, Voor wie ik liefhen wil ik heten
Maurits Mok, Berijmde bokkesprongen
Marcel Möring, Een lange weg
Wilde Oscar, Bajesballade
Michel van der Plas, Korte metten
Jacquelientje Plof, Papieren Harten
Tableaux Litéraires. Twintig scènes uit de Nederlandse literatuur
Tergouw, Ontgoocheling
Bob den Uyl, De vliegende fiets
Anne Vegter, Het veerde
Jan Visser, Fluitekruid
W.A. Wilmink, Brief van een Verkademeisje
+ vijftien keer S. Carmiggelt, Speciaal voor u

Bij dit kavel ging het me vooral om Wilmink, Drs. P en Bob den Uyl. Als ik die vandaag op Boekwinkeltjes koop, dan ben ik al ongeveer het bedrag kwijt dat ik voor dit hele kavel betaalde ('Brief van een Verkademeisje' kost er € 40,- en 'De vliegende fiets' € 25,00). Voor de andere boeken samen moet ik dat bedrag ook zéker kunnen beuren. Dan kunnen die drie voorlopig wel in mijn eigen kast!

3 bestellingen: Anthony van Kampen, 'Een kwestie van macht. Het bewogen leven van de arts dr. L.J.A. Schoonheyt in het voormalig Nederlandsch-Indië, Nieuw Guinea, Suriname en Nederland', Willem Elsschot, 'De verlossing', Leon M. Uris, 'De dreigende heuvels'.

13 juni 2012

Ziggo (zucht...). Vandaag kwam de monteur en nu was dat wel op de afgesproken dag. Maar nu blijk ik een ander telefoonnummer te krijgen en dat was niet afgesproken! Sterker nog: daar had ik speciaal nog een keer voor gebeld, om te zorgen dat het goed zou gaan. De monteur was een aardige jongen, de meneer van de telefonische helpdesk deed zijn best, maar het duurt minimaal vier dagen voor het geregeld is. Als het geregeld wordt, want hij zou terugbellen, maar heeft dat niet gedaan.

Natuurlijk hoop ik dat Nederland vanavond van Duitsland wint, maar verliezen zou wel een gunstige bijkomstigheid hebben: dan is het waarschijnlijk afgelopen met alle oranje rotzooi waarmee we worden doodgegooid.

Het is met het leven als met een redevoering: het komt meer op de inhoud dan op de lengte aan.
(E. Laurillard, Bronnen van Levenskunst)

Kavel 3320 van Bubb Kuyper bestaat uit 26 delen van het onregelmatig verschenen tijdschrift 'De Engelbewaarder' van het gelijknamige literaire café in Amsterdam.

nr. 1: De groote verbittering. Herinneringen aan mijn vader door Wim Walraven jr. (1977)
nr. 2: Nescio (1976)
nr. 3: H. van Brakel, Ing. B.O.W. door Maurits (P.A. Daum) (1976)
nr. 4: Theo Thijssen (1976)
nr. 5: Wilhelmina Drucker en de schandaalroman George David (1976)
nr. 6: Jacob Israël de Haan. Kanalje en Opstandige Liedjes (1977)
nr. 7: De Houten Pomp. A.R. Caricaturistisch Weekblad, 1922-1930 (1977)
nr. 8: Joop Waasdorp zestig jaar (1977)
nr. 9: Mary Dorna (1977)
nr. 10: Maurits (P.A. Daum): "Nummer elf" (1978)
nr. 11: C.C.S. Crone - kroniek van een utrechtse schrijver (1978)
nr. 12: Mina Kruseman - portret van een militante feministe en pacifiste (1978)
nr. 13: Carry van Bruggen (1978)
nr. 14: Sicco Roorda van Eysinga - zijn eigen vijand (1979)
nr. 15: Jan Arends (1925-1974) (1979)
nr. 16: Joseph Roth in Nederland (1979)
nr. 17: Henri Hartog, schrijver van zwart Schiedam (1980)
nr. 18: Pierre Kemp. Man in het zwart, heer van het groen (1980)
nr. 19: Alexander Cohen. Uiterst links - journalistiek werk 1887-1896 (1980)
nr. 20: Frans Coenen (1981)
nr. 21: J.K. Rensburg 1870-1943 - een joodse graalzoeker (1981)
nr. 22: Alexander Cohen. Uiterst rechts - journalistiek werk 1906-1920 (1981)
nr. 23: Jacob Israël de Haan - correspondent in Palestina 1919-1924 (1981)
nr. 24: Bob Hanf 1894-1944 (1982)
nr. 25: Rob Nieuwenhuys: Leven tussen twee vaderlanden (1982)
los nummer: Onze taal als een bare schat. Jacob Israël de Haan en het Hebreeuws (1981)

Drie keer Jacob Israël de Haan en een keer zijn zusje (Carry van Bruggen). In 'De Parelduiker' van deze maand staat ook al een - zeer leesbaar - artikel over De Haans laatste jaar in Jeruzalem, gevolgd door een door hem geschreven artikel over de te kiezen naam voor de joodse staat in Palestina (Begin jaren '20, dus van Israël was nog lang geen sprake). En dan stuurt Sarien me vorige week ook nog eens nieuwe foto's van het monument in Smilde. Ze schrijft erbij: 'Hallo Mats, Toen ik vanmiddag op bezoek ging bij mijn tante in Leeuwarden, kwam ik in Smilde langs het monument met de steen van het bad van Carry van Bruggen. Het monument ziet er nu veel aantrekkelijker uit, doordat ze twee jaar geleden alles net opnieuw hadden aangelegd, toen ik de foto's maakte. Nu alles weer volop is begroeid en van verse plantjes is voorzien, ziet het er veel aantrekkelijker uit. Daarom heb ik enkele foto's gemaakt, ter vervanging van de oude, die nu een kale indruk maakt. Een gemeentewerker was rond het monument aan het schoffelen. Hij onderhoudt alle monumenten in Smilde. Hij wees mij op een monument van een dichteres uit een voorname familie, aan de andere kant van het kanaal, een eindje achter het huis waar mevrouw vroeger heeft gewoond. Ik ga er binnenkort eens kijken. Als het wat is dan stuur ik je foto's en kan er misschien een bibliografie worden geschreven.'
Wie zou die schrijfster zijn, denk ik dan. Arja Peters? Waarschijnlijk niet. Het is meer waarschijnlijk dat het hier gaat over de graftombe van Catharina Henrina Rebenscheidt-Buschman.

3 bestellingen: 'Verzameling van Vier en tachtig Stuks Hollandsche schepen, geteekend en in koper gebragt door G. Groenewegen', Feiko R.S. van Asperen de Boer, 'De Frans-Duitse oorlogen. Een tragedie in drie bedrijven', knipsel Hella Haasse.

14 juni 2012

Vanavond ging ik benzine tanken. In de rij waar ik stond, waren er twee auto's voor me: een oud mannetje in een personenauto en daarachter een bestelbusje. Het oude mannetje kwam terug na het betalen, startte de auto en werd toen door een medewerker van Shell weer uit zijn auto gehaald. En vervolgens gebeurde er minutenlang niets, terwijl de rijen naast mij flink opschoten. Dat heb ik weer. Op een gegeven moment sloot ik maar aan in een andere rij, toen daar een plekje vrij kwam. Toen ik ging afrekenen begreep ik dat het oude mannetje per ongeluk de diesel van de bestelbus betaald had. (het verkeerde pompnummer genoemd?) Zoiets blijkt dan niet even snel op te lossen te zijn. Ik denk dan: wissel van bonnetjes en betaal elkaar het verschil, maar ik zal wel weer te simpel denken.

Van Paul Voogsgerd kreeg ik via de post het door hem (voor de gemeente) geschreven boekje 'Het verhaal van Veenendaal. Een ontdekking aan de hand van zeven thema's'. Een aardig boekje over de geschiedenis van Veenendaal én over de huidige stand van zaken, voorzien van veel foto's. In het boekje is er ook ruim aandacht voor 'Gedichten op muren'!

Het mooiste kavel van Bubb Kuyper was deze week ongetwijfeld dat met boeken over begraafplaatsen en literaire wandelingen:

Begraafplaatsen in Nederland
Hans Heesen, Harry Jansen, Ed Schilders, Waar ligt poot? Over de dood en de laatste rustplaats van Nederlandse en Vlaamse schrijvers
Hans Heesen, Harry Jansen, Ed Schilders, Behoudens deze steen, Een gids langs schrijversgraven in Nederland en Vlaanderen
Hans Heesen, Harry Jansen, Pen in ruste, Schrijversgraven in Midden-Nederland
Sietse van der Hoek, Tot in eeuwigheid. Op reis langs luisterrijke begraafplaatsen
Sietse van der Hoek, Vredenhof. Rustplaats voor drenkelingen op Schiermonnikoog
Cees van Raak, Dodenakkers. Kerkhoven, begraafplaatsen, grafkelders en gramonumenten in Nederland
Wim Meulenkamp, Paulina de Nijs, Buiten de kerk. Processieparken, Lourdesgrotten en Calvariebergen in Nederland en Belgie
Pauline de Bok, Stof tot stof, Begraafplaatsen in Nederland
Dirk Baartse e.a., Alleen de dood is tussen u en mij. Literaire dodenkalender van de twintigste eeuw
Margriet de Roever & Jenny Bierenbroodspot, De begraafplaatsen van Amsterdam
Annet van den Broek en Koos Groen, Hun laatste rustplaats, Kerkhofgids van schrijvers, acteurs, schilders, componisten, politici, sortsterren en andere bekende Nederlanders

Begraafplaatsen in het buitenland
Mirjam Vosser, De dood moet een Wener zijn. Weense dodenakkers en hun legendarische bewoners
Rindert Brouwer, Ook u wacht ik. Begraafplaatsen in Europa en hun geschiedenis
Wim Zaal, Rust in Rome. Wandelen langs dodenakkers, grafkelders, catacomben, mausolea en andere plaatsen van eeuwige rust
Ralf Bodelier e.a.. Wandelen over Père Lachaise, Montmartre & Montparnasse. Parijse dodenakkers en hun legendarische bewoners
Hans van Soest, Mark van Assen en Michel Knapen, Wandelen over Londense kerkhoven. De dodenakkers en hun legendarische bewoners
Marcel le Clere, Guide des Cimetières de Paris
Judi Culbertson & Tom Randall, Permanent Parisians. an illustrated Guide to the Cemetieries of Paris

Literaire reisgidsen Nederland
Ko van Harn, Een typografische wandeling door Amsterdam
Ton Heijdra, De Pijp. Quartier Latin van Amsterdam
Dick Tuinder & Peter Happel, Reisgids van een straat
Frans van Kolfschoten, De koningin van Plan Zuid. Geschiedenissen uit de Beethovenstraat
Aukje de Graaf, 100 jaar Walden
Querido's letterkundige reisgids van Nederland
Jan Boers, Literaire toch door Apeldoorn
Ton Haak, Den Haag literair in kaart gebracht
Literaire gids van België Nederland en Luxemburg
In slach troch de stêd. Literaire stadswandeling door Leeuwarden
Annetje Schölvinck-Stork, Geletterd Bussum. Verleden en heden van een schrijversdorp
C.J. Kuik, Helden op sokkels. Literaire standbeelden in Nederland
T. Brouwer, Grenspalen in Nederland

Literaire reisgidsen Buitenland
Hugo Neirinckx, Literaire gids voor Brabant en Brussel
Marcel van Nieuwenborgh, Literaire wandelingen door Brussel
Luree Miller, Literaire buurten van Londen
Noël Riley Fitch, Literaire cafés van Parijs
Marcia Leisner, Literaire buurten van New York
Wim Hazeu, Literaire cafés van Antwerpen
Martin Koomen, De literaten van de linkeroever. Engelstalige schrijvers in Parijs 1900-1944
Bert Vanheste, De stad is woord geworden. Leeswandelingen door Antwerpen en Brugge
Stel dat ik ditmaal hier wil blijven wonen. schrijvers en hun huizen
Willy van Poucke, Magie van woord & woord. De literaire Ardennen

Extra: Bas Lubberhuizen - Literaire reisgidsen
Maurits Verhoeff, Is u Amsterdammer? Ja, Goddank. Een literaire wandeling door het Amsterdam van Nescio
Onno-Sven Tromp, Labyrintische genoegens. Een literaire wandeling door het Amsterdam van A.F. Th. van der Heijden
Hans Hafkamp, Ik haat Amsterdam ... Amsterdam is een gedoemde stad. Een literaire wandeling door het Amsterdam van Gerard Reve
José Buschman, Den Haag, stad boordevol Bordewijk. Een literaire wandeling door het Den Haag van F. Bordewijk
José Buschman, Zoo ik ièts ben, ben ik een Hagenaar, Een literaire wandeling door het Den Haag van Louis Couperus
Marco Daane en Wieneke 't Hoen, U schijnt de stad niet goed te kennen, Een literaire wandeling door het Antwerpen van Willem Elsschot
Jos van Waterschoot, Helaas, ik ben 'n Amsterdammer, Een literaire wandeling door het Amsterdam van Multatuli
Jos van Waterschoot, Van hooggeleerde heren, opstandelingen en pornografen. Een wandeling door de geschiedenis van de boekhandel in Amsterdam

1 bestelling: Boudewijn Büch, 'Blauwzee'.

15 juni 2012

Alweer de laatste lesdag. Volgende week (en de maandag daarop) toetsen en dan nog een kleine twee rommelweken (watersportdag, dansdag, naar het theater, schoolfeest, rapportvergaderingen, boeken inleveren, rapporten ophalen). Het voelt nog niet als bijna vakantie. Dat komt gedeeltelijk doordat ik het in zo'n laatste lesweek het drukst heb: leraren korte lontjes, leerlingen korte lontjes. En dan mag ik de ontstante problemen oplossen. Ik heb een stuk of wat leerlingen op mijn lijstje staan die in de laatste (rommel)week, als hun klasgenoten in het zwembad liggen (o.i.d.) nog een dagje naar school mogen komen.
De moeder van zo'n gestrafte leerling belde me. Ik vermoedde dat ze het te zwaar gestraft vond, maar dat viel mee. Ze geloofde haar zoon niet op zijn blauwe ogen en wilde ook van mij horen wat er gebeurd was. Hij blijkt thuis op een vergelijkbare manier brutaal te zijn en ze gaat dan ook akkoord met de opgegeven straf. Zo hoort het! We leren ze als school niet alleen de koppelwerkwoorden, de stelling van Pythagoras en de Slag bij Nieuwpoort, we voeden ze in de vijf à zes jaar samen met de ouders op. Gelukkig werkt dat meestal ook op die manier.

In mijn laatste les vertel ik elke klas een uur lang over C. Buddingh'. Ik sjouw een verhuisdoos vol boeken van hem mee naar school (in mijn kast zie ik dat het ongeveer een derde deel van mijn Buddingh'-verzameling is). Ik vertel ze over Buddingh' en zijn boeken, laat ze een YouTubefilmpje van pakweg vijf minuten over Buddingh' zien en laat ze daarna zien hoe een verzamelaar te werk gaat. Bij dat laatste haken mijn leerlingen af. Meerdere drukken van één boek: belachelijk! Geld betalen voor een handgeschreven briefje: belachelijk! Een boek uit zijn boekenkast willen hebben: belachelijk! Ach, ze vonden me toch al een rare kerel en een boekenfanaat. In twee klassen boden ze spontaan aan me op te geven voor 'Help, mijn man heeft een hobby'.

Vanavond paste ik bij Suzanne op Tygo en Dylano. Dan kon Suzanne in haar nieuwe huis aan de gang.

3 bestellingen: Annie M.G. Schmidt, 'Weer of geen weer', Yra van Dijk, 'Leegte, leegte die ademt. Het typografisch wit in de moderne poëzie', Jaap van den Born, 'De VOC saga (verhaald in 60 ollekebollekes)'.

16 juni 2012

Een zaterdagochtendklusje: de coniferen gesnoeid.

Vanmiddag reden we Naar Bergen op Zoom. Tante Lies vierde haar negentigste verjaardag in café 'De Kajuit' aan de Boulevard-Noord. We boften met het weer en konden lekker op het terras zitten. Er was een goed verzorgd warm/koud buffet. Ik begrijp volwassenen niet die aan de patat met pindasaus gaan als er warme en koude zalm, beenham, haring e.d. te eten is.
Er wordt op het moment op diverse locaties aan de (snel)weg gewerkt. Tussen Breda en Roosendaal is de weg aan één kant afgesloten. Tussen Tiel en Gorinchem staan er doorlopend files. We reden heen via Utrecht (normaal steken we bij Rhenen de Rijn over) en Roosendaal. Terug gingen we via Rotterdam, Dordrecht en Utrecht. We bleven uit de files, maar het was wel druk op de weg voor een zaterdag.

Rusland verliest met 1-0 van Griekenland en ligt uit het toernooi. Dat is mooi: Dick Advocaat kan zo alvast een beetje wennen aan teleurstellingen!

1 bestelling: Normaal, 'De VPRO sesies' (cd).

17 juni 2012

Vaderdag: een fles whisky en een boekenbon (ze beginnen het door te krijgen!)

De kersenboom in de tuin begint een hoogstam(metje)versie te worden. Bovenin schemert het rood van de kersen. De merels hebben dat ook door, dus erg lang zullen ze er niet meer hangen. De eerste druiventrosjes zijn ook al weer gesignaleerd. Laat maar komen die zomer!

2 bestellingen: Jan Postma, 'Wolf naar Ameland', knipsel Thera Westerman.

18 juni 2012

Om een uur of negen vanochtend keek ik op school in mijn agenda: 18 juni. Shit .... onze trouwdag, niet aan gedacht vanmorgen. Op weg naar huis heb ik bij Snip een aardbeientaart gehaald.

De toetsweek begon vandaag. Ik sprak met Marloes af dat ik op maandag en donderdag ook de brugklassen naloop of alle leerlingen er zijn. Op dinsdag en woensdag doet zij dan het eerste uur mijn tweede klassen erbij: Twee ochtenden iets harder lopen en twee ochtenden iets langer in bed blijven liggen (dat zal voor haar wel niet gelden, met twee jonge kinderen).
Het aantal afwezigen viel reuze mee. Volgens Marloes is dat altijd in het vierde cluster. In de eerste drie clusters kunnen ze gemiste toetsen op een lesdag inhalen. In dit vierde cluster moeten ze er volgende week donderdag om 8.00 uur speciaal voor terugkomen. Daar heeft ze een punt, denk ik.

Vanmiddag deed ik mijn derde computerexamen: Windows XP. Dat is wel een beetje achterhaald (ik werk er in ieder geval niet meer mee), maar veel principes zijn wel hetzelfde gebleven. Gisteren keek ik in het lesboek de samenvattingen door: dat zou genoeg moeten zijn. Dat was het ook. Je mocht er drie kwartier over doen. Ik was binnen één kwartier klaar en had 88% van de 35 vragen goed.
Nu nog één van de vier examens. Ik heb me opgegeven voor Excel, maar dat ga ik toch maar niet doen. Ik heb het lesboek bekeken, zelfs een paar hoofdstukken bestudeerd, maar ik word gek van al die cijfertjes. Ik ben van de letters, niet van de cijfers. In plaats daarvan zou ik Access of PowerPoint kunnen doen. Veel collega's gaan voor PowerPoint, maar ik voel meer voor Access. Vroeger werkte ik daar wel mee en ik zou dat wel weer willen doen. Adressen, gedichten per onderwerp, ik zie wel wat gebruiksmogelijkheden.

Ik blader nu vrijwel elke dag een dichtbundel uit de doos van Bubb van vorige week door (en zet hem daarna te koop). Vandaag is dat 'Fluitekruid' van Jan Visser. Een bundel natuurlyriek uit 1944. Een enkel gedicht is wel aardig om te lezen, maar het geheel is een beetje veel van het goede. De halmen lispelen, de vinkjes slaan in de lommer, de wind fluistert in het oeverriet, vroege vlinders ontwaken, gaaien krijschen in de struiken, meesjes duikelen naar beneê, de ribes praalt met purp'ren trossen, en daar doorruischt de wind het wuivend riet alweer. Dat gaat maar door. En door.
Drie gedichten kan ik vermelden in de reisgids: 'In Thijsse's hof' bij Bloemendaal, 'Overtocht' bij Stavoren (gemeente Súdwest-Fryslân is dat sinds vorig jaar) en 'Kort bezoek aan den Haarlemmerhout' bij Haarlem.
Een strofe uit het titelgedicht doet me aan een kamp met groep acht van 'De Grift' denken, waar Taeke de leerlingen fluitjes van fluitekruid leerde maken:

Uit uw gegroefden stengel
Snijdt handig zich een bengel
Een levend instrument.
En nimmer zingt hij zoeter
Dan op uw groenen toeter
Zijn liedje zonder end.

Het is natuurlijk wel dichterlijk, maar in 'Snijdt handig zich een bengel' vind ik de woorden toch in een onnatuurlijke volgorde staan. Rijmdwang en daar heeft Jan Visser wel vaker last van. Het lelijkste voorbeeld uit de bundel staat in 'Lentelied' op blz. 10:

Als sterren aan het firmament
De hemelsblauwe scilla's gloeien.
En gulden dotters open bloeien,
De harten naar de zon gewend.

Daarmee heeft Jan als dichter voor mij afgedaan. De bundel staat bij Raban te koop voor € 5,00. Echt reclame heb ik er nu natuurlijk niet voor gemaakt.

2 bestellingen: 3 x J.C. Bloem, knipsels W.F. Hermans.

19 juni 2012

De plaatselijke PvdA pakt deze week in de plaatselijke kranten/krantjes uit met een bericht met als kop: 'Nieuwe leden fractie PvdA Veenendaal'. Het blijkt te gaan om twee schaduwraadsleden, maar ook in de rest van het bericht heet het 'leden': 'De fractie van de PvdA is zeer verheugd met deze uitbreiding en zal samen met deze twee nieuwe leden ....'.
Ik verbaas me daarover, want ruim een jaar geleden werden er mensen uit de fractie gezet, waarbij de kern van de discussie was of schaduwraadsleden officieel lid van de fractie zijn (en dus mee mogen stemmen). Dat mocht niet en dan is het wel heel vreemd om dit nu zo te communiceren. Ik uitte deze verbazing ook in een mailtje aan voorzitter Ali Groebe. Die reageert met: 'Ik denk dat het een misverstand is en dat het inderdaad niet goed geformuleerd is.' Dat is natuurlijk flauwekul en politieke draaikonterij! In 'Rijnpost', 'Veenendaalse Krant' en 'Gelderlander' stond het bericht met vrijwel letterlijk dezelfde tekst. Men heeft gewoon letterlijk het door Ali Groebe zelf verstuurde persbericht geplaatst. Dan moet je nu niet aankomen met 'misverstand' en 'niet goed geformuleerd'.

Vanavond was er een commissievergadering in het gemeentehuis. Ik moest er voor een ander overleg even wezen. Ik parkeerde onder het gemeentehuis. Toen ik weer naar huis ging moest ik € 0,10 betalen! Waarschijnlijk betaal je tot 20.00 uur en is het daarna gratis. Ik was er een paar minuten voor 20.00 uur.

2 bestellingen: 'Flauw of willig? De effectenbeurs' (AO'tje), 'Op Nieuw Niveau 3 Vmbo-K, basisboek', Piet Calis, 'Onze literatuur tot 1916'.

20 en 21 juni 201

De twintigste was vooral een drukke toetsdag, met ook nog eens een bezoekje aan het politiebureau om namens school een aangifte te doen. In alle stress vergat ik mijn usb-stick uit de computer op mijn bureau te halen. Dat gebeurt me een enkele keer. Meestal ga ik dan terug naar school, maar zelfs daar had ik 's avonds de puf niet meer voor.

Vandaag maakten de leerlingen eindelijk mijn toetsen. Het is prettiger als je toetsen in het begin van de toetsweek zitten, dan kun je het correctiewerk wat meer spreiden, maar ik weet dat de roostermaker dit door het schooljaar heen eerlijk probeert te verdelen. Soms zit je dus een beetje achteraan in het schema.

In de B2-toets zat deze zin (om redekundig te ontleden): Na de laatste toetsweek zijn alle leerlingen van het Rembrandt College, een openbare school in Veenendaal, aan vakantie toe. Een deel van de leerlingen kan het niet laten hier een uitroepteken of woorden als 'Ja' of 'Zeker' bij te schrijven.

Mijn V3-leerlingen kwamen me groepsgewijs even uitlachen. De vorige toets had ik 'zeikerig' nagekeken. Als er stond 'omcirkel het juiste antwoord' had ik een doorgestreept fout antwoord niet goed gerekend. Daarbij had ik - na het bespreken en weer inleveren - tegen ze gezegd dat ze niet handig genoeg zijn. Eén van mijn opdrachten was: 'Zet leestekens in de volgende zinnen.' Ik bedoelde natuurlijk de juiste leestekens op de juiste plaats, maar dat stond er niet. Dus twee komma's op willekeurige plaatsen in die zinnen was goed genoeg om aan de opdracht te voldoen.
Dáár had ik bij het maken van deze toets niet aan gedacht en ik had er dús dezelfde opdracht boven staan. Dat kwamen ze me even inwrijven. Ze hebben er uitroeptekens bij gezet, 'Ha ha' boven geschreven en 'Dit kunt u niet fout rekenen' eronder. Wie kaatst moet de bal verwachten!

Het duurde dit jaar wat langer dan vorige jaren, maar uiteindelijk komen mijn leerlingen toch met foto's met typische opschriften en taalfouten aan. Kim mailde me dit fotootje van een bord van de 'witte' boekwinkel in het centrum van Veenendaal. De woordenboeken zijn in de aanbieding: 2 voor 9,95 per stuk ?!?

Vanmiddag en vanavond heb ik met Suzanne het kleinste slaapkamertje behangen. Glasvezelbehang. Dat werkt redelijk snel, als je de slag eenmaal te pakken hebt. Collega's raadden me aan handschoenen aan te doen; het glas in de vezels kan huidirritatie geven. Toen we koffie gingen drinken deed ik die handschoen uit. Er kletterde een stroompje zweet op de vloer en de huid op mijn hand zag eruit alsof ik een uur of vijf in bad had gezeten. Het is trouwens helemaal zweterig weer. De zomer is begonnen.

22 juni 2012

Een vrij rustige toetsdag. Nog steeds betrekkelijk weinig absenten. Een moeder - van een meisje dat al een paar dagen ziek is - belde me. Ze was verbaasd dat haar dochter de gemiste toetsen volgende week in moet halen. Ik legde haar uit dat we die toetsen van wezenlijk belang vinden. We baseren er de overgang naar de volgende klas immers op. Dus als haar dochter er lichamelijk toe in staat is, moet ze die toetsen toch echt alsnog maken.

Mijn B2-toetsen heb ik zo goed als nagekeken. Van een toets of tien moet ik nog één van de vijf bladzijden. Dat restje heb ik op school laten liggen (maandag maak ik dat af en tik dan gelijk de cijfers in Magister in). De V3-toetsen heb ik wel mee naar huis genomen. Daar probeer ik dit weekend een begin mee te maken.

Vanmiddag is een deel van de collega's aan het bowlen. Dat laat ik aan me voorbijgaan. Met mijn artrosevingers kan ik daar niet aan meedoen en gaan zitten toekijken vind ik ook niks. Om 19.30 gaan die collega's naar het Japanse restaurant aan het Kees Stipplein. Daarbij sluit ik wel aan (en ik heb begrepen dat ik niet de enige ben die dan aansluit). Ik ben wel benieuwd naar dat restaurant. Je mag er voor een vast bedrag vijf keer vijf kleine gangen bestellen. Voor wat je niet opeet betaal je extra. Zo wil men voorkomen dat je maar van alles aan laat rukken. Vrijwel iedereen die ik sprak - nadat hij of zij er gegeten had - was positief over het eten én over die formule. We gaan het zien.

2 bestellingen: Gordon V. Childe, 'De prehistorie der Europese samenleving', Anne Frank, 'Het Achterhuis, dagboekbrieven 12 juni 1942 - 1 augustus 1944'.

23 juni 2012

Vanochtend was de begrafenis van 'oom' Arnold. Zijn laatste jaren waren zwaar: nierdyalise en alle toestanden daaromheen. Hij was er wel klaar mee. De - goed bezochte - dienst was in de aula van de Munnikenhof. Het was de eerste keer dat ik daar het gebruik van het kerkorgel meemaakte. Sionskerk, dus 'zingen op hele noten'. Ik kan die teksten niet meer zingen. Het zou huichelen zijn. De Heer is mijn herder niet, en mijn ziel verlangt niet naar God, maar ik heb respect voor de mensen die uit deze teksten hun troost kunnen putten.
Ik was wel onder de indruk van de preek. Redelijk persoonlijk en vooral goed opgebouwd (ik heb ook preken gehoord, die maar door meanderden en waar nauwelijks tot geen opbouw in viel te ontdekken), waarbij ik me realiseer dat ik er vandaag niet als gelovige naar heb geluisterd, maar als docent Nederlands.

Vanaf vandaag wonen we hier een paar weken met zijn zessen onder één dak. Suzanne, Gijs, Tygo en Dylano zijn uit hun 'oude' huis en het 'nieuwe' is nog niet klaar voor bewoning.

4 bestellingen: Titel: Drs. P., 'Beknopte Bijzondere Natuurkunde Van Den Gezonden Mensch', J.M.A. Biesheuvel, 'Storm op zee. Zeeverhalen', W.W. Reys, 'Waarom Waddenwisseling? (Over de mogelijkheid van annexatie van het Duitse eiland Borkum, alsmede over enkele interne annexaties)', knipsels Patricia de Martelaere.

24 juni 2012

In mijn 'Uitverkoopbak' bij Boekwinkeltjes staan nu 1800 AO'tjes. Dat is (afgaand op het aantal laden in die kast) een kleine zeventig procent van wat ik heb staan. Het zullen er in totaal dan zo'n 2600 zijn. En de meeste ervan heb ik twee of drie keer! Veel ervan staat voor € 1,00 per stuk, maar bij pakweg de oudste zevenhonderd heb ik eerst gekeken of ze meer aangeboden werden en zo ja, wat er dan voor gevraagd wordt. Dat is maar goed ook, want gisteren verkocht ik er één uit 1946 voor € 8,00.
In vrijwel elk verloren moment tik ik een tiental van die boekjes in. Vandaag viel me iets aparts op. Een onevenredig groot deel van die boekjes wordt aangeboden in Veenendaal! Bij dit boekje valt het helemaal op:

Hoewel Boekwinkeltjes de manier van omschrijving voorschrijft, blijkt dat bij zulke boekjes nog heel verschillend uit te pakken. Die 'Atsee' zit in Dokkum. Bestel daar nooit iets, want ze zijn met alle boeken veel te duur! Verder bieden alleen Daan, Ed en ik dat boekje aan en wij zitten alledrie in Veenendaal. Toeval? Werden die AO'tjes vooral in deze regio verkocht (Waarschijnlijk niet, want het grootste deel van mijn AO'tjes haalde ik ooit in Eindhoven op). Was het een Bible-belt-serie?

De vogels hebben de kersenboom leeg. De pitten liggen - afgekloven - op het gras.

Ook de toetsen van V3 zijn zo goed als nagekeken. Luuk heeft zijn 'moeilijke woorden' niet goed geleerd. Hij maakt er een eigen omschrijving van, die soms in de buurt van het juiste antwoord komt, maar soms ook helemaal niet. Hij durft er ook een grapje tegenaan te gooien. Bij 'dogma' geeft hij als betekenis 'de moeder van een hond'.
Bij de uitleg van dogma mag ik er graag dit palindroom tegenaan gooien: Dogma: I am God.

Daan geeft als betekenis van 'animist': 'iemand die van animaties houdt'. Het is fout en dat kost natuurlijk punten, maar ik beloon dergelijk creatief taalgebruik wél met 0,1 bonuspunt. Dat weten mijn leerlingen en daar hopen ze met zulke antwoorden natuurlijk ook op. Het opschrijven van complete moppen heeft geen zin. Het moet wel een creatief omgaan met vraag en antwoord zijn.

Een nieuwe Veense schrijver: Pim Molemaker.

2 bestellingen: John Ravenswood (= J. Slauerhoff), 'Oost-Azië', H.M. van Randwijk, 'Een zoon begraaft zijn vader', H.M. van Randwijk, 'Burgers in nood'.

25 juni 2012

Vanochtend hadden mijn derde klassen nog één toets. Die was om kwart voor negen. Vorige week waren al hun toetsen om half elf. Dan kun je er op wachten dat er vandaag ook een paar om half elf pas op komen dagen. Ik had ze toen al opgebeld en gezegd dat ze zich bij mij moesten melden. Dan konden ze hun toets alsnog maken. Dat scheelt weer op het inhaalmoment en bovendien hadden ze hem nu immers geleerd.

Op het koffieapparaat in de personeelskamer zat vandaag een briefje: 'Melk defect'. 'Dat lijkt me sterk', zei ik tegen een collega. 'Heb je daar ook al verstand van', was zijn reactie'. Mijn vermoeden was dat het mechanisme dat de melk toevoegt aan de koffie defect was, maar dat er met de melk zelf niets aan de hand was.

Vanochtend en vanmiddag was er een dansdag(deel) voor de tweede klassen. Vijf gastdocenten lieten in een warming-up hun eigen stijl zien (streetdance, Bollywood, salsa e.d.), waarna de kinderen zelf voor een gastdocent (en dus een dansstijl) mochten kiezen. Ze kregen een workshop van pakweg anderhalf uur, waarna ze in de gymzaal elkaar de ingestudeerde dansen lieten zien. Bij de warming-up waren ze nog wat voorzichtig en keken ze de kat uit de boom. Bij de presentatie gingen ze er allemaal voor.

Even na vier uur ging ik met Suzanne en Tygo naar het Berghuis in Amerongen. Zo op het eind van de middag, op een niet al te mooie dag, ben je daar in je eentje. Tygo kon zo heerlijk een half uurtje van speeltoestel naar speeltoestel rennen. Hij leefde zich helemaal uit en is verbazend handig voor zijn drie jaren. Motorisch zit het wel goed met hem.

Na een half uurtje reden we weer naar huis. Ik vrees dat we binnen 'geturfd' zijn. Weer iemand op de klimtoestellen die naderhand geen consumptie komt nuttigen. Maar we komen binnenkort wel een keer terug en dan eten we er een pannenkoek.

1 bestelling: Muriel Spark, 'Memento mori'.

26 juni 2012

Deze hele week krijg ik leerlingen in mijn kantoor die (meer dan twee) toetsen moeten inhalen. Als ik zin in koffie heb, vraag ik of zo'n leerling misschien thee wil. Daar reageren ze over het algemeen heel verbaasd op. Maar het nieuwtje is eraf. Jayne zet vanochtend haar tas op mijn tafel, haalt er een pak koekjes uit en zegt: 'Meneer ik zorg voor de koekjes, doet u de thee?'

Een H3-meisje kwam mijn kantoor binnen met een cadeautje: een tien ijsbollen-bon van Tamminga. Ik heb dit jaar een keer of wat haar cijfers met haar bekeken en haar moed in gesproken. Dat is mijn werk, maar het is natuurlijk leuk als ze je daarvoor komen bedanken. Het was wat ontactisch van mij dat ik haar daarna aan het huilen maakte. Ze staat een vier voor wiskunde. Dat kan met de laatste toets nog een vijf worden. Ze wil een profiel met wiskunde-A gaan doen en dan mag ze geen vier voor wiskunde hebben (zelfs niet als het haar enige onvoldoende is). Ik vroeg haar of ze ook en plan-B had. Wat nu als het een vier blijft en de mentor belt na de rapportvergadering met de mededeling: 'Je mag naar de vierde, maar alleen met een ander profiel'. Kies je dan voor dat andere profiel, of wil je dan het jaar overdoen om later toch dit profiel te kunnen kiezen? Ze reageerde met tranen. Dat was natuurlijk niet mijn bedoeling, zeker niet nu ik net een cadeautje van haar had gekregen. Toch meen ik het wel. En haar moeder stond in mijn deuropening mee te kijken en te luisteren. Dus ik hoop tóch dat het deze week thuis over dat plan-B hebben.

27 juni 2012

Het zijn drukke tijden: Suzanne met haar gezin bij ons in huis, klussen in hun nieuwe huis (momenteel vooral behangen), en daarbij zijn het de laatste weken op school, die zijn ook altijd druk en zitten vol onverwachte zaken. Af en toe vind ik de tijd niet om hier te schrijven (of heb nog net tijd, maar geen puf meer).

Vanochtend ging ik - al is het een Bapo-dag - ook nog even naar school. Daar riep ik wel commentaar op in mijn behangers- en kluskleren. Morgenochtend om 8.00 kunnen leerlingen gemiste toetsen inhalen. Eén dyslectische leerling moet Nederlands en economie met claroread op de computer doen, maar die toetsen stonden nog niet op een usb-stick. Dat zou betekenen dat ik er al voor half acht moet zijn morgen, of dat de leerling in de stress schiet omdat haar toetsen nog niet klaar staan. Dan kan ik het beter nu even op mijn gemak doen.

Volgend jaar werk in met mijn tweede klassen met 'Op Niveau', een vernieuwde versie van de methode waar we al langer mee werken. Bij het doorbladeren lijkt de inhoud me niet wezenlijk veranderd (ik herken sommige opdrachten letterlijk). De lay-out is wel echt anders. De opdrachten lijken me overzichtelijker en meer op één bladzijde te staan (leerlingen vergaten nog wel eens opdrachten, omdat er nog wat op de volgende bladzijde stonden). Ik vraag me wel af of de lettertjes voor dyslecten niet erg klein zijn.

Met de post kwamen ook twee dozen met een fors aantal jaargangen (zo'n honderddertig nummers) van 'De Tweede Ronde'. Het literaire tijdschrift met - zonder twijfel - de meeste aandacht voor light verse. Kees Sip, Ivo de Wijs, Hans Dorrestijn, Willem Wilmink, Driek van Wissen (en wie al niet mee) publiceerden erin. Ze stonden Henk in de weg en ik neem ze graag van hem over. Dit wordt een lange-termijn-project: ik ga ze rustig één voor één doornemen en elk nummer pas te koop zetten als ik het zelf gelezen heb.

In het lentenummer van 1987 stuit ik op dit vers van Hans Dorrestijn. Voorlezen in de klas zit er niet in, maar u kan ik het wel laten lezen:

Je hebt een hart van goud
Dat zeg ik tot mijn laatste snik,
maar ook een kut van beukehout
Dus als ik wel eens met je krik
(omdat ik zo van neuken houd)
haal ik de splinters uit mijn pik.

Aan mijn leerlingen zou ik nu op zijn minst naar het rijmschema vragen. ........ ababab, gekruist rijm .... heel goed. Het aantal regels? Een sextet (geeft meteen ook het onderwerp aan). En beeldspraak? Die mevrouw zal toch niet letterlijk ........ ?

1 bestelling: Ira Alterman, 'Tips voor de huwelijksnacht'.

28 juni 2012

Mariët Meester in Veenhuizen Een kijkje in de keuken van een schrijfster - Aflevering 27     Sarien Visser

Op dit moment houden Mariët Meester en haar man Jaap de Ruig vakantie. Want als er binnen vijf maanden twee succesvolle boeken van je hand verschijnen, dan vraagt dat veel van een auteur, zoals: de presentatie van het boek, lezingen over het boek verzorgen, signeersessies, interviews geven aan de schrijvende pers, geïnterviewd worden door de landelijke en regionale media. Een voorbeeld hiervan is het interview op 30 mei, in het programma Ochtend- & Middagcarrousel van RTVAssen, naar aanleiding van het verschijnen van ‘Koloniekak’ op 31 mei. ‘Koloniekak’ is een succesvol boek, want al veertien dagen na het verschijnen, berichtte de uitgever, ‘Stichting Het Drentse Boek’, dat er een tweede druk komt.   Mariët krijgt naar aanleiding van het verschijnen van ‘Koloniekak’ reacties van oud-Veenhuizers uit het gehele land. Bijvoorbeeld de zoon van een predikant, dominee Smids, die van 1946 tot 1951 in Veenhuizen werkte en mij in januari 1951 heeft gedoopt. De zoon is directeur van een muziekcentrum in het midden van het land geweest. Als kind woonde hij aan de Hoofdweg in de woning met het opschrift HUMANITEIT. Toen zijn vader in 1951 afscheid nam, kreeg hij van de hervormde gemeente een fotoalbum met foto’s van Veenhuizen. De familie gaat voor Mariët het album proberen te vinden, want misschien levert het informatie op voor haar nieuwe roman, die zich zal afspelen in het Veenhuizen van rond de Tweede Wereldoorlog. Op Bol.com heeft iemand een zeer positieve recensie over ‘Koloniekak’ geschreven. Wat een geweldig boek. Minder kan ik er niet van zeggen. Ik lees het met veel plezier en kan het bijna niet meer wegleggen. Uitstekende recensies in het Roder Journaal en de landelijke kranten maakten me nieuwsgierig en inderdaad: een grote diversiteit aan beschrijvingen van het leven in de kolonie Veenhuizen in de laatste eeuw. Allerlei mensen komen juist weer van een andere kant voorbij, de drie van Breda, waren eerst politieke gevangenen in Veenhuizen. De woelige jaren zestig en zeventig brachten ook een stroom aan -gogen in Veenhuizen op gang. De gevangenisopstand en hoe die neergeslagen werd, wordt op beeldende wijze en van binnenuit beschreven. Maar ook voor persoonlijk leed en liefde heeft Mariët Meester oog. Zonder de precieze namen te noemen lees je over liefdes die in zo'n kleine gemeenschap ontstaan, maar ook over verschrikkelijke gebeurtenissen, zoals een verdronken kindje schrijft Mariët Meester met respect en veel gevoel voor het tijdsbeeld en het persoonlijke drama. Pluspunten: toegankelijk, inspirerend, verrassend, historiserend, beeldend, persoonlijk, menselijk, moderne geschiedenis, militaire- en gevangeniscultuur. Koloniekak begint met een plattegrond van Veenhuizen, getekend door Jaap de Ruig. Dat lijkt me voor mensen die (nog) niet bekend zijn in Veenhuizen bijzonder prettig om de gebeurtenissen te kunnen situeren.  Op de twee volgende pagina’s is een tijdlijn afgedrukt, vanaf 1818, het jaar waarin de Maatschappij van Weldadigheid werd opgericht, tot heden. Zo worden de gebeurtenissen ook historisch in het juiste perspectief geplaatst.   In het eerste hoofdstuk beschrijft Mariët Meester haar eigen herinneringen aan het gevangenisdorp Veenhuizen, waar ze als baby in 1959 kwam wonen, als oudste kind van het hoofd van de christelijke lagere school ‘School met de Bijbel’. Op 18-jarige leeftijd verhuisde Mariët in 1976 naar Groningen, om daar te gaan studeren. Op de bibliografische pagina van Mariët Meester staat een foto van de woning waarin ze in Veenhuizen woonde. In het tweede hoofdstuk wordt aan de hand van de belevenissen van drie jongens: de kleine Leo van Luijk, de talentvolle Cor van Nieuwenhoven en de lange Jaap Eleveld, die nu alle drie ruim de tachtig jaar zijn gepasseerd, verteld hoe de verpleegden en de inwoners van Veenhuizen van elkaar afhankelijk waren in de periode 1920 tot 1930. In hoofdstuk 3, onder de titel ‘De dienstcape. Een vader in het verzet’, komen ernstige gebeurtenissen tijdens de Tweede Wereldoorlog in Veenhuizen aan de orde, bekeken door het kind Arie Egberts, die een deel van zijn jeugd woonde in dit huis, dat tussen het oude en het nieuwe cellengebouw ‘De Rode Pannen’ staat.       Rechts van de woning is een stukje van de oude ‘Rode Pannen’ te zien. Dit gebouw werd in 1860 gebouwd. De nu 97-jarige Koop Meijer schetst in hoofdstuk 4 hoe hij als boerenknecht in 1942 naar Veenhuizen kwam en zich via meester-knecht opwerkte tot boer van de Wijkmeestershoeve, aan de Generaal van den Boschweg, de belangrijkste boerderij van het Veenhuizer gevangeniswezen. Op zaterdag 14 juni 1952 werd de 7-jarige Jannes Houkes vermoord door een verpleegde, een zedenmisdrijf. Via de verhalen van een van de laatste personen die Jannes nog in leven zag, van de broer van Jannes en van degene die het lichaam van Jannes vond, wordt in hoofdstuk 5 geschetst wat er op die, voor Veenhuizen, dramatische zaterdag is gebeurd. Via een vrouw met een fictieve naam, Emma de Vries, schetst Mariët in hoofdstuk 6 de verboden liefdes die er in Veenhuizen waren tussen gedetineerden en meisjes, maar ook getrouwde vrouwen. Jonge gestichtswachters hadden soms ook last van het verleidelijke gedrag van vrouwelijke gedetineerden, die als politiek delinquent na de Tweede Wereldoorlog tot ‘Veenhuizen’ werden veroordeeld. De heer Mentrop was ongeveer tien jaar de hoofddirecteur van Veenhuizen, een soort burgemeester, maar in dienst van Justitie. Een halfgod, die niet mocht worden tegengesproken en die je altijd en overal persoonlijk welkom moest heten. Zijn jongste zoon Piet heeft in die periode een dagboek bijgehouden. Mariët mocht uit dit 800 pagina’s tellende document putten. Dit leidt in hoofdstuk 7 tot een ontroerend verhaal over een zoon waarmee het op school niet goed ging, die daarom ging spijbelen en meer belangstelling had voor de knappe Veenhuizer meisjes, dan voor de zaken waarmee hij zich als vanzelfsprekend moest bezighouden, volgens zijn ouders. Begin februari 1963 overleed de heer Mentrop plotseling. Ik zat bij meester Meester, de vader van Mariët, in de zesde klas, toen de heer Van Kooten op de deur van het lokaal klopte om dit bericht te vertellen. Heel Veenhuizen was geschokt.  In hoofdstuk 8 komt de grootste gevangenisopstand in Nederland aan de orde, die plaatsvond in de gevangenis Esserheem op donderdagavond 18 mei 1967. Deze gebeurtenis en de vele ontsnappingen in die periode hadden grote gevolgen voor de gestichtswacht.   De opstand vond plaats achter de ramen die nu zijn dichtgemetseld. Deze foto’s heb ik gemaakt vanaf dezelfde plaatsen, waar ik op 18 mei 1967 van 19.45 tot 23.00 uur onophoudelijk heb staan kijken naar tientallen gedetineerden, die alles kort en klein sloegen. Rond 22.00 uur verschenen gehelmde agenten met schilden, die met grote blauwe bussen werden aangevoerd. Vanaf de Meidoornlaan renden ze de dam over, zo de poort binnen en zagen we het flitsen van traangas. De heren Verheij en Nanninga waren twee gevangenisdirecteuren, die door Justitie regelmatig werden overgeplaatst naar andere gevangenissen in het gehele land. Op 25 april 1953 kruist het leven van hun kinderen elkaar op dramatische wijze bij een wijk, een zijkanaal van de Kolonievaart, in de omgeving van de gevangenis Bankenbosch. In hoofdstuk 9 krijgt deze gebeurtenis, na 58 jaar, nog een ontroerend vervolg. De heer Jaap Eleveld, die we ook al in hoofdstuk 2 als kind zijn tegengekomen, vertelt in hoofdstuk 10 samen met mij over gebeurtenissen in en bij het Hospitaalcomplex. Aan de orde komen bijvoorbeeld de ontsnapping van twee gedetineerden op een zonnige zondagavond en op een andere zondagmiddag fietste ik, op ongeveer twaalfjarige leeftijd  met mijn vader naar het cellengebouw ‘De Rode Pannen’ toen hij daar een psychotische gedetineerde moest ‘platspuiten’. Mijn vader nam mij regelmatig mee naar zijn werk. Hij vond dat ik, als ‘justitiekind’, van alles op de hoogte moest zijn. Deze foto heb ik recentelijk gemaakt vanaf dezelfde plaats en in dezelfde richting, als toen ik stond  te kijken naar een gedetineerde die door vier gestichtswachters met geweld naar een cel werd gebracht, om op het fixatiebed, ‘de fiets’ in justitietermen, te worden vastgebonden. Mijn vader stond met zijn rug naar dit tafereel de injectiespuit klaar te maken. Een beeld dat ik sindsdien met me meedraag.

 

3 bestellingen: Emile Zola, 'In het paradijs voor de vrouw', Jan Mens, 'Goud onder golven', Jan Mens, 'Waterland', Kees Stip, 'Au! de rozen bloeien. Sonnetten van bedreigd geluk'.

29 juni 2012

Vanochtend konden de leerlingen de toetsen van de laatste toetsweek komen inzien. Dat betekent ook dat de potentiële zittenblijvers duidelijk worden. Diverse leerlingen zochten mij op om hun totale cijferlijst te bekijken en om te vragen wat die lijst voor ze betekent. Tegen beter weten in hoopten sommigen dat ik zou zeggen dat ze over waren. Het was maar goed dat ik net een nieuwe doos tissues had aangeschaft.

Leerlingen die het in de laatste lesweek te bont maken, laat ik een dag terugkomen in deze week. Daar balen ze van, want hun klasgenoten zijn op zo'n dag vrij. Het is in feite een omgekeerde schorsing. Een nadeel van deze maatregel is dat ik er zelf ook werk aan heb: ze moeten wel van 9.00 tot 15.30 uur aan het werk gehouden worden. Een deel van de dag kunnen ze papier prikken en peuken rapen, maar er mogen ook wel wat andere opdrachten tussen zitten.
Ik liet gisteren zo'n tweedeklasser gedichten van Kees Stip in het Engels vertalen. Dat gooi ik af en toe in de strijd, maar het is een gevaarlijke opdracht. In mijn lessen zie ik het als mijn taak ze te laten zien dat poëzie leuk is, maar dan moet ik poëzie eigenlijk niet als strafwerk gebruiken. Ze maken er bijvoorbeeld dit van:

There was an owl at 's-Gravenhage
That answers knows at all the questions
When people him difficultly enough
'What was was over was was' asked
He became the winner of the quiz
with 'Over was was was was was is'.

1 bestelling: Eugene N. Marais, 'De wonderwereld van de termietenstaat' (niet terug kunnen vinden).

30 juni 2012

Marten Toonder publiceerde ook in 'De Tweede Ronde'. In het winternummer van 1988 stond zijn verhaal 'Alleen maar papier' en op de cover stond een tekening van Toonder van een zeemeermin met behalve een vissenstaart ook een vissengezicht.

Dit nummer van 'De Tweede Ronde' is een themanummer: 'Zeenummer' staat er op de cover. Vandaar natuurlijk die zeemeermin. Marten Toonder haalt in zijn bijdrage herinneringen op aan zijn vader, die als zeeman het grootste deel van het jaar op zee was én aan de catechesatievragen van zijn dominee. De bijbel begint en eindigt met de zee. Genesis 1: 'de geest Gods zweefde over de wateren.' Openbaringen 21: 'en de zee was niet meer.'
Ook in een jeugdherinnering van Toonder herken je zijn geheel eigen 'stem' uit bijvoorbeeld de Bommelverhalen:

De zee is een geheimzinnig element; dat is zeker. Maar vreselijk? Niet voor mijn vader. Voor hem was het omgekeerde waar: De zee was de eigenlijke wereld, en het land was een plaats waar krioelende mensen elkander bedorgen en bevochten, roddelden en kletsten, stinkende fabrieken bouwden en vergiftige afval produceerden. Het deugde er niet, en in zijn hart was hij pas gelukkig, wanneer hij het deinen van zijn schip onder zich voelde en de wijde horizon om zich heen zag. Hij was een zeeman in hart en nieren: een wezen uit een andere wereld.

Een paar weken geleden zat er een groen rupsje op Suzannes broek. We deden het beestje in een potje en Tygo nam hem mee naar huis. Het rupsje bleef eten (kersenboomblaadjes), groeide flink en verpopte zich. Die pop lag al een week of wat in een klein plastic aquarium. Deze week werd de cyclus voltooid. Er zat een vlinder in het aquariumpje. Een nachtvlinder. Een kleurrijke dagvlinder was leuker geweest, maar ook dit donkergekleurde beest hebben we ceremonieel weg laten fladderen.

Vandaag is het aquariumpje alweer bezet. Ik zag ineens jonge goudvisjes in de vijver. We hebben er een stuk of zeven uitgeschept en gaan nu met Tygo bekijken hoe die groeien en oranje kleuren (we hebben nog van die oranje voerkorrels die kleurvorming bevorderen).

3 bestellingen: Olaf J. de Landell, 'De appels bloeien', Gied Jaspers, 'De mijmeringen van Gied Jaspers', F.L. Bastet, 'Manuscript in een roze smoking gevonden', Gerard Reve, 'Tien vrolijke verhalen', Émile Zola, 'Le Rêve'.

Door naar juli 2012