1 oktober 2008
In de grote pauze kwam er een allochtone jongen naar me toe: 'Meneer, in de aula is een meisje, die slaat mijn broertje op de grond!' Ik was positief verrast. Niet omdat er geslagen werd, maar omdat deze jongen geen eigen rechter ging spelen, maar mij erbij haalde. 'Wie is dat meisje?' Ik liep achter hem aan. Hij wees haar aan en ik vroeg haar waarom ze het broertje van die jongen geslagen had. Ik bleek hem verkeerd verstaan te hebben. Ze had ervoor gezorgd dat niet zijn broertje, maar zijn broodje op de grond viel! Een ander meisje hield zijn arm vast en toen had zij geslagen en viel dat broodje op de grond. Het broodje kaassoufflé lag als stille getuige inderdaad op de grond voor een snoepautomaat. 'Dan ga jij dat andere meisje maar zoeken en kopen jullie samen een nieuwe broodje voor hem,' besliste ik. Ik heb er niets meer van gehoord.
 |
Tijdens 'Nederland leest' (17 oktober - 14 november) staat dit
keer het boek 'Twee vrouwen' van Harry Mulisch centraal. Ik zal
het boek maar eens gaan herlezen, want de actie begint binnenkort.
Op 16 oktober draaien de bibliotheken uit Ede en Veenendaal samen
de film 'Twice a woman' van George Sluizer in Cultura. Dan begint
ook het uitdelen van de gratis boeken. Op 19 november is er een
discussie-avond in de Veense bibliotheek. Ik ben weer één
van de vier discussieleiders. We zullen het deze keer zonder
André van Dijk moeten doen. Ook de scholen worden weer uitgenodigd om mee te doen. Er is zelfs gezorgd voor een speciale leesgids met lesideeën. Die zijn overigens ook heel bruikbaar voor de discussie-avond. |
 |
2 oktober 2008
Toeval bestaat niet, maar ook in V3b vraagt een leerling bij het woord 'amanuensis' of het een ziekte is!
Het part-time werken in het onderwijs is zo gewoon geworden dat mensen er automatisch vanuit gaan dat iedereen part-time werkt. Deze week vroeg een (part-time werkende) collega aan mij op welke dag ik niet aanwezig ben. Op zaterdag en zondag niet (en nu slik een toevoeging als 'blonde doos' maar in).
Door de post afgegeven boeken, die je niet zelf hebt besteld: dat blijft toch bijna het leukste dat je kan overkomen. Vandaag ligt plotseling de 'Kees Stip Verscheurkalender 2009 met . de beste !!!' op tafel. Alweer de derde Verscheurkalender en weer weet Liverse verrassende en (mij) onbekende dierenversjes op te duikelen. Een leesfeest! Dank je wel Henk van uitgeverij Liverse. Een voorbeeldje van 1 januari:
Kiezen uit 365 gedichten is bijna niet te doen. Daarom na 1 januari maar direct 31 december:
Al surfend kwam ik op het blog van Patty Scholten. Zij heeft daar o.a. een artikel over Kees Stip staan. Onder het artikel schrijft ze: 'Dit artikel over Kees Stip schreef ik voor het Jaarboek van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde 2006-2007. Het heet daar een Levensbericht, maar het is dus eigenlijk een In Memoriam.' En bij de noten: 'Alle citaten uit het werk van Kees Stip zijn overgenomen met toestemming van Henk Verweerd van Uitgeverij Liverse. Diverse anekdotes zijn overgenomen van de website over Kees Stip door Mats Beek.'
Over Kees Stip schreef ik deze week een mini-biografietje. Dat moest voor het nu bijna definitieve voorstel voor de straatnaamgeving van het Kees Stipplein. De naam is al vrijwel ingeburgerd, maar officieel nog steeds niet vastgesteld. Dat gebeurt volgens afspraak zodra er op de bewuste plek gebouwd gaat worden. Het biografietje:
Kees Stip (1913-2001). Op Nieuweweg 85 (nu 66) in (Gelders) Veenendaal geboren dichter. Stip debuteerde in 1943 met de parodie 'Dieuwertje Diekema', maar werd vooral bekend met zijn onder het pseudoniem Trijntje Fop geschreven dierenversjes. Ze verschenen van 1952 tot 1983 in diverse dag- en weekbladen. Op verzoek van de Oranjevereniging schreef Kees Stip een 'Veens Volkslied'. Hij was verder van 1951 tot 1979 redactielid van het Polygoon-journaal.
3 oktober 2008
Een collega miste vanochtend zijn hele derde klas. Brave kinderen, dus die hebben niet afgesproken gezamenlijk te spijbelen. Ze bleken van de muziekschool te komen. Daar worden de dramalessen gegeven en die collega had ze aan de late kant laten gaan. Ze hadden zelfs hard gefietst (en deze leerlingen geloof ik). Toen de collega liet blijken dat hij er toch niet blij mee was, zei één van de wijsneuzen: 'Meneer, wat maakt u zich druk, u wordt toch per uur betaald.' De collega kon er niet om lachen.
Ik wil dat de leerlingen in klas twee hun spreekbeurt beginnen met een inleiding, waarin ze ook vertellen waarom ze juist dit onderwerp hebben gekozen. Vandaag werd dat: 'Wij houden onze spreekbeurt over aboriginals, want, ja, je moet je spreekbeurt toch ergens over houden.' Het is geen ijzersterke argumentatie.
Harry Mulisch heeft me nooit zo kunnen bekoren. 'De ontdekking van de hemel' heb ik half uitgelezen aan de kant gelegd. Een beetje te bombastisch en wel erg 'gemaakt'. Ik was dan ook licht sceptisch over de keuze van 'Twee vrouwen' voor Nederland leest 2008. Het blijkt weer dat je bij herlezing (jaren later) van een boek soms toch je mening moet herzien. Het boek is niet veranderd, maar jij als lezer wel. Op de eerste bladzijden werd ik al gegrepen door fraai gekozen beelden. Al meteen in de tweede alinea van het boek:
 |
Een prachtig beeld, die parachute. Je ziet het voor je én je voelt de vermoeidheid over je heen vallen. Ook de beschrijving daarna van bejaarden in het park (Jardin du Roi Albert I) in Nice is uiterst beeldend. Dat park speelt ook verderop in het boek nog een belangrijke rol. In september van dit jaar onthulde Mulsich in dat park een plaquette waarop staat: 'Jardin HARRY MULISCH, écrivain néerlandais, auteur du roman Deux Femmes, livre choisi pour la campagne Nederland Leest 2008 (la Hollande Bouquine).' |
Nog een fraaie alinea op bladzijde 21:
De post brengt vandaag catalogus 44 van Antiquariaat Fokas Holthuis. Ze bieden de W.F. Hermansverzameling van Arie Oexman te koop aan en doen dat in een wel heel mooi uitgevoerde catalogus. 282 goed omschreven items (op zichzelf al een plezier om te lezen), foto's van items op vrijwel iedere bladzijde en ook nog eens een voorwoord van Arnon Grunberg (tekst van een rede uit 2007). Zo'n catalogus zelf is al een gewild object voor verzamelaars. Hulde aan Paul Snijders en Nick ter Wal. Op de cover staat de door Sylvia Willink in 1981 gemaakte koperen kop van Hermans. Deze kop is ook het laatste item uit de catalogus. Hij moet € 8500,00 kosten. Er zijn er meer van gemaakt destijds, dezelfde kop staat ook in het Letterkundig Museum. De hele catalogus staat ook - maar zonder de foto's en het voorwoord - op de internetsite van Fokas Holthuis.
|
BRONZEN BEELD 282 (HERMANS, W.F.). WILLINK-QUIËL, Sylvia Bronzen beeld van Willem Frederik Hermans. Kop in brons gegoten, op houten sokkel met naamplaatje. Achterop in het brons gesigneerd 'Syl W Q 81'. 40 cm hoog inclusief sokkel, 29,5 cm zonder sokkel. 1981. Van deze kop zijn zes exemplaren vervaardigd. € 8500 * Zeer levensecht, indrukwekkend beeld, door Sylvia Willink gemaakt in twee of drie sessies aan de Avenue Niel in Parijs. Midden 1981 keurde Hermans zijn gelijkenis goed ('als twee druppels water!'). Sindsdien nam het beeld, zoals Freddy de Vree duidelijk maakt, steeds een prominente plaats in huize Hermans in. Het is dan ook een fantastisch portret |
De slaapkamer van Martijn is één keer geschilderd. Suzanne heeft ook geholpen. Ik heb aan het eind van de middag de randjes gedaan.
4 oktober 2008
Vanochtend bij Martijn de randjes in de slaapkamer nogmaals geverfd. Daarna zijn we begonnen aan de woonkamer. Martijn had voor de muur die we schilderden een stuk plastic neergelegd, maar we hebben extra plastic gekocht om toch de vloer in zijn geheel af te kunnen dekken. Vanmiddag moest Martijn tennissen en ben ik thuis weer aan het plintjes verven gegaan. Wat dat betreft zal ik blij zijn als we een week of twee verder zijn.
Vorig jaar rond deze tijd maakte ik een bladzijde over Maarten Maartens op Schrijversinfo. Veel was er over hem op internet nog niet te vinden. Vandaag kreeg ik een mailtje van Rob van de Steenoven. Hij maakte met Jan Zier een (prachtig opgezette) website over Maarten Maartens met veel informatie en veel illustraties. Op die site ook een link naar Schrijversinfo en uiteraard vraagt hij of ik ook de andere kant op een link wil plaatsen.
Ik heb een proefabonnement op de Trouw genomen. Vier weken voor zes euro en geen automatische verlenging daarna. Daar kan ik me geen buil aan vallen. De eerste week viel me niet mee. De krant biedt in ieder geval niets waarvoor ik de Volkskrant in zou willen ruilen. De literaire bijlage van vandaag is wel de moeite waard, maar ook niet beter dan die van de Volkskrant of de NRC. Als ik die wil hebben, kan ik af en toe op zaterdag de Trouw wel los kopen. Ik overweeg ook serieus om mijn abonnement op de Gelderlander op te zeggen. Ik heb hem aangehouden omdat het voor Martijn handig was de plaatselijke politiek op die manier ook bij te houden, maar de Gelderlander is geen schim meer van wat het Gelders Dagblad of daarvoor De Vallei was. Nauwelijks iets over Veenendaal en geen journalist meer die weet waar hij of zij het over heeft en die enig plaatselijk historisch besef heeft. Ach, zat Hanno er nog maar.
2 bestellingen: Klaus Held, 'Trefpunt Plato', Willem Brakman, 'De blauw-zilveren koning'.
5 oktober 2008
Vandaag weer muren verven in de kamer van Martijn. Gepruts langs randjes en achter de verwarming, maar het vordert. De kamer is klaar, op het onderste randje van de langste muur na. Daarna moet de hal nog.
 |
 |
 |
 |
|
en verven maar |
|
|
nu nog andere vloerbedekking |
Een nabrander n.a.v. het feestje bij Ali vorige week. Frits vertelde me dat er op het gemeentehuis weinig begrip was voor het standpunt van de PvdA tijdens de 'zwembadaffaire'. We zijn collegepartij, maar werden door het college als het meest kritisch ervaren. Frits heeft dat proberen uit te leggen door te wijzen op de mening van de leden tijdens de ledenvergadering en om dat kracht bij te zetten heeft hij twee passages uit mijn weblog uitgeprint en aan zijn gesprekspartners laten lezen. Dat kan maar zo betekenen dat men mij op het gemeentehuis nu ziet als motortje achter het standpunt van de PvdA-fractie. Dat lijkt me te veel 'eer'.
2 bestellingen: Juinensche Courant, maart 1983, Bertus Aafjes, 'De koelte van een pauweveer'.
6 oktober 2008
Hoofdpijn vannacht. Ook vanochtend nog. Ik ben niet naar school gegaan. Daar baal ik wel van. Ik ben 'gewoon' doodmoe van al het klussen. Mensen zeggen me ook dat ik er moe uitzie. Maar daar zou school niet de dupe van moeten worden. Margret belde vanmiddag. Zij heeft de vergadering van de projectgroep tweede klassen overgenomen.
Een telefoontje uit Nijmegen vanmiddag. Iemand die op Schrijversinfo was terechtgekomen en enthousiast was over de verzameling citaten. Hij bezit zelf zevenendertig meter (!!) boeken met citaten, spreuken en aforismen. Zijn hoofdvraag was of ik zijn verzameling wilde gebruiken om mijn site uit te breiden. 'U klinkt niet enthousiast,' stelde hij vast. Dat kwam gedeeltelijk doordat ik me niet echt lekker voel, maar ook omdat dat niet de opzet van mijn citatensite is. Het zijn nadrukkelijk citaten uit boeken die ik zelf gelezen heb en die ik al lezend heb genoteerd. Het is dus ook geen doelstelling om er snel veel citaten aan toe te voegen. Dat is namelijk niet zo moeilijk, citatenbundels overschrijven kan iedereen (en het gebeurt ook veel).
3 bestellingen: knipsels Louis Lehmann en Apie Prins, F. de Sinclair, 'Zes om een', nummer Heemschut.
7 oktober 2008
Vanmorgen fietsten Lidy en ik samen naar ons werk. De Oranjeschool ligt op een steenworp afstand van het Rembrandt College.
Een collega Nederlands zit nog wel een week of wat ziek thuis. Ik ga proberen haar twee tweede klassen mee te trekken naar de CT-week. Om te beginnen door het boekverslag en de spreekbeurten met ze te regelen. B2e was zeer coöperatief. Ik vertelde ze dat ik alle spreekbeurten achter elkaar wilde doen op een dag dat ze normaal gesproken om één uur uit zijn. Dat zal dan pakweg van één uur tot even na drieën duren. Ze vonden het prima, nog geen begin van commentaar.
Vanmiddag was er een cursus 'It's learning'. Een ELO (elektronische leeromgeving). Het lijkt heel veel mogelijkheden te bieden, ook in de dagelijkse lespraktijk. Het geven van opdrachten, maar ook het elektronisch laten inleveren van opdrachten als boekverslagen e.d.. Er staat exact genoteerd hoe laat het is ingeleverd (en of dat dus op tijd was) en smoesjes als 'de printerinkt was op' zijn niet meer van toepassing (hooguit nog: bij ons thuis lag het hele internet eruit). Het levert uiteraard wel wat extra werk op, maar het maakt ook een hoop administratie (bijvoorbeeld dat inleveren van werkstukken) overbodig.
Tirade 330 (september/oktober 1990) was voor een groot deel aan Hans Faverey geweid. Vierentwintig dichters brengen er een hommage aan Hans Faverey en Tomas Lieske schrijft in zijn poëziekroniek over Faverey, met een prachrige eerste alinea:
Lezers die er iets als een poëtisch geweten op na houden, zullen dit na ieder contact met de gedichten van Faverey gaan onderzoeken. Zo verheven, zo op het zuivere, zo op de pure schoonheid durven afgaan, zo ver verwijderd van modieuze grillen, dichtersgekrakeel, zo exact volgen van de eigen stem, zo ver de teksten losrukken van welke boodschap dan ook. Juist door te schrijven vanuit die hoge dichterlijke positie, met letterlijk de grootste vanzelfsprekendheid, dringt Faverey meer dan andere dichters, de vraag aan ons op wat poëzie nu eigenlijk is.
Bij Martijn ligt de vloerbedekking in de slaapkamer en de hal is voor driekwart geschilderd.
8 oktober 2008
Ik ben de laatste dagen zo met verven bezig dat er een soort amateursdeformatie ontstaat. Terwijl ik op school met Margret sta te praten, zie ik op het kozijn van de deur van mijn kantoortje twee haren van een kwast in de verf zitten!
Een spreekbeurt over braille in V2a. De meiden hebben er een hoop werk van gemaakt, compleet met powerpointpresentatie. Aan het eind delen ze aan alle klasgenoten een kaartje met een brailletekst uit. Het blijken de namen van alle leerlingen te zijn. Het kost wat uitwisseling, maar na een minuut of acht heeft iedereen het kaartje met zijn eigen naam. Een originele en leuke afsluiting van zo'n spreekbeurt!
We zijn bij Martijn begonnen aan het op maat en in verstek zagen van de plintjes. Wat een gepriegel.
Een uitnodiging voor de griepprik. Woensdag 22 oktober tussen 14.00 en 14.45 uur (het gaat in alfabetische volgorde).
Met Wim wat heen en weer gemaild over de Hoge Veluwe. Ik krijg accuut zin om daar weer eens heen te gaan. Het is volgende week herfstvakantie. Ik wil er minstens één dag op uit (de andere dagen worden gegarandeerd gevuld met klussen). Schrijversgraven of Hoge Veluwe?
1 bestelling: knipsels Ton van Reen.
9 oktober 2008
Lisa uit Havo-3 was eerder deze week door een collega de klas uitgestuurd. Dat is haar nooit eerder gebeurd. Ze meldde zich netjes bij mij in de grote pauze, maar ik had de 'gele kaart' (waarop de collega uitlegt wat er aan de hand was) nog niet ontvangen. De dag daarna kwam ze weer netjes opdraven, maar ik had die kaart nog niet. Vanochtend schoot ik die collega in de gang aan: 'Krijg ik van jou nog een gele kaart voor Lisa?' Hij was het vergeten en ging hem gelijk schrijven. Toevallig had Lisa les in een lokaal waar ik net lesgegeven had. Ze vroeg me bij de leswisseling of ik de gele kaart al had. Ja, die had ik en ik zei erbij dat dat kwam, omdat ik er zelf om gevraagd had. Uit de grond van haar hart zei ze: 'Meneer, u bent een matennaaier!'. Ik heb haar uitgelegd dat ze (ten eerste) niet mijn maatje is, dat ze (ten tweede) dat woord in zo'n situatie beter niet kan gebruiken en dat ik (ten derde) gewoon mijn werk doe, zonder aanziens des persoons.
In het vierde uur hielden twee jongens een spreekbeurt over Hip Hop. Graffity was daar een deelonderwerp van. Ze lieten een foto zien van een door één van hen gemaakt graffity-'piece' in een andere stad. Na de spreekbeurt zei ik tegen de klas: 'Ik heb nu een probleem. In de wet staat dat, als ik kennis heb van een strafbaar feit, ik dat onverwijld ter kennis van de politie moet brengen.' Het werd meer dan doodstil in de klas. Ze durfden zelfs bijna niet te ademen. Daarna zei ik ze dat ik het risico wel wilde lopen en dat ik in dit geval mijn mond maar zou houden. Het was een heel oude piece, waarschijnlijk al overgespoten en 'natuurlijk' doet hij zulke dingen al lang niet meer.
Plotseling duikt Kees stip weer op. Ik werd vandaag gebeld door een ambtenaar die over cultuur gaat. Hij had via via begrepen dat ik vorig jaar in de Lampegiet enthousiast plannen naar voren had gebracht voor de aankleding van het Kees Stipplein. Er wordt nu nagedacht over een breder opgezette culturele aankleding van Veenendaal (muurgedichten als in Leiden?) en de vraag is of ik daarin mee wil denken. Daar hoef ik geen nachtje over te slapen: Graag! Voor volgende week heb ik een afspraak met hem gemaakt om daar eens rustig over door te praten.
1 bestelling: knipsels Toon Tellegen.
10 oktober 2008
De lessen begonnen vandaag pas om half tien, omdat er gisterenavond een - redelijk soepel verlopen - schoolfeest was. Daarna deden we wel alle lessen, maar dan lessen van een half uur i.p.v. drie kwartier. Ik ben daar geen liefhebber van. De leerlingen zijn na een schoolfeest en vlak voor een vakantie toch al druk en de chaos wordt nog vergroot door die verkorte lessen.
Samen met Riet ben ik bij de bibliotheek zes dozen met 'Twee vrouwen' van Harry Mulisch op wezen halen. In het kader van 'Nederland leest' krijgen de leerlingen uit H4 en V4 dit boekje cadeau.
 |
De post bracht Wim Huijsers boek 'Zoek de zonzijde', met als
ondertitel 'Als je je vader verliest'. Wim beschrijft op een
bijzonder liefdevolle manier de laatste weken van zijn vader
en de gedachten en gevoelens die deze - intens beleefde - periode
bij hem oproepen. Ik heb er nu alleen nog in gebladerd, maar
ga het de komende week zeker lezen. In het boek beschrijft hij
hoe wij in Soesterberg over de oprit van Perry liepen en elk
- los van elkaar - een handvol kastanjes opraapten (er lagen
er honderen). Wim omdat zijn vader dat altijd deed, ik omdat
mijn opa dat altijd deed. Op 27 september 2007 schreef ik: Op
het terrein van Aspekt staat een enorme kastanjeboom met daaronder
op de grond werkelijk honderden kastanjes (het is blijkbaar niet
alleen een goed eikeljaar). Ik raapte er een stuk of vijf op
en stopte die in m'n zak. Wim, met wie ik opliep, vertrouwde
me toe dat hij er op de heenweg al een stuk of wat in z'n zak
had gestopt. Mijn opa had altijd kastanjes in z'n zak tegen de
reuma. Wim zijn vader - die deze week overleden is - deed hetzelfde! Op de voorkant van het boek een foto, gemaakt op de Hoge Veluwe. Er sluiten zich weer doorlopend allerlei cirkeltjes. |
Als extra verrassing zat in de envelop de gesigneerde dichtbundel 'Stil gaan de dingen' van G.A. ten Kate (uit 1999). Een voor mij onbekende dichter, die me bij een eerste, vluchtige lezing wel bevalt:
|
het oude verhaal in oude bolligheid maar stil van binnen en voorbij voor je het weet. (Oude piano, blz. 42) |
 |
en warm bij me ligt en vraagt de woorden te lezen die nooit zeggen wat zij aan mij te kennen geeft (Koud in Noordgouwe, blz. 43) |
Nieuw bij uitgeverij Liverse: DRS. P - CD-DVD Luisterboek (3 verhalen + ollekebollekes + live optreden). Ik heb het via de site van Liverse besteld.
Gijs heeft vanavond (met een beetje hulp van Martijn en mij) de Ikea-slaapkamerkast van Martijn in elkaar gezet. Een mooie, stevige kast en de omschrijving van Ikea klopt goed en is duidelijk. Tot zover de positieve berichtgeving. We zijn van pakweg acht uur tot twaalf uur bezig geweest en nu zit (alleen nog maar) de buitenkant van de kast in elkaar. Vooral de schuifdeuren met in elke deur drie glasplaten was een enorm gepruts en gepriegel. Nu moeten de planken nog in de kasten, maar Martijn heeft niet alleen planken, maar ook allerlei uitschuivende elementen bedacht/gekocht. Allemaal handig en praktisch in het gebruik, maar een crime bij het in elkaar zetten.
3 bestellingen: Jac. van Looy, 'Jacob' (dubbele Salamander-pocket 574), Aar v.d. Werfhorst, 'Winterkraaien', knipsel Jan Wolkers.
11 oktober 2008
Herfstvakantie! Het is ook prachtig herfstig weer. Langs de Vondellaan zag ik diverse paddestoelen, o.a. inktzwammen, staan. Het wordt de kunst om de komende week, tussen het klussen, met dozen sjouwen, plinten zagen, afspraken en correctiewerk door, toch ook een beetje van de herfst en de vakantie te genieten.
Martijn heeft vanmiddag bij 'Pak 'n bak' een aanhangwagen gehuurd om de grote zaken te verhuizen. Z'n nieuw gekochte meubels staan bij mijn moeder in de berging. Bij ons staat nog een eettafel, wat stoelen en bedbodems. De rest zit al of kan nog in dozen en hoeft niet persé vandaag. Marco Verloop stond bij de Shell met zijn auto achter ons. Hij groette Martijn en mij met het woord 'mannenbroeders'. Dat lijkt me een woord dat (zonder ironische bedoeling) alleen nog in SGP-kringen gebruikt wordt. Marco is fractievoorzitter, nu Roelof Bisschop gestopt is. Het kost me bij beide 'mannenbroeders' moeite om begrip voor hun (politieke) ideeën op te brengen, maar dat vermindert niet mijn waardering voor beiden als mens.
Suzanne heeft vanochtend een 'pretecho' laten maken. Ze is nu achttien weken ver. Het is onvoorstelbaar hoe goed je alles (hoofd, neus, hartje, maag, ribben, armpjes, beentjes, ruggengraat, geslachtsdelen) kunt zien. Ze heeft er foto's en een DVD van. Als je dit gezien hebt, wordt het wel heel tastbaar en 'echt'.
Jan vierde vanavond zijn verjaardag. Ik ben eerst even bij Saskia langsgeweest. De oogoperatie is goed geslaagd, al had ze wel een eng verhaal over beademing die tijdens de operatie mis is gegaan, waardoor ze nogal wat wondjes in haar mond had. Ze krijgt daar binnenkort uitleg over van de behandelend arts. Op haar nieuwe school bevalt het haar gelukkig goed (al is er overal wel wat).
1 bestelling: Jan van Gent (=Joop van den Broek), 'Maffia, afdeling Amsterdam' en 'Solo voor een Spaanse'.
12 oktober 2008
 |
In de afgelopen week las ik 's avonds op bed 'De weduwnaar' van Kluun. Het leest wel lekker door, maar toch weet ik niet goed wat ik ervan moet vinden. Je moet 'Komt een vrouw bij de dokter' bij gelezen hebben om dit te kunnen volgen en eigenlijk is het ook niet veel meer dan een naschrift bij dat boek. Hij geeft ook zes bladzijden 'Wat eraan voorafging', geen samenvatting, maar een verzameling citaten. In het eerste boek noteerde ik nog enkele mooie vondsten en zinnen, die zitten hier niet meer in. Verder zit het zo vol platte seks dat ik het aan leerlingen niet aan ga raden. Het enige wat ik aan het boek overhoud is een zekere nieuwsgierigheid of Carmen inderdaad op Zorgvlied begraven is in graf C3 19-2. Volgens de wikipediabladzijde over Zorvlied ligt ze er inderdaad, alleen het grafnummer staat er niet bij. Daar staat ook haar echte naam vermeld: Judith van Laer. |
We maakten een wandelingetje door de wijk. Mooie herfstkleuren, veel eikels en betrekkelijk weinig paddestoelen. Een enkele al helemaal leeggelopen inktzwam. In het water aan de Vondellaan stonden wel weer wat lisdodden. Mijn vader noemde ze 'oliepeterolies'. De vrucht is op zichzelf al brandbaar en als je ze in de olie of de benzine doopt werken ze uitstekend als fakkel. Het schijnt geen algemene benaming te zijn, want 'oliepeterolie' geeft op google geen enkele verwijzing. Wikipedia geeft bij 'Grote lisdodde' onder het kopje 'gebruik' nog wel wat verrassende survivaltips:
De gedroogde rijpe bloeiwijze wordt door kinderen wel aangestoken en gebruikt als 'stinksigaar'. De pluis uit de rijpe bloeiwijze is heel handig bij het aanmaken van vuur. De wortelstokken zijn zeer zetmeelrijk en een bron van voedsel. De wortels worden gebakken in een open vuur, waarbij de wortelbast als een soort bescherming dient tegen het vuur. Na tien tot twintig minuten kan men de wortels openscheuren en de zetmeel rijke vezels eruit halen; deze vezels zijn direct eetbaar. Per persoon heeft men 15 tot 20 wortels nodig. In het voorjaar kunnen de jonge knoppen gegeten worden als een soort asperges.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
De laatste plinten zijn geschilderd. Nu ze deze week nog tegen de muur 'slaan'.
De kinderboekenweek is afgelopen en ik ben deze tien dagen niet in een boekwinkel geweest. Te druk met andere dingen. Ik had 'Kwam dat zien, kwam dat zien', poëzie verzameld door Ted van Lieshout willen kopen. Misschien doe ik dat dan deze week toch nog maar.
1 bestelling: J. Presser, De nacht der girondijnen'.
13 oktober 2008
Een mooi Vlaams woord: Canapébenoeming. Het wordt in Vlaanderen gebruikt als iemand promotie maakt door een seksuele relatie met een hogergeplaatste aan te gaan. Wellicht is het overgenomen uit het Frans, waarin promotion canapé gebruikelijk is.
Vandaag met Suzanne en groot deel van de uitbouw achter haar keuken geverfd. Ze gaan er o.a. de wasmachine neerzetten, zodat die straks niet in een kast in de babykamer staat. Het was in ieder geval prima weer om in de buitenlucht te zijn. Al vervend praatten we over van alles en nog wat. Ik vertelde Suzanne o.a. dat we vroeger konijn aten, maar dat we haar en Martijn vertelden dat er kip in dat recept zat. We hebben het diverse keren gegeten. Ze was er met terugwerkende kracht verontwaardigd over.
Een prachtige kop boven de column van Piet Grijs is de Vrij Nederland van 11 oktober: Door de bank genomen.
Gisterenavond las ik in één ruk 'Zoek de zonzijde'
van Wim Huijser uit. Een indrukwekkend boek. Het bestaat uit drie
delen:
1. Een dagboek dat Wim bijhield vanaf de dagen dat zijn vader
op sterven lag en waarin hij die dagen beschrijft, maar ook de
herinneringen die in die dagen bij hem opkomen.
2. Als je je vader verliest ..... . Zesenveertig dingen die met
een mens gebeuren als je vader overlijdt, bijv. ... luister je
intens naar het verhaal van anderen die ouders verliezen. .......
kom je nooit meer echt 'thuis'. .... schuilt ontroering en gemis
in de kleinste dingen.
3. Notities van zijn vader in 'Pap, vertel 's! - omdat je bijzonder
bent.
Wim vertelt over zijn vader, maar geeft daarmee ook zichzelf ontzettend
bloot en stelt zich op die manier kwetsbaar op. Met name de notities
waarin hij aangeeft te worstelen - juist in deze periode - met
het feit dat hij zelf geen kinderen heeft, grepen me bij de keel.
De gedachten in het tweede deel sluiten aan bij het dagboek, maar
zijn algemener en daardoor zeer herkenbaar. Van de zesenveertig
stuks zal iedereen die een ouder verloren heeft er toch minstens
vijfendertig herkennen (pin mij niet op dat aantal vast: iedereen
zal er veel herkennen). Toen ik het boek uit had, kon ik niet
slapen. Herinneringen aan mijn eigen vader drongen zich aan me
op. Om twee uur ben ik zelfs mijn bed weer uit gegaan. Ik heb
een half uurtje beneden gezeten, daarna viel ik wel in slaap.
1 bestelling: Simenon, 'Le pendu de Saint-Pholien'.
14 oktober 2008
Ook in 'Suezkade', de nieuwe roman van Jan Siebelink, mompelen
de leraren 'We mogen weer' als de pauze is afgelopen. In
'Vrij Nederland' zegt Jeroen Vullings daarvan: 'Een versteende
ironische aanduiding van de plicht die lesuur na lesuur vervuld
moet worden, dag in, dag uit'. Zo kun je zo'n opmerking zien,
maar ik geloof niet dat hij altijd zo versteend en ironisch is:
- Niet altijd ironisch: Ík meen het wel serieus. Als ik
een paar uur achter leerlingen die te laat kwamen of de les uit
zijn gestuurd heb aangelopen, vind ik het heerlijk om weer een
uurtje les te geven. Dan mag ik weer.
- Niet altijd versteend: Het geeft dan mijn gevoel aan, tegenover
dat van de leerlingen. Zij moeten weer, ik mag weer.
In de recensie van Vullings staat nog een zin die me fascineert:
'Slechts de gymleraren zijn holle figuren: die lezen niks en
zijn dus verloren.' Ook dat is een vooroordeel. Aan collega
(gymleraar) Bertus heb ik onlangs het verzameld werk van Franz
Kafka verkocht. En Bertus is daar serieus in bezig!
Er worden in het voortgezet onderwijs stakingen aangekondigd. Afspraken over vermindering van de werkdruk waren volgens de bonden gemaakt voor al het personeel. Door de besturen worden ze uitgelegd als alleen geldig voor fulltimers. Het zal wel egoïstosch van me zijn, maar ik ga echt niet staken voor de belangen van parttimers. Allerlei andere gemaakte afspraken zijn alleen gunstig voor beginnende leraren. Die gaan toch ook niet staken omdat ik van díe afspraken financieel niets wijzer wordt.
In De Gelderlander van dinsdag 7 oktober las ik een artikel
over de christelijke kinderopvang Luna. Volgens de titel van het
artikel is Luna een unieke instelling. Dat wil ik wel geloven:
ieder mens en iedere instelling is immers op zijn eigen manier
uniek.
Meer problemen heb ik met de tussenkop 'normen en waarden'. Dit
kinderdagverblijf claimt in dit artikel uniek te zijn, omdat er
normen en waarden doorgegeven worden. Daarmee beweert men in feite
dat dit in andere kinderdagverblijven niet gebeurt! Ook scholen
voor christelijk basis- en voortgezet onderwijs pretenderen soms
beter te zijn dan openbare scholen of scholen op algemene grondslag
ómdat zij bezig zijn met het doorgeven van normen en waarden.
Het mag wel eens gezegd worden dat dit aperte onzin is! Mijn dochter
werk in Veenendaal op een (niet christelijk) kinderdagverblijf
en uit onze gesprekken over haar werk weet ik dat zij heel veel
bezig is met het doorgeven van normen en waarden. Zelf heb ik
zo'n vijftien jaar in Veeendaal in het openbaar basisonderwijs
gewerkt. Ook daar werd (en wordt) veel aandacht aan normen en
waarden besteed. De laatste tien jaar werk ik op een openbare
school voor voortgezet onderwijs in Veenendaal en ook daar (u
voelt het al aankomen) wordt, o.a. in de lessen leefstijl, veel
aandacht besteed aan normen en waarden.
Ik bestrijd niet dat er op christelijke (onderwijs)instellingen
aandacht is voor normen en waarden, maar men dient daarbij twee
dingen in te zien: Ten eerste is het werken aan normen en waarden
niet exclusief iets voor christelijke instellingen. Ten tweede
werkt men niet aan dé normen en waarden, maar aan hún
normen en waarden. Die zullen voor een groot deel dezelfde zijn,
ze zijn immers cultureel bepaald, maar voor een klein deel zullen
ze ook verschillen, ze zijn immers voor een deel religieus bepaald
en daardoor anders, maar niet hoger of lager.
Het getuigt m.i. van normen en waarden als men respect en waardering
heeft voor de normen en waarden van een ander!
Het bovenstaande is de letterlijke tekst van een brief die ik op 8 oktober aan de redactie van De Gelderlander stuurde. Blijkbaar durft men publicatie ervan niet aan.
Vanmorgen had ik een afspraak met een Veense cultuurambtenaar, o.a. over cultuureducatie en het Kees Stipplein. Hij werkt nog niet zo lang in Veenendaal. Dat bleek o.a. uit het feit dat hij me voorstelde om niet in het troosteloze dienstenkantoor te praten, maar om op een terrasje aan de overkant van het gebouw samen een kop koffie te gaan drinken. Hij heeft prima ideeën en ik werk graag mee aan de uitwerking ervan. Ik vroeg hem hoe hij bij mij terechtgekomen was. Hij had gehoord dat ik vorig jaar met een verhaal over Kees Stip de Lampegiet 'plat' gekregen had. Het is wat overdreven, maar als dat aan mijn naam gekoppeld wordt, dan heb ik daar geen bezwaar tegen.
 |
Vanmiddag naar de boekhouder. We zijn alweer een kwartaal verder. 's Middags kwamen Ria en Erich koffie drinken en de nieuwe vloer en muur bekijken. We dronken ook nog wat anders en de tijd vloog. Vorig jaar was er voor 'Nederland leest' een kleine tentoonstelling in de bibliotheek waarvoor we (vooral Ria) boeken en wat andere Theo Thijssenmaterialen aangeleverd hadden. Ria kreeg bij het ophalen van de spullen wat van de landelijk aangeleverde aankleding van de tentoonstelling mee. Ze liet me er nu één van de (twee meter hoge) wandposters van uitzoeken. Ik koos er één met foto's over Thijssen als schrijver (het tableau boven de school aan de Westerstraat, Het Thijssenmonument aan de Lindengracht, een 'Zwembadpaswedstrijd' en Geert van Oorschot en Simon Carmiggelt bij de onthulling van het Thijssenmonument in 1979). Die ga ik op school op mijn kantoor een mooi plaatsje geven. |
Vanavond heb ik Martijn een uurtje geholpen met het in elkaar zetten van zijn (alweer Ikea) bed. Een mooi stevig bed. De beschrijving was deugdelijk, maar het geheel was zo logisch dat het zonder beschrijving waarschijnlijk ook gelukt was.
2 bestellingen: knipsels Nelleke Noordervliet, knipsel Piet Meeuwissen.
15 oktober 2008
Internet is niet alleen maar een zegening. Af en toe geeft het ook een verdomde hoop stress. Een paar weken geleden kon ik aanvullingen voor dit weblog een paar dagen lang niet uploaden. Er moest een nieuw wachtwoord komen. Nu lukt het me niet om mijn email (waaronder minimaal drie nog af te handelen bestellingen) te bekijken. Het wachtwoord klopt niet volgens de computer. Het is echt hetzelfde als wat ik al tijden invul. Wat is dat voor een gezeik? Er zal toch niet de één of andere onverlaat in mijn wachtwoorden zitten te klooien. Ik word hier erg onrustig van.
Ik heb een doos vol correctiewerk staan. Die schuif ik al vier dagen figuurlijk voor me uit. Nu moet ik er toch maar aan beginnnen. Het weer werkt daaraan mee: het is miezerig buiten. De leer-SO's van de tweede klassen zijn goed gemaakt. Echt moeilijk waren ze ook niet, maar het is wel lekker als ze met een redelijk cijfer beginnnen. Daarna ben ik aan twee door mijn twee VWO3-klassen schriftelijke ingeleverde opdrachten over tijdschriften begonnen. Daar heb ik me wel een beetje op verkeken, zowel wat het werk betreft dat zij eraan hadden (drie à vier uur zeiden ze), als op het werk dat ik er vervolgens weer aan heb om het na te kijken (ook minstens 3 à vier uur).
Tussen het nakijken door heb ik nog wat plintjes aan de muren bevestigd. Op de draagmuren sla ik de spijkes krom. In de binnenmuren krijg ik die spijkers wel netje. Ik ben het zo zat, dat ik de kromgeslagen spijkers in het hout mep en er vervolgens een lik zwarte verf overheen geef. Je moet er met je neus bovenop om dat te kunnen zien en wie gaat dat doen?
Vanavond las ik in 'Het hart op de tong', samengesteld door Dr. W.Gs. Hellinga (1941). 101 brieven van (vooral) schrijvers uit vorige eeuwen aan familieleden en aan andere schrijvers. Jan van Hout staat erin, maar ook Jan Luiken, Constantijn Huygens, Willem Bilderdijk, Betje Wolff en Willem de Clercq. Heel leesbaar, vaak wat plechtig, maar zo schreef men nu eenmaal in die tijd. Ook vijf brieven van Vincent van Gogh (vier aan Theo en één aan zijn moeder). Daar moet ik er toch eens wat meer van te pakken zien te krijgen. Ik heb de brieven vermeld op de diverse bladzijden van Schrijversinfo.
bestelling: knipsels Tomas Ross.
16 oktober 2008
Ik krijg het emailprogramma niet aan de praat. Webmail blijft de melding 'verkeerd wachtwoord of verkeerde inlognaam' geven. Outlook op de computer in de garage wil niet meer openen. 'Te weinig geheugen' is daar de melding. Gisteren heb ik er nog wel een paar honderd oude mailtjes binnengehaald. Dat ging met horten en stoten. Hij haalde wat mailtjes binnen en meldde dan dat er iets fout was gegaan. Dan moest ik de hele computer opnieuw opstarten, waarna hij weer een paar mailtjes ... enz. Het is om wanhopig van te worden. Bij Online heb ik op de knop 'wachtwoord vergeten' geklikt. Dat is natuurlijk niet waar, ik ben hem niet vergeten, hij reageert niet. Ze sturen me per post mijn wachtwoord op (per mail heeft geen zin in zo'n geval). Ik hoop - tegen beter weten in - dat dat iets op gaat lossen. Intussen heb ik al twee dagen geen idee of er boeken of knipsels besteld zijn. Dat, gecombineerd met het zagen en timmeren van die rotplinten, zorgt ervoor dat ik - hoogstwaarschijnlijk - momenteel niet het allerprettigste gezelschap ben.
| Erich heeft gisteren bij zijn moeder in de tuin gewerkt. Hij heeft o.a. een boom gesnoeid, of eigenlijk gekandelaberd. De grotere stukken snoeihout/takken heeft hij in de auto gestopt en vanmorgen bij ons afgegeven voor de open haard. Dat zal Best branden. |
|
 |
Een paar weken geleden kochten we een vogelvoerapparaat. Een koker met zes gaten en voor elk gat een stokje waar de vogels op kunnen zitten om te pikken. De gaten zijn aan de binnenkant van boven afgeschermd, zodat het voer er bij een volle koker niet uit kan vallen. We hebben er vandaag al koolmezen, pimpelmezen, mussen en roodborstjes op zien zitten. Die roodborstjes vechten nog om de heerschappij over onze tuin. Ze zitten elkaar voortdurend achterna. De vogels slagen er ook bij dit apparaat weer in om er een rotzooitje van te maken. Het voer valt er niet vanzelf uit, maar de vogels zoeken naar het lekkerste hapje en gooien bij dat zoeken zelf de minder lekkere stukjes eruit. Onder het apparaat liggen tientallen zaadjes. Merels en mussen pikken daar weer van, maar er zal in de lente ongetwijfeld een hoop extra onkruid groeien. |
|
Morgen start 'Nederland leest' rond 'Twee vrouwen' van Harry Mulisch. Er is ook een hertaalde versie voor moeilijk lezende mensen én er is een versie met een blanko voorkant, waar een omslagontwerpwedstrijd aan gekoppeld is. Vanavond draait in Cultura in Ede de Engelstalige verfilming 'Twice a woman' door George Sluizer (1979) met o.a. Bibi Andersson, Anthony Perkins, Kitty Courbois en Hans Veerman. Ik belde of er nog kaartjes waren en we gaan er vanavond heen. In november ben ik in de bibliotheek weer één van de gespreksleiders bij de afsluitende discussie over het boek en dan is het wel handig om de film ook gezien te hebben. Omdat Lidy wilde weten hoelang de film duurt, ging ik met Google op zoek. Dat had ik beter niet kunnen doen. Voor het geld van de kaartjes kun je ook de DVD kopen en de film komt morgenavond (23.55 uur) zelfs op televisie. Dus we hadden niet persé naar Ede gehoeven. Aan de andere kant: een avondje samen uit is ook wel weer leuk! De film duurt overigens volgens de ene site 110 en volgens de andere 113 minuten.
17 oktober 2008
'Twice a woman' was het bekijken waard. De film uit 1979 is
opgeknapt: geen tikken of ruis meer, maar aan het tempo kun je
zien dat het een dertig jaar oude film is. Ook de auto's en de
kleding (grote brillen) laten dat tijdsbeeld zien. Men blijft
redelijk dicht bij het boek. Waar het boek al in het begin vervreemdend
werkt, omdat Mulisch, als mannelijke auteur, een vrouw als hoofdpersoon
neemt, werkt de film dubbel vervreemdend, omdat in een Nederlands
verhaal, voor het grootste deel spelend in Nederland (Amsterdam,
Petten) de figuren Engels spreken.
De verzorging in Cultura is goed. Je koopt een kaartje en kunt
dan gratis je jas in de garderobe afgeven, krijgt vantevoren gratis
een kop koffie en in de pauze gratis een drankje. Voor dat drankje
scheuren ze een hoekje van je kaartje af. Uit angst dat je nog
een tweede glas haalt? De bezoekers kregen na afloop van de film
het boek 'Twee vrouwen' mee. Officieel mag dat pas vandaag uitgedeeld
worden, maar deze kleine burgerlijke ongehoorzaamheid lijkt me
passend.
Vanochtend had ik (namens de straatnaamcommissie) een afspraak
met burgemeester Elzenga. We bespraken de straatnaamgeving in
Veenendaal-Oost. Het is de bedoeling dat er in het middelste wijkje
van het nieuw te bouwen gedeelte oorlogsslachtoffers vernoemd
gaan worden. Binnenkort wordt dat voorstel besproken in het college.
Er staan meer namen van oorlogsslachtoffers op het monument dan
we straatnamen te vergeven hebben. Dat vereist een grote zorgvuldigheid
bij de afweging en een voorstel waarin het volstrekt duidelijk
is waarom de ene naam wel en de andere naam niet gekozen is. Ik
denk dat er een zorgvuldig en goed afgewogen voorstel ligt.
We kregen het ook nog even over Kees Stip. Elzenga gebruikt tegenwoordig
met enige regelmaat een boek van Stip (waarschijnlijk de 'Verzamelstip')
als relatiegeschenk. Het was hem opgevallen dat heel vaak iemand
uit het gezelschap in zo'n geval spontaan begint één
of enkele dierenversjes voor te dragen. Kees Stip zit nog altijd
goed in ons collectief geheugen! Er is voor Veenendaal echt meer
met dit gegeven te doen dan er momenteel gebeurt.
Vanmiddag ben ik nog een uur of twee bij Suzanne aan het verven geweest. De boeiboorden zijn blauw en de nieuwe deur is bijna blauw. Bijna, omdat we ernstig gestoord werden door een behoorlijke regenbui. Bij Suzanne probeerde ik in te loggen in mijn webmail. Dat lukte ook daar niet. Het goede nieuws is dat het dus niet aan mijn computer ligt. Het slechte nieuws dat het dus inderdaad een probleem wordt (nee, al is).
De opdrachten uit 3VWO over tijdschriften zijn nagekeken. Nu nog van één derde klas boekverslagen. Die moeten dit weekend wel af, want de komende week komen er weer honderdvijftig nieuwe binnen.
18 oktober 2008
Tot mijn verbazing plaatst 'De Gelderlander' vandaag alsnog mijn brief. Aan de ene kant is het prettig dat hij geplaatst wordt, daar schreef ik hem voor. Aan de andere kant is het artikel waar ik op reageer nu bijna twee weken oud en zullen lezers zich dat artikel dan ook nauwelijk meer herinneren. Bovendien heeft men mijn brief nogal ingekort. De kern is wel overgebleven, maar samenhang en opbouw zijn verdwenen. Hieronder nog een keer die brief; het vette gedeelte heeft men gepubliceerd, de cursieve gedeelten heeft men in de krant weggelaten:
In De Gelderlander van dinsdag 7 oktober las
ik een artikel over de christelijke kinderopvang Luna. Volgens
de titel van het artikel is Luna een unieke instelling. Dat wil
ik wel geloven: ieder mens en iedere instelling is immers op zijn
eigen manier uniek.
Meer problemen heb ik met de tussenkop 'normen en waarden'.
Dit kinderdagverblijf claimt in dit artikel uniek
te zijn, omdat er normen en waarden doorgegeven worden. Daarmee
beweert men in feite dat dit in andere kinderdagverblijven niet
gebeurt! Ook scholen voor christelijk basis- en voortgezet
onderwijs pretenderen soms beter te zijn dan openbare scholen
of scholen op algemene grondslag ómdat zij bezig zijn met
het doorgeven van normen en waarden.
Het mag wel eens gezegd worden dat dit aperte onzin is!
Mijn dochter werk in Veenendaal op een (niet christelijk) kinderdagverblijf
en uit onze gesprekken over haar werk weet ik dat zij heel veel
bezig is met het doorgeven van normen en waarden. Zelf heb ik
zo'n vijftien jaar in Veeendaal in het openbaar basisonderwijs
gewerkt. Ook daar werd (en wordt) veel aandacht aan normen en
waarden besteed. De laatste tien jaar werk ik op een openbare
school voor voortgezet onderwijs in Veenendaal en ook daar (u
voelt het al aankomen) wordt, o.a. in de lessen leefstijl, veel
aandacht besteed aan normen en waarden.
Ik bestrijd niet dat er op christelijke (onderwijs)instellingen
aandacht is voor normen en waarden, maar men dient daarbij twee
dingen in te zien: Ten eerste is het werken aan
normen en waarden niet exclusief iets voor christelijke instellingen.
Ten tweede werkt men niet aan dé normen en waarden, maar
aan hún normen en waarden. Die zullen voor een groot deel
dezelfde zijn, ze zijn immers cultureel bepaald,
maar voor een klein deel zullen ze ook verschillen,
ze zijn immers voor een deel religieus bepaald
en daardoor anders, maar niet hoger of lager.
Het getuigt m.i. van normen en waarden als men respect
en waardering heeft voor de normen en waarden van een ander!
Een rommel en (uitgestelde) klusjesdag. De laatste plinten in de kamer (voor) zitten op de muur (drie vloeken en zeven schuttingwoorden per plint). Bij de Praxis ben ik nog twee latten extra wezen halen voor tegen de muur achter en in de keuken. De lege flessen zijn weggebracht. De overgebleven plavuizen zijn opgeborgen in de kruipruimte.
Voor alle rotklusjes van deze week heb ik mezelf bij Van Kooten drie boeken cadeau gedaan:
Met Albert heb ik het even gehad over een te schrijven boekje over schrijvers in Veenendaal. Hij ziet er wel wat in. Ook hij herinnert zich nog de destijds door Ed Zwart georganiseerde tentoonstelling. Daar ontbrak volgens Albert de theologische hoek. Ik heb Albert aangegeven dat ik met de uitwerking van het idee graag meewerk. In ieder geval zal ik voor mezelf wat - verder - inventariseren. Ik zou het ook eens door kunnen spreken met Gert Groenleer (voor de historische kant van de zaak) en met Paul Hageman (specialist in boeken óver Veenendaal, maar er zijn vast raakvlakken).
19 oktober 2008
In juli zijn er al, omdat vanwege de nieuwe plavuizen alle kasten leeg moesten, boeken (en andere spullen) in dozen gegaan. Nu komen ze successievelijk weer tevoorschijn. Vandaag kwam de scheurkalender die op het toilet hing weer tevoorschijn. Het is maandenlang 9 juli gebleven. Ik heb pakweg honderd dagen versneld voorbij laten gaan, vooral op zoek naar citaten van Nederlanders. Dat zijn er maar weinig en dan ook nog eens honderden jaren oud:
- Nederlanders willen geleid, niet getrokken, overreed, niet
overweldigd worden (Johan van Oldenbarneveld)
- In het licht van de eeuwigheid ... (Benedictus de Spinoza)
- Houd het hoofd koel, de voeten warm. En prop niet te vol de
darm (Herman Boerhaave)
En een citaat dat ik eerder deze week voorbij hoorde komen in de film 'Twice a woman'. Het blijkt niet van Mulisch zelf te zijn, maar van de in 1934 geboren Amerikaanse feministe Gloria Steinem:
Vanmiddag zijn we bij tante Dick koffie wezen drinken. Morgen wordt ze 75. Mijn moeder dus ook, want het zijn tweelingen. Het gaat niet best met de gezondheid van tante Dick. Ze begint de moed ook een beetje op te geven. Daarbij loopt ze tegen ingewikkelde gemeentelijke en medische procedures aan. Misschien kan Martijn iets voor haar uitzoeken.
Vanavond heb ik de bladzijde over Leonard Roggeveen aan Schrijversinfo toegevoegd. Een geliefd en geprezen schrijver van boeken voor (vooral jonge) kinderen. Zijn series over bijvoorbeeld Okkie en Daantje zijn door generaties kinderen verslonden. Ook ik had ze als kind in mijn boekenkastje staan. Bij nadere beschouwing was het allemaal wel heel zoet en gezagsgetrouw. Een voorbeeld:
Hendrik de klepperman staat op het Marktplein. Hij geeuwt.
Nog zeven minuten... en dan heeft hij zijn werk gedaan. Dan mag
hij naar huis toe gaan, om een kopje koffie te drinken. En om
een dutje te doen. Als de andere mensen uit hun bedden komen,
dan stapt Hendrik erin!
Dat is wel een beetje vreemd. Dat is eigenlijk precies de omgekeerde
wereld! Maar Hendrik is eraan gewend en hij klaagt er niet over.
Alles went op de wereld, als je 't maar lang genoeg doet. En klagen
... daar schiet je niets mee op. Je kunt sommige dingen nou eenmaal
tòch niet veranderen!
(Leonard Roggeveen, Daantje helpt een handje, blz. 3)
Nog los van de gedateerde klepperman (kinderen kennen heel mischien nog - maar meer waarschijnlijk niet meer - de 'klepperman van elleven' uit het liedje), lijkt dit fragment toch vooral bedoeld om de kindertjes op te voeden tot hardwerkende en gezagsgetrouwe burgers, die vooral niet klagen en al helemaal niet in opstand komen tegen de situatie in de wereld. Alles went immers. Als ze groot zijn moeten ze - net als Hendrik - een kopje koffie drinken en een dutje doen. En een plas waarschijnlijk.
20 oktober 2008
8.00 uur aanvang van de eerste les. Dat is na een vakantie weer heel erg vroeg. Maar de leerlingen waren er ook allemaal weer (en in deze klas in ieder geval ook op tijd). Je bent binnen een paar minuten weer in het gewone ritme.
De email werkt nog steeds niet. Het schijnt aan de overgang van Online naar Ziggo te liggen. Met het wachtwoord (dat het emailprogramma niet herkent) kan ik wel inloggen op de contactsite van Online. De site geeft mijn gegevens juist weer. Als ik dan een mailtje (via de schoolmail) naar Online stuur, krijg ik als antwoord dat ik bij Ziggo moet wezen en die beantwoorden het mailtje voorlopig niet.
'Het bomenboek' van Koos van Zomeren is een genot om te lezen. Veelal bekend uit de NRC, maar zo goed, raak getroffen, met liefde voor de natuur en vol kleine juweeltjes van gedachten en overpeinzingen. Zijn bundels over uilen en jaargetijden waren goed, maar dit boek kan daar zeker mee wedijveren. In het boek staan tekeningen en etsen van Erik van Ommen. Daar is niks mis mee, maar ze kunnen wat mij betreft niet tippen aan de foto's die er in de NRC bijstonden. Twee citaten uit het begin van het boek:
Vanavond de verjaardag van mijn moeder. Voor het eerst sinds jaren zag ik mijn broers en zus weer tegelijk. Allemaal ouder geworden, maar niet wezenlijk veranderd. Wat dikker, net als ik.
21 oktober 2008
De vissen (jonge goudvissen en jonge koikarpers) in de vissenkom op mijn bureau hebben de herfstvakantie (zonder voer) overleefd. Pas laat gisterenmiddag zag ik dat de grootste oranje goudvis met sluierstaart ontbreekt. Doodgegaan? Dan had de kom er viezer uit moeten zien! Uit de kom geschoten? Dan had hij ergens moeten liggen! Blijft over een actie van het dierenbevrijdingsfront?
Omdat een collega een week of zes thuis zal zijn, neem ik een
aantal uren klas B2d en B2e erbij, om ze mee te trekken naar de
toets. Deze leerlingen kenden me dus alleen als de boeman waar
ze heen moeten als ze te laat zijn of de les zijn uitgestuurd.
Vandaag zei een meisje uit B2e, bij het verlaten van het lokaal,
tegen me: 'Meneer, ik vond u eerst heel eng, maar u valt wel
mee.' En als ze dat durven te zeggen, dan zal het ook echt
wel meevallen voor ze.
|
Boekverslagen in B2e vandaag. Ze mochten nog één
keer een vertaling lezen en daar is gebruik van gemaakt. Ludlum vind ik de volgende keer echt niet meer goed. Ze lazen: |
|
Judith Eiselen, Hij & ik Joost Heijink, De indringer Anthony Horowitz, Stormbreaker Ludlum, Het Jason dubbelspel Francine Oomen, Hoe overleef ik met/zonder jou? Francine Oomen, Hoe overleef ik mijn vriendje (en hij mij?) Francine Oomen, Hoe overleef ik een gebroken hart? J.K. Rowling, Harry Potter en de steen der wijzen J.K. Rowling, Harry Potter en de vuurbeker (2x) J.K. Rowling, Harry Potter en de relieken van de dood (3x) Carry Slee, Paniek Carry Slee, Radeloos Carry Slee, Spijt Carry Slee, Timboektoe rules Ellen Tijsinger, Kaper op de vlucht Simone van der Vlugt, Schuld Anke de Vries, Medeplichtig Dick Walbrecker, Robinson Crusoe Gijs Wanders, Vogelvrije vrienden |
| Het lijkt me een redelijke doorsnee van wat leerlingen op dit moment lezen. Oomen, Rowling en Slee voeren de boventoon. Ik ben blij dat ook Joost Heijink, Simone van der Vlugt en Gijs Wanders ertussen zitten. |
Mijn email werkt weer! Het blijkt allemaal inderdaad te maken
te hebben met een omschakeling van Online naar Ziggo. Er moest
het een en ander worden aangepast. Daar sturen ze een mailtje
over. Dat mailtje kun je alleen lezen als je via hun site de gegevens
hebt aangepast. Hoe dat moet staat in het mailtje dat je niet
meer kunt ontvangen. Handige jongens daar bij Ziggo.
Ik word trouwens toch een beetje flauw van het aanpassen van mijn
emailadres. Het was Casema, het werd Wanadoo, daarna werd het
Orange, toen werd het Online en nu weer Ziggo.
Nu moet ik van een week mailtjes gaan beantwoorden, waaronder
diverse bestellingen. In de afgelopen week hebben ook mensen na
het lezen van mijn geworstel met de plinten en de email me een
mailtje gestuurd om me een hart onder de riem te steken. Iemand
raadt me montagekit in plaats van spijkers aan (wat ik ook heb
gedaan) en iemand anders mailt me dat het allemaal veel erger
had gekund: ik had ook Fortisaandelen kunnen hebben. Zo is dat:
borst vooruit en vrolijk verder.
De post bracht vandaag het bij Liverse bestelde luisterboek van Drs. P: 'Drs. P leest 3 verhalen. o.a. Sven de bevrijder'. Verder leest hij enkele van zijn befaamde ollekebollekes en als extra staat er (als DVD) 35 minuten optreden op, opgenomen in 1995 in het Werftheater in Utrecht. Dat doet me sterk denken aan het optreden dat ik destijds van de Drs. gezien heb in het toenmalige Scheepjestheater in de Scheepjeswolfabriek. Hij begon dat optreden toen met een geïmproviseerd verhaal, waarvan de kern was dat hij de toeschouwers ernstig moest teleurstellen, waarna hij ons toevertrouwde dat wol niet van scheepjes komt, maar van schaapjes.
Bestellingen van de afgelopen dagen: knipsels Koolhaas, 'Afrikaanse kerstverhalen', 'Boy Scout Handbook', Max Dendermonde, 'De wereld gaat aan vlijt ten onder', Twintig feestverhalen (Bulkboek 200), Bernice Rubens, 'Huwelijk niet uitgesloten',
22 oktober 2008
Ook in B2b werden er vandaag boekverslagen gemaakt. Eén jongen flikte het me te melden dat hij niet aan het lezen van het opgegeven boek was toegekomen. Samen met hem ben ik naar de mediatheek gegaan en ik heb de drie dikste boeken voor hem uitgezocht. Daar mocht hij uit kiezen. Hij koos (puur op de foto van de tijger op de omslag) 'Ogen van tijgers' van Tonke Dragt. Vierhonderdvijfenzeventig bladzijden. Hij moet het boek vrijdag uithebben, anders blijft hij op school om het uit te lezen en er een verslag van te maken. Desnoods blijf ik vrijdag ook tot een uur of zeven op school! Hij gaat hierdoor lezen echt niet leuk vinden (en een fan van Tonje Dragt zal hij er ook niet van worden), dat realiseer ik me wel, maar het kan toch niet gebeuren dat leerlingen zelf bepalen of ze een opdracht wel of niet uitvoeren. De boeken die door de andere leerlingen wél gelezen zijn:
Catalogus
45 van Antiquariaat Fokas Holthuis kwam gisteren via de mail.
Een algemeen aanbod, maar wel uitgebreid (136 items) en weer veel
aparte zaken: brieven, handschriften en een compleet archief m.b.t.
Jacob Israël de Haan: de omschrijving daarvan: 'Omvangrijk
archief van K. Lekkerkerker betreffende de door hem bezorgde uitgaven
van de Verzamelde gedichten (Amsterdam 1952) en Besliste Volzinnen
(Amsterdam 1954) van Jacob Israël de Haan, aangevuld met
Lekkerkerkers aantekeningen over De Haans biografie en bibliografie.
Ca. 2700 bladen van diverse afmetingen (8vo-4to) uit de periode
1949-2000, waaronder vele honderden brieven van uitgevers, typografen
en andere direct betrokkenen, maar vooral van het verbazingwekkende
Comité van Aanbeveling, bestaand uit 186 schrijvers en
prominenten, waaronder Gerrit Achterberg, Anna Blaman, C.C.S.
Crone, Willem Elsschot, Ida Gerhardt, W.F. Hermans, M. Nijhoff,
Jan van Nijlen, A. en H. Roland Holst en S. Vestdijk. Ook met
enkele oorspronkelijke tijdschriftuitgaven van feuilletons en
gedichten, benevens een originele, ons onbekende portretfoto van
De Haan.'
Als nummer 67 bieden ze hun eigen (vorige) W.F. Hermanscatalogus
aan voor € 5,00. Als omschrijving geven ze het commentaar
op de catalogus uit diverse kranten en weblogs en jawel... als
eerste citeren ze een zin uit dit weblog (3 oktober): 'Zo'n
catalogus zelf is al een gewild object voor verzamelaars' (Mats
Beek). En pas daarna komen citaten uit bijvoorbeeld de Volkskrant
en het Algemeen Dagblad. Ik kan wel net doen of het niet zo is,
maar dit streelt mijn ego.
2 bestellingen: Rosamunde Pilcher, 'De Schelpenzoekers', AO 2560, '18e Wereld Jamboree'.
23 oktober 2008
Leerlingen komen soms met onverwachte woordspelingen: Vrouwekul is flauwekul van meisjes.
In de so's van mijn tweede klassen zit (n.a.v. een lesje woordenschat) de opdracht: 'Gebruik de volgende woorden op een logische manier in een goede Nederlandse zin.' Een goede Nederlandse zin begint met een hoofdletter en eindigt met een punt. Dat hebben ze dan bij de eerste so in het schooljaar lang niet allemaal gedaan. Per vergeten hoofdletter of punt trek ik 0,1 punt van het cijfer af. Dat levert veel commentaar en boosheid op, maar in de volgende so's doen ze het wel allemaal goed. In B2b is zo'n vergeten punt de enige fout van een leerling. Hij heeft dus geen 10, maar een 9,9. Verontwaardiging alom! 'Vindt u dat nou grappig meneer?', durft er één te vragen. 'Nou, grappig.....,' zeg ik, 'ik moest er wel een klein beetje om grinniken.' Dit blijkt een hele slimme leerling te zijn, want dan zegt hij: 'Dan krijgt hij er 0,1 punt bij, want u heeft gezegd dat nakijken saai werk is en als u moet lachen bij het nakijken dan geeft u 0,1 punt cadeau!' Dat heb ik inderdaad gezegd, dus hier hebben ze me klem. Je leert ze discussiëren, maar daar krijg je zelf last van.
Een 'spreekbeurtenmarathon' in B2d. Dat is een klas van de
zieke collega. De leerlingen hadden spreekbeurten voorbereid,
maar dat ging door haar ziekte mis. Nu heb ik ze met de klas allemaal
achter elkaar gedaan. Tien spreekbeurten (twee jongen waren hun
spullen vergeten, anders waren het er elf geweest). We begonnen
om vijf over twee en waren om vijf voor vier klaar. Ik had limonade
en gevulde koeken geregeld om halverwege een pauze in te kunnen
lassen. Het ging, maar het was wel erg lang. Eigenlijk was het
wel bewonderenswaardig hoe deze veertienjarigen twee uur geconcentreerd
naar elkaar konden blijven luisteren.
Het doel 'Het houden van een spreekbeurt' is op deze manier gehaald,
maar de spreekbeurten uitsmeren over de lessen in een week of
vier à vijf is wel waardevoller. Na afloop van een spreekbeurt
laat ik de andere leerlingen verwoorden wat er goed ging en wat
er beter zou kunnen. Die tips kunnen ze meenemen naar een andere
spreekbeurt een paar dagen of een week later. Maar nu ze kunnen
hun spreekbeurt,die ze tien minuten later moeten houden, niet
meer aanpassen.
Twee jongens hielden een spreekbeurt over 'De Playboy'. Ze hebben
dat onderwerp ongetwijfeld (ook) gekozen om mijn (vrouwelijke)
collega een beetje uit te dagen. Ik heb dat een paar weken geleden
met haar besproken en we besloten toen het onderwerp toe te staan.
Als het een lacherig geheel wordt, hebben de heren een laag cijfer.
Ze slaagden er prima in om het onderwerp zakelijk te houden. Informatie
over de oprichter van het blad, de indeling van het blad, de geschiedenis
van het blad. Ik leerde van de jongens dat het blad, sinds het
internet ook naaktfoto's biedt, een veel lagere oplage heeft.
Geertjan heeft mijn opmerking over de verdwenen goudvis gelezen. Hij reageert met het volgende vers. Vermoedt hij hetzelfde als ik, of weet hij iets dat ik niet weet?
1 bestelling: Bavinck, Dr. J.H., 'En voort wentelen de eeuwen'.
24 oktober 2008
Een lange dag op school. Begonnen om kwart voor acht en tot zes uur gebleven, omdat ik de jongen die zijn boek niet gelezen had lang na liet blijven. Omdat ik er zo lang was, sprak ik een schoonmaakster. Dat loste één raadsel op: zij heeft in de herfstvakantie een dode goudvis uit de kom gehaald.
Ik liet het vers van Geertjan over de sluierstaart aan enkele leerlingen zien. Die snapten die 'zeven punten' niet. Ik had onmiddellijk de associatie met het bordkartonnen visspel dat wij vroeger speelden. Een kartonnen aquarium, waar wij omheen zaten met plastic hengeltjes met een magneetje in plaats van een haakje aan het touwtje. In het aquarium (zonder bodem, dus gewoon op tafel of op de vloer) lagen kartonnen vissen met een ijzeren rondje op hun kop geplakt. Met je magneetje kon je zo de vissen eruit hengelen. Die vissen hadden een getal (de punten) op hun lijf staan en blijkbaar herinnert Geertjan zich dat een oranje sluierstaart zeven punten waard was (maar even waarschijnlijk is dit een dichterlijke vrijheid). In deze tijd van computergames krijg je kinderen niet meer zó aan het hengelen, vrees ik.
Zo af en toe komen er intrigerende mailtjes binnen. Dit is
er weer zo één: 'Geachte mijnheer Beek, Bij het
opruimen van mijn ouderlijk huis kwam ik het boek "Onze eigen
taal" "Het boek van de Taalclub" tegen. In dit
boek ligt een briefje van mijn vader met de volgende tekst: "Dit
boek is uitgegeven in de 2e wereldoorlog, als verkapte "Dietse"
propaganda. "Nu" erg waardevol voor kenners." Nieuwsgierig
geworden ben ik gaan zoeken op internet en het valt mij op dat
het boek wellicht iets minder waardevol is dan mijn vader bedacht
had. Maar los daarvan valt mij op dat van de schrijver "Herman
Schrijver" eigenlijk niet zo veel te vinden is. In uw weblog
(http://www.schrijversinfo.nl/juli2007.html) schrijft u dat dit
een pseudoniem is van Yge Foppema. Een verwijzing naar dit pseudoniem
kom ik nog eenmaal tegen, maar verder kan ik er niets over vinden.
Verder zoekend, maar nu beginnend bij Yge Foppema, blijkt dit
- onder pseudoniem geschreven boek - niet opgenomen te zijn bij
zijn gepubliceerde werken (dbnl). In de Wikipedia staat wel informatie
over de uitgeverij De Schouw, en wordt het boek genoemd (maar
verder niet behandeld).
Bij mij roept dat allemaal vragen op: Was Yge Foppema echt Herman
Schrijver? Waarom is dit boek niet opgenomen in zijn bibliografie?
Welke reden kan Yge Foppema gehad hebben om dit boek niet op te
nemen? Wat was de rol van Yge Foppema in de 2e wereld oorlog?
Waarvoor heeft hij vastgezeten in de Scheveningse gevangenis?
Ik schrijf u omdat u wellicht iets meer weet te vertellen over
deze schrijver (hoewel ik me ook voor kan stellen dat u helemaal
geen tijd wilt besteden aan mijn vragen). Met vriendelijke groet,
Bernard La Rivière.'
Veel heb ik over Foppema ook niet paraat. Hij heette Yge Herman Foppema, werd geboren op 06-09-1901 in Dedemsvaart en overleed op 02-12-1993 in Oegstgeest.
Ik ken drie poëzie-uitgaven:
Verder weet ik dat hij na de oorlog een literaire prijs heeft gekregen van ƒ 1000,00
Yge Foppema was lid van de jury voor:
Hij stelde de verzamelbundel 'Oude en nieuwe geuzenliederen'
samen en werk van hem kwam ik tegen in allerlei verzamelbundels:
1 gedicht: 'Innundatie 1944' in 'Poëzie op de planken' (1954)
2 gedichten in 'Spiegel van de Nederlandse poëzie door alle
eeuwen 1940-1957', samengesteld door Victor E. van Vriesland (1957)
1 gedicht: 'Uitvoering van verboden muziek' in 'Muziek en poëzie',
bijeengebracht door Johan de Molenaar (1959)
1 gedicht: 'Ballade van de ter dood veroordeelden' in 'Balladen
en Refereinen', bijeenverzameld door C. Buddingh' (z.j.)
2 gedichten in 'Een nieuwe bundel verzen', verzameld door Dr.
G. Kazemier (13e druk, 1967)
1 gedicht: 'Herinnering' in 'De spiegel van de Nederlandse poëzie',
samengesteld door Hans Warren (1979)
1 gedicht: 'Herinnering aan Foxhol' in 'Aan het werk. Nieuwe gedichten,
beschouwingen van 81 auteurs uit Nederland en Vlaanderen', t.g.v.
het afscheid van Geert Lubberhuizen (1981)
1 gedicht: 'Ballade van de ter dood veroordeelden' in 'Domweg
gelukkig in de Dapperstraat', samengesteld door C.J. Aarts en
M.C. van Etten (1994)
3 gedichten in: 'Die dag in mei vergeet ik niet. De mooiste Nederlandse
bevrijdingspoëzie', gekozen door Hans Warren (1995)
1 verhaal: 'Paul bijt op zijn nagels' in 'Omnibus voor de jeugd',
samengesteld door Annie Winkler-Prins (1949)
1 citaat in 'Spectrum citatenboek', samengesteld door C. Buddingh'
(1967): 'Er is geen einde aan de voortschrijdende vernielingskracht
van de oorlogsmiddelen, maar er komt een einde aan datgene wat
vernield kan worden.'
1 citaat in 'Standaard modern Citatenboek' samengesteld door Gerd
de Ley (1973): 'Er is geen einde aan de voortschrijdende vernielingskracht
van de oorlogsmiddelen, maar er komt een einde aan datgene wat
vernield kan worden.'
1 citaat in 'Kosmos groot citatenboek' (1986): 'Wie de strijd
aanbindt, schuwt de gevaren?'
1 citaat in 'Prisma van de citaten' (1994): 'Er is geen einde
aan de voortschrijdende vernielingskracht van de oorlogsmiddelen,
maar er komt een einde aan datgene wat vernield kan worden.'
Tenslotte ken ik twee vertalingen die hij maakte:
Vanavond ben ik verder op zoek gegaan naar gegevens over Foppema. Ik hoop de Schrijversinfobladzijde over hem dit weekend af te maken. Het voegt allicht wat toe op internet, want er is bijna niets over hem te vinden.
Verder ben ik aan het werk geweest met een mapje Hannes Meinkema-knipsels. Ze komt er bij de recensenten over het algemeen niet best af. Twee voorbeelden:
Ze verzet zich tegen de mannelijke recensenten door ze te beschuldigen van seksisme, o.a. in een interview in 'De Tijd' van 01-12-1978. Toch zijn er ook wel positieve recensies. En je weet al dat je de recensenten soms met een korrel zout moet nemen, maar in dit geval staan ze - zelfs in de kop van het artikel - wel heel lijnrecht tegenover elkaar:
1 bestelling: Charles Diehl, 'Constantinopel'.
25 oktober 2008
Afgelopen woensdag 'haalde' ik een griepprik. Massaproductie bij de huisarts. Er stonden vier of vijf dames te prikken en het ging zo snel dat er geen wachtrij ontstond. Het lijkt erop dat ik er deze keer zonder lichte griepverschijnselen vanaf kom. Ik heb alleen een wat stijve bovenarm. Als ik kracht zet, of spieren aanspan (u wilt het niet echt weten, maar bijvoorbeeld als ik pers bij het poepen) dan voel ik die pijnlijke plek in mijn arm.
Vanochtend heeft Martijn het blad (en andere rommel) van de dak van de erker verwijderd. De afvoer zat verstopt. We hebben één keer bij een forse regenbui het water door de gaten van de spotjes in het plafond naar binnen zien komen. Daar hebben we geen behoefte meer aan. Het is een zonnige zaterdagochtend en Martijn maakte werkenderweg prachtige schaduwen op de muur van het huis. Op de erker ligt, behalve blad, ook een raar soort rode poeder. Valt dat op het dak als slijtage van de stenen van de muur? Is het een rode soort roest van het zinken dak?
 |
 |
Een mailtje: 'Als ik ridder Végé google kom ik uit bij uw website. Weet u of heeft u misschien nog een verjaardagskalender met deze strip van Wouter Stip. Ik heb er zelf een geërfd van mijn ouders. Deze is door het vele gebruik zo versleten dat ik hem niet meer durf om te draaien. Ik zou er zo blij mee zijn.' Ridder Végé? Dat heb ik zelf dan maar eens gegoogled en kom dan op de Schrijversinfobladzijde over Kees Stip! Nog op Geocities trouwens. Als je het met aanhalingstekens googled is het zelfs de enige verwijzing. Het blijkt een kalender te zijn uit 1964: De avonturen van ridder Végé en zijn paard Poedelné (kalender) (1964). Zelf heb ik die kalender nooit gezien. Het gaat dus volgens de mail om een verjaardagskalender (dat kan ik dan op de site aanvullen), maar helpen kan ik de afzender van de mail helaas niet. Hij heeft het overigens over Wouter Stip en niet over Kees Stip. Als ik hem terugmail, zal ik daar ook naar vragen.
Morgen willen we zelf pizza's maken. Dat ontstaat bij ons vaak
uit noodzaak: het meel nadert z'n datum van uiterste houdbaarheid.
Er zijn geen champignons meer in huis, dus die gingen we halen
bij Albert Heijn. Je gaat alleen voor champignons, maar je komt
met een tas vol spullen terug. Ik kocht een sixpack van een Belgisch
abdijbier dat ik nog nooit gedronken heb: 'Maredsous'. Als het
bij de supermarkt te koop is, kan het nooit een kleinschalig biertje
zijn. Er staat op het etiket 'gebrouwen onder toezicht van de
abdijgemeenschap van Maredsous'. Daar komt de katholieke aap al
uit de mouw. Niet gebrouwen door de abdij, maar onder toezicht.
Dat hoeft niets voor te stellen. Als er één keer
in de maand een broeder een kop koffie komt drinken en daarbij
een blik in de brouwerij werpt, dan is dat al 'onder toezicht
van'. Aan het eind van de middag dronk ik er eentje. Niet slecht.
Een beetje zoet, maar in de verte licht bitter. Jarenlang kocht
ik af en toe een onbekend biertje en vermeldde dan de datum dat
ik hem dronk in mijn bierencyclopedie. Dat boek zit helaas nog
ergens in een doos.
Bij de Bruna kocht ik het Literair juweeltje van deze maand: 'liefste
in de verte' van Jeroen Brouwers. Ze weten er in ieder geval bekende
schrijvers voor te strikken. Naast de toonbank stond een box met
drie DVD's van 'De Stratemakeropzeeshow' voor maar € 7,95.
Die heb ik mezelf ook cadeau gedaan. Ik ben een fan van Joost
Prinsen en nog meer van Willem Wilmink. Dat is al reden genoeg
om deze DVD's te willen hebben.
Ik kan het woord niet meer horen, maar er zijn weer een stel plinten af. Nog twee kleine stukjes naast de deur van de bijkeuken, dan is de kamer klaar. En dan begint Lidy vandaag over de hal. Daar wil ze graag dezelfde plinten! Helaas heeft ze gelijk. Bij de vorige plavuizen waren de voegen tussen de plavuizen en de muur meegevoegd en dus vol. Nu zijn ze niet gevoegd en dus zit er een soort kier tussen de tegel en de muur. Dat kan met een plintje worden weggewerkt. Hij is fijn.
 |
Wim mailde me deze foto. Vandaag gemaakt op de Hoge Veluwe. Prachtig qua licht, maar vooral als beeld. Grote blokken liggen verspreid in het bos. Heeft hier een reuzenkleuter met zijn blokkendoos zitten spelen? De schaduwkant van de blokken is begroeid met mos. Of zou de kant die we niet zien ook begroeid zijn? Ongeveer op deze plek had Hélène Kröller-Müller haar grote museum bedacht. De plannen waren klaar en de eerste, voorbereidende werkzaamheden waren in gang gezet. Toen kwam de recessie van de jaren dertig. Kröller raakte bij de neergang van de beurs heel veel geld kwijt en het geldverslindende project kon geen doorgang vinden. Deze blokken zijn er de stille getuigen van. Je kunt er een titel voor bedenken en zeggen dat het een kunstwerk is. 'Nooit gerealiseerd museum' wat mij betreft. Als nog stillere getuigen liggen de Kröller-Müllers zelf vlak bij deze plek begraven. Te dromen van het museum? Er zijn slechtere plekken om begraven te liggen. |
2 bestellingen: 2 knipsels Bob den Uyl, stafkaart SK39A(Culemborg).
26 oktober 2008
We luisterden in bed naar het radioprogramma 'Vroege vogels'. Kijkers spreken daar op het antwoordapparaat zaken in die in de natuur opgevallen zijn. Iemand uit Rhenen meldde dat er op de Remmerdense Hei meer dan honderd vliegenzwammen waren geteld. De weersverwachting voor vandaag is niet best, maar in de ochtend was het nog droog. Om elf uur reden we daarom naar die Remmerdense Hei. Vroeger wandelden we daar vaker. Ik ging er op de basisschool ook een paar keer met mijn klas naartoe voor een herfstwandeling. De kinderen vonden er o.a. uitgekomen slangeneieren. Dat maakte toen veel indruk op ze. We wandelden een uurtje, zagen veel paddenstoelen (maar geen honderd vliegenzwammen) en waren net voordat het begon te regenen weer bij de auto.
Paddenstoelen
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Doorkijkjes
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Toen we weer thuis waren keken we een stukje van de eerste DVD van de gisteren gekochte 'Stratemakeropzeeshow'. Een wel heel erg jonge Joost Prinsen, Aart Staartjes en Wietek van Dort. Ik herkende het lied van Wilmink over een kind dat op weg van school naar huis dwangmatig allerlei handelingen verricht: op de even strepen lopen, hinkelen rond een lantaarnpaal, enz. Het is wel heel nadrukkelijk geplaybackt, dat is me vroeger nooit zo opgevallen. Ik was de begintune vergeten, maar je zingt hem zo weer mee:
Verder zal het vanmiddag vooral boekverslagen nakijken zijn (en iedereen maar roepen dat die leraren altijd vrij hebben).
Ik ben ook nog een poosje bezig geweest met de knipsels over Hannes Meinkema. Het lukt niet om een positieve recensie over haar werk te vinden. P.M. Reinders noemt na drie punten van kritiek tenminste nog één positief punt, Koos Hageraats sabelt haar wel heel effectief neer:
Het is geen toeval dat Wim me gisteren die foto van de Hoge Veluwe mailde. Hij mailde er zelfs meer dan één. Hij werkt aan een boek met impressies en gedachten over en naar aanleiding van de Hoge Veluwe. Af en toe mailt hij me enkele van die teksten en ik lever daar dan wat commentaar op. Niet dat ik nou zo'n kenner van de Hoge Veluwe ben, maar ik ben in ieder geval een serieuze liefhebber. Vandaag schreef Wim een stuk over de plek op die foto van gisteren. Hij schreef o.a. 'Het gedroomde museum kwam er nooit, want tussen droom en daad stonden steeds meer wetten in de weg, en praktische bezwaren.' Ik adviseerde hem om, als hij dan toch met Elsschot gaat stoeien, één of enkele regels verder ook het woord weemoedigheid te gebruiken. Het mooie van mailcontact is, dat dingen dan heel snel kunnen werken. De tekst was na enige tientallen minuten: 'Het gedroomde museum kwam er nooit, want tussen droom en daad stonden steeds meer wetten in de weg, en praktische bezwaren. Wel werd er ruim vijftien jaar later een kleiner, meer bescheiden 'overgangsmuseum' gebouwd, enkele honderden meters verder. De voltooiing daarvan zou Helene voldoening hebben gebracht, en ook weemoedigheid. Zo gingen jaren heen.' Dat is mooi, want ook die jaren komen uit hetzelfde gedicht van Elsschot. Het gedicht heet 'Het huwelijk' en van dit gedicht zijn nou eens niet de beginregels klassiek geworden, maar is de tekst van de vierde strofe in het collectieve geheugen blijven hangen. Een oudere man voelt geen liefde meer voor zijn echtgenote en overweegt zelfs om haar dood te slaan:
En Wim laat dan ook nog het begin van de vijfde strofe in zijn tekst sluipen:
Heerlijk, om zo met dit soort klassieke teksten te spelen. De vraag is wel hoe groot dat collectieve geheugen nog is. Hoeveel mensen, hoeveel jongeren, zouden bij het lezen van die zinnen van Wim onmiddellijk de associatie met Elsschot hebben? Ik vrees dat het er minder zijn dan ik hoop! Het gedicht van Elsschot is trouwens op een hartverscheurend mooie manier gezongen door Adèle Bloemendaal.
2 bestellingen: Maeve Binchy, 'Wit bloeit de meidoorn', Jean Dulieu, 'Paulus en de eikelmannetjes'.
27 oktober 2008
De achterkant van 'Onze Taal', met de rubriek Ruggespraak (waarop
met name vreemde en foutieve krantenkoppen zoals deze staan) 
zet ik af en toe op een sheet om met de leerlingen door te nemen
(de overheadprojector wordt ouderwets. Dit moet straks op een
digibord!).
Elk jaar is er wel weer een leerling die hierop meer dan gemiddeld
reageert. Ik had al eens een leerling die zelf lid van het genootschap
bleek te zijn en dit jaar kwam Daniël me melden dat zijn
vader al jarenlang lid is van het genootschap. Alle jaargangen
waren thuis nog aanwezig. Hij had ze ook gedeeltelijk doorgenomen.
Er waren hem veranderingen in de layout opgevallen.
 |
Soms gaan dingen heel snel. De uitgever met alle rechten op het werk van Kees Stip biedt, naar aanleiding van mijn opmerking van eergisteren, aan om de 'Ridder Végé-verjaardagskalender' te scannen en daarna opnieuw te drukken. Ik heb beide heren bij elkaar gebracht en ze gaan het samen regelen. Dat zijn dan wel de leuke effecten van een weblog. Met 'Deze is door het vele gebruik zo versleten dat ik hem niet meer durf om te draaien' zegt hij niets teveel, op de foto hiernaast is goed te zien dat de kalender inderdaad zijn beste tijd heeft gehad. Ik wist van het bestaan af, maar had de kalender nog nooit gezien. Hij stond op de Kees Stipbladzijde bij 'Diversen'. Nu heb ik hem onder het kopje 'Kalenders' gezet. Het zijn achtenveertig plaatjes over ridder Végé en zijn paard Poedelné, met daaronder steeds een vijfregelig versje van Kees Stip. |
Het gelazer met Ziggo is helaas nog niet achter de rug. De email werkt, maar nu kan ik mijn webruimte daar (o.a. Raban en de Schrijversverjaardagkalender) niet uploaden. Ook na wat zoeken op de site van Ziggo lukt me dat niet. Morgen verder (gvd).
|
De afgelopen dagen las ik (uit de schoolbibliotheek) 'Echte mannen
eten geen kaas' van Maria Mosterd. Het boek heeft de tongen losgemaakt.
Er verschenen zes drukken binnen een maand en het werd genomineerd
voor de NS Publieksprijs. Het is goed dat dit soort boeken aandacht
krijgt. Het kan meisjes wijzen op de gevaren en werkwijzen van
loverboys. Daarmee is het goed dat het boek er is, maar dat maakt
het nog geen goed boek. Het is een beklemmend en aangrijpend
boek, je blijft doorlezen, terwijl je af en toe kippenvel krijgt
van afgrijzen. Het hele mensonterende verhaal wordt verteld op
een toon en met een woordkeus die past bij de leeftijdsgroep:
jongerentaal, korte zinnen en tussenzinnen als 'je weet wel wat
ik bedoel'. Niet prettig om te lezen, geen citeerbare zinnen,
alleen de kale werkelijkheid. Het past bij het boek, het past
bij het doel. Een nuttig boek, maar geen goed boek. Bovendien erger ik me aan de manier waarop de school met het probleem omgaat. Vanaf dag één als brugklasser spijbelt de hoofdpersoon, gaat alleen naar school om af en toe een toets te maken en is, als ze op school is, stoned. En niemand doet wat. Niemand gaat het gesprek aan. Niemand belt de moeder. Pas als na vier jaar de problemen niet meer te overzien zijn, komt er iemand (een schoolpedagoog?) in actie. Dat kan toch niet waar zijn? Zo gaat het toch niet echt? Of ben ik een Veenendaalse, provinciale leraar, die niet begrijpt hoe het er in grotere steden aan toegaat? |
 |
3 bestellingen: M. Backhouse e.a., 'Revolt and Emigration: Refugees from the Westkwartier in Sandwich in the XVIth century / Opstand en uitwijking: Vluchtelingen uit het Westkwartier in Sandwich tijdens de 16de eeuw', Raymond Briggs, 'De Verschrikkelijke Blikjes-Generaal en de Oude IJzeren Dame', Karel Eykman, 'Woord voor woord, kinderbijbel'.
28 oktober 2008
Je leest soms dingen die je bijna niet kunt geloven. Dit is zoiets (als zijdelingse opmerking in 'Bekend en onbekend' van Marjan Schuddeboom): Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het boek 'De zoon van Dik Trom' verboden, omdat tijdens een sneeuwballengevecht tussen twee groepen jongens de Duitse partij verliest. Zou dat nou werkelijk waar zijn? Even googlen levert een website over verboden boeken op. Daar wordt het verhaal bevestigd. Alleen is het boek niet geheel verboden, maar gecensureerd. Het sneeuwballengevecht gaat tussen twee groepen. De kinderen spelen dat de ene groep Nederlands en de andere groep Duits is. De Nederlandse groep roept in het boek: 'Weg met de moffen, leve het huis van Oranje!.' Het boek verscheen in 1907, dus met de Tweede Wereldoorlog had dit allemaal niet te maken. Lange tenen die Duitsers. Ik leer er wel weer van dat het woord 'moffen' dus ook al ver voor de Tweede Wereldoorlog gebruikt werd.
Na een week of tien in het nieuwe schooljaar en na in die tien weken diverse keren spreken over literatuur en wat wél en wat niet goede boeken zijn, komt er vanzelf een leerling met de opmerking: 'Mijnheer, als u het zo goed weet, zou u dan zelf niet eens een boek schrijven?'. Vandaag kwam die opmerking in B2c naar voren. Andere, stillere leerlingen durven hun mening niet altijd tijdens de les te geven. Zij vinden daar andere manieren voor. Een leerling in VWO3 schreef onder zijn boekverslag: 'Ik vind Simone v.d. Vlugt óók beter schrijven dan Thea Beckman.' Mooi, dan heeft hij zo'n opmerking van mij toch gewogen, erover nagedacht en een eigen conclusie getrokken. Eigenlijk is het de meest waardevolle opmerking in het hele boekverslag.
Vanavond zijn de laatste klussen qua elektriciteit gedaan. In de kamer zitten de extra stopcontacten erop. In het toilet draait de ventilator. Als je het licht uitdoet, blijft de ventilator nog een tijdje doordraaien, de precieze, benodigde tijd moeten we nog instellen. De dimmer van de spotjes in de erker doet het ook weer. Daarna ben ik bij Martijn de plinten (ik kan het woord niet meer zien) in de gang wezen knippen. Hij heeft er een speciale tang voor geleend, maar dan nog. De raarste hoeken en uitsparingen om deurposten en verwarming heen. Het gaat, maar als je eerlijk bent is het niet écht netjes. Het is je vak ook niet (als je een plintenlegger voor één van mijn klassen zet, gaat het ook allemaal net niet goed, maakt hij ook beginnersfouten).
3 bestellingen: geomorfologische kaart 45 's-Hertogenbosch, 4 boeken van Jef Geeraerts, knipsel Nelleke Noordervliet.
29 oktober 2008
Door een combinatie van roosterwijzigingen had ik vandaag zes uur les achtereen. Na die zes lesuren aan één stuk ben ik gesloopt. Ik heb er ook geen pauzes tussen zitten, want juist in de pauzes komen leerlingen dingen aan me vragen, of zich melden als ze de les uit zijn gestuurd. Ik had een afspraak met Piet om 's middags een uurtje te fittnessen. Ik overwoog dat te laten schieten, maar gelukkig zijn we wel gaan fittnessen. Je knapt van die lichamelijke inspanning werkelijk weer op.
Een meisje uit de tweede klas (een klas die op dit moment even Nederlands van mij krijgt) schoot me vanmiddag aan: 'Meneer, weet u wat mijn moeder gisteren tegen mij zei?' Dat wist ik uiteraard niet, maar ik had wel een vermoeden. 'Ze zei dat wij familie van elkaar zijn.' Dat is natuurlijk wel het laatste wat je als puber wilt ,dat je leraar plotseling familie van je blijkt te zijn. Maar tot haar geruststelling is het wel héél in de verte.
Vandaag is bij Martijn het matras geleverd. Vanmiddag is hij nog twee stoelen wezen kopen. Daarmee is zijn inrichting compleet (al zijn er uiteraard nog wel wat afrondende klusjes). Dat betekent dan ook dat hij vanavond in zijn eigen huis gaat slapen. En dat maakt deze dag toch een beetje tot een speciale dag. We hebben hem uitgezwaaid. Het nest is leeg. Toch heb ik hem vanavond nog even gezien en gehoord. De gemeente toont op haar website live beelden van de commissievergadering. We zagen thuis Martijn kort het woord voeren. Hij spreekt heel duidelijk. Of zo'n (toch wel dure) uitzending via internet van alle vergaderingen de burger dichter bij de gemeenteraad brengt is maar de vraag. Aan de andere kant, wij hebben wel meegekeken.
1 bestelling: Ankie Peypers, 'Woorden als jij' (Ankie Peypers is vorige week overleden. Dat nieuws werd gisteren bekend. Ik heb dat al vaker gezien: een auteur overlijdt en prompt volgen er bestellingen).
30 oktober 2008
Van Martijn (een leerling, niet mijn zoon) kreeg ik 'Een bos vol spoken' van Thea Beckman te leen. Ik heb het nooit gelezen, dat kan dan nu gelijk, want het is een betrekkelijk dun boekje. Maar het ging me in dit geval om de handtekening voorin het boek. Ze schreef erin: 'Voor Martijn, fijn een beetje griezelen - Plezier ermee!' en daaronder haar handtekening. Op veel bladzijden van Schrijversinfo heb ik een scan van de handtekening van die schrijver staan. Bij Thea Beckman ontbrak die nog.
Een tweede ronde spreekbeurtenmarathon, met B2e nu. Tien spreekbeurten achter elkaar is toch teveel. Dit was een oplossing voor deze situatie, maar ik doe het nooit meer. Enkele spreekbeurten waren een beetje te kort, maar het algemene niveau was heel redelijk. In een spreekbeurt over drugs werd het complete recept voor een wietpizza gegeven. Andere leerlingen vroegen wel of ze dat ooit zelf gegeten hadden. Nee, ze hadden het recept op internet gevonden. Twee jongens hielden een spreekbeurt over puberteit, maar eigenlijk was het een spreekbeurt over de seksuele ontwikkeling tijdens de puberteit. De jongens waren er zelf een beetje lacherig onder en dan wordt de klas dat zeker ook. Ze stonden ook niet echt 'boven' hun onderwerp: ze haalden de woorden menstruatie en masturbatie door elkaar. Helaas, leuk geprobeerd, maar niet goed.
De rector wilde vandaag een gesprek met me. Nog altijd hebben we drie 4-havo klassen die geen Nederlands krijgen. Het is echt een tekort-vak: docenten zijn niet te vinden. Of ik twee van die klassen les wil gaan geven. Dat is wel een uitdaging, maar er zitten behoorlijk wat haken en ogen aan. Veel extra en nieuwe voorbereiding. Het zijn klassen waar ik geen teamleider van ben, dus in die zin is het niet zo logisch. Andere klassen afstoten en zo ja welke dan? Wat doen we dan met de twee klassen die ik al tijdelijk extra doe? Drie klassen gaan doen en mijn teamleiderstaak afstoten? Aan de andere kant: we zullen er als school wel een oplossing voor moeten vinden. Ik zei dat ik er vanavond bij een goed glas over na ging denken. 'Dan betaal ik die fles' zei de rector. Ik ben dus via de slijter naar huis gefietst. Slijterij 'Het Plein' heeft altijd een whisky-van-de-maand: 'The Glenlivet. Single malt scotch whisky. 12 years of age'. Ik heb hem al even geproefd. Heel zacht. Nu het denkwerk nog.
2 bestellingen: Phil Bosmans, 'Zonnestralen van geluk', Halil Gür, 'Wakker het vuur niet aan'.
31 oktober 2008
Het denkwerk van gisteren heeft geresulteerd in een voorstel aan de rector en vandaag zijn we daar ook uitgekomen. Ik laat mijn twee B2-klassen 'vallen' (met veel spijt) en neem daar twee H4-klassen voor in de plaats.Tot de kerst krijgen ze vier uur in de week in plaats van drie, zodat we de opgelopen achterstand wat in kunnen lopen. Dan werk ik twee uur extra, maar daar stelt school een redelijke compensatie tegenover. Piet gaat de resterende H4-klas doen. Dat vind ik ook wel leuk, dan kunnen we het inwerken en de voorbereiding samen doen. Er moet nu nog wel een nieuwe collega voor die B2-klassen worden gevonden, maar dat moet makkelijker zijn dan iemand voor de bovenbouw.
Iemand biedt me per mail 12 oude 'Gandalfs' aan. Een paar jaar geleden schreef ik erover in dit weblog én ik maakte een Schrijverinfobladzijde over de man achter het blad: Guus Dijkhuizen. Ik heb er een stuk of drie te koop staan, maar het is wel aardig om er wat meer te hebben. Ook op boekenmarkten trekken ze de aandacht. Ik heb ze dus maar gekocht.
Vanavond zijn we met Martijn naar de Mediamarkt in Ede geweest.
Hij kocht er een kleine (platte) tv voor op zijn slaapkamer. Ik
kocht er wat cd's:
- Bob Dylan, Tell tale signs (bootleg series vol. 8)
- In de ban van Bannink
- Eric Clapton, Slowhand
en drie dvd's:
- Joan Baez & B.B. King, I shall be released
- Bob Dylan at Woodstock '94
- Rob Houwer, De vierde man
Lidy kocht wat dvd's 'Miss Marple', 'Tatort' en 'Der Alte'.
2 bestellingen: W.F. Hermans, 'Nooit meer slapen', Happinez (redactie), 'Ik geef je Troost'.
