Martin Mons

Profiel

Achternaam: Mons
Roepnaam: Martin
Geboren: 29-03-1906 / 03-09-1892
Te: Rottedam / Herwijnen
Overleden: 17-03-1964 / 21-04-1964
Te: Rotterdam / Den Haag

Pseudoniem(en): Martin Mons was het gezamenlijk pseudoniem van de zussen Hilde (Hildegard Saskia) Paauwe-Monsma en Marga (Margaretha Anna) Wierdels-Monsma.

Foto: Fred Monsma

Voor tweedehands boeken	Ook van Martin Mons
Raban Internet Antiquariaat	Klik hier !

Naar Boven

Werk

Proza

De carnavalsmoord (1951)
Kralen (1952)
Inspecteur Perquin gaat met vacantie (1953)
Moord in de Apollokliniek (1954)
Koffie verkeerd (1954)
En toen gilde de fluitketel... (1955)
Het huis met de poppen (1955)
De zaak Daubanton (1956)
Hier bij ons gebeurt immers nooit iets (1956)
Een meisje verdwijnt (1957)
De vreemde gebeurtenissen op Huguemont (1957)
Het kleine vrouwtje in het grijs (1957)
Het leven eindigt na vijftig (1957)
Frederik Dingemans vraagt bescherming (1958)
Wie vermoordde zijne excellentie (1958)
Dood onder verdachte omstandigheden (1958)
Vier dode visjes (1959)
De verdwenen psychiater (1959)
Moord in Pompeji (1959)
Scarlattiplantsoen 24 (1960)
De verborgen dood (1960)
Maar niemand gelooft mij (1960)
De terugkeer van de verloren zoon (1961)
Perquin maakt fouten! (1961)
Meineed (1961)
Moord in de moskee (1961)
De nerveuze moordenaar (1962)
Mijn zoon Gerrit (1962)
De verdwenen Da Vinci (1962)
Honderd procent zekerheid (1963)
Stuivertje wisselen (1963)
De weegschaal (1964)
Inspecteur Perquin en de moord op Derk Alland (heruitgave van 'Inspecteur Perquin gaat met vakantie') (1980)
Inspecteur Perquin en de carnavalsmoord (heruitgave van 'De carnavalsmoord) (1980)
Inspecteur Perquin en de nerveuze moordenaar (heruitgave van 'De nerveuze moordenaar') (1980)
Inspecteur Perquin en de kralenmoorden (heruitgave van 'Kralen') (1980)
Inspecteur Perquin en de verdwenen psychiater (heruitgave van 'De verdwenen psychiater') (1980)
Moord op Derk Alland (heruitgave van 'Inspecteur Perquin gaat met vacantie') (198?)
Inspecteur Perquin en de dode directeur (heruitgave van 'Vier dode visjes') (1980)
Inspecteur Perquin en het kind van de rekening (heruitgave van 'Stuivertje wisselen') (198?)
Inspecteur Perquin en de moorden zonder motief (heruitgave van 'Het leven eindigt na vijftig) (1981)

Boeken van Margaretha Anna Wierdels-Monsma

Klokke Roeland (1946)
Het lachen van Dionusios (1949)

Vertalingen door Margaretha Anna Wierdels-Monsma

R.C.K. Ensor, De geschiedenis van den oorlog in zakformaat (1946)
Edward Hallett Carr, Het nationalisme in de internationale politiek (1947)

Diversen: (Zonder een schijn van volledigheid)

'Inspecteur Perquin en de kralenmoorden' verscheen in 1988 als Grote letterboek.
Fred M. Monsma werkt aan een biografie van Martin Mons.

Naar Boven

Opmerkingen

Margaretha was geschiedkundige.
Twee van hun broers, Feico en Sybe, leidden een plantage op Sumatra. Margaretha is daar in 1930/1931 een tijd op bezoek geweest.
Een derde broer, Hendrik Louis Karel Monsma, is overleden in concentratiekamp Sachsenhausen Oranienburg.
In hun detective-romans is inspecteur Perquin de hoofdfiguur.
Veel van hun boeken verschenen in de Accoladeserie van uitgeverij Sijthoff.
Bij de dood van Margaretha meldden de dagbladen dat zij actief in het verzet was geweest en dat zij tijdens de Tweede Wereldoorlog in het Oranjehotel (toen een Duitse strafgevangenis) in Scheveningen had gezeten tot haar gezondheid zo slecht werd dat de Duitsers haar lieten gaan.
De zussen woonden van 1937 (Hilde) en 1938 (Marga) tot 1955 aan de Spreeuwenlaan 35.
De zussen woonden van 1955 tot 1964 aan de Thomsonlaam 115 (N.b. ook het adres van de fictieve commissaris Wouter Fabius - de hoofdspeurder - in 'Omwille van de troon' van Tomas Ross, die er zélf - als kind - tot 1955 woonde).
Margaretha en Hildegard werden in hetzelfde (familie)graf begraven op Nieuw Eyk en Duinen in Den Haag.

Naar Boven

Anderen over Martin Mons

De uitgever vermeldt ten onrechte dat hun identiteit pas na hun dood werd onthuld. Ik kende die al veel eerder en correspondeerde met de oudste, altijd vriendelijke en enthousiaste zuster. In de jaren '60 redigeerde ik de Zodiac-Detective-Reeks, waarin misdaadromans met een astrologisch thema verschenen. Ik vroeg ook de medewerking van Martin Mons en de zusters stemden toe. Ze zouden de Weegschaal (Libra) voor hun rekening nemen. Toen ik het ms. kant en klaar kreeg toegestuurd, bleek het over een "echte weegschaal" te gaan. Van astrologie geen spoor. Ze bekenden mij daar niets van af te weten Het was een komisch misverstand, maar ik moest het ms. afwijzen. Het boek, onder de titel De Weegschaal, verscheen alsnog in 1946 bij Sijthoff, als het laatste boek van Martin Mons. (Ab Visser, UN, 14-08-1980)
Men kan de bedoeling hebben 'een streng gehandhaafd pseudoniem' te gebruiken, de kans op onthulling blijft tamelijk groot, ook al kan een schuilnaam lang de echte naam verborgen houden. Dat was het geval met de schrijver van detectives Martin Mons, ooit door Ab Visser uitgeroepen tot de Nederlandse Agatha Christie. Tot aan de begrafenis van Margaretha Anna Wierdels-Monsma, in het voorjaar van 1964, vijf weken na de dood van haar zuster Hildegard Saskia Oaauwe-Monsma, was het niet bekend dat het de beide dames waren die sinds 1951 31 detectives onder de naam Martin Mons hadden gepubliceerd. Hun uitgever Dirk Waasdorp vertelde: 'Als er plotseling bezoek kwam, terwijl Marga nog zat te schrijven, rekte Hilde de ontvangst in de hal tot haar zuster het papier uit de machine had gerukt en met de rest van het manuscript in een la had geveegd.' (Haagse Post, 2 mei 1964). Volgens Wim J. Simons, geciteerd door Rinus Ferdinandusse (Vrij Nederland, 13 september 1980) moest de schuilnaam geheim blijven in verband met een alimentatie-affaire. (Wim Hazeu, Het literair pseudoniemen boek, 1987)
Bij de heruitgaven zijn de teksten veelal opgeschoond wat ook de rust ten goede kwam, maar toch wat charme weghaalde. Opmerkelijk is de toevoeging 'Inspecteur Perquin' aan de titels van de laatste serie, zoals in 'Inspecteur Perquin en de carnavalsmoord'. (Wim van Eyle, De spanningsblog)

Naar Boven

Mijn favoriete citaat

De hele lange morgen had hoofdinspecteur Perquin vruchteloos rondgereden. De hemel was bleekblauw met witte schapewolkjes, de zon verguldde het uitgestrekte watervlak van de plassen, waarover hier en daar witte zeilen scheerden. De lucht was mousserend als champagne en had de eigenaardige, een beetje bittere geur die aan noten doet denken en zo kenmerkend is voor de herfst. (Martin Mons, Inspecteur Perquin en de nerveuze moordenaar, blz. 58)

Naar Boven