Cor Stutvoet

Profiel

Achternaam: Stutvoet
Voornaam: Cor
Geboren: 25-07-1906
Te: Achterkarspelen
Overleden: 01-11-1990
Te: Amsterdam

Pseudoniem(en): Voor zover mij bekend heeft Cor Stutvoet niet onder pseudoniem gepubliceerd.

Voor tweedehands boeken	Ook van Cor Stutvoet
Raban Internet Antiquariaat	Klik hier !

Naar Boven

Werk

Poëzie

Strandpaal

Scherven in wijn (in eigen beheer, 50 ex.) (1948)
Gedichten (1955)
Je hart, het huis en de hof (1961)
Strandpaal (1967)
Bij nader inzien: 50 gedichten (1981)

Bloemlezingen

Tonen

Tijdschriften

Cor Stutvoet publiceerde in 'Maatstaf', 'De Nieuwe Stem', De Vlaamse Gids'.

Naar Boven

Opmerkingen:

Cor Stutvoet woonde in Den Haag.
Hij was slechthorend.
Hij was journalist en persfotograaf.

Handtekening Cor Stutvoet

Naar Boven

Anderen over Cor Stutvoet:

De vijftigjarige Haagse, in Friesland geboren dichter, Cor Stutvoet debuteerde onlangs in de Windroosreeks [uitgeversmaatschappij Holland, Amsterdam] met een bundel ‘Gedichten’, die ware poëzie bevat, welke zich niet laat rangschikken of in stelsels onderbrengen. Aanvankelijk boeien de verzen niet sterk, al eindigen zij bijna alle met zeer mooie regels, die essayistisch kernachtig zijn zonder dat aan poëtische zeggingskracht verloren wordt. Maar geleidelijk wordt het lezen een bijna spannende bezigheid, begint men de achtergrond te ervaren, die de verzen noodzakelijk maakte. (Ton Neelisssen, Roeping, jaargang 32)
Ik ken vrijwel niemand die meer aan poëzie verslingerd is. Hij is een merkwaardig man, met een grote neus, die hem op een vogel doet gelijken, en als hij met zijn licht krassend stemgeluid iets zegt is hij helemaal een verwoede kraai. Men zegt dat hij 's nachts in een leeg, vervallen schoolgebouw zijn verzen schreef. Eens in de zoveel tijd ging hij door de grote galmende gangen naar een kelder, opende de deur en voederde daar dan een leger zwerfkatten. Zijn vrienden. Dan keerde hij diezelfde weg terug, en schreef verder. (P. Berger, Het Vaderland, 12-01-1968)
Meestal komt hij de bodega als een stormwind luidruchtig binnen. Door zijn doofheid, die hij met een opvallend gehoorapparaat en stemverheffing compenseert, hoort ieder van de aanwezigen zijn welgemeende begroetingen. Cor spreekt niet alleen luid, maar zijn stem neigt ook naar een niet onaangenaam soort kraken, waarin een kenner misschien ver weg een Friese tongval vindt. Uit zijn hoofd kan hij verzen van Nederlandse dichters helder declameren. En je kunt horen, dat het uit zijn hart komt. Met eenzelfde geestdrift draagt hij zijn eigen poëzie voor. Het gaat dan om die gedichten, waarvoor hij nog niet de definitieve vorm vond. (Piet Boekestijn, zie 'Links')

Naar Boven